po 30-tce

Donata

Stabilizacja życiowa, sporo, wybiera właśnie taką drogę życiową. No, może w końcu wybiera, po wielu eskapadach, zawirowaniach, upadkach, analizach, kiedy już nie ma siły na nic więcej, bo stwierdza, że to jest jednak najbardziej optymalna metoda na życie. Jasne, jakaś stabilizacja musi być, przynajmniej jakieś jej fundamenty, w końcu z czegoś trzeba się utrzymywać, gdzieś mieszkać ( chociaż dom można mieć to tu, to tam), gdzieś wracać. Ale czy taka ogólna, wąska, standardowa stabilizacja, rzeczywiście jest właściwa na całe życie? Ta stabilizacja tak bardzo pożądana, kiedyś tam, w jakimś okresie naszego życia, może nagle okazać się jednym wielkim nieporozumieniem i porażką. Najzwyczajniej wieje nudą i rutyną. Zakładam, że są wśród nas jednostki, które tej stabilizacji cały czas nie wybrały, nie zdecydowały się na nią, pomimo dojrzałego wieku. Stabilizacja, czy wieczny przygody czar...? Angel

Seeni

Zasadniczo stabilizacja, bo daje poczucie bezpieczeństwa. I też może być przygodowo przy stabilności, zależy co kto uważa za przygodę. Całkowita beztroska, nadmiar kolorów, idei, pęd za nowym i nieznanym, posługiwanie się emocjami jako kierunkowskazem jest generalnie...hmm...męczące.

Chociaż aktualnie kompletnie przeflancowałam życie, porzuciłam swoją ukochaną stabilizację i doprawdy, nie wiem, jak będzie wyglądać jutro ( o pojutrze nie wspomnę) I jestem(chyba?) szczęśliwa.
Albo i nie. Nie mogę się zdecydować.
Z całą pewnością jestem podekscytowana.

Donata

lulka

Seeni

Ale czemu Lu ha, ha, ha???

lulka

Oj,rozśmieszyła mnie ta zapobiegawczość Fly.
Bo przy takich założeniach nie da się przeflancować. Można co najwyżej iść na cmentarz o północy i uznać to za wspaniałą przygodę i przekroczenie granic.
No wcale nie twierdzę, że to też nie jest wspaniałe.
Co komu potrzeba.
Muszę uciekać.

Bobranoc:-)

animavilis · Gość

Pragnę tylko nieśmiało zauważyć, że cytowany post napisała Donata. Nie tylko nie podzielam zawartych w nim treści ale, jak w przypadku części postów Donaty, mam nawet pewną trudność z ich zrozumieniem.

lulka

Anima...Na całe szczęście przypomniało mi się, że tutaj też zaglądałam kilka dni temu.
Nie potrafię tego wytłumaczyć...Chyba gdzieś podświadomie wchodząc na forum mam na myśli rozmowę z Tobą bo jednoznacznie mi się z forum kojarzysz. I mimo, że Cię nigdy nie poznałam istniejesz wśród moich znanych i bliskich osób.
Bardzo przepraszam i obiecuję, że jak będę tutaj zaglądała to będę rozmawiała też z innymi.