po 30-tce

wilczek

...gdyby ktoś się ciebie zapytał, " czy jesteś egoistą?" zapewne po sekundzie zastanowienia padłaby odpowiedź, "że nie, skądże!". No bo jak to, przecież zdarzyło ci się rzucić grosz do puszki żebrzącego, nawet staruszcze ustąpić miejsca, a stąjącemu pod sklepem nygusowi dać zeta na piwo. - Ja egoistą? Nie, nigdy! Ale coś nie daje ci spokoju i zaczyna cię gryźć - co?
...a gdyby ktoś się ciebie zapytał, " co ostatnio zrobiłeś tak sam z siebie, z potrzeby serca, bezinteresownie?" zapewne po sekundzie zastanowienia, ogarnełaby cie pustka. Czy faktycznie jestem egoistą, bo na sprawy świata patrzę poprzez pryzmat własnych potrzeb i korzyści? Czy to oznacza, że już nie potrafię się podzielić z obcym sobie człowiekiem i potrafię już tylko brać? To straszne!

Aproxymat

Nno dobrze, jestem egoistą, ale zdarzają mi się całkiem altruistyczne zachowania. Tyle, że jak ja mam to ocenić, nie jestem obiektywny wobec samego siebie...
Czy przesunąć ten temat na "poważne sprawy"? Bo tu mogą się pojawić bardziej żartobliwe wpisy.

demeter

Myślę aproxy, że temat może zostać...

W dużym stopniu patrzymy na świat poprzez siebie... dobro naszych bliskich... znajomych... tego się nie uniknie i nie powinno... bo wynika to też odpowiedzialności jakie zostały nam przypisane i do jakich się poczuwamy... każdy z nas chce przetwać... przecież... i to jest ok... nie wolno tylko zgubić "czucia" wobec tego, co nas otacza... bo gdyby zostalibyśmy sami dla siebie to będzie nasz koniec...

ws

egoizmu tego niby zdrowego, musiałam sie nauczyć razem z życiem i to nie życiem w świecie, również w rodzinie, jak nie bardziej nawet, musiałam nie dlatego, że jestem taka dobra z natury, tylko dlatego, że jestem z natury frajerką, ot co ...

ludzie już tak widac mają, że cień słabości, obniżonej woli ... i już masz ich na głowie, robisz więcej dla innych niż dla siebie, oraz za innych, a potem za siebie, słowem przestajesz być widzialna/y, stajesz jak gdyby narzędziem, stąd pewnie ukuto określenie ,,zdrowy egoizm,,

więc tak, jestem egoistą, cieszę się z tego, ale i nie cieszę, bo wolałabym prościej ...

ale prawdę mówiąc mam wiele na swoim koncie, że tak powiem aktów bezinteresownych, również to do mnie wraca, bo mam to szczęście w życiu spotykac fajnych ludzi, lubię być bezinteresowna, to jest fajnie zrobić coś ot tak dla kogoś, tak po prostu

marconi1000

Myślę, że każdy człowiek jest w jakimś stopniu egoistą, choć niekoniecznie motywem jego egoizmu muszą być sorawy materialne.
Mnie rodzice przekonywali, że największą wartością dającą wewnętrzną satysfakcję i przyjemność - jest dawać innym coś z siebie, interesować się ich sprawami, no i pomagać, kiedy potrzebują wsparcia takiego, na jaki nas stać, nawet jesli to wymagałoby odsunięcia na plan dalszy własnych spraw.
Dość dlugo trwało, pamietam, zanim zrozumiałem słuszność takich postaw, ale w końcu pojąłem, że jest to prawdą, ale także, że uzyskane własne zadowolenie jest także swoistym rodzajem egoizmu ... I chodzi tu nie o jakieś pochwały, czy podziekowania, a o własną, wewnętrzną świadomość, że można było komuś pomóc. Jest to taki chyba "pozytywny egoizm"...
Niestety,przekonałem się, że są ludzie, którzy nazbyt szybko przyzwyczajają się do dawanego im wsparcia, i nadużywają możliwośći korzystania z niego, i jeśli w pewnym momencie trzeba im odmówić , to potrafią nawet wyrażać opinie o naszym rzekomym nawet "skrajnym egoizmie".
I jeszcze jedno - doświadczyłem, że prawdą jest, iż pomoc udzielana innym, bardzo często do nas wraca, kiedy tego naprawdę potrzebujemy...

marc

melpomena

Jestem egoistką. Zdaję sobie doskonale z tego sprawę.
Jednocześnie potrafię zrobić wszystko, żeby komuś coś np. załatwić, pomóc w czymś i wcale nie dlatego, że mu się chcę zrewanżować. I również nie dla kaprysu. Są po prostu tacy ludzie, dla których zrobię niemal wszystko, a jednocześnie potrafię im odmówić. Nie zrobię czegoś, co mógłby zrobić sam. Nie dopuszczę do tego, żeby się ktoś mną wysługiwał. Zauważyłam także, że nie dzielę ludzi, na bliskich - dla których wszystko oraz obcych - dla których nigdy w życiu. Po prostu subiektywnie oceniam i wtedy decyduje czy odkładam egoizm na półkę. A odkładam równie często, jak się w niego uzbrajam. Nie wstydzę się tego i dalej tak będę postępowała.
Tak jak napisała Nandu - życie uczy egoizmu.

zochaa

Na egoizm jestem niejako skazana, bo jak mądre podręczniki głoszą:
każdy jedynak to egoista...
a tak właściwie to chyba w każdym człowieku drzemie okruch egoizmu,
nawet wtedy gdy zrobimy coś dla drugiego człowieka można posądzić o egoizm, bo przecież robimy i coś dla siebie- czujemy się lepiej, sumienie spokojniejsze itp. Gdyby się tak czepiać to zapewne w większości naszych zachowań doszukalibyśmy się jakiejś nutki egoizmu.
Czy to źle?
Chyba nie, dopóki egoizm nas nie przerośnie, a jest jedynie tym okruchem...

wilczek

zochaa

Tak mi przyszło do głowy, że moze z egoizmem jak z alkoholem?
W małych dawkach jest całkiem przyjemny i nieszkodliwy... Think

wilczek

ws

,,z drugiej poświadczam kłamstwo i fausz,, - nie o tym ja, ja o tym, ze najpierw ja - potem ty, czyli o nie przedkladaniu cudzego dobra nad wlasne ... nie o wykorzystywaniu innych dla siebie, to juz nie jest fair, to juz nie jest ,,zdrowy egoizm,, to zupelnie cos innego

ws

dla obu

zochaa

Właśnie- dla obu Razz

znana ktośka · Gość

Każdy ma coś egoistycznego w swoich działaniach, ale jeśli nie działa na szkodę innych, to dlaczego czasami tak dla odmiany nie pomyśleć o sobie samym i zrobić coś tylko dla siebie.

W końcu bezinteresownie też potrafimy zadziałac

yapp

yapp

oldAliAs99

yapp

oldAliAs99

Zdaje się, że to wchodzimy na teren jakiegoś sporu teologicznego. Czy grzechem jest tylko działanie, czy też również myśl - pragnienie, żeby zgrzeszyć.

marconi1000

Wybacz, Yapp, ale kojarzenie kradzieży portfela, i modłów o śmierć dla stryja,bo go nienawidzisz - z egoizmem... to najbardziej karkołomne rozumowanie (a raczej ... jego brak) jakie można wymyślić...

marc Confused