po 30-tce

FRIDA · Gość

Jak to dzisiaj jest z przyjaznią, ze współczesnymi przyjazniami? No i, czy do dnia dzisiejszego, przetrwały, utrzymały się te stare przyjaznie, zawarte wieki temu, w innych czasach, w innych realiach? Czy współczesny rytm, tryb życia nie zniszczył ich, nie pokonał, czy przetrwały wszelkie trudy, zawirowania, próbę czasu? A czy te nowe, zawierane teraz, obecnie, smakują tak jak te zawierane kiedyś?
Temat poniekąd podyktowany ciągłym narzekaniem ludzi wokół, którzy twierdzą, że prawdziwa, bezinteresowna przyjazn - to dzisiaj rzadkość, coś unikatowego, wymierającego. Natomiast, niewątpliwie, panoszy się - interesowność, fałsz, powierzchowność relacji międzyludzkich. Być może zbyt szybko, zbyt pochopnie, bezrefleksyjnie, szarżujemy słowem - przyjazn, nazywając bliższe relacje, relacje koleżeńskie - od razu przyjaznią. Możliwe, że stąd te rozczarowania.
Topik jest także dla tych, którzy mają ochotę wypłakać się na swoich byłych przyjaciół, na których zawiedli się w jakiś szczególny, wyjątkowo bolesny sposób. Angel

Kewa

Chyba zatraciłam zdolność przyjaźnienia się. Nie jestem pewna, czy tylko ja, bo może to zjawisko bardziej powszechne. Przyjaciółka z moich wczesnych lat obecnie jest w śpiączce i pewnie nigdy z tego nie wyjdzie. Byłyśmy kiedyś nierozłączne, całkowicie jej ufałam. Byłam przy narodzinach jej jedynego syna, ona pozwalała mi wypłakać się na ramieniu, gdy w moim małżeństwie zaczęlo dziać się źle. Potem nasze drogi najpierw się rozeszły, by ponownie połączyć się - zostałyśmy rodziną. I tutaj stało się coś złego. Jakieś pretensje, oskarżenia, wywlekanie tajemnic. Pewnie były to początki choroby dwubiegunowej afektywnej, potem doszło uzależnienie od leków, alkoholu. Dowiedziałam się o tym jednak dopiero po latach, bo całkowicie zerwałyśmy stosunki. Nie wiedziałam, że u niej jest aż tak źle. Wiedziałam, że drugi raz się rozeszła, że była z kimś, kto dla niej zostawił żonę i dwoje dzieci. Wiedziałam, że ma słabe zdrowie. Teraz patrzę na jej twarz zupełnie pozbawioną zmarszczek (odwiedzam ją raz w tygodniu),na odrosty zupełnie niesiwe, na rurkę tracheostomijną w jej szyi, i nie wiem co czuję. Jakąś pustkę. Niecierpliwość - niech to się już raz skończy! Zdążyła mnie przeprosić na święta. Głosem zmienionym przez leki i alkohol, wolno. Nawet zapłakała. Ja nie. Płakałam bardzo dużo wtedy, gdy mnie zdradziła, gdy mnie tak boleśnie zawiodła. Płakałam za rozwianymi złudzeniami, że jest na świecie prawdziwa przyjaźń.

Ron

A dlaczego dzisiejsze przyjaźnie? Ludzie kochają się i przyjaźnią od zawsze i nic się w tym względzie nie zmienia. Ogólnie partnerstwo musi być poparte zbliżonym statusem materialnym, jeśli ma być trwałe. Tak było, jest i będzie. Think

FRIDA · Gość

Zastanawiam się, czy te przyjaznie zawarte we wczesnej młodości, a nawet w dzieciństwie, nie są tymi najtrwalszymi, najbardziej sprawdzonymi. W końcu była możliwość wspólnego poznania, obserwacji - różnych etapów naszego życia, dlatego zrozumienie tak wielu kwestii jest o wiele prostsze, łatwiejsze. Często zna się marzenia i tajemnice - takiego przyjaciela z młodych, młodzieńczych lat, dom, rodzinę, a nawet problemy, o których być może nie dowiedzą się inni, których pozna za 10, 20 lat.
Ale może być różnie i w moim przypadku tak właśnie było. Miałam dwie przyjaciółki, z którymi spędziłam dzieciństwo, lata nastoletnie, młodzieńcze. Jedna z nich poszła zupełnie inną drogą, postawiła na odmienne wartości, styl, sposób życia, na innych ludzi. Nasze drogi rozeszły się lekko po 20-tce. Kiedy spotkałam się z nią przypadkowo, mając trzydzieści parę lat, stwierdziłam tylko jedno - ''nie moje małpy, nie mój cyrk'' Angel

Przypuszczam, że jej odbiór mojej osoby po latach - był dokładnie taki sam. No i, moja druga przyjaciółka z lat młodzieńczych. Przyjazn - sprawdzona, niepowtarzalna. Z tą różnicą, że ta przyjaciółka, poszła dokładnie taką samą drogą jak jak. Obracamy się w tym samym świecie zawodowo-osobistym, a to wiele wyjaśnia, tłumaczy. Myślę, że takie przyjaznie, które narodziły się bardzo wcześnie, kiedy ludzie poznali pewne nasze etapy życiowe, rozwojowe, i w związku z tym są w stanie wiele zrozumieć - mają spore szanse na przetrwanie. Inaczej było już z osobami, które poznawałam nieco pózniej, powiedzmy po 30-tce. Ale być może macie zupełnie inne doświadczenia .. Angel

FRIDA · Gość

Seeni

Nie wiem jak to jest z tą przyjaźnią, bo nigdy nie miałam przyjaciółki. Dosyć szybko nawiązuję relacje z ludźmi, łatwo znajduję się w tych kontaktach i większość swoich znajomych szczerze lubię. Jest dwóch facetów, o których z całą stanowczością mogę powiedzieć, że są moimi ulubionymi kolegami i zapewne poszłabym dla nich na koniec świata a nawet z powrotem, ale przyjaciela nie mam i nigdy nie miałam.
Po prawdzie nie życzę sobie nawet go mieć, bo to za duża odpowiedzialność.
Przypuszczam, że nie byłabym w stanie jej podołać.

carmen

FRIDA · Gość

Mati · Gość

Nie myślę, żeby wiek czy etap w życiu miał znaczenie dla przyjaźni.. niektóre trafiają się we wczesnym wieku i trwają, inne się rozpadają.. Inne zawierają się, kiedy mamy już jakiś bagaż doświadczeń, kiedy zaufanie bywa niejednokrotnie wystawione na ciężka próbę, kiedy od ludzi dookoła dostajemy wpiernicz i zawodzimy się na nich, kiedy wiemy, czego chcemy.. mamy ugruntowaną wizję.. Moja z podstawówki się rozpadła, z liceum też, na studiach nie miałam już przyjaciółki, bo doświadczenia nieco mnie znieczuliły, ale potrzeba bycia blisko z kimś komu można zaufać nie ustała.. Przyjaciółkę mam dopiero teraz, od .. nie wiem.. może siedmiu lat?.. Poznałam Ją tu.. w internecie, na forum. Zabawne.. do tego czasu myślałam, że moją przyjaciółką będzie ktoś, kto jest do mnie podobny, a okazało się, że nie.. że moja Przyjaciółka, której w 110% ufam jest Kobieta z innego świata, z innymi doświadczeniami, innym życiem, inną historią.. ale co nas łączy? Sympatia, wyrozumiałość, chęć zrozumienia, tolerancja, zero ocen, szczerość.. czasami bezwzględna i bez mlimli.. i zaufanie, że żadna z nas nie chce tej drugiej sprawić przykrości, czy zrobić na złość przez swoje opinie, a tylko jej pomóc, wesprzeć ją, wysłuchać i pokazać inne punkty widzenia.. Przy Niej mogę być sobą, bez udawania, bez ukrywania, bez uważania na to, co mówię, bez obaw, że to co między nami wyjdzie poza.. A o to ostatnie najtrudniej.

carmen

Och, Mati..
Przecie i takie rzeczy się zdarzają.
I to jest piękne!

Ja np. szukałam przyjaciółek,a zarazem jakby sióstr.
Bo mając 5 braci , brakowało mi siostry ,w myśleniu przyjaciółki.
Te moje 3 z młodych lat wynagrodziły mi brak siostry.

Mati · Gość

..bo bardzo się chce.. chce się kogoś bliskiego, komu można wszystko.. ale tak bardzo się człowiek boi.. zawodu, bólu.. Z jednej strony podchodzi, ale jakby z tarcza.. albo robi krok w przód i na wszelki wypadek dwa w tył.. Zwłaszcza, kiedy się spotykasz dookoła z nieszczerością w ogólnym tego słowa znaczeniu, albo z niezrozumieniem, z byciem ocenianym - często przez pryzmat plotek, niedomówień, opinii innych (czyli falsyfikacja rzeczywistości, bo nie pytasz drugiej strony o jej wersję). Ale czasami warto zaryzykować.. mimo wszystko.. ubrać tytanowe gacie i próbować, przecież zawsze można je zdjąć, kiedy trafia swój na swego..

FRIDA · Gość

Myślę, Mati, że nie każdy jest stworzony do przyjazni, nie każdy potrzebuje przyjazni, nie każdy - jak przykładowo - Seeni, potrafi podnieść ciężar odpowiedzialności, którą prawdziwa przyjazn ze sobą niesie. Dlatego, czasem warto pozostać na etapie relacji czysto koleżańskich i nie mylić tego z przyjaznią, a tym bardziej nie podawać się za przyjaciela konkretnej osoby.

Mati · Gość

..bo tak, jak napisała Seeni, przyjaźń to odpowiedzialność. Nie każdemu się chce lub nie każdy potrafi ją podejmować... Pytanie czy od innych nie wymagamy więcej, niż sami chcemy im dawać..

LampionyZeStarychSloikow

gdybać albo generalizować można na tony - a tak naprawdę każdy z nas jest inny i innych potrzebuje/oczekuje relacji.

osobiście to rozmaite przyjaźnie odbieram jako te kule u nogi, które człowieka raczej ograniczają i spowalniają. mam świadomość, że nie jest to powszechnie podzielany pogląd - być może jak ten wilk Hessego potrzebuję więcej swobody i mniej zobowiazań?

w każdym razie przyjaźn rozumiem jako relację dwóch indywidulaności, które sobie doskonale radzą samodzielnie, ale znajdują dodatkową satysfakcję, kiedy mogą wspierać nie swoje cele i pragnienia.

zdecydowanie małżeństwo nigdy nie może oprzeć się na relacji przyjaźni, zbyt wiele niesie w sobie dominacji i przemocy

Baron von DupenDrapen

Seeni

lulka

FRIDA · Gość

Seeni

Gdybym miała przyjąć definicję przyjaźni Lampiona to powinnam do grona przyjaciół zaliczyć sporą grupę osób.
Ale dla mnie to za mało. Not talking

Czasami wspieram nie swoje cele i pragnienia ( co daje mi satysfakcję) ale osób wcale nie jakoś bardzo mi bliskich. Ot, bo mam czas i kaprys wspierania, a poza tym- co do zasady, większości ludziom życzę jak najlepiej.
Rozumienie w relacjach z innymi nie jest mi niezbędne. Wystarczające jest, że ktoś rozumie, że ja mogę rozumieć pewne rzeczy inaczej. Oczywiście cenię sobie akceptację, ale permanentna budzi moje obawy, co do prawdziwości.
Obawiam się, że moje pojmowanie przyjaźni wyklucza możliwość nawiązania jej z kimkolwiek. Przyjaźń, podobnie jak miłość ( chyba) oznacza- jak dla mnie - konieczność bezgranicznego zaufania drugiemu człowiekowi.
Chociażbym się starała, jak cholera, to psychicznie mam blokadę na całkowite ufanie komukolwiek.
Jednym słowem nie jestem skłonna powierzyć siebie drugiemu człowiekowi. Za duże ryzyko. Not talking

nudziarz

Już kiedyś to pisałem...
Nie odczuwam potrzeby przyjaźni rozumianej tak, jak to definiuje Seeni.
Mam grono bliskich kolegów, nie wyobrażam sobie bym nie pomógł im w potrzebie ale...
To decyzja nie poparta żadnym moralnym obowiazkiem jaki niesie ze soba przyjaźń, tylko moj każdorazowy wybór w ocenie owej potrzeby.
Myslę , ze w identyczny sposób liczyc mogę na kumpli, kazdy z nas ma jednak własne zycie, własny zamkniety świat i nic mi do ich świata , a im do mojego .
Lubimy przebywać w swoim towarzystwie, ale znów nie wyobrażam sobie jakichkolwiek zobiwiązań w tej materii.
Tyle