po 30-tce

yapp

no dobra, performance z Muminami to takie prowincjonalne sensacje, złapmy byka za rogi i przyjrzyjmy się prawdziwej sztuce.

[link widoczny dla zalogowanych]

"Ja mu nie przeszkodziłam, nikt z kilkudziesięciu widzów na widowni mu nie przeszkodził. Staliśmy i patrzyliśmy jak bezbronne zwierzę boi się, cierpi, za chwilę zginie...
Aktor podwiesił na lince, na środku sceny żywego homara, do grzbietu przymocował mu czuły mikrofon dzięki czemu wszyscy słyszeliśmy bicie serca zwierzęcia. Słyszeliśmy jak przyśpiesza, jak słabnie, jak homar się boi!"
"Ale już w piątek Garcia wystawił we Wrocławiu kolejne przedstawienie. Tym razem podtapiał chomiki w akwarium. - Podczas spektaklu dochodzi do znęcania się nad zwierzętami oraz promowania scen bezsensownego okrucieństwa wobec nich - oburza się Dawid Karaś, przedstawiciel organizacji Straż Dla Zwierząt. Jej doniesienie do prokuratury powinno trafić w poniedziałek."

to jak, promowanie bezsensownego okrucieństwa? czy może sensownego? ten projekt dotyczy smierci zwierząt, śmierci nieudawanej.

rosegreta · Gość

No dobra proszę mnie wytłumaczyć sens sztuki.

Dostojny

ciekawe jakby Garcia wyglądał obity przez fanów Sląsk Wrocław
może miałby jakieś ciekawe kolory na gębie, mogłoby to być bardzo ekspresjonistyczne

brrr, nóż się otwiera jak to czytam

Pamiętam jak Jestem Martwy z o2 pokazał filmik jak torturowano szopy pracze, m.in. zrywano z nich skórę na żywca, nie mogłem patrzeć

Po co przyzwyczajać się do jakiegokolwiek okrucieństwa ???

yapp

rosegreta · Gość

Acha rozumiem - rzeźnik. Wykonuje swój zawód i nazywa to sztuką. A wszyscy, którzy nie rozumieją ( krytycy) dorabiają ideologie. Think

zadziora · Gość

jeszcze o Garcii

Rodrigo García

Rodrigo Garcia (1964) – choć ma korzenie hiszpańskie – pracował początkowo w Argentynie. Kilka lat temu powrócił, by na nowo podjąć działania w kraju ojczystym. Założył zespół La Carnicería teatro, czyniąc aluzję do sklepu mięsnego swojego ojca, ale również do własnej postawy twórczej, do „rzucania się” na „mięso” i „krew” nowoczesnego społeczeństwa. Garcia jest „autorem scenicznym” w sensie, określonym przez formułę Bruno Tackelsa. Dysponuje bogatym warsztatem: reżyseruje, pracuje zarówno nad tekstem, jak i nad scenografią, dążąc nie tyle do jednoczącej „całkowitości”, co raczej do „konkretu”, wyraziście krytycznego i pozbawionego śladu uprzejmości. Garcia domaga się teatru bez ogródek, teatru nie dowierzającego niuansom i komentarzom, w swojej materialności całkowicie odrzucającego świat kapitalistyczny. Jest w nim nienasycona żądza zderzenia się z całą okropnością świata, nie odwracanie się od niej, lecz atak bezpośredni, materialna, konkretna kontestacja.

Garcia, odkryty przez scenę europejską na początku nowego tysiąclecia – choć pracę rozpoczął już dziesięć lat wcześniej – koncentruje się na procesach alienacji generowanych przez konsumpcyjne społeczeństwo. Skromne istoty ludzkie chwyta ono w pułapki wielorakich strategii i zamienia w więźniów. Garcia nie opowiada, nie komentuje, ale ukazuje akt alienacji w działaniu, poprzez hiperbolę i nadmiar. Jego walka nie opiera się na dyskursie, ale na wyłącznej, rozbuchanej materialności produktów konsumpcyjnych, których użycie ma niesłychaną, perwersyjną moc. Teatr Garcii, teatr konkretu, odchodzi od odniesień realistycznych na rzecz fizycznej metafory, metafory wyeksponowanej wobec widza w kształcie odpychającym i niepokojącym. Nie ma tu żadnej pociechy, żadnej analizy, nikt nie jest ponad to, co scena piętnuje jako skandal nowoczesnego społeczeństwa: bez jakiejkolwiek wyższości „ideologicznej” reżyser i jego zespół pogrążają się w chaosie rozmnożenia pokarmów i przedmiotów, w lawinie rekwizytów i produktów konsumpcyjnych. Obrażają to, co im samym wydaje się być obrazą. Scena Garcii daje nam intensywne przeżycie bez wyraźnego przesłania, stosuje i eksploruje środki sceniczne przynależne materii. Materii opresyjnej i dławiącej. Materii pozbawionej sensu, kosztującej nas utratę samych siebie, prowadzącej do gwałtownego odrzucenia nowoczesnej de-indywidualizacji. Można wysunąć hipotezę, że teatr Garcii jest „materialistycznym” ekwiwalentem teatru Ionesco: to, co autor Łysej śpiewaczki praktykował na poziomie języka, Garcia uprawia na poziomie żywności. Istnieje pokrewieństwo ich procesu twórczego. Językowej wersji „absurdu” Garcia przeciwstawia jego wersję fizyczną. Zanik komunikacji spowodowany użyciem banału – u Ionesco – zmienia się u Garcii w zanik komunikacji wywołany przez medialne stereotypy. Postaci obu tych autorów należą do tego samego stanu społecznego, nic ich nie różni. I choć przyczyny są zapewne odmienne, na scenie dochodzi jednak do takiej samej klęski – skonfrontowani zostajemy z „dosłownością”, z zagubieniem. Scena pokazuje, wyostrza, nie interpretuje. Uderza tym silniej, że nie następuje nic, co by to uderzenie wyjaśniało czy komentowało – to doświadczenie trzeba przeżyć, a potem zamienić w nasz osobisty dyskurs. Taka jest zasada i Ionesco i Garcii. Pomimo odległości w czasie i różnic estetycznych łączy ich sposób odnoszenia się do teatralnych środków wyrazu.

Teatr Garcii ukształtował własną, silną tożsamość, reprezentuje rozpoznawalną i zawsze agresywną „nową rzeczywistość teatralną”. To teatr krytyki, teatr zaprzeczenia, ale nie teatr wyjaśnień. Garcia identyfikuje i przedstawia nowoczesne „mitologie”, sprzeciwiając się ich niszczycielskiemu oddziaływaniu na średnie warstwy społeczeństwa, na ten uprzywilejowany rewir kapitalistycznej alienacji.

Dostojny

myślę, że taki Palikot, zwrócić na siebie uwagę
Co potem wymyśli ? - wspólne załatwianie się ? Wyrywanie serca świni na kopii azteckiej wieży słońca ?

Seeni

Nie podoba mi się ten topik. Nie jestem swiętojebliwym obrońcą zwierząt. Homara na talerzu zjem jak muszę, chomika nie. Nie wiem po co komu taka sztuka, nie wiem po co Yapiemu taki topik. Niesmaczne to zwyczajnie, okrutne i chyba Think

durne.

yapp

rosegreta · Gość

zadziora · Gość

już jakiś czas temu sam Witkacy pisał 'teraz żyjemy w kompletnym zbydlęceniu kultury', co nie przeszkodziło mu popełnić skandalizującego utworu, w którym opisał proces defekacji.

Seeni

rosegreta · Gość

yapp

zadziora · Gość

Rose pytała jak rozumieć, ja rozumiem to tak, że ten homar czy chomiki, to człowiek we współczesnym świecie, a strach to treść życia człowieka

co do artykułu, nie podoba mi się 'taka' sztuka

i w zasadzie to tylko interesuje mnie jedna rzecz, mianowicie odpowiedź na pytanie, czy w tej argentynie, z której Garcia pochodzi, jego 'sztuka' spotyka się ze społeczną akceptacją, czy jest równie szokująca i kontrowersyjna dla nich jak dla nas. bo gdyby przyjechał do nas chińczyk i zaprezentował sztukę, której przesłaniem by była walka z czymś tam, a treścią obdarcie psa zywcem ze skóry, myślę, że ludzie na widowni by wymiotowali, a w chinach takie rzeczy są na porządku dziennym i nie wzbudzają żadnych kontrowersji.

rosegreta · Gość

Ale człowiek dlaczego ma sie bać życia, jego treści?
Myslę, że o co innego w sztuce chodzi. Oprócz wzbudzenia jakiś skrajnych emocji, zauważenia, szokowania, to jak sam autor uważa walczy on znadmierną konsumpcją, czyli z "kapitalizmem zmieniającym ludzi w konsumpcyjne marionetki . Pewnie chodzi o świadomy wybór. Ale nie jestem tego pewna. Jednak uważam, że nie potrzebujemy, aż tak drastycznych środków na scenie. Właściwie wolę słowo w sztuce, słowa do mnie przemawiają, budzą emocje i to te właściwe.

rosegreta · Gość

I coś jeszcze o sztuce. Osobiście teatr i sztuka kojarzą się mnie : (abstrahując od historii teatru, wiedzy zdobytej) dramat, scenariusz, reżyser, aktor plus jego warsztat i doświadczenie, scena-niekoniecznie sam gmach teatru.
Oglądałam kilka filmów hiszpańskich i nawet jakiś argentyński i tam trochę inaczej widziałam teatr i sztukę. Co dla mnie nie jest przekonujące.
Reżyser mając jakiś tekst i pomysł chce ukazać to widzowi za pomocą aktora oczywiście wykorzystując jego warsztat i doświadczenie oraz scenografię, która ma stanowić tło (nie wymieniam tu sztabu innych osób, którzy też są nie samowicie ważni, pomijam tylko dla tego, żeby post nie był zbyt długi).
Widz, albo to kupi, albo nie. Raz sama prawie zasnęłam w teatrze Słowackiego w Krakowie na sztuce Molliera ( nie żeby Moller był nudny, ale sztuka jakaś taka Tongue out (1)

). Jesli już o Krakowie to dobrze się bawiłam na Zabawie Mrożka w Teatrze Stu ( ten trik z butelką, wiem na czym polegał).
Czasami reżyser i scenograf przesadzą chcąc uwypuklić klimat i przerysują pewne rzeczy ( do tej pory nie rozumiem scenografi do Carmen -drut kolczasy, samochody pancerne

).
Znęcanie się nad zwierzętami dla mnie nie jest sztuką w samą sobie. Nasza wrażliwość na to nie pozwala i humanitaryzm.
Chcemy wierzyć, że zwierzęta, które konsumujemy są zabijane we właściwy sposób. A może, że nie są świadome swojej śmierci. Osobiście lubię świnki i krówki żywe jak i ich mięsko tzn się jestem okrutną konsumpcyjną marionetką? Think

Tego nie wiem, ale wiem, że z tej przyczyny nie marnuję jedzenia np. (głupie, ale trudno).

ribka_pilka

Różni artyści próbują różnych chwytów by zszokować publikę...Swego czasu powstawały obrazy malowane dupą..."artysta" maczał kuper w farbie i tak dalej....
Potem były modelki okryte trzewiami zwierzęcymi. W USA jet artysta malujący prąciem...
Uśmiercanie zwierząt dla pseudosztuki to też stare dzieje....
Trzeba pamiętać, że popyt kształtuje podaż

Jacy odbiorcy tak kultura....

ribka_pilka

[quote="rose]
Nasza wrażliwość na to nie pozwala i humanitaryzm.
[/quote]

Twoja, moja i kogo jeszcze?
A igrzyska dla kogo stworzono, dlaczego tłumy zbierały się przed stosem czy gilotyną? Dlaczego do wypadku jak sępy gonią gapiowie?
Gdzie ta wrażliwość?

ribka_pilka