po 30-tce

LampionyZeStarychSloikow

"Świeciło słońce potem padał deszcz
Jak w słońcu szliśmy wręcz pod deszczem
Tak samo w nocy jak i w biały dzień
Płonęły oczy nam do siebie
Skończyło się
Miało wiecznie trwać
Już nie ma cię
Ach, jak szkoda nas
Już nie ma mnie
Mówiłaś: nigdy nigdy nikt i nic
Rozdzielić w życiu nas nie zdoła
Mówiłem: zawsze zawsze będę żyć
Potężnie zawsze żyć bo kocham
Skończyło się
Miało wiecznie trwać
Już nie ma cię
Ach, jak szkoda nas
Już nie ma mnie
Co robić teraz gdy się spadło z chmur
Na wielkie ziemi tej pustkowia
Co robić teraz gdy się skończył cud
Wymódlmy razem go od nowa
Niech zacznie się
I trwa wiecznie znów
Niech zacznie się
Czy słyszysz mnie
Pośród gór i mórz
Odezwij się
Odezwij się
Odezwij się"

pomyślałem sobie, że przydałby się topik trochę inny od tego typowego jarmarcznego mielenia ozorem, stąd odkurzyliśmy poetę, który dla nas zatańczył i zaśpiewał i nawet nie zainkasował 50 patyków za dwie piosenki (w tym jedna wybrana osobiście).

l

letnisztorm

Odkurzanie poety

- Edward Stachura sam z siebie korespondował z rzeczywistością. Rzeczywistość w wykonaniu Edwarda to nie była łzawa, "wyciągniętoswetrowa", zasmarkana apaszka, to miało strasznie dużo kolorów. Stachura to duży, kompletny mężczyzna, podróżujący bitnik. Zmieniający pracę, ale jednocześnie wykonujący ciężkie prace fizyczne. Może nadwrażliwy .

[link widoczny dla zalogowanych]

Osobiście to http://www.youtube.com/watch?v=5c3vvmDmG-s

Neonek

http://www.youtube.com/watch?v=FIq49EI2lz8

w nawiązaniu:
…
Słucham muszli
naczynia prawieków
Fala o brzeg uderza
I słyszę pieśń
,,Bogiem sławiena Maryja’’…
A po lat tysiącu
Ponad Wawel
Słowo polskiego Papieża…
On ból z łagrów Kołymy i z lasów katyńskich
Zaniósł do Fatimy
I ocalony
Matce złożył u stóp
Z kulą…
Słuchaj muszli
w niej mówią prawieki
U wotum Ojczyzny
Złóż swoje milczenie…

flykiller · Gość

Kiedy myślę "Stachura", to słyszę: samobójstwo, jeśli tak się stanie, popełnię przecież z miłości do życia, nie do śmierci. To będzie akt wierności, nie zdrady.
Czasem czuję głęboką logikę tego wyznania, a czasem ten sens mi umyka, może, z racji niedostatecznej bliskości, na tym etapie życia, rozmyślań granicznych

Ale to jest topik nie do gadania, tak?
Nie będę oryginalna, ale lubię to bardzo:

(...)
Skąd wzięła się w krainie śmierci
Ta żywa zjawa, istny cud
Tu pośród pustych marnych wierszy,
Tu gdzie już tylko czarny kurz
Biała Lokomotywa
(...)
Suniemy poprzez czarne łąki,
Suniemy przez spalony las,
Mijamy bram zwęglone szczątki,
Płyniemy przez wspomnienia miast,
Z Białą Lokomotywą

Gdzie brzęczą pszczoły, pluszcze rzeka
Gdzie słońca blask i cienie drzew
Do tej, co na mnie w życiu czeka
Do życia znowu nieś mnie, nieś
Biała Lokomotywo

Myślę, że te dwa cytaty bardzo ze sobą korespondują.

l

ja nigdy nie czytam poezji, bo mnie nudzi
np tu
ta lokomotywa wyjawia sie, jak na jakis takim negatywie spalonych wspomnien
no i brakuje zielonego i zapachow, tylko pluszczaca rzeka daje rade

pogłoska

Pasztet

pogłoska

flykiller · Gość

Hm, trudno mi nawet w tej chwili przywołać muzykę do tego wiersza. Dla mnie "Biała Lokomotywa" to zawsze był tekst. Pewnie dlatego że, jeśli dobrze kojarzę, teksty Stachury z upodobaniem wykonywało SDM, a to kompletnie nie były moje klimaty muzyczne.

pogłoska

Pasztet

lulka

flykiller · Gość

Seeni

W wieku tzw. młodzieńczym, czyli w latach ogólniaka przeżywałam głęboką fascynację twórczością Stachury.
Na wszystkich biwakach, ogniskach tudzież innych wypadach na łono ochoczo śpiewałam : ruszaj się Bruno, idziemy na piwo......., czy też przytulałam czule do aktualnego osobistego narzeczonego nucąc melodramatycznie : zaaaapadły mgły i miasto ze snu się budzi..... itd.
Nie ukrywam, że nie tylko twórczość Stachury mnie pociągała ale także jego mroczna osobowość( zasadniczo chyba przede wszystkim) Nieuk i nieudacznik, wiecznie wyrzucany ze szkół, wędrujący to tu, to tam ze zdiagnozowaną psychozą maniakalno- depresyjną, tragicznie zmarły w dodatku przez własnoręczne zadzierzgnięcie- stanowił dla mnie autorytet wprost niewyobrażalny.
Cóż z wiekiem zmieniły mi się priorytety i dzisiaj moja młodzieńcza fascynacja Edwardem nieco mnie zawstydza.
Mantra młodości : to co teraz nie istnieje nigdy prawdziwie nie istniało ( albo jakoś podobnie) dzisiaj jawi mi się mocno wytartym banałem, a poezja, która kiedyś tak bardzo do mnie przemawiała - lekturą odpowiednią dla egzaltowanych szesnastolatek.

illunga

Mogłabym sie podpisać pod tym co napisała Seeni. Stachura to czasy liceum, trzytomowe wydanie wierszy, które stało w antykwariacie i na które nie było nas stać, teksty, które przy ognisku z gitarą brzmiały jak prawdy objawione, czany winyl, na którym Jacek Różański śpiewa Steda, kolega który zrywając z dziewczyną zaśpiewał jej "z nim będziesz szczęśliwsza...", jakaś obłędna wystawa obejrzana gdzieś po drodze na którymś z obozów wędrownych...
Lubię to:

http://www.youtube.com/watch?v=2q-Nay-iMuc

Kewa

A ja w sumie tylko " Życie to nie teatr" pokochałam. Think

Bardziej ciągnęło mnie w stronę: Kaczmarskiego, Wysockiego, Okudżawy, w dzieciństwie Broniewskiego. oops

Dlaczego "Siekierezada"?

flykiller · Gość

Kewa

lulka