po 30-tce

rosegreta · Gość

Młodzież. Ogólnie mi nie przeszkadza. Sama kiedyś byłam "durna", czyli wydawało mi się, że trzeba się buntowac przeciwko wszystkim i wszystkiemu. Chociaz rodzice przyznali, że byłam wyjątkowo grzecznym dzieckiem. To wynika z mojego układnego charakteru, czyli tzw "dupowatości" ( czsami nazywają to inaczej oops

).
A tak w ogóle to udzielałam się w ruchi światło i życie, w harcerstwie. No to taka wyjątkowo nawiedzoną młodzieżą byłam Blue_Light_Colorz_PDT_02

Moje dziecko jest całkowitym przeciwieństwem. Udziela się owszem, ale artystycznie. Na każdy mój argument ma co najmniej sześć. Nie sprząta pokoju, wejść można na własną odpowiedzialność. Nigdy nie ma nic zadane i w ogóle to nigdy nie ma nic do przygotowania. To dziw, że ma (i tu się pochwalę) średnią ocen 5. Możę w dzisiejszych szkołach nie wymagają tyle. Może sama obecność wystarczy?.
Obecna młodzież wie mniej o rzeczach, których nas uczono. Historia, literatura, nie wspominając już innych przedmiotów. Ale wiedzą więcej o technicznych sprawach. Potrafią założyć stronę w Internecie, naprawic komputer (powaga przyszedł małolat z podwórka i od wirusował mi komputer). Nie są źli, tylko nie zawsze wiedzą jak powinnmi się zachować, co powinni zrobić. Często piją i palą u mnie pod blokiem, bo nie mają innego zajęcia. Rozmawiałam z nimi. Nie mają osoby, która by ich zaraziła jakąś pasją. Rodzice pracują i nie mają czasu, a i są tacy co i piją z własnymi dziećmi.
No i ta agresja. Ona mnie przeraża. Skąd tyle agresji w młodych ludziach. Nie boję się zwracam czasami uwagę. Narazie nie spotkało mnie nic złego ze strony młodzieży. O dziwo nawet nie pyskowali. Może jak odeszłam. Ale tego juz nie słyszałam.

werka33 · Wysłany: Wto 20:31, 31 Mar 2009 Temat postu:

No ja nie wiem ,chyba mam idealne dzieci. Zero agresji ,głupot . Może to zasługa tego że mieszkamy w małym mieście. Nie ma pokus . Chociaż czasem zdarzają się :kwiatki"
Ostatnio usłyszałam jak mój 15 letni syn mówi do kolegi "Ty żydzie". Pytam się synu dlaczego tak mówisz? A on na to oj mamo bo to taki żyd.

animavilis · Gość

Jestem krytycznie nastawiona do siebie, więc, siłą rzeczy, także do świata. Ludzie denerwują mnie niezależnie od wieku. Nie mogę powiedzieć, aby młodzież budziła we mnie irytację w jakiś szczególny sposób, szczególnie często ani też wydawała się szczególnie inna niż w czasach, kiedy ja byłam młodzieżą. Pewne jej zachowania budzą we mnie politowanie i jest to politowanie, na swój sposób, czułe, ponieważ przypomina mi, że sama musiałam się kiedyś komuś wydać tak samo żałosna np. pędzlując oko jak czystej wody panna lekkich obyczajów, w przekonaniu, że tak mi z tym do twarzy; inne - te, które naruszają moją prywatną przestrzeń - zwyczajnie mnie złoszczą [np. intensywne przeklinanie w miejscach publicznych]. Wydaje mi się, że nawet jako młoda osoba raczej pilnowałam, żeby w cudzą przestrzeń się z buciorami nie pakować.

yapp

yapp · Wysłany: Wto 22:13, 31 Mar 2009 Temat postu:

szb

A teraz odnośnie wieku, o którym pisze Anima.

Że ja to niby szacunku dla starszych nie mam i że klnę na nich czasem i wyzywam.
No i co z tego kiedy klnę na potencjalnych morderców, oszołomów, chamów i skończonych idiotów.
Czy starszawy wiek zwalnia kogoś z tego żeby być przytomnym?
Żeby zachować odrobinę kultury?

Ale w takim razie i ty też stajesz na równi z tym chamem i oszołomem.

No i co ?
Każdy ma jakies ułomności

animavilis · Gość

Czasem można odnieść wrażenie, że ludzi starszych i niepełnosprawnych traktuje się jak jakiś odmienny gatunek ludzkości, poprzez swój wiek czy niepełnosprawność niejako z założenia "świętszy". Potencjalne wady tych osób przypisuje się zwykle starczemu stetryczeniu albo kalectwu, jakby trudność sprawiało przyjąć, że starcy i niepełnosprawni, podobnie jak cała reszta są, po prostu, bardzo różni. Zatem mogą być także nudni, głupi, podli, nieuczciwi, tak samo jak cała reszta społeczeństwa i to nie z racji wieku czy niepełnosprawności, ale charakteru, osobowości, od zawsze, od młodości, od czasów przed nabyciem niepełnosprawności [jeśli takie były].

Mii

slepa i brzydka

nie bylabym taka okrutna wobec mlodziezy. bylam kiedys nastolatka, pewnie wkurzajaca. teraz irytuje mnie mlodziez, bo jest nieprzewidywalna, a ja nie lubie nieprzewidywalnego. nie wiem czy to kwestia wieku, glupoty czy wychowania, bo mlodosc (i to najlepiej tylko swoja) mozna oceniac, kiedy juz sie mlodzieza nie jest.

mnie sie wydawalo, ze bylam zbuntowana bo pilam alkohol w piatki wieczor (jedno piwo!) i palilam papierosy za szkola. taki to byl bunt, jak z koziej dupy traba. trudno sie dziwic, ze nie wpadlam na zadne lepsze pomysly; bylam zbyt zajeta mysleniem o tym jaka jestem gruba i brzydka. odnosnie tego czy bylam matolem? nic sie w tym zakresie nie zmienilo; ludzi z mojego otoczenia nadal mozna podzielic na tych, ktorzy uwazaja, ze inteligencja to moja wiodaca cecha, i tych ktorych poziom mojej inteligencji okropnie rozczarowuje...

smieszna to kolej rzeczy, ale nieunikniona - narzekanie, bycie ocenianym przez starszych - i co smieszniejsze, to wlasnie prowadzi do buntu tych mlodszych. bo dziecko nie przystaje do jakiejs wizji rodzica i tak to sie nakreca.
wlasnie zauwazylam, ze starosc zaczyna sie z pierwszym: "ta dzisiejsza mlodziez..." Angel

ps. jesli bycie pokolenie frugo, to to ktore popijalo ten modny kiedys napoj za czasow mlodosci, to jestem pokoleniem frugo. zapijalam sie glownie tym zielonym. czy to w ogole jeszcze istnieje?

melpomena

14-17 – ten typ tak ma, a co jeśli tak się zachowują 20-27 latki? Tacy ludzie u mnie w pracy bardzo się różnią.
Pracuję z wieloma osobami właśnie w tym wieku, część z nich już jest po studiach.
Porównuję ich i z zaskoczeniem zauważyłam, że różnią się bardzo.
A: Lat 23, mężatka , syn lat 3, mąż, dom na wsi. Wykształcenie techniczne. Pyskata, chamska, arogancka cwaniara, ciągle żąda i dostaje, nie jest typem dawcy. Nie da się ukryć, że system zatrudnień w mojej firmie nie jest zbyt skomplikowany i nazywa się zatrudnienie z rekomendacji, więc dużo dostaje, aczkolwiek nie wszystko. Potrafi zrobić awanturę kierownikowi, ale jak ma z tym iść wyżej, to dziewczyny nie ma.

B: Lat 24, panna, robi magisterkę. Bystra, radzi sobie na stanowisku, cały czas się rozwija, awans poprzez plecy – coś co uważa za jak najbardziej normalne. Walczy o różne przywileje dla nas, ale doskonale widać, że głównie robi dobrze sobie. Intrygantka, wykorzystuje wszystkich jak się da, manipulatorka. Trafiła na kierownika, który na wszystko przymyka oko – na wszystko wobec niej. Życzę jej zmiany pracy i mniej pobłażliwego przełożonego. To się wkrótce stanie, ponieważ możliwości awansu nie ma, a to co ma przestanie już niedługo jej wystarczać.

Jedna z najważniejszych rzeczy, która mnie do szału doprowadza u A i B to to, że uwielbiają swoje błędy zwalać na innych. Opanowane mają to do perfekcji. Ponieważ najlepszą obroną jest atak, one to stosują. Niestety, koleżanki się nieco na mnie sparzyły. Pozbawiam ich złudzeń, jeśli to nie ja zawiniłam. Kiedy ja dam dupy, to się do tego przyznaję. Nie szukam winnych. Jeśli nie dam dupy, nie pozwolę sobie wmówić, że jest inaczej.

C: Lat 24, panna, studiuje dziennie i pracuje. Od matury mieszka i utrzymuje się sama. Obowiązkowa, wali prosto z mostu jak jest coś nie tak, bez względu na to, czy ktoś przyszedł do pracy czy też kilka lat pije z nim piwo. Jasno wytyczony cel i konsekwentna jego realizacja. Żadnych awantur, żadnego fałszywego uśmiechu. Brak czegokolwiek za tzw „uszami”. To co myśli to mówi.

D: Lat 22. Studiuje dziennie i pracuje na pół etatu. Jasno wytyczony cel – kończy studia, szuka pracy, wychodzi za mąż. Dosyć wrażliwa, czuła na rąbanie dupy za plecami, zdarza jej się robić błędy, ale wie, że sama je zrobiła i nie może do tego dopuścić kolejny raz.

Kolegów w pracy też mam, ale opiszę jednego.
Chłopak po magisterce, robi podyplomówkę. Obrażalski i nadąsany. Zadufany w sobie. Ma o sobie wysokie mniemanie zarówno w kwestii wyglądu zewnętrznego jak i swoich umiejętności. Systematycznie (mniej więcej 2x na miesiąc) daje dupy. Moja firma ma to do siebie, że żaden błąd się w niej nie ukryje. Są trzy działy ściśle powiązane ze sobą i jak ktoś z jednego zrobi błąd, to wpływa co najmniej na jeden inny, najczęściej na oba. Takie rzeczy wypływają najpóźniej w 24 godziny. Kolega znajduje się na najniższym szczeblu swojej komórki, ale plany ma ogromne – zająć miejsce swojego kierownika. Co jest niemożliwe, jeśli nadal będzie postępował tak, jak postępuje. O czym wszyscy w firmie wiedzą z wyjątkiem jego samego.

Młodość mija, ale durnota, cwaniactwo i arogancja to są stałe, które z człowieka nie wyparują. Jeszcze w ubiegłym roku twierdziłam, że życie wyprostuje. Ale nie jestem już tego taka pewna. Zaczynają jako nastolatkowie, ale to nie mija jak przeziębienie. Mało tego, umacnia się i potem jest tak, jak opisałam. Ciekawi mnie jak to będzie wyglądało u tych ludzi w kolejnej dekadzie życia.

Tak, nie da się ukryć. Po dwóch latach w tym miejscu pracy obojętnieje. Na początku na takie rzeczy zwracałam im uwagę na niestosowność zachowania w 4 na 5 przypadków. Teraz nie zwracam na to uwagi w 4 na 5 sytuacji.
Niemniej nie pozwolę sobie, żeby po mnie skakali.

Zastanawia mnie tylko jedno.
Mojej koleżanki syn (lat 11) w domu jest pyskaty, arogancki i niewychowany. I ja nie mam na myśli tego, że nie mówi dzień dobry, a poważniejsze grzeszki. Natomiast w szkole chłopaka nie ma. Mysz pod miotłą i skarżenie nauczycielce na kumpla z ADHD. Wychodzi mi na to, że rekompensuje sobie w domu to, czego nie potrafi wyegzekwować poza domem.
Podejrzewam, że tak samo jest z moimi koleżankami i kolegami z pracy. Frustracje gdzieś muszą ujść, a skoro nie wypada robić tego w domu – wniosek sam się nasuwa.

Oczywiście, zapomniał wół, jak cielęciem był. Doskonale sobie zdaję sprawę, że nie jestem idealna. Kiedyś wzdrygałam się słysząc tekst pokolenia wyżej „za moich czasów”. Dziś sama się łapię na tym, że tak myślę. Oczywiście było inaczej. Niekoniecznie lepiej, ale… Inaczej. I widząc to, co się dzieje dziś, mimo wszystko, tęsknię za wtedy.

letnisztorm

Może pracujemy w tej samej firmie Melpomeno ?
Podobnie u mnie pracują mutanty typów A i B , róznic nie opiszę bo by mnie obyczajówka ścigała.

szb

mel gdybym ja zaczął opisywać ludzi ode mnie z pracy ... (chociaż wyjątkowo tych nadąsanych i aroganckich i niefajnych na palcach jednej reki by policzył, włącznie ze mną) to ... mogłoby się skończyć tym że na końcu bym ich wszystkich pozabijał

w pracy wiadomo, trzeba kodeks szanować i w jakiś sposób umić potrafić z ludźmi pracować.
Ale nie wierzę, żebyś się dawała takim tumanom i innym hetmanom.
zresztą, wyślij mi na PW mejle do nich

Boo hoo!

animavilis · Gość

Takich pracowników znajdzie się w każdym miejscu pracy. Chociaż, znowu, nie wiązałabym tego z wiekiem. Trzydziestoparoletnie rozwydrzone pindki i rozkoszni, leniwi playboye przed czterdziestką też nie są żadnym ewenementem. Natomiast, masz rację mel, "czym skorupka..." itd. Pewne nawyki trudno jest wyrugować. Nie reagujesz na tupet, spychologię, chamstwo, to będąc bezkarne, pleni się coraz mocniej.

melpomena