po 30-tce

Seeni

Najbardziej cenię sobie swięty spokój i w sprawach codziennych moja asertywność wynosi zero. Nie kruszę kopii o to czyja jest kolej sprzątania, kto powinien zrobić zakupy i o porozwalane po mieszkaniu książki. Nie ruszam w bój o termin urlopu, ani o zimną zupę podaną w restauracji. Waleczny lew wychodzi tylko w sprawach, które w moim poczuciu należą do sfery wartości. Oskarżę zatem pracodawcę o mobbing,panią w sklepie o oszustwo( o ile poczuję się oszukana)

teraz

seeni zachowuję się podobnie, w moim przypadku wiele spraw nie ma dla mnie żadnego znaczenia, nawet jestem gotowa wyglądć jak chcą inni, a nie ja - jest tylko mały problem, każdy z tych innych ma inne zdanie, więc stanęło na moim.

Z wiekiem co raz częściej zaskakuję siebie i zachowuję się zupełnie inaczej niżbym się tego po sobie spodziewała - staję się arogandzka, nawet agresywna - pewnie w sytuacji w tramwaju poczekałabym na dogodny moment żeby wysiąść, ale na przyjęciu zajęłabym się czymś innym albo wyszłabym do toalety.

nie zdarzyło mi się jednak przekroczyć np. granicy złodziejstwa i nie okradam swojej firmy ponad to, o zdołam wygadać przez telefon - być może nie znalazłam sie jeszcze w pułapce

lulka

ribka_pilka

Yapp, Twój pierwszy przykład to klasyczne starcie inteligenta z chamem. Inteligent będzie miotany rozterkami moralnymi, a cham będzie robił swoje...My będziemy rozważać jak zareagować w starciu z czymś dla nas tak brutalnym, tak niespotykanym..Byłam świadkiem sceny w urzędzie...podpity facet ubliżał urzędniczce..jej kolega..wziął ją w obronę. Pijaczek odezwał się: masz tam pan swoją pracę? to pióro w pazury, nie obijać się.
Poza tym wpajano nam (obecne pokolenia są inne) strach przed ośmieszeniem, strach przed mówieniem tego co myślimy, i to hasło: pokorne ciele dwie matki ssie.
Czasy się zmieniły...asertywność z ust nie schodzi.
Przepraszam za chaos, ale musiał się wedrzeć w mój najdłuższy post napisany na forum. Nie mam wprawy.

yapp

ribka_pilka

yapp

yapp

ribka_pilka

Aproxymat

franek kimono

wpadłam w pułapkę jedzenia pączków Anxious

Aproxymat

To też stereotyp.

Jakby nie można było się objeść pączkami np. siedemnastego października, bez wyrzutów sumienia

franek kimono

no właśnie: dramatyczna pułapka - jak tu odmówić znajomym, którzy z serdecznym uśmiechem podsuwają Ci ogromną oklejoną skórką pomarańczową kulę...no niejak!!!

animavilis · Gość

Albo jeszcze inaczej: czuję się gruba, brzydka i nieszczęśliwa. Nie jestem gruba i brzydka [jeszcze], ale zjadam kolejnego pączka, aby się pocieszyć. W efekcie czuję się coraz bardziej nieszczęśliwa. A także coraz grubiej i brzydziej. Jednak nie mogę przestać jeść pączków, mimo że dawno przestały być pocieszeniem, a stały się ostatnimi gwoźdźmi [gwoździami?] do trumny. To jest pułapka niezwykle pociągającej autodestrukcji Anxious

Aproxymat

I pomyśleć, że z założenia ma to być miły dzień, kiedy można sobie pozwolić na lekkomyślne obżarstwo

Kewa

Jako posiadaczka "bogatego życia wewnętrznego", znaczy się maruda, muszę co nieco zapętlić. Częściej mi się niestety zdarza zachować pewne standardy, a potem przeżywać straszne męczarnie: a mogłam...
No, nic gorszego. Układam sobie w głowie scenariusze: no dlaczego się wycofałam? dlaczego odpuściłam? przecież mogłam...
Mój wujek miał na takie zaniechania swoje powiedzenie: a w kiblu mi wychodziło

(miał na myśli oczywiście zgrabną, powalającą ripostę, czy nawet chamski okrzyk)

Aproxymat

Wbrew pozorom celne riposty rzadko się "włączają" w odpowiedniej chwili. Często są spóźnione albo gdzieś się chowają w zakamarkach umysłu i wyłażą akurat wtedy, kiedy trafiają w zupełnie niewinne i przypadkowe osoby.

Kasztanka · Gość

Seeni

Z tymi pączkami to mam tak samo- tyle,że u mnie pączkiem jest mieszanka studencka...Totalna autodestrukcja