po 30-tce

flykiller · Gość

Trochę mi przykro, że zatruwam ten topik wiecznym jojczeniem i narzekaniem, bo nie cieszą mnie rzeczy, które cieszą innych, mam odmienne oczekiwania od życia (na dodatek, niekonkretne) i nie przemijam wystarczająco aktywnie i radośnie. Na domiar zaś złego optymizm jawi mi się jako męczący i przereklamowany

sir Francis Drake

karmazynowe eony krolewskiego egotyzmu

flykiller · Gość

mailo

Seeni

sir Francis Drake

Formalny

flykiller · Gość

Formalny

Pasztet

Całe to pierdolenie o przemijaniu bierze się z jakiegoś z dupy założenia, że życie ma jakąś kulminację i przed jej osiągnięciem jest rozwojem, a po osiągnięciu przemijaniem.
Wystarczy odrzucić to założenie, wtedy większość postów z tego topika, łącznie z założycielskim, ląduje w śmietniku

Formalny

pogłoska

slepa i brzydka

Tak mało czasu na zastanawianie się. To popycha do szybkich i krótkich odpowiedzi. Nie pozostawia zbyt wiele czasu do namysłu. Coś mnie irytuje, ochodzę, a jeśli odczuwam potrzebę żegnam się ze "spierdalaj" na ustach. To też przeminie.
Szybko chwytam każdą okazję, bo ich natura podlega tym samym prawom przemijania.

A czasu poświęconego na przemywające się tutaj uświęcone mądrości poparte wieloletnim życiowym doświadczeniem lub idiotyczne uszczypliwości, które mogą wynikać jedynie ze szczęśliwej kontemplacji obecnego dobrostanu, nikt, ale to kurwa nikt, mi już nie zwróci. Boli mnie właśnie zdanie, które tutaj piszę i nie wiem, z czego wynika moja potrzeba zadawania sobie tego bólu.

To pewnie z miłości do łączenia słów i manipulowania zbiorową świadomością. Ból i miłość - zagadka rozwiązana.

Gładka gadka.

Kto żyje bez refleksji przemijania się nie boi.
Kto cieszy się refleksyjnym podejściem do własnych działań, prędzej czy później coś sobie spierdoli. Będąc wykonawcą i sędzią własnych działań, stawiamy się na z góry przegranej pozycji.

Gra niewarta świeczki.

[kurtyna]

pogłoska

sir Francis Drake

Brunner

Brunner

Brunner

ten cytat pasuje tu jak ulał:

"od tamtej pory tyle w życiu zrobiły wbrew sobie, tyle się wydarzyło i z taką mocą, że tamte drobne wydarzenia z dzieciństwa nie ważą więcej niż kurz podrywany przez przejeżdżający samochód albo puch przekwitniętego dmuchawca poruszony oddechem dziecka. Prawda, że to ładna metafora kolejnych zdarzeń rozpierzchających się w powietrzu nad łąką czyjejś historii i wpadających między źdźbła trawy, żeby w nich zniknąć?"