po 30-tce

Ron

Wybacz ale jakoś ten trening w prowokowaniu i jechaniu po bandzie niezbyt ci pomaga w ujeżdżaniu starego Rona. Think

Za wysokie progi.

Jeśli było to forum hermetyczne i panowała tam zgodność, że sensem jego istnienia było szlifowanie stylu przypierdalania drugiemu, to w porządku. To forum jest zupełnie inne i wykwintność skurwysyństwa nie jest tu przesadnie szanowana. Myślę, że to bardziej zbliżona do normalności postawa.

Coś mi się zdaje, że też uległeś skażeniu spejsem choć możliwości intelektualne masz dużo skromniejsze niż ówcześni liderzy. Think

letnisztorm

Bardzo dużomyśli mi kłębi w głowie na temat tego co tu zostało napisane i na temat śmierci też.

1.Nie do końca jestem przekonania czy asystowaniu przy śmierci uprawnia do wydawania sądów o czyiś wąskich horyzontach związanych z pochylaniem się nad jej istotą.

2. Ksiądz na kazaniu wczoraj podkreślał z pięć razy, że deklarowanie że się kogoś kocha po śmierci to kłamstwo, kochać można tylko tylko za życia, śmierć to przecina potem to tylko wspomnienie i tęsknota. Anxious

3. Jeżeli śmierć jest nam pisana to nie wklepywaniem kremów ją oszukujemy tylko profilaktyką i leczeniem. Gdyby tak nie było ludzie chorzy na przykład na raka czekali by na nią zamiast się leczyć i żyć jeszcze wiele lat.

Wiersze, w których poruszana jest tematyka śmierci mi się podobają. Nie wiem może coś ze mną też jest nie tak, więc ich tu nie wklejam.

Pasztet

LampionyZeStarychSloikow

Ron

No zasadniczo nie wiadomo, czy śmierć jest ohydna, czy nie. Wiadomo co jest przed. Coraz większa niesprawność, samotność, strach przed cierpieniem, bezbronność i takie tam. Stąd rosnąca w czasie potrzeba intymności. Zasadniczo każdy normalny człowiek intuicyjnie tą potrzebę intymności starości i śmierci wyczuwa. A jak każda sytuacja intymna starość i śmierć kiepsko nadają się do publicznej dyskusji, choćby powodowanej jak najszlachetniejszymi intencjami. Natomiast taki gwałt intymności zadany nadaje się wyśmienicie dla różnych ohydnych celów.

Kewa

l

ja mam takie spostrzezenia co do ludzi starszych, ze czesto sa "zredukowani"

np zredukowani do paru a nawet do jednego instynktu
np czesta sa zredukowani do strachu

wszelkie ich motywacje, decyzje przechodza przez pryzmat strachu

albo, ze np bardzo latwo sie wkurwiaja

nawet sobie wymyslilem hipoteze, ze to przedwczesne wkurwianie ma taki sens, ze taka osoba niweluje tym utrate szybkosci myslenia

np ty jeszcze nie zdazysz zareagowac na jakis bodziec, sytuacje(ktora przewaznie jest bezstresowa) -a dana osoba jest juz na to wkurwiona---->znaczy zareagowala szybciej niz ty
i nie wazne, ze falszywie, wazne , ze szybciej

no i przewaznie dotyczy to mezczyzn

ps tego yappa wogole na space nie widzialem( potworskiego pamietam, ze jakies gawrony wklejal - a swoje zdanie co do kosciarza i eski juz wypowiedzialem)
moze zapytajmy sie lampiego wprost, jakie wczesnie mial nicki?

co Ty na to, lampi?

letnisztorm

Jeżeli śmierć nie nadaje się do publicznej dyskusji, to zaraz po Krzyżakach z programu nauczaniu powinny zniknąć Treny Kochanowskiego, Boska Komedia Dantego, Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią o Baudelaire nie wspominając.

Mati · Gość

Kewa

Na ostatnim szkoleniu jedna pielęgniarka opowiadała o swojej pracy na oddziale kardiologii. Opowiadała o kobiecie, która była przyjęta po zatrzymaniu akcji serca i skutecznej reanimacji. Ta kobieta jęczała całą noc, mimo, że pielęgniarki robiły co mogły, by jej ulżyć (podobno). Nad ranem któryś z mężczyzn z sali obok krzyknął do pielęgniarki: siostro dobić ją! Sala wybuchła śmiechem, tylko ja nie... Najmniej intymności, o której wspomniał Ron jest w szpitalach. Chciałabym mieć wybór kiedy odejść z tego świata, bo takiego braku intymności boję się chyba najbardziej.

Ron

letnisztorm

Dla Ciebie śmierć nie jest abstrakcją?

Ron

Kewa

Spotkałam się ze śmiercią już w wieku dziecięcym, kiedy zmarła moja kochana prababcia. Leżała w domu, przychodzili ludzie, modlili się za jej duszę, a ja ryczałam zamknięta w kiblu. Już wtedy wstydziłam się publicznego wyrażania uczuć. Dodatkowo miałam poczucie winy, bo jak rzucała we mnie ścierką, to życzyłam jej śmierci. Czy wolno mi zatem o tym mówić?

letnisztorm

Może nie wyraziłam się precyzyjnie, miałam na myśli śmierć dotyczącą nas, mnie, Ciebie bezpośrednio., własną osobistą.

Ze śmiercią innych, bliskich miałam styczność, czy to znaczy że powinnam mieć już ją merytorycznie zdefiniowaną?

Mati · Gość

Ron

Ron

annaliza

Pięknie byłoby żyć intensywnie przez całe życie, cieszyć się, że strzyka w kolanie, ale być aktywnym i sprawnym umysłowo, a jeśli fizycznie coś doskwiera, to mieć kasę na leki i opiekuna. Zaliczyć pełną gębą wszystkie etapy życia i na koniec umrzeć. Najlepiej pożegnawszy się uprzednio ze wszystkimi, z którymi chcielibyśmy sie pożegnać.

Ale życie zazwyczaj nie jest idealne.
Trudno być schorowanym, biednym staruszkiem. Żal umierać, kiedy jeszcze tyle można by było przeżyć.
Inaczej się patrzy na śmierć 100 latka, a inaczej a na śmierć dziecka.

Dla tych, którzy lubią oglądać, polecam katakumby w Palermo. Tam w długich alejkach wiszą, siedzą, leżą rzędy zabalsamowanych ciał. “zabalsamowane zwłoki przypominają tandetne efekty specjalne z kiepskiego horroru, w tle powinna się sączyć piosenka Thriller Michaela Jacksona. Z jaką komiczną powagą natura naśladuje „sztukę” masową... Szczęki zwisają otwarte w niemym krzyku, gnijące zęby szczerzą się groźnie, puste oczodoły patrzą niewidzącym wzrokiem, skrawki skóry ledwie trzymają się zapadniętych policzków i powykręcanych dłoni. Zmarli są w większości niewysocy. Ręce mają skrzyżowane na podołku, a ich ciała w pionie utrzymują druty i gwoździe. Głowy bezwładnie opadają im na bok, niczym u śpiących, podczas gdy oni osuwają się z trudem, próbując zachować pozory utraconego życia”.

Niekwestionowaną gwiazdą jest Rozalka. W wieku 2 lat zachorowała na zapalenie płuc i zmarła. Nawet się nie dziwię, że jej ojciec oszalał z rozpaczy.
[link widoczny dla zalogowanych]