po 30-tce

LampionyZeStarychSloikow

żyjemy "teraz". to dobre dla nas miejsce. mamy swoje sukcesy, zawodowe i osobiste. lubimy swoją pracę (albo i nie). nie za bardzo wybiegamy myślą w przyszłość - jest jak jest.

no i następuje zmiana

może to jest laska, która wywróciła nasz świat do góry nogami, może po prostu zdiagnozowano nam raka prostaty, albo wprowadził się do nas przyjaciel - alkoholik. zaczęło się. zmiany, zmiany - śmiało!

LampionyZeStarychSloikow

co jest, sami klerycy na forum, co ruchają kozy ale nie kobiety??

Baron von DupenDrapen

Hmm, nie wiem czy będe mógł coś pikantnego dorzucić ...
Na razie siedzę od kilku-nastu (-dziesięciu??

) lat i czekam na lepsze czasy tj. na zmianę ...
Cholera, ale czy będę gotowy jak przyjdzie ???

flykiller · Gość

Oglądałam, ostatnio, taki pełnometrażowy debiut filmowy polsko-amerykańskiej reżyserki Agnieszki Wójtowicz-Vosloo. Nazywało się to "After.life" (przetłumaczone jako Życie.po.życiu) i opowiadało o właścicielu domu pogrzebowe, który sfinguje śmierć różnych osób, po czym utrzymuje je przy życiu do czasu pogrzebu (podając w newralgicznych sytuacjach środki zwiotczające mięśnie) i utwierdzając w przekonaniu, że są już zmarłe, a właśnie on posiada dar komunikowania się ze zmarłymi. Jedna z opornych "pacjentek" nie chce uwierzyć we własną śmierć i próbuje zbiec. Pewnego razu mężczyzna daje jej tę możliwość i, sfrustrowana oraz nieszczęśliwa "za życia" dziewczyna, wycofuje się sprzed otwartych drzwi, przerażona tworzącą się możliwością zmiany, rozpoczynania wszystkiego od nowa (jest już, co prawda, po solidnym praniu mózgu). Poznajemy także, w końcu, motywację bohatera - napawają go wstrętem pętające się po świecie, "jedzące i srające" żywe trupy, które nie potrafią żyć, a nie umieją też umrzeć, ograniczając przestrzeń ludziom, którzy mają życiową energię i nie boją się zmian.
Film taki sobie, ale podzielam przeświadczenie bohatera Angel

Fundamentalne zmiany są zawsze trudne i okupione wysiłkiem, bo burzą scementowane status quo, więc nie wszystkich na to stać i żyją, z dnia na dzień, a jakby nie żyli (nie musi im to nawet przysparzać jakiegoś szczególnego cierpienia, nie muszą wiedzieć o tym, ani chcieć wiedzieć).

Zauważyłam przykrą rzecz, że do większych zmian życiowych popycha mnie zawsze negatywna motywacja. Tzn. nie robię kroku w przód, bo tak chcę, bo mam wolę, chęć i energię realizowania czegoś nowego, tylko dlatego, że czegoś bardzo nie chcę i moja cierpliwość się wyczerpała.
Obecnie czekam, aż poziom frustracji i niezadowolenia z życia przekroczy punkt krytyczny i sprowokuje kolejną zmianę. Sądzę, że to dosyć bliskie, ale procesu tego ubiec nie umiem.

pogłoska

Kewa

flykiller · Gość

pogłoska

flykiller · Gość

Nie wiem, dlaczego u jednych się dzieją, a u innych nie. Może to, także, kwestia oczekiwań. Może niektórych zadowalają tylko bardzo spektakularne zmiany.

pogłoska

Neonek

Seeni

LampionyZeStarychSloikow

Pasztet

O tej porze nie przytoczę autorów, ale można sobie z łatwością znaleźć, bo temat jest dokładnie zbadany - w uproszczeniu: większość ludzi nie chce zmiany (i tu cały zestaw przyczyn). Niemal cała populacja inżynierów Mamoniów.

Wśród tych, którzy zmianę przeszli przeważają Ci, którzy zostali do tego zmuszeni przez okoliczności. I to właśnie ich dotyczą negatywne skutki zmian (ot weźmy uchodźców z Syrii). Nieliczne grono podejmujące świadomą decyzję o zmianie - zawsze (zaryzykuję) po czasie ocenia ją pozytywnie. Zresztą każda kolejna przychodzi już dużo łatwiej. Zmiana daje energetycznego kopa i odmładza, budzi uśpione siły i nieznane wcześniej zdolności. Jest jak kolejne życie. Warto o niej chociażby pomyśleć