po 30-tce

pogłoska

Pogłoska słucha rad Paszteta

Baron von DupenDrapen

Mnie interesuje czy jest jakiś głębszy sens istnienia tych siłowników. Do czego one właściwie służą.

1) Wiadomo, że część zapierdala na innych etc. tak jak mućka daje mleko i jak któregoś dnia przestanie dawać to zawiozą do rzeźni i gówno, kogo będzie obchodzić, co czuje.
Jednak zapierdalają wszyscy. Wszyscy są częścią jakiegoś schematu. Część jest zmuszona zapierdalać, część zapierdala, bo im się wydaje, że się wzbogaci, ci bogaci oddają się jakimś działaniom, które im sprawia przyjemność (np. badania genetyczne, budowanie rakiet, żeby gdzieś polecieć), które to działania też mogą mieć jakiś inny cel, o którym nie zdaja sobie sprawy. A bogaci są potrzebni bo biedni nie mają czasu na ezoteryczne rzeczy, bo zajęci są zapierdalaniem na bogatych i odkładaniu ochłapów, co im bogaci rzucą na zachętę.
Te zapierdalnie odbywa się trochę na podobnej zasadzie do ru*hania. Ru*hacie, bo się przeważnie sprawia Wam to przyjemności, a nie poto to żeby się reprodukować. Aczkolwiek samo ru*huanie ma w zasadzie na celu reprodukcje.

2) Drugi aspekt to jest taki. Jeżeli jest jakiś cel do osiągniecia to jak go osiągnąć w skali wszechświata. Załóżmy, że nie ma form życia to wtedy macie planety z kupą popiołu jakiś skał czy cieczy i gazów. I przez miliardy lat nic się nie dzieje. Więc jak ten popiół na cos przerobić? Czy może do tego służą formy życia, które spełniają role siłowników(?), które mogą ten popiół na coś przetwarzać w sposób bardziej zorganizowany. Mogą np. przenosić się na inne planety w sposób bardziej kontrolowany, a nie czekać jak jakaś kometa losowo poleci. Etc.

Stąd stawiam hipotezę:

Życie jest przeciwieństwem chaosu

(tylko żeby jakiś filozof nie podpierdolił mi pomysłu, (biorę Was za świadków)

)

PS

Niestety ponowne czasy polowania na jeleni nie przyjdą dla ludzkości, bo ta nie będzie się cofać w rozwoju. Raczej gotów bym przypuszczać, że ludzie mogą się stać jeleniami dla nowego gatunku, którego reprezentanci okażą się wydajniejszym siłownikami. A ktorego nadejscie jest za rogiem, przecież już koledzy probuja genetycznie zmodyfikować DNA ( a swoją drogą ciekawe co na to zwolennicy teorii ewolucji Darwina

)

Marianna

Mati

Ja może na trochę innej płaszczyźnie uderzę w temat..
W mojej ocenie chaos jest tylko naszym subiektywnym odbiorem i istnieje wtedy, kiedy żyjemy nieświadomi tego, że świat i rzeczywistość nie są takie, jakimi je widzimy (tu można wrzucić kilka kawałków o tym, że widzimy go tylko dzięki naszym umysłom i umiejętności przetwarzania odbijanego światła w kolory, fal w dźwięki i obrazy.. że w zasadzie gdyby nie umysł, to świat wygląda całkiem inaczej, jest atomową pustką, która materializuje się tylko dzięki ruchowi, a czas jest względny i tak dalej.. i tak dalej..). Postrzegamy świat powierzchownie nie wchodząc w jego istotę, która tak naprawdę jest głęboko w nas. Chaos jest wtedy, kiedy ludzie nie mają świadomości siebie i tego, że umysł gromadzi dużo więcej i dużo głębiej niż tylko to, co widzimy tu i teraz i nawet umiejętność analizy nie czyni chaosu porządkiem. Póki ludzie nie wnikną w tę zakurzoną pierdołami sferę umysłu i nie pojmą, że sensem życia jest szczęście i unikanie nieszczęścia.. i nie chodzi tu o krótkotrwałe radości z powodu nowego domu, ubrań, samochodów, kolejnych kobiet i facetów, dobrego żarcia i tym podobnych, tylko o głębokie doświadczenie szczęścia wynikającego z poznania i zrozumienia siebie, relacji międzyludzkich i tego, co tworzy naszą rzeczywistość i osiągnięcie dzięki temu spokoju, pozbycia się przyziemnych pragnień, które poza cierpieniem niewiele dobrego wnoszą, będą żyli w chaosie pozorów i powierzchowności. Świat tak wygląda, ponieważ został stworzony na bazie pazerności. Na bazie „mieć”, a nie „być”. Ludziom wydaje się, że im więcej mają, tym są szczęśliwsi, podczas kiedy to szczęście ulotne jest i pozorne, bo wystarczy stracić to, co się posiada i człowiek doświadcza nieszczęścia i dramatu, w konsekwencji może nawet choroby psychicznej, aż do samobójstwa. Tak naprawdę do życia nie potrzeba nam wiele, tylko, że ludzie z jakiegoś niezrozumiałego dla mnie powodu nastawili się na podążanie za coraz większymi wygodami, pojmując jakiś dziwny prestiż w sposób niszczący owo „być”, przez to koncentrują swoją uwagę na rzeczach powierzchownych i nieistotnych. A pomyśleć, że wystarczyłoby do szczęścia życie we współczuciu, życie nie jako jednostkowe „ego”, które zbudowane jest na bazie egoizmu, próżności i zachłanności, tylko jako część całości, która nie oczekuje poklasku i zysków.. Nie chodzi mi o życie w ascezie, tylko o świadome kierowanie swoim życiem i umiejętnością zrównoważonego „mieć”, po to, żeby w pełni „być”.. w poszanowaniu innych, we współczuciu, pozbywając się chciwości, kłamstwa i gniewu i temu podobnych atrakcji, o których większość mówi „truizmy” lub „pierdoły”. Ja głęboko wierzę w to, że ponieważ sami jesteśmy sprawcami tego, co się na świecie dzieje, więc i sami możemy to zmienić. Można jeszcze oczywiście rozwinąć się w aspekcie naturalnego dążenia ludzi do rozwoju, stąd te badania, tworzenie, kreacja, natomiast przekroczyliśmy granice, poza którymi rządzi światem „mieć”, a nie powtarzane do znudzenia „być” i obawiam się, że globalnego odwrotu nie ma.. co nie wyklucza, że istnieją odwroty jednostkowe ludzi zadających pytania, szukających odpowiedzi i pragnących szczęścia czując, że to, co mamy dookoła to nie do końca jest to, czego pragną.

Marianna

Tak nie do końca się z tym zgadzam, bo sugerujesz, że "być" jest ważniejsze od "mieć" i w dużej mierze krytykujesz to "mieć".
"Mieć" można stracić, a i owszem, ale "być" też można stracić.
"Pieniądze szczęścia nie dają, ale można sobie za nie kupić całkiem dobrą imitację". Do osiągnięcia pewnego poziomu szczęścia uważam, że są niezbędne. Choć pewnie wszyscy dawno przekroczyliśmy poziom finansowy, który jest potrzebny do szczęścia np. Indianie w amazońskiej dżungli do szczęścia potrzebują gumiaków i blachy falistej.

Na jednym z blogów (https://zyciepodpalmami.wordpress.com/) można przeczytać jak dobrze jest zrezygnować z wielu "niezbędnych" nam do życia przedmiotów i zamieszkać na Karaibach. Wiele z tych "niezbędnych" okazuje się zbędnych. Nie jest to usłane różami, bo trzeba nauczyć się inaczej żyć, a przede wszystkim zrezygnować ze stylu życia do którego jesteśmy przyzwyczajeni. Clue całej tej historii jest to, że autorka bloga oszczędza i inwestuje pieniądze w nieruchomości, by na starość nie pracować. Czyli środkiem do "być" jest jednak "mieć".
Gdyby tak popłynąć na Karaiby, kąpać się w oceanie, cieszyć się błękitem nieba i "być". Czy płynąc wpław nie zachciało by mi się "mieć" deskę do surfowania?

Wydaje mi się, że trzeba nauczyć się cieszyć z tego co się ma. Docenić to co się ma. Stanąć z boku i z dystansu spojrzeć na siebie.

A może każdy jest inny? Jedni będą zawsze dążyć do szczęścia poprzez "mieć". Dla innych szczęściem będzie "mieć", a dla pozostałych wystarczy "być" choć z pustą miską. Trudno odmówić każdemu z tych podejść swoistej logiki. Niestety przy takim rozumowaniu, Baron pozostaje nadal ze swymi pierdzącymi siłownikami Angel

Mati

Myślę, że z tym krytykowaniem to trochę nie tak. Wyraziłam swoje odczucia bez oceniania co jest złe, a co dobre. Przekazałam opis świata widziany moimi oczami. Każdy i tak żyje, jak chce i z jaką filozofią mu po drodze i fantastycznie.. Ja jestem na etapie z ostatniego zdania mojego poprzedniego postu, zresztą odkąd pamiętam zawsze czułam niedosyt posiadania jakiejś swojej jednolitej, duchowej prawdy a najbliższą, dającą mi najlepsze odpowiedzi filozofią jest Buddyzm, który szczególnie koncentruje się na tych głębszych obszarach sumienia i umysłu, bez nakazów, bez moralizatorstwa podrzuca tylko ciekawe nauki i spostrzeżenia do przemyślenia i doświadczania samodzielnego i subiektywnego. Świat jest tak skonstruowany, jak sami go widzimy.. ja też pracuję, też mam dni świstaka, też czasami na mnie pada deszcz, ale czuję, że robię to dla siebie, jestem zadowolona z tego, co robię, wiem do czego dążę, małymi kroczkami i w swoim tempie zdobywam swoje kolejne szczyty, cały czas ciężko pracuję nad sobą a jeśli widzę, że to, co robię jest dobre chętnie dzielę się z innymi.. W dupie mam, że z lotu ptaka można postrzegać mnie, jak trybik srający i pierdzący, przerzucający gnój w jakiejś mega machinie, bo odczuwam ogromną satysfakcję ze swojego życia. Oczywiście, że też czasami marudzę i narzekam, że obawiam się, że ulegam pragnieniom, ale w każdej chwili, kiedy budzą się we mnie emocje staję na chwilę i zadaję sobie pytania dzięki, którym każdą chwilę przeżywam świadomie i na własne życzenie, a wiedząc dlaczego czuję się tak a nie inaczej coraz lepiej poznaję siebie. Zatem każdy musi w sobie sam odnaleźć obraz siłowników i ładu bądź chaosu w jakim istnieje. Sam musi sobie odpowiedzieć na pytanie i ubrać rzeczywistość w pasujące do siebie fatałaszki, jednak jeśli coś człowieka uwiera to znaczy, że warto się zastanowić o co kaman. Może trzeba po prostu coś zmienić..

letnisztorm

Pasztet

Mam prośbę do Mati, żeby używała akapitów, bo w moim wieku czytanie męczy rękę.

Pasztet

Ciekawe z punktu widzenia terapeuty byłoby pytanie, dlaczego Baron pisze o siłownikach w trzeciej osobie. Dla niego to są oni, bo Baronowi się wydaje, że stoi z boku i jest obserwatorem.
Nie będę spekulował nt. możliwej odpowiedzi barona.

Ale jest takie zjawisko, bardzo częste na sesjach, kiedy ktoś wyciąga problem, który go bardzo zajmuje, wgłębia się w niego, angażuje, żeby pomóc tym 'im'. Wtedy dobry terapeuta pyta wprost, czy to nie jest przeniesienie. Czy fakt, że ludzie bezmyślnie funkcjonują w trybach, co bardzo rzeczonego B. zajmuje, nie jest wołaniem o pomoc dla siebie, usiłowaniem ukrycia tego, że B. też w tej grupie jest, choć przed sobą skłamie, że nie (jeśli przed sobą, to na zewnątrz tym bardziej).
Może tu warto pogrzebać - jeśli jest taka wola.

Baron von DupenDrapen

Marianna :
Dlaczego frustracja? Dla mnie to jest niemal objawienie

Paszet :
Rzecz jasna, że jestem jednym z tych siłowników skora jak oni, co dziennie zapie*dalam do „pracy”
Tylko „qrwa” aż mnie skręca żeby się dowiedzieć po co.

(natomiast używanie trzeciej osoby (do tego w liczbie mnogiej) to pozostałość z … wojska. B. mi się spodobało używanie trzeciej osoby przez skomunalizowanych trepów („obywatelu zróbcie to czy tam to”), że od razu zaadoptowałem tę formę. Potem trepy z uporem debili, pytali mnie często ilu Was jest podchorąży „von DupenDrapen”, na co odpowiadałem trzech: podchorąży, [imie] i [ nazwisko]. (oczywiście nie miało to pozytywnego wpływ na awansowanie w hierarchii wojskowej) )

No, ale wracając do tematu

Podsumowujac w skrócie to zdaje się, że opisujecie w zasadzie jakieś schematy życia lub rożne interpretacje jego odbioru. Lub chcecie podać jakieś recepty na życie jak być „zadowolonym/szczęśliwym”. Albo cytujecie jakieś teorie np. zwiększania lub zmniejszania entropi. W sumie można się spierać, które teorie są prawdziwe albo nie etc. (np., jeżeli entropia w układzie zamkniętym wzrasta i jeśli życie zimniejsza entropie to może jest tu sprzeczność??)

A ja się pytam, po co zapie*dalacie (w ten czy inny sposób). Tylko nie chodzi mi o to, że zapie*dalacie, bo Wam się wydaje, że coś chcecie osiągnąć (np. odłożyć na emeryturkę, albo po to żeby móc siedzieć gdzieś w szałasie w puszczy i przeżywać nirwanę samozadowolenia, albo żeby zarobić na samolot, etc.).

Chodzi mi o to czy jest jakiś inny interesujący sens, o którym nie wiemy (?)
Albo inaczej po co entropia maleje (jeśli użyć języka pseudo naukowego zakładając, że życie zmniejsza entropię) )

Marianna

Mati

Formalny

bosska

Marianna

Formalny

Formalny

bosska

pogłoska

Kochani, jaka nauka? Jaka filozofia?
Tu chodzi o czystą fantazję.
Czego chce od nas materia ograniczona prawami i zasadami?
Tak jak w określonych warunkach sól wykrystalizuje z roztworu, tak w określonych warunkach powstanie życie i będzie krzątać się, zabiegać, budować oraz burzyć i ewoluować.

Cecha materii.
Dokąd zmierzasz materio?
A Baron chce być nowym prorokiem, który to odkryje i ogłosi.

flykiller · Gość