po 30-tce

FRIDA · Gość

Ktoś się czegoś podejmuje, zobowiązuje do pewnych działań, przyjmuje na siebie pewne obowiązki w stosunku do konkretnej osoby, zapewnia, że zrobi wszystko jak najlepiej potrafi. W gruncie rzeczy ten ktoś składając pewne zobowiązania powinien mieć świadomość, że będzie miał olbrzymi wpływ na przyszłe losy danej osoby, i jeżeli zawiedzie, nie wykaże odpowiedniego profesjonalizmu, to może zrobić tej osobie krzywdę na przyszłość. Czy ma taką świadomość? Może i ma, myślę, że ma, w końcu to dojrzały człowiek.
Pózniej okazuje się, że ten ktoś funduje przysłowiową tandetę, funduje minimum, o profesjonalizmie nie ma mowy, a osoba, która zaufała, liczyła na coś zupełnie innego - teraz czuje się rozczarowana, i przede wszystkim odczuwa żal, że ktoś ją tak potraktował, w pewnym sensie zakpił, ustosunkował się przedmiotowo. Czy zdajemy sobie sprawę, że podejmując się pewnych zobowiązań w stosunku do innych osób mamy wpływ na ich losy, przyszłość, i czasem zlekceważenie swoich obowiązków może mieć bardzo negatywne skutki dla osoby, która nam zawierzyła? Zastanawiam się, dlaczego pewne osoby mają taką łatwość w braniu na swoje barki bardzo poważnych zobowiązań, a następnie taką dobijającą lekkość ich lekceważenia. Po co składali zobowiązania, podejmowali się czegoś? Czy nie lepiej, łatwiej było powiedzieć nie, nie chcę na siebie tego brać, nie mam czasu, i nie chcę Ci zrobić krzywdy?

paj

Dobrymi chęciami piekło wybrukowane..

FRIDA · Gość

bea777

Też kiedyś zastanawiałam się nad tym zjawiskiem. Ba! Dziś właśnie tego doświadczam i dochodzę do wniosku, że są tacy ludzie, którzy nie potrafią odmówić, choć już na starcie wiedzą, że nie podejmą nawet próby wywiązania się z powziętych zobowiązań.
Najwyraźniej to dowód, że wiek nie świadczy o dojrzałości i odpowiedzialności tzw. dorosłych.

FRIDA · Gość

animavilis · Gość

Zawsze podziwiam, kiedy potraficie rozmawiać (tu: Wy, gdzie indziej - inni forowicze) na tak wysokim poziomie abstrakcji. "Człowiek", "ludzie", "ta osoba", "ktoś"... nic nie rozumiem z tego postu założycielskiego, tak wysoki niesie on ze sobą poziom uogólnienia. Tzn. rozumiem, że nie chcesz FRIDO zdradzać szczegółów, które być może, są dla Ciebie osobiste. Trudno jednak, mnie przynajmniej, odnosić się do jakichś hipotetycznych i bliżej nieokreślonych zdarzeń.
Wyobrażam sobie nieliczne tylko sytuacje, w których dorosły człowiek bierze odpowiedzialność za los innego dorosłego człowieka. Na przykład, opiekując się chorym i zniedołężniałym członkiem rodziny, czy pomagając osobie, która przechodzi jakiś głęboki kryzys: psychiczny, finansowy, zdrowotny. Z reguły jednak swój los kształtujemy sami i chyba nie powinniśmy obarczać nim innych ludzi ani też zbyt wiele od nich oczekiwać.

FRIDA · Gość

Tak, animavilis napisałam bardzo ogólnie, z osobistych powodów. Zarysuję problem nieco inaczej: powierzasz komuś nauczenie swojego dziecka pewnej umiejętności, która kiedyś w przyszłości może bardzo zaważyć na jego życiu. To ma być coś na zasadzie - uczeń i mistrz. Osoba, która się tego podejmuje jest mistrzem w danej dziedzinie, gdyż para się profesją od wielu długich lat, zna się na tym, praktykuje. Masz więc zaufanie do kogoś takiego, a niejaki mistrz podejmuje się bardzo odpowiedzialnego zadania, wierzymy w fachową szkołę i prawdziwy profesjonalizm, oraz zaangażowanie mistrza. Z czasem okazuje się, że otrzymujesz przysłowiowe "odwalanie", tandetę, poziom niskiej jakości. Czujesz rozczarowanie, żal - swoje i dziecka. Pózniej okazuje się, że wielu "mistrzów" działających w danej branży - działa podobnie, ba okazuje się, że jest ich mnóstwo. Gdzie odpowiedzialność? A co z wyrzutami sumienia?

nudziarz

Nie ma czegoś takiego jak odpowiedzialnośc i wyrzuty sumienia

Przynajmniej nie w obecnej rzeczywistosci.
Sa pieniądze i rynek.
I ci odwalający fuszerkę zostaną wyeliminowani, choćby na zasadzie antyreklamy szeptanej
Szkoda tylko, ze zanim to nastapi, minie pewnie rok czy dwa

FRIDA · Gość

Według mnie za tym kryje się jeszcze coś innego - obawa przed konkurencją, przed wykształceniem własną ręką, i pod własnym okiem konkurencji. Może mistrz celowo nie chce nauczyć ucznia pewnej sztuki? Pewnych rzeczy jednak trzeba nauczyć, pokazać, oszlifować talent. Kto ma to zrobić jak nie mistrz?

nudziarz

mam przykłąd wśród swoich znajomych.. na niższym może pułapie, ale idea jest podobna.
Mój znajomy "z ryb" jest znakomitym fryzjerem. Naprawdę świetnym, ale wszelkimi sposobami unika posiadania uczniów. Dlaczego ?, ano bo po roku uczeń otwiera wlasny zakład i tworzy konkurencję. Lepsza czy gorszą, ale zawszeczęść klientów odpadnie .
Wedle jego słów problem tkwi w uregulowaniach prawnych. Zwyczajnie otwarcie własnego zakładu nie jest obwarowane własciwie zadnymi restrykcjami ( poza posiadaniem tytułu czeladnika i odpowiednimi zasobami finansowymi ) . Więc na rynku działaja i mistrzowie i dyletanci

A wygrywają jednak zwykle Ci, którzy potrafią zrobić wokół siebie szum

bea777

Hmmm...nie chodzi o oczekiwania wobec innych i narzucanie im odpowiedzialności. Ja ten temat odczytuję jako odpowiedzialność w każdej sferze życia, zawodowej również. Czy to m.in. odpowiedzialność jest elementem dorosłości/dojrzałości? W moim odczuciu tak.

Tina

SAMEMU to trzeba zrobic - podpatrujac mistrza.

wejdz w polozenie mistrza:
bo gdy mistrz wyszkoli (naturalnie odplatnie) juz swych studentow i oni tez beda mistrzami, to co bedzie sprzedawal mistrz?

zrozum czlowieka

Kewa

Mam znajomego masażystę, który jest głęboko niedowidzący. Kończyl szkołę masażu dla niewidomych i kilka doszkalających kursów, za które zaplacił. W ośrodku SPA, gdzie pracował odmówił wykonywania zabiegu w obecności ucznió lub innych masażystów. Ja go rozumiem. To jest postępowanie uczciwe, bo nie zobowiązywał się do nauki.
Sama mam obecnie dylemat moralny. Jest chłopiec 19 letni - niemal zupełnie sam. Ojciec zrzekł się jego na rzecz innego mężczyzny - partnera matki jeszcze w czasie jej ciąży. Potem związek się rozpadł i otrzymywał od tego przysposobionego ojca alimenty, wszelki kontakt został zerwany z winy matki. Teraz matka jest chora psychicznie i uzależniona od leków i alkoholu. Chłopiec nie chce jej widzieć, rzucił szkołę, niedługo pewnie straci alimenty. Co robić? Boję się wziąć odpowiedzialność. Czasem mu coś podpowiem, czasem coś mu podaruję. Szkoda mi go, chociaż czasem mnie drażni. Jest bardzo przystojny i o tym doskonale wie. Nie ma planów na przyszłość, nie potrafi gotować, niedługo nie będzie miał z czego żyć. Jak byście się zachowali na moim miejscu?

Seeni

FRIDA · Gość

Kewa, i to jest właśnie sedno problemu, który poruszam. Nie chcesz czegoś, nie masz na to czasu, albo ochoty, nie jesteś do tego przekonana - nie składaj zobowiązań, nie obiecuj, nie bierz na swoje barki obowiązków, których nie spełnisz. Być może znajdzie się ktoś, kto rzeczywiście będzie chciał, zaangażuje się, i podejdzie do obowiązków, na które wyraził zgodę - odpowiedzialnie, profesjonalnie, a przede wszystkim etycznie. W moim przypadku - najzwyczajniej "mistrz", zmarnował nam czas, a czasu, który upłynął nikt nam już nie zwróci. Szukamy nowego "mistrza".
W kwestii Twojego dylematu moralnego - wszystko zależy od tego co czujesz, jak czujesz, do czego jesteś przekonana, jakie masz możliwości finansowe. Nie można składać obietnic bez pokrycia, bo właśnie takimi obietnicami możemy kogoś skrzywdzić.

Kewa

pogłoska

EMES

Teraz takie czasy że każdy tylko czeka na to abyśmy się zgodzili/zapłacili a reszta jakoś pójdzie, najlepszym przykładem są "fachowcy" którzy potrafią przychodzić co trzeci czwarty dzień bo mają jeszcze kilka robót w międzyczasie

To samo banki, ubezpieczalnie itp. itd.

FRIDA · Gość

nudziarz

a mnie słowo "mistrz" łaczy się nierozerwalnie ze słowem "uczeń". Bo po co dojść do pewfekcji, jesli swojej wiedzy, przemyśleń nie przekazać dalej ?

I nie chodzi tu o talent pedagogiczny ( muślę że Fridzie tez nie

) a o samą zasadę... jesli podejmuję się przekazać to, do czego doszedłem, to niezaleznie od efektu koncowego, będe przynajmniej się starał.

Jesli mam olewać - to lepiej darować sobie wszystko zanim się zacznie