po 30-tce

lulka

Jan Kowalski (wspomniany przez Animę), z jakiegoś tam spisu ludności powiedzmy...
Przestaje być TYM Kowalskim gdy napisze na forum pierwsze zdanie (na forum, bo o forum mowa). Jego beznamiętną postać oznaczoną numerem peselu zaczyna otaczać chaos, który uśmiechem, złością, czy w końcu słowem tworzy sam. Ten chaos tworzą jednak i inni uczestnicy gdy na skrzyżowaniach owego słowa rodzą się emocje - jednym się ono podoba, innym nie.
Obiektywizm? W zasadzie wszystko poza kłamstwem o owym Kowalskim jest obiektywne. Ale tylko wówczas, gdy poszczególne odczucia, uczucia każdego i z osobna zostaną zebrane w całość.
Możemy wówczas powiedzieć, że ocena jest obiektywna i choć mamy w nią nasz wkład, nie jest tylko nasza.
Porzucając więc obiektywizm dopowiem tylko, że Jaras budził niesamowite kontrowersje - od złości poczynając, na uśmiechu kończąc.
Niepogodzenie? Przepaść o której wspomniał Formalny?
Trudno mi to pojąć choć pojmuję. Do dziś jednak przeraża mnie samotność i cierpienie w tłumie - którego ja nie potrafię sobie nawet wyobrazić, acz przewiduję jego ogrom.
I to mnie boli najbardziej. Gdy wspominam Jarasa.

paj

[quote="Formalny"]Masz rację Paj... Trafiłaś w sedno. Trudno więcej powiedzieć. Moge Ci tylko powiedzieć, że on własnie na forum, w poza forumowych kontaktach i w świcie całkowicie realnym szukał bezskutecznie pomocy. To było z góry skazane na niepowodzenie, bo ta pomoc w ostatecznym rezultacie nie była w stanie dopasować się do jego oczekiwań. Przypominało to trochę sytuację, gdy tonący odtrąca wszystkie ręce próbujące wyciągnąć go z wody, próbując robić to jednocześnie jak najdelikatniej...

Bo jesli dotychczasowe życie zaburzy rytm, wiarę w to co dobre w innych, co prawdziwe, szczere..wtedy trudno już w cokolwiek wierzyć.
Co nie zmienia faktu, że wciąż potrzebujemy.
Trudno jest już wtedy "pozwolić" lub "przyzwolić" sobie na ufność.
Może własnie wtedy demony (to umowne okreslenie) nie pozwalają na to, aby w cokolwiek wierzyć.
I jak ktoś powiedział, bez wiary nie da się żyć.

animavilis · Gość

slepa i brzydka

Formalny, zasadniczo opisujesz dwa rozne zjawiska, ktore swoj poczatek maja w naszej roznorakiej naturze. na poczatku w odpowiedzi na mojego posta piszesz o wchodzeniu w role; rola pracownika, pracodawcy, czlonka nieformalnej grupy... natomiast mysle, ze w zupelnym oderwaniu od tych zjawisk (podstawy socjologii) istnieje nasz wirtualny swiat, w ktorym granie odbywa sie na niewyobrazalna skale. i tutaj juz nie mowimy o mimikrze, czy empatii, tutaj nie mowimy o odgrywaniu naszych spolecznych rol. to jest rzeczywistosc wirtualna, niezbadany twor, ktory potrafi czlowieka odmienic, uszczesliwic lub zniszczyc.
uwazam, ze szczesliwi sa ludzie, ktorzy nie musze sie krygowac, ktorzy moga kazdego posta sygnowac wlasna twarza (podpisem nie trzeba). w mojej opinii to niesamowite szczescie nie bac sie rozliczenia z wlasnych postow, szczegolnie jesli uzbieralo sie ich na przestrzeni lat spore archiwum.

anima, czy "istnienie obiektywne, poza jakakolwiek ocena" ma w ogole racje bytu w tej dyskusji? przeciez to wiedza jest nam obca i zupelnie nieosiagalna. jak sie temu przygladam, to byt okreslony jako "istnienie obiektywne, poza jakoklwiek ocena" jest mnie badz moim oponentom potrzebne w calym naszym zyciu jak swini plaszcz. poza tym watpie w istnienie takiego tworu, bo jestesmy z chwili na chwile zupelnie inni, w sumie bez okreslonego ksztaltu caly czas zmieniamy oblicze. obiektywne istnienie natomiast kojarzy mi sie z niemienialna statyka. to mi nie gra.
widze, ze Twoje okreslenie zostalo juz przerobione na kilka mozliwych opcji. to mile, ze kazdy usilowal je sobie jakos od siebie wyjasnic, aby Twoj post stal sie blizszy.

rosegreta · Gość

Czytam. I myślę. Chyba tak jak Lulka – nad samotnością. Ludzie myślą, że są wyspą. Wiem, że to nieprawda. Zawsze się zastanawiałam, jak daleko trzeba czuć niechęć do istnienia, do życia, do funkcjonowania w społeczeństwie. Dlaczego nie możemy się odnaleźć jako ten trybik w machinie, jeden z wielu. Uświadomienie mi, że nie jestem jakimś tam kosmitą, jestem człowiekiem, jestem jak wiele osób. Oddycham tak samo, mam podobne potrzeby, funkcjonuję. Jednak jestem jakąś indywidualnością mimo wszystko. Jestem tym malutkim trybikiem, dzięki któremu maszyna funkcjonuje, a mimo wszystko na tyle indywidualnym, że jakbym znikła to maszyna dalej będzie działać, jednak już inaczej, bo tego trybiczka nie ma.
Mam swój tok myślenia. Niektórzy mówią o wrażliwości umysłu ja mówię tu o chorobie umysłu. Człowiek jednak boi się śmierci, ma instynkt samozachowawczy.
Owszem ludzie, którzy mają problemy, nie potrafią się odnaleźć w sytuacji, nie chcą funkcjonować, nie widzą sensu istnienia, mają czasem myśli, ze już nie chcą cierpieć, chcieli by skrócić to co odczuwają. Jeśli komukolwiek taka myśl przez głowę przeszła powinien o tym z kimś porozmawiać. Nie można po prostu siebie wymazać. Powinno się pomyśleć o innych – trybikach.
Znam historię prawdziwą. Pewna znajoma odebrała telefon w nocy. Głos męski powiedział jej, że zachwalę zamierza popełnić samobójstwo. Po odebraniu telefonu miała ambiwalentne uczucia- żart, po co odebrałam telefon, co robić, jak rozmawiać, rozłączyć się czy kontynuować. Zachowała zimną krew, jak to się mówi. Zadzwoniła na policję, jednocześnie rozmawiając z niedoszłym samobójcą. O dziwo policjant wiedział jak się trzeba zachować. Ustalili operatora, dane, ona wiedziała jakie pytania ma zadawać. Nie wiem, zresztą ona też dlaczego chciał to zrobić, jednak instynkt kazał mu szukać pomocy. To nie jeden taki przypadek, sama czytałam o podobnym.

animavilis · Gość

Formalny

paj

Formalny
Cokolwiek nie napiszesz jeszcze o Jarasie, to dla wielu ludzi, nawet jego nieobecność, nie może znaczyć tyle, co dla Ciebie, czy innych.
Dla wielu ludzi jego sposób odejścia, przyczyna, będą określane szaleństwem, czy czymś podobnym.
Dla wielu ludzi On jest tylko nickiem.
I my dla wielu ludzi pozostaniemy tylko literkami.
Niczym.
Dlaczego?
Bo tak myślą. Bo tak też jest im wygodniej.
Bo jest to od nich tak dalekie, aż niewyobrażalne.
Są ludzie szczęśliwi z racji swojej odporności na świat, którzy lepiej smakują życie.
Lepiej znoszą niepowodzenia, klęski.
Może nie doświadczyli tyle?
Może..
A może ich inna wrażliwość nie "kumuluje" wszystkich klęsk i pozwala im żyć z wiarą, że jutro będzie lepiej?
Jeżeli są ludzie, którzy nie mają takiej wtrwałości i siły, aby żyć.
Jeżeli są ludzie, którzy po porażkach budują coraz grubszy kokon, w którym się chowają, to pewnie mają wiarę, że kiedyś ten kokon pęknie. Do czasu.
Ale jeśli nie pęka..to duszą się w nim.
Ale nie są szaleńcami.
Nie mają już siły żyć, z każdym dniem coraz słabsi.

animavilis · Gość

Mati.

Kewa

Formalny tak piękny post (i tytuł! ten post ma tytuł!), że nie śmiem go komentować. Proszę tylko: pisz częściej

oto_ja

slepa i brzydka

paj

rosegreta · Gość