po 30-tce

Kewa

Seeni, bo Ty spięta za bardzo jesteś.

Nie myślałam, że to kiedyś powiem. :hamster_evil:

Seeni

Eee...nieee... to raczej taka tendencja do chybionych myśli w najmniej odpowiednich momentach. Może swoistego rodzaju reakcja obronna organizmu, przed rzeczami których nie da się ubrać w proste słowa czy odczucia. Chodzi o to, że generalnie najczęściej wszystko bardziej mnie śmieszy niż zachwyca/wzrusza/cokolwiek innego. Te ziemniaki też mnie zawsze bawią, jak mi tak chodzą po tej głowie zupełnie dowolnie.

annaliza

annaliza

A co powiecie o obrazach Iris?
[link widoczny dla zalogowanych]

Kewa

annaliza

Seeni

3,5- letnia.
Obraz powinien chyba poruszać bez względu na osobę autora Think

Albo porusza obraz albo autystyczna dziewczynka

bea.ta

Najpierw obejrzałam obrazy w miniaturkach i wrażenie było średnie. Ciepłe kolory , żywe ale jakby "maziaje ". Później zaczęłam oglądać bliżej i zobaczyłam deszcz w ciepłe lato, jezioro łączace się z szuwarami, lodowe kropelki rozproszonej wody sodowej ( tak mi się jakoś skojarzyło) i jeszcze ogólnie tak jakoś pogodnie się robiło.

Później jak się wczytałam, że są to prace 3,5 rocznej Iris to doszłam do wniosku, że niezły z niej oryginał : ). Młode dziecie, nieskalane natłokiem widoków, zapewne i obrazów zbyt dużo nie oglądała więc to wszystko jej, jej wyobraźni , jej świata na nikim nie wzorowanego z nikogo poza nią samą nie czerpanego. Bo przecież mogłaby malować tylko kreski , kropki czy też różowe kwietuszki ; )
Zachwytu mojego nie nadszarpnęła nawet wizja zagrania na emocjach , że dziecie młode, chore to należy w imię poprawności piać z zachwytu. Pewnie mają znaczenie okoliczności powstania prac ale to nie umniejsza im nic .(oczywiście moim skromnym zdaniem )
Najpiękniejsze są jednak zdjęcia obrazujące dziewczynkę w trakcie pracy, do schrupania : )

bea.ta

lulka

bea.ta

flykiller · Gość

W ogóle mnie to nie rusza. Tzn. przyznaję, zauważam, że obrazy są niezwykłe (niezwykle zaawansowane "technicznie") jak na 3,5-letnie dziecko, ale same w sobie kompletnie dla mnie nieinteresujące. Podobnie nic nie ujmuje mnie w kompozycjach pana Rothko. Zapewne dowodzi to głębokiego nieobycia w obcowaniu ze sztuką malarską, ale właściwie, dlaczego miałabym ubolewać nad tym, że zamiast obrazu za kilka (kilkanaście) milionów, chętniej widziałabym na ścianie przysłowiowe jelenie na rykowisku?
Ostatnio oglądając niżej zaprezentowane obrazki, pomyślałam - co nie zdarzyło mi się od wielu lat, a tym bardziej w przypadku pejzażu, za którym nie przepadam - że mogłabym je chcieć powiesić na ścianie. One, najpewniej, nie mają większej wartości. I, na dobrą sprawę, nie interesuje mnie ich historia, ani twórca. Po prostu, wzbudziły we mnie potrzebę posiadania.

[link widoczny dla zalogowanych]

Oczywiście, można sobie zadawać pytanie, jaka jest relacja między budzeniem się potrzeby posiadania, a realnym dostępem do poszczególnych dóbr. Trudno pożądać czegoś, co jest kompletnie poza zasięgiem. Ale to na pewno nie jest jedyne kryterium.
Ja się, na przykład, nie lubię estetycznie samoudręczać (bo inaczej - i owszem

) i dlatego, zakładając nawet hipotetyczną możliwość, nie powiesiłabym w domu np. wspomnianego wcześniej Beksińskiego. Nie to, żeby mi się nie podobał - szalenie pobudza wyobraźnię. Ale Beksiński jest wyśmienity do oglądania, a nie do wiszenia. Ciągła obecność obrazów tego typu byłaby zbyt przytłaczająca.

annaliza

annaliza

Seeni

lulka

flykiller · Gość

Kiedy znamy twórcę i historię jego dzieł, w sposób nieunikniony zaczynamy snuć własne fantasmagorie na jego temat i doszukiwać się ukrytych znaczeń, których, być może, wcale nie ma, albo są bardziej powszednie, niż chcielibyśmy je widzieć.
Ostatnio powiesił się ktoś z mojego otoczenia. Niestety, nie pozostawił po sobie obrazów, dzięki którym można by snuć wyobrażenia o jego niezwykłej wrażliwości wiodącej ku dramatycznemu końcowi. Wokół jest, zapewne, mnóstwo dzieci o bardzo oryginalnym postrzeganiu rzeczywistości i kreowaniu "własnego świata" ale nie potrafią przejawiać swojej ekspresji w żaden namacalny sposób. Historie Rothko i autystycznej trzylatki ujmują nas (zaciekawiają), bo mieliśmy szansę je zauważyć.

bea.ta

Historia obrazu , nazwisko autora niespecjalnie mają dla mnie znaczenie, najpierw jest sam obraz i jego oddziaływanie na mnie , dopiero później dla uzupełnienia mogę chcieć poznać jego "tło", aczkolwiek ciekawość człowieka zawsze jest .