po 30-tce

onia

Dobre są takie tematy, przynajmniej na chwilę zmienia się człowiekowi perspektywa...

animavilis · Gość

U osoby, którą znam, wykryto nieoperacyjny nowotwór. W zasadzie od razu, i to w sposób mało delikatny, poinformowano ją, że sprawa wygląda beznadziejnie. Radioterapia i przerwana chemia nie przyniosły spodziewanych rezultatów - pojawiły się przerzuty.
Ta osoba twierdzi, że czuje się świetnie. Wygląda dobrze, ufarbowała włosy, położyła kafelki w łazience, jest w trakcie remontu kuchni. Niedługo wyjeżdża do rodziny zagranicę, potem oczekuje wizyty matki z innego kontynentu. Prawdopodobnie to ożywienie życia rodzinnego spowodowane jest świadomością, że czasu zostało niewiele, ale jestem pod niesamowitym wrażeniem, że ona, po prostu, żyje. Z wyrokiem, ale tak normalnie, jak na to pozwala sytuacja. Oczywiście, tego co kłębi się pod nową fryzurą nie sposób przeniknąć, ale ta fasada jest niesamowita. Podziwiam, wątpię, żebym w podobnej sytuacji umiała się na to zdobyć.

Myślę, że jeśli kiedyś będzie dane mi zdążyć się zdziwić, umrę zdziwiona, że umieram.

Wiolinowa

rosegreta · Gość

Jeśli ktoś bliski odchodzi cierpimy. Znam to cierpienie. Nie boli wcale mniej przy kolejnej osobie. Płaczę to normalne. Tak reaguję. Płakałam nawet za moim psem. Krzyczę owszem to też normalne, muszę rozładować stres z tym związany. Próbowałam róznych sposobów pogodzenia się ze śmiercią. Z tym, że w każdej chwili może zgasić kolejną świeczkę życia, kogoś kogo znam, kogoś kogo lubię, kogoś kogo kocham. Wiem, że moja nienawiść do niej nie ma sensu. Wiem, że śmierć czasami jest wybawieniem dla osób, które umierają. Wiem, że jestem egoistką, bo myslę tylko o swoim odczuwalnym bólu po stracie. To wszystko wiem. To dlaczego się tak czuję? Dlaczego czuję, że jednak czegoś mi brakuje? Chociaż tego ostatniego słowa pożegnania, przytulenia. Ale nigdy nie wiemy kiedy tak naprawdę przyjdzie śmierć. Może powinnam się zawsze żegnać z każdym jakbym go miała już w życiu nigdy nie zobaczyć?

rosegreta · Gość

Pomyślałam sobie, że i tak miałam wielkie szczęście. Szczęście, że na mojej drodze jednak spotkałam te osoby. O ile ubożsi są Ci co ich nie poznali. Nawet nie wiedzą co stracili. Ja przynajmniej wiem i mogłam z nimi przebywać.

Kewa

rosegreta · Gość

Bo ja jestem smutną osobą, ponurakiem w środku.
Przyjmij moje kondolencje Kewo.
Jutro idę na pogrzeb. Właściwie nie był to mój rodzony dziadek (moi poumierali jak byłam dzieckiem) ale był mi jak dziadek.
Dzięki Kewo, że się podzieliłaś swoimi odczuciami. Jakoś mi tak raźniej. To głupie, ale tak jest w zyciu, że szuka się osób, którzy w danym momencie odczuwają podobnie.

Kewa

Mii

animavilis · Gość

Wiolinowa

Może to jest dla niej oswajanie śmierci..., a może dla innych umierających pokrzepiająca jest świadomość, że wszystkich czeka ten sam koniec, wcześniej lub później. Bogatych i biednych, mądrych i głupich, dobrych i złych, znane sławy i nieznanych ludzi.

nudziarz

To jest raczej - moim zdaniem - odpowiedź na stale rosnący popyt telewizyjnego podglądactwa. Po Big Brotherze rozpanoszyły się przeróżne reality show, coraz głębiej zaglądające w ludzka prywatność i uświadamiające mi że ludzie rzeczywiście dla pieniędzy gotowi sa zrobić wszystko.
W tym akurat przypadku cel wydaje się usprawiedliwiać środki, natomiast - mówiąc delikatnie bardzo - duży niesmak budzi we mnie myśl, iż znaleźć można dostatecznie duza grupe ludzi, którzy gotowi sa dla rozrywki, przy piwie i chipsach oglądać czyjąś smierć.

animavilis · Gość

Możliwe, że to jest dla niej rodzaj oswajania śmierci, pomocny w umieraniu, czyniący je lżejszym, może nadający jakiś sens(?) Nie śmiałabym oceniać cudzego pomysłu na umieranie, przypuszczam bowiem, że w obliczu śmierci postrzeganie chorego różni się tak znacznie od percepcji osoby zdrowej, że nie jesteśmy w stanie zrozumieć wielu zachowań umierającego. To jest ta jedna strona - chory - którego, uważam, nie mamy prawa krytykować, bo go nie pojmiemy, dopóki sami nie zaczniemy umierać.
Ale jest jeszcze druga - widz i zgadzam się z nudziarzem, że gros ludzi, którzy wezmą udział w tym spektaklu, to nie będę osoby chore, zbyt pewnie zaabsorbowane i zmęczone swoim umieraniem, by spędzać czas przed TV, ale właśnie ci spragnieni sensacji, znudzeni codziennością telewidzowie, którzy przemielą to widowisko, jak mielą każdą inną medialną papkę.
Czy wiedza, że przed śmiercią nie ucieknie bogaty i biedny, dobry i zły, znany czy nieznany, wymaga w ogóle potwierdzeń? zwłaszcza w takiej formie? Czy cudze cierpienie może krzepić? A jeśli tak, czy to jest "dobry" rodzaj pokrzepienia? Wątpliwość budzi we mnie nie decyzja aktorki, tylko to, czy osiągnie cel, który podobno jej przyświecał.

STALKER

A czy ona dostanie za to pieniądze ?

Wiolinowa