po 30-tce

animavilis · Gość

Wczoraj, w oczekiwaniu na dwa odcinki CSI Kryminalnych zagadek Miami, zahaczyłam okiem o końcówkę programu "Uwaga".

Dowiedziałam się z tejże, iż obecnie trendy-prezentami dla dziecka na komunię są aparaty fotograficzne, laptopy oraz quady [to ostatnie zresztą pokrywało się z moją wcześniejszą obserwacją pędzącego osiedlowym chodniczkiem młodego człowieka w albie komunijnej na wspomnianym pojeździe], że bardzo skromna sukienka komunijna kosztuje ok. 300 zł, a dziewczynkę przed sakramentem dobrze jest zaprowadzić do solarium i fryzjera w celu ułożenia fryzury "weselnej".
Zarejestrowałam też moment przekazania quada rumianemu blondaskowi opakowany w tekst "czy myślisz, że twoje serduszko jest dostatecznie czyste na przyjęcie takiego daru?" [lub bardzo blisko], chwilę energicznego potakiwania oraz odpowiedz obdarowanego na pytanie, co najbardziej zapamięta z dnia komunii: "nooo, że dostałem quada".
Lekko wzburzona zmieniłam kanał i oddałam się kontemplacji mordów w słonecznym Miami.

Zastanawiam się jednak, czy moje wzburzenie nie jest, po prostu, objawem uwstecznienia i stetryczenia. Pomijając już fakt, że program "Uwaga" ma tendencję do serwowania ckliwych, egzaltowanych, nierzetelnie podanych i przejaskrawionych historyjek, trudno wszak nieustannie snuć paralelę od lat mojego [naszego] dzieciństwa do czasów obecnych. Zmieniły się czasy, zmieniły się możliwości i chyba nie sposób winić dzisiejszych rodziców czy chrzestnych za to, że zamiast obdarowywać swoje pociechy zegarkami, fundują im prezenty na miarę finansowych możliwości i teraźniejszych trendów. Nie mogę też nie zauważyć, że oprócz złotego łańcuszka i zegarka oraz zawijania papilotów, nic więcej w mojej pamięci z komunijnych przeżyć się nie zapisało, a już na pewno nic z doniosłych wydarzeń duchowych. Obawiam się, że fakt spotkania z Jezusem był dla mnie wówczas równie istotny jak dla dzisiejszego, szczęśliwego posiadacza quada. Co wreszcie nagannego jest w tym, że ludzie, których na to stać, nie żałują własnych pieniędzy na własne dzieci i pragną spełniać ich zachcianki, skoro mają takie możliwości ? Czasami można wręcz odnieść wrażenie, że mniej zamożna część społeczeństwa domaga się od lepiej sytuowanej jakiejś ekspiacji.

Tak to sobie usiłuję racjonalizować, a jednak trudno mi oprzeć się wrażeniu, że granice zdrowego rozsądku i umiaru zostały przekroczone.

kurka

Bo element materialny wzial gore nad elementem duchowym? Ale wszak sama napisalas, ze pamietasz zegarek i papiloty... Czy moze to kwoty wydawane na prezenty decyduja o tym poczuciu przekroczonego umiaru? Angel

znana ktośka · Gość

Takie nastały dziwne czasy. Do tego przysłowiowy jeden przez drugiego. Nie mam nic przeciwko prezentom. Jak kogoś stać to proszę bardzo. Ale chyba gdzieś się pogubiliśmy w tym wszystkim. Jeszcze trochę to samochody na komunię będą kupowane, a może i domy budowane. Zastanawiam się czasami gdzie jest ta granica, której nie przekroczymy.

Co do ubioru, zwłaszcza u dziewczynek. Wiem, że trzeba ładnie wyglądać, ale te małoletnie panny młode to trochę przesada. Dobrze, że w wielu regionach mamy alby. Mnie się bardziej to podoba.

bobro

rzygać się chce;

rower po komunii to sam sobie od taty kupiłem

edit: [link widoczny dla zalogowanych]

illunga

Jestem na bieżąco - mój synek szedł do komunii w ub. niedzielę.
Oczywiście w momencie wręczania zaproszeń rodzina pytała "A co mu kupić?" Odpowiadałam to samo: Ja jestem normalny rodzic i uważam,że dziecko z okazji I komunii tradycyjnie dostaje rower i zegarek. I tak dostał: rower wybrał sam ( "wypasienie" dokupiliśmy już bez jego udziału), podobnie jak zegarek. Dostał poza tym komplet książek geograficzno-naukowych (które zabiera ze sobą wszędzie-przed chwilą był z nimi na podwórku i czytał w przerwach między wiszeniem na drabinkach)

. Dostał grę "Asterixa na olimpiadzie", z którą ja miałam większe problemy (nawet płakałam o pomoc na Mechanicznej...), no i cyfrówkę, którą kupili dziadkowie. Koniec. Oczywiście słodycze i takie tam "karteczki okolicznościowe", to tylko miłe dodatki.

Co do wymiaru duchowego... Think

, myślę,że mało tego. Klepane formułki niewiele mówią. No chyba,że rodzina jest wybitnie zaangażowana parafialnie

Moja jest....Raczej nie jest

A to,że rodzice i rodziny robią wyścigi prezentowe, to wiem

Dziecię mojej koleżanki miało wśród rodziny dokładnie rozpisane kto i co,żeby się prezenty nie powtórzyły d'oh!

Można i tak.
A quada bym się zwyczajnie bała podarować takiemu małemu dziecku. Podobnie jak nie kupiliśmy, kiedyś tam , skutera na 18 urodziny mężowego chrześniaka. Sumienie by mnie zagryzło, gdyby na takim sprzęcie coś im się stało.

illunga

I jeszcze : stroje. Było mi totalnie obojętne czy będą jednakowe, czy każdy sobie. Ale okazuje się,że ja to jakaś durna jestem... Były przez pół roku takie wojny, że aż przykro było słuchać. Kiedy w końcu ustalono,że jednakowe (chłopcy garnitury, dziewczynki sukienki szyte przez jedną wybraną firmę), jeden tatuś (tak! tatuś!) ciągle się wściekał, argumentował i w końcu postawił na swoim-jego dziecko jako jedyne poszło we własnej sukieneczce. Przy czym komentarze chodzące między dzieciakami były takie: Mamusiu, dlaczego ja idę w takiej szmacie, a Kamilka w innej sukience? (to tekst, który przyniosła jedna z mam na zebranie). Miło? Średnio. Bo my rozumiemy,że to jest dla ducha. Ale dla takiego dzieciaka ( dla dziewczynek szczególnie) ważne są te koki, loki i sukienka jak beza.
I bądź tu człowieku mądry Think

znana ktośka · Gość

Osobiście nie jestem na bieżąco, bo to było już daaaaawno temu. Ale w tym roku bratanica miała komunię. Rodzina nie przegięła ( w moim odczuciu). Podobnie jak wspomniała Illunga – zegarek, rower, cyfrówka i kilka drobiazgów.
Co do zmechanizowanego sprzętu – zwalam to na rodziców. Wiem, że wszystkiego w czarnych kolorach widzieć nie można, a i z udziałem roweru różne rzeczy dziać się mogą, niemniej to ich decyzja. Ja też muszę takie podejmować.

Cóż jakby na to nie patrzeć dziewczynki to małe kobietki. Chcą ładnie wyglądać. Te bajki o królewnach i damach dworu. Ale to nie one sugerują jak maja wyglądać. Raczej dorośli. Gdyby nie było mody na sukienki, to pewnie nawet by się nie dopominały.

animavilis · Gość

bosska · Gość

każdy urządza ślub/komunię/rocznicę/etc. tak jak chce, jak mu się podoba, jak uważa, na ile może sobie pozwolić.

dla jednego większe znaczenie ma wymiar duchowy, dla drugiego spotkanie z rodziną, dla trzeciego ....

dlaczego należy uważać, że tylko mój punkt widzenia jest słuszny?

może to, co dla nas jest przepychem i pompą, dla tej osoby wcale takie nie jest? a może wręcz uważa, że lepszy komunijny prezent to ten droższy?

animavilis · Gość

Ja nie twierdzę, że mój punkt widzenia jest słuszny, z tego prostego powodu, że nie wiem, jaki jest ów mój punkt widzenia.
Takie topiki są jak monolog rozpisany na głosy. Zastanawiam się po prostu głośno, dlaczego niektóre rzeczy mnie irytują i Wasze opinie ciekawią mnie w tym przypadku o tyle, o ile pomagają mi zrozumieć siebie. Bez urazy.
Cudze zaś dzieci i cudze quady nie interesują mnie w ogóle.

Pan i Władca

Pochodzenie O-Ren Ishii

ostatnio dostałem zaproszenie na ślub i wesele.....

Dancing

wraz z zaproszeniem była załączona lista prezentów z prośbą o zaptaszkowanie tego na który się decyduję

może to tylko zbiego okoliczności ale to było "Państwo Mecenasowie" Blue_Light_Colorz_PDT_02

jakoś nie poszedłem...

bosska · Gość

Pan i Władca

slepa i brzydka

mialam sukienke, ktora M przywiozla mi z Libii, buciki tez do tego kupila; arabskie ciuchy wykonane na europejska modle. bylo to szalenie dziwne, bo dostalam to na dwa lata przed komunia. w ciagu tych dwoch lat oczywiscie sukienki sie zmienily. pamietam dziewczynke, ktora miala futrzna etole/mini pelerynke czy cos i opadajace na ramiona loczki wystajace z koka. ja sie chyba po prostu normalnie poczesalam. moja M nigdy nie zwracala na mnie uwagi na tyle, aby mnie rozpiescic dziewczeca kokieteria. tym zajmowal sie Ojciec, chociaz wlasciwie zupelnie sie na tym nie znal. no w kazdym razie dostalam oczywiscie zegarek w komplecie z dlugopisem (kalkulator, chyba tez byl). roweru nie - zastapily go dwie rozne Biblie, ktore mam do teraz i o dziwo lubie do nich powracac - to ilustrowane Biblie dla dzieci. aaa - no i jakas kasa byla.

w kwestiach koscielnej organizacji najlepiej zapamietalam zamieszanie, jakie wprowadzilam, kiedy przed kosciolem po spotkaniu org. poprosilam ksiedza, czy nie moglabym czytac kwestii takiej innej dziewczynki. bylam przekonana, ze ona z tak dlugim tekstem sobie nie poradzi, ja to zrobie lepiej, wiec ona dostanie moja jedna linijke, a ja jej akapit. nie pamietam, jak sie sprawa rozwiązala. zebral sie wielki tlum. ksiadz przemowil i w tempie natychmiastowym pojawil sie w okol niego wianuszek zatroskanych matek. mojej nie bylo; zawsze mnie sama puszczala/wysylala do kosciola...

no i nie poszlam do zdjecia. nie mam zadnego zdjecia ze swieca, ksiazeczka do nabozenstwa, rozancem. nigdzie nie uwieczniono mnie slicznej, slodkiej, niewinnie kleczacej ze zlozonymi raczkami i wzrokiem skierowanym ku niebu. kiedys jeszcze tego zalowalam, juz mi przeszlo.

pamietam, ze poczulam sie taka wazna, kiedy przyjelam Cialo Chrytusa, ale nigdy nie rozumialam, co potem robic; isc do lawki i sie modlic, ale co tam sobie w myslach do Boga powiadac, czy moze powinna to byc jakas modlitwa wyuczona na pamiec (nigdy mi sie nie chcialo uczyc niczego na pamiec), czy wolno mi od tak, po prostu dziekowac, ze jest pieknie, ze ptaszki spiewaja, ze slonce cudownie rozgrzewa (nie wiem czemu, komunie mojego rocznika wypadaly w mojej parafii w czerwcu).

mialam problemy z rachunkiem sumienia. w ksiazeczkach, jakie dostawalismy bylo cale mnostwo pytan. dotyczyly zachowan, ktorych nigdy nie uznalabym za grzech i gdybym wtedy na wszystkie odpowiedziala "nie, nigdy tego nie robilam", moglabym teraz stwierdzic nie mialam dziecinstwa - nie bylam dzieckiem, ale robotem!

pisze to wszystko, zeby odpowiedziec sobie na pytanie, jaka jest proporcja - duchowosc kontra wspomnienia, marzenia dziecka; przepych vs. duchowe spelnienie. waga sakramentu w proporcji do mojej wlasnej religijnosci i wiary w sens calego przedsiewziecia. jedno wiem na pewno! ciesze sie, ze nie bylo quadow!

Jayin

Kasztanka · Gość

animavilis · Gość

Sabina

Aproxymat

Wiecie, że ja kompletnie nic nie pamiętam z komunii? To znaczy, było trochę rodziny wtedy itd., ale tych kościelnych wątków to nic a nic mi w głowie nie zostało.