po 30-tce

Seeni

U mnie było podobnie, ale ja przyjęłam, że Pani Psycholog poniekąd ma rację. Nie w tym sensie, że poświęcam córce za mało czasu, ale w tym, że jak jej słucham to nie słyszę. I odwrotnie- Ona przesiewa to co mówię i kiedy np. tłumaczę jej przez godzinę, że kocham ją bezgranicznie, ale nie akceptuję jej każdorazowych odpowiedzi na jakąkolwiek bądź prośbę " "zaraz" to słyszy tylko owo" nie akceptuję".
Przyjęłam też do wiadomości, że to co dociera do Starszej bez jakichkolwiek problemów - Młodszej trzeba zaszczepić inaczej. Bo zwyczajnie są inne, a ja działałam według sprawdzonego (na Starszej) schematu.
Generalnie z nastolatkami to chyba jest ten problem, że bez względu na to co robisz , jak robisz i ile - czują się nieakceptowane.
A jeżeli tak się czują to znaczy, że tej akceptacji nie dostają z otoczenia.
Mówiąc dysfunkcje w relacjach z bliskimi nie miałam na myśli jakiś szczególnych patologii: rodzice alkoholicy albo ambitni pracoholicy, albo coś w tym stylu. Chodziło mi raczej o zwykłe niezrozumienie. No a ono z czegoś przecież się bierze. (??)Wydaje nam się, że dajemy bardzo dużo i poniekąd pewnie jest to prawda, ale widocznie dajemy nie to czego nasze pociechy potrzebują w danym momencie.

nudziarz

Z czegos niewatpliwie się bierze.
Tyle, ze - jak mi się wydaje - wypadąloby dojść z czego, a nie obracac się w sferze oczywistych schematów, dopasowując rzeczywistośc do nich.

Efektem działąń Pani psycholog o ktorej pisaęlm, był całkowity i bezprzeczny upadek zaufania do niej ze strony córki. Może za inteligentna ta moja córa dla pani psycholog była ? I tak naprawde zamiast bycia "rozpracowaną " sama wcześniej rozpracowała, oceniła i wyciągneła wnioski ??
Biorac pod uwagę przepaść tak wieku jak i wykształcenia, taką sytuację dla Pani psycholog można opisac jednym tylko słowem.
Klęska

Seeni

annaliza

Zgadzam sie z nudziarzem.

Dlatego alergicznie reaguje, gdy słysze, np. ze rozmawiać należy spacerujac, najlepiej na swieżym powietrzu.. Dla kogo najlepiej? Dlaczego akurat spacerując? Czemu na swiezym powietrzu?
To z cala pewnoscia nie dla mnie. Ja musze patrzec w oczy rozmówcy.

Seeni

Seeni

nudziarz

annaliza

nudziarz

Seeni

No to jednak dziewczyny miały zaburzone relacje Blue_Light_Colorz_PDT_02

U mnie może niedokładnie wyglądało to tak, ale bardzo podobnie. Od urodzenia Michaśki nieustannie ze sobą walczyłyśmy. Nie chodziło o to, która rządzi ale która wygrywa pojedyncze bitwy. Do pewnego czasu mój mąż, który zawsze lepiej rozumiał córkę, potrafił te konflikty łagodzić. Okres dorastania to już była bezpardonowa walka na śmierć i życie. Ja swoje, Ona swoje. Jedna drugiej pokaże.
Nadal nie zaliczamy się do najlepszych przyjaciółek, ale potrafimy się z sobą dogadać. I wychodzi nam to coraz lepiej. Nauczyłyśmy się ustępować sobie w pewnych kwestiach. Wiem, że prośba działa na nią lepiej niż polecenie( w sumie wiedziałam to zawsze, ale nie uważałam za stosowne przyjąć do wiadomości, że zobowiązana jestem dziecko o coś prosić a nie zwyczajnie coś mu kazać)Z perspektywy czasu uważam, że to ja byłam ta głupsza, bo próbowałam ją sobie podporządkować w każdej sytuacji, zamiast przynajmniej w jakiś sprawach odpuścić. A że obydwie uparte jesteśmy jak muł, to było jak było. Angel

pogłoska

annaliza

Seeni

No tak. Poważna choroba nigdy nie jest wynikiem jakichkolwiek relacji z kimkolwiek. ( no chyba, że weneryczna, genetyczna, niektóre immunologiczne)
Jest niezależna od nas samych i od innych.
Przyczyną depresji spowodowanej chorobą nie mogą być relacje z innymi. Zgadzam się w 100%. Nadal jednak uważam, że to wyjątek od zasady.
Nie jestem w stanie znaleźć innego

nudziarz

annaliza

pogłoska

Seeni

Znaczy Nudziarzu- ja miałam bardzo podobne odczucia po tej pomocy psychologicznej. O tym, że coś jest nie tak w moich relacjach z córką wiedziałam od zawsze. Psycholog nijak mi nie pomógł w budowaniu ich od nowa. Ale nie uważam, że to był stracony czas. Po pierwsze Mała dostała wyraźny sygnał, że problem jest dla nas istotny. P drugie psycholog tak mnie wkurzył, że zaparłam się chcieć powalczyć nie tylko z Małą ale o Małą i z sobą. Możliwe, że stałoby się to tak czy inaczej. Jednakowoż samo stwierdzenie: potrzebujemy pomocy specjalisty, idziemy do psychologa całą te nierówną walkę o dziecko zaczęło na poważnie. Poprzestawiało mi hierarchię ważności.
Paradoksalnie- pomogło. Angel

nudziarz

LampionyZeStarychSloikow

annaliza