po 30-tce

Seeni

Wcale nie miało być pesymistycznie. Z założenia raczej optymistycznie. Marzenia kojarzą mi się z mrzonkami, typu wielka wygrana na loterii, skóra 20- latki, nagroda nobla. Reszta to pragnienia- dla własnego bezpieczeństwa psychicznego pilnuję, żeby były możliwe do spełnienia. Życie chwilą jawi mi się raczej jako coś dobrego. Nie oglądanie się w przeszłość i brak wygórowanych oczekiwań, co do przyszłości daje mi poczucie bezpieczeństwa. Jestem realistką. Nie spodziewam się fajerwerków ( i wcale ich nie pragnę). Prawdę powiedziawszy ten brak pogoni za nierealnym pozwala mi dostrzegać te wszystkie piękne tu i teraz. Lubię życie takie jakie jest - nie tylko zapach świeżego chleba, smak malin, ale również inwazję mrówek w czasie pikniku i ohydnie nudne deszczowe lato " Może nie dożyję" nie jest modlitwą o koniec. To raczej coś w rodzaju mściwego " ha, nie będę musiała spłacać kredytu/ płacić za czynsz/ pracować w święta /" Bardzo pomocne, tym bardziej, że śmierć też nie jawi mi się jakoś szczególnie strasznie. Przypuszczam( w swoim zadęciu), że coś mnie jeszcze po tej śmierci czeka i że może być całkiem nieźle.

flykiller · Gość

Seeni

Nigdy.

Fajerwerki są przereklamowane Not talking

Spodziewam się, że będzie fajnie, sympatycznie, miło.....itd. Ale żadnych fajerwerków.

Formalny

...- a gdzie odrobina szaleństwa?! (jęknąłem z niedowierzaniem czytając "powyższe"...)

Teraz przeżywam rozterki... Może jestem niepoprawny miewając marzenia, próbując je realizować udanie lub mniej udanie i powinienem zacząć "starzeć się z godnością" wyzbywając się ich?...

To oczywiście żart - każdy ma prawo do swojego życia budowanego według osobistych priorytetów.
Ja na przykład nigdy nie potrafiłem być lekkoduchem w chwilach zabawy zupełnie nie myślącym o konsekwencjach całkowitego "wyluzowania". Ale marzenia i chęć ich realizacji zawsze dla mnie były i są ważne - to co innego.
A żyć bez choć odrobiny szaleństwa?... Nie potrafię...

flykiller · Gość

Ja, oczywiście, rozumiem, że "odrobina szaleństwa" jest pojęciem umownym i niczego tej odrobinie nie ujmuję. Lepsza odrobina, niż jego (szaleństwa) całkowity brak, ale... to jest jednak sprzeczność sama w sobie. Spontaniczność, żywioł, roznamiętnienie chwilą, boski amok, ekstaza - nie mają prawa włączać zdrowego rozsądku. Dlatego większość ludzi nigdy tego nie doświadcza, nigdy sobie na to nie pozwala, zadowalając się substytutami "szaleństwa", kontrolowanym poślizgiem. Każdy ma takie "szaleństwo", na jakie go stać. Skoczyłem ze spadochronem, rety, jakie to szalone! Wspaniale byłoby dopiero stracić głowę, uśpić rozum, skoczyć bez spadochronu

Podziwiam, na przykład, samotnych himalaistów. I chociaż nic nie marzyłoby mi się mniej, niż czołganie się z ekwipunkiem po białym badziewiu w ekstremalnych warunkach, wyobrażam sobie, że to jest właśnie rodzaj prawdziwego szaleństwa, obsesji, która krok za krokiem popycha człowieka ku górze, mimo udręki ciała i realnego niebezpieczeństwa. To musi być piękna sprawa i uskrzydlające uczucie.

Seeni

Dla każdego, co innego jest szaleństwem. Jeżeli mam stertę rzepy do obrobienia i na przekór własnemu poczuciu odpowiedzialności ucieknę indywidualnie z przetwórni do kina (przykładowo na Alicję w krainie Czarów 3 d na seans o 12.30) i jeszcze nikomu się do tego nie przyznam, to w zupełności zaspokoję swoją potrzebę szaleństwa. Wszystko w granicach dopuszczalności. Lubię mieć kontrolę nad własnym życiem. Nieprzewidywalne zasadniczo nie wchodzi w grę. Jeżeli czegoś chcę to zwyczajnie biorę, ale nigdy nie sięgam gwiazd- znam swoje możliwości. I raczej nie ryzykuję. Jak muł realizuję cele, nigdy mrzonki i fantazje- to w ogóle nie leży w mojej naturze. I po prawdzie nigdy za tym nie tęskniłam. Lubię stały rytm dnia, powtarzalność pór roku, kocham przyziemną codzienność, stabilność, wszystko co pewne i przewidywalne. Z reguły osiągam cele, ale nie wykluczam, że jest to wynik właśnie niezbyt wielkich oczekiwań.

Kewa

Formalny

Formalny

kasia_imig

Wszystko, co się wokół mnie dzieje jest niczym w porównaniu z tym, co dzieje się we mnie. Więc oczywiście marzenia i skierowanie wewnątrz są moją ukochaną rozrywką. Uwielbiam swoje towarzystwo! I chciałabym naprawdę resztę życia spędzić kontemplacyjnie, ale brakuje mi tej "odrobiny" szaleństwa, albo po prostu jestem tchórzem i muszę zadowalać się namiastką życia w postaci tej idiotycznej pogoni, którą gdyby zobaczyły społeczeństwa "niecywilizowane", to nie mogłyby zrozumieć za czym tak gonimy. Bo oni nie muszą za niczym. I oni są cały czas, jak Seeni, "tu i teraz". Szczęściarze.

flykiller · Gość

Formalny

Kewa

bosska

anmario

Kochanka odważnych to jakaś dziwka zwykła. Jeżeli zaś mowa o kobietach, które dziwkami nie są to z pewnością zdarzają się wśród nich i takie, które są kochankami jakiegoś odważnego faceta.

Kewa

Formalny

Kloss

Kloss