po 30-tce

animavilis · Gość

Pięknie jest być jak wszyscy.
Tak?
Kilkadziesiąt historii składających się na barwną mozaikę nieprzeciętnej przeciętności. I kilkadziesiąt zdjęć, które – wyjąwszy detale – przypominają fotografie naszych rodziców, dziadków i pradziadków. Ten sam zastygły w kadrze czas, to samo wrażenie mijania. Ci ludzie wyglądają tak, jakby sami już byli własną historią.

[link widoczny dla zalogowanych]

Nie wiem, może przeciętność jest fajna. Może, jeśli nie ma się warunków, by ją pokonać, przełamać – trzeba pokochać. Najzdrowiej jest pokochać.
[niezrównany Konwicki z niezrównanym przekąsem: Moja biografia w kolorze przeciętności. Najpierw tej przeciętności nienawidziłem, pogardzałem nią, a na koniec się w niej zadomowiłem. Wielkość w przeciętności. Przeciętność jako najwyższa forma arystokratyzmu. Przeciętność jako asceza, jako dumne osamotnienie w pospolitości, szary habit pysznego mnicha. Przeciętność ostatnim stadium wywyższenia]
Ale ja boję się, że „mając siedemdziesiątkę i piersi obwisłe od karmienia, nie będąc wielkim pisarzem ani doktorem nauk humanistycznych, pomyślę sobie: "Boże, przegrałam życie".
Nie będę nim i nie czuję na to zgody. Pojednaliście się ze swoją przeciętnością?

zadziora · Gość

Jedna pani, kiedy idzie spać, gasi światło i odsłania okna. Nie chodzi o to, że nie może spać przy zaciągniętych zasłonach. Tylko że śpi za długo. A w jej miasteczku wszyscy wstają o szóstej do pracy lub na targ. Żeby ludzie nie myśleli, że wyleguje się w łóżku, już przed snem okna odsłania, bo najważniejsze to dać otoczeniu właściwą informację. Jestem jak wy. Jej okno musi więc codziennie upodobnić się do dwustu okien bloku naprzeciwko.

Szczerze? Dla mnie taka przeciętność to choroba.

animavilis · Gość

Pochodzenie O-Ren Ishii

Wielkość jest pochodną Przeciętności... wątpię żeby Da Vinci wymyślił sobie w wieku 15 lat - "będę Wielki !", wątpię żeby w ogóle dało się to zaplanować... a teraz mamy właśnie dziki lans "sukcesu" - trzeba mieć kasę, wygląd, zainteresowania (np. malarstwo XVII-wiecznej Japonii), hobby (takie co grozi śmiercią lub kalectwem)... moim skromnym zdaniem jest to droga ekspresowa do totalnej porażki - kuźwa ! katować się żeby inni powiedzieli "wow!" ?
nie, przeciętność to nie choroba chociaż ludzie opisanie w artukule przedstawiają ULTRAKONFORMIZM a to JEST choroba !

bo ja

to nie jest ładne słowo: PRZECIETNOŚĆ. Jest w nim jakis zgrzyt i ból; może dlatego, że słyszę dźwięk nożyczek, któe odcinają to co zbędne by wyrównać człowieka, tak by pasował to określonej formy?...
Wolę słowo ZWYCZAJNOŚĆ.
Gdy byłam młoda dziewczyną (pewnie taką młodą jak anima) bardzo chciałam być niezwyczajna, nadzwyczajna. Czułam sie inna, bałam sie być inna - inność nie jest mile widziana, co innego nadzwyczajność! ta daje wiele praw. Tak sobie myślałam wiele lat mojego życia.
Aż w końcu dotarło do mnie, że najfajniej jest być sobą - bez patrzenia na nadzwyczajność lub inność. A jak jeszcze człowiekowi uda sie odnaleźć w życiu kilku takich samych "innych" jak on, to już pełnia szczęscia. To zawsze niebezpieczna ścieżka, gdy wydaje mi sie, że powinnam być lepsza od samej siebie.
Oczywiście, że mam "obwisłe piersi" i nie jestem "doktorem nauk humanistycznych", ale mam poczucie, ze w moim życiu, które przecież jeszcze cały czas trwa, wydarzyło się kilka pięknych rzeczy i kilka niezwykłych, które nie zawsze są piękne.

illunga

Przeciętność, nie wyróżnianie się, daje takie poczucie przynależności do stada. Poczucie bezpieczeństwa,że nawet jak coś pójdzie nie tak, to przecież jest nas wielu takich.
Ale tak naprawdę, to trudno mi się zgodzić z tym,że osoby, choćby te przedstawione w artykule, są takie zwyczajne.
Nie ma ludzi zwyczajnych, przeciętnych i takich...bylejakich.To,że nie wywracają świata do góry nogami, to ich wybór. Budują swoje życie tak jak chcą. Tak jak umieją, tak by byli ..szczęśliwi.
I do tego szczęścia nie potrzeba im nurkowania rafowego czy wspinaczki w Andach.
Zawsze twierdzę,że ludzie są ciekawi. Bo każdy inny.Inaczej skonstruowany, ma swoje czasem bardzo ciekawe pasje, przemyślenia.Każdy jest tak potworną indywidualnością...
A ta pozorna "zwyczajność", to tylko przystosowanie do życia w społeczności w taki sposób, by ta społeczność jak najmniej utrudniała nam życie.
Nie przeczę-są osoby, któe to mierzi i które programowo bedą walczyć, zdobywać, osiągać i ścigać się nawet z własnym cieniem.
Ale jeśli to im daje szczęście...

To cecha osobnicza i już.

A dla mnie? Cenię sobie wolność wyboru. I moim wyborem jest to,że nie mam parcia na tytuły,zaszczyty,że nie sprzedałam swoich przekonań, za cenę posiadania dwóch dodatkowych literek przed nazwiskiem.
Harmonia i święty spokój. I możliwość realizowania siebie w tym, co mi sprawia autentyczną frajdę. To jest dla mnie moja przeciętność. I dobrze mi z nią.

znana ktośka · Gość

Żadne z nas nie jest przeciętnym, lecz kimś wyjątkowym. Pełnimy wiele ról znaczących dla jednych bardziej, dla innych mniej. Ale każde z nas ma do zrealizowania jakiś cel w życiu. Chociaż wydaje nam się, że niektórzy robią to egoistycznie i myślą tylko o sobie, to po głębszym zastanowieniu dochodzimy do wniosku, że tak nie jest. Ktoś musi mieć tytuły, by np. zwalczać nasze choroby. Ktoś inny piec chleb, by nam go nigdy nie zabrakło. Musi istnieć pewien Pan, by naprawić nam samochód oraz pewna Pani, by zaopiekować się naszym dzieckiem w przedszkolu. Nie ma dla mnie różnicy między osiągnięciem stopnia naukowego, a np. bycia matką, ojcem. Te postaci są wysoce nieprzeciętne i bardzo ważne.

Zatem nie martwy się, że czegoś tam nie osiągniemy i zginiemy gdzieś w tłumie. Każde z nas w swoim życiu dokona czegoś wyjątkowego. Zaryzykuję stwierdzenie, że wiele już z tego się działo, dzieje, bądź wkrótce zacznie.
Dla mnie nikt nie był, nie jest i nie będzie przeciętny. Raczej jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny…..

animavilis · Gość

illunga

Ale jeśli ktoś się dobrze czuje w takim układzie?
Anima, ja jestem leń patentowany, może coś bym i chciała, ale mi się nie chce. Jak pomyślę o całej procedurze, to mam gęsią skórkę na mózgu. Jak bym dostała pod nos, to może, no łaskawie się zgodzę, ale tak? Mam się użerać jak Konrad/Gustaw z Bogiem? Wymiękam.

Wybory.Ktoś kiedyś dokonuje w życiu wyborów. Czasem dopiero po latach przekonujemy się czy były one słuszne. Czasem nie ma już możliwości,żeby zawrócić. I wtedy jest ten moment skapcanienia. Pogodzenia z rzeczywistością lub przeciwnie-zgorzknienie,że coś nam poszło nie tak.
Ale to jest zwykłe gdybanie. "Gdybym wtedy tak nie zrobiła...", "Gdybym wtedy nie powiedziała...", "Gdybym wtedy poszła?lub nie poszła...". Nie mamy pewności czy życie za którym tęsknimy dało by nam szczęście. Na przeciwnym brzegu trawa zawsze wydaje się nam bardziej zielona.
Zawsze będzie się za czymś tęsknić, bo nie ma 100% sposobu na realizację wszystkich zamierzeń. Ale czasem jest możliwość wyboru. Bo są rzeczy ważne i ważniejsze. Jeśli z czegoś rezygnuję, to robię to świadomie. Bo tylko ja wiem czy będę mogła z taką decyzją żyć.

bo ja

animavilis · Gość

OK, illunga, ale niezupełnie się rozumiemy. Ja nie mówię o takich wyborach, że jakbym chciała to bym dała radę. Jak bym chciała, to bym nurkowała albo nawet i wspinała się w Andach. To jest na miarę zdeterminowanego przeciętnego człowieka i nie czyni go geniuszem, ewenementem.
Ja piszę o tym, co jest całkowicie poza nami, poza zasięgiem naszych możliwości, o nieprzeciętności na miarę epok. Nie dostanę Nobla w dziedzinie literatury, nie wynajdę szczepionki przeciwko Alzheimerowi, nie zostanę pierwszym polskim prezydentem - kobietą.
Moja inteligencja jest przeciętna, moja uroda jest zwyczajna, moje talenty są nieważkie.
To o jakich decyzjach mówimy?

illunga

A, w tych kategoriach, to faktycznie masz rację-sami możemy niewiele. Bo dochodzi jeszcze cała masa innych czynników. Talent, który od nas nijak nie zależy, łut szczęścia, wstrzelenie się w epokę, "szklane sufity"...To słynne "bycie w odpowiednim czasie w odpowiednim miejscu"...No i jeszcze "żeby nam się chciało chcieć".
Znam osobiście dziewczynę ponadprzeciętnie inteligentną, z fantastycznym talentem do języków, dodatkowo uzdolnioną plastycznie, która rozmienia to wszystko na drobne i bawi się w prowadzenie jakiegoś sklepu ze zwierzętami.
Jak często myślimy o kimś: gdyby tylko żył/żyła w innym kraju, z innym podejściem do życia.Gdyby miał możliwości...

STALKER · Gość

lulka

Pasztet · Gość

Jako ex-belfer moge powiedziec tylko tyle, co niegdys powtarzalem studentom: przecietna (potoczna nazwa sredniej arytmetycznej), to nic nie mowiaca miara, ktora nie ma zadnej wartosci poznawczej i niemal zadnych zastosowan.
A klasyczna przypowiesc to: jesli siedzimy sobie w towarzystwie 4 osob i jedna mu rozmiar buta 44, druga 37, trzecia 43 i czwarta 38, to sredni rozmiar naszych butow wynosi 40.5
Jedni takich butow w ogole nie zalaza, a inni beda w nich plywac.

To tyle jesli chodzi o przecietna.

zadziora · Gość

animavilis · Gość

illunga

Anima Tyś dziś wyjątkowo łokropna. Marsz, kupić tę torebkę! Należy Ci się.

Pasztet · Gość

animavilis · Gość