po 30-tce

Kewa

Każdego dopadnie śmierć, to pewne. Ze starością zaś bywa różnie i nie każdy będzie mieć farta się o tym przekonać.

Formalny

flykiller · Gość

Skoro oczywistość tej racji sprowadza się do rozmaitego przebiegu starości, to nijak nie można jej rozciągać na fart, jakim miałoby się okazać dożycie wieku zaawansowanego, chyba, że ktoś przedkłada ilość (lat) nad jakość życia. Mówiąc inaczej, dla niektórych możliwość doświadczania starości to fart, a dla innych udręka - bo ze starością "bywa różnie" Angel

pogłoska

Brakuje już tylko stwierdzenia, że w ogóle fajnie być starym. Można już sobie odpuścić i bardziej dbać o wygodę niż estetykę. Można marnować czas i nie trzeba się śpieszyć.

Formalny

flykiller · Gość

Jak się jest w miarę zdrowym i zasobnym, to starość ma, oczywiście, pewne pozytywy.
Na przykład, nie trzeba wstawać o 5:30 i szykować się do nielubianej pracy (moja tęsknota za emeryturą jest, doprawdy, nieutulona).

Formalny

Z wrodzonej ciekawości, przez całe życie pytałem ludzi narzekających na nieciekawą i męczącą pracę, jaką pracę uznaliby za satysfakcjonującą i dlaczego nie zaczną tego robić. Ciekawe, że większość osób nie potrafiła odpowiedzieć lub odpowiadała po długim zastanowieniu. Przeważnie były to dość dziwaczne odpowiedzi...

flykiller · Gość

Może, po prostu, nie zrozumiałeś tych odpowiedzi.
Posłużę się wytrychem, któremu nie sposób nie przyznać racji - "ludzie są różni".

Formalny

pogłoska

flykiller · Gość

Fakt, że nie odnosisz się do moich wypowiedzi wprost, ale, notorycznie, w tchórzliwych aluzjach, które subtelne mogą się zdawać wyłącznie w Twoim mniemaniu, powoduje, że nie doświadczysz tej łaski - więc porzuć ten ton zranionego piernika.

pogłoska

Formalny

pogłoska

Kloss

Kloss

po pewnym namyśle postanowiłem dodać uwagę (dość banalną, nie przeczę), która mnie nawiedziła po przeczytaniu paru wypowiedzi - starość, to stan, kiedy zaczynamy zaprzeczać rzeczywistości - tzn. rzeczywistość staje się be, to co było 20 lat wcześniej to było ok, teraz to tylko kiła, syf i mogiła itede

ten wzorzec jest tak powtarzalny, że można by go schować w sejfie w Sèvres

Kewa

flykiller · Gość

Koleżanka zapytała mnie, ostatnio, czy chciałabym cofnąć się do czasów studenckich. Nie miałam wątpliwości, że bym nie chciała. Nie do tego rozwłóczonego i sennego okresu, z którego pamiętam głównie kolejne stancje, kolejne przystanki autobusowe, kolejne stacje kolejowe, zabijanie czasu w kafejkach. Mimo wielu fantastycznych chwil nie chciałabym też na powrót być dzieckiem, zawsze minimalnie na uboczu dziecięcej społeczności ("ona jest dziwna"), ani drażliwą, depresyjną nastolatką. Nie chciałoby mi się już podejmować takiego wysiłku intelektualnego, z którym związane było przyswajanie gigantycznych ilości, w dużej mierze, zbędnej i niezajmującej wiedzy. Czasami niemal mi żal tych rozsadzanych przeze energię dzieci, gdy myślę, na jak długo zostaną wtłoczone w tryby edukacyjnej machiny, ile jeszcze przed nimi wyzwań, stresów, ile końców świata, które tylko z perspektywy późniejszych lat wyglądają na zabawne lub nieistotne, jaka żmudna droga by, w większości przypadków, zakotwiczyć gdzieś i bez zbędnych uniesień dobrnąć do końca. O nie, dzieciństwo ani młodość to nie była bajka, ale i tak ich przewaga nad wiekiem średnim i późnym jest miażdżąca. Dlatego, że sens fraszki Kochanowskiego o szlachetnym zdrowiu można jedynie przeczuwać, dlatego, że wszystko jest takie nowe, świeże, nieoczytane, niesłyszane, takie głębokie, intensywne i emocjonujące. Oczywiście, tej ciekawości życia niektórzy nie tracą z wiekiem ale, siłą rzeczy, ilość doświadczeń i rosnąca skala porównawcza (a może i rosnące oczekiwania) powodują, że coraz trudniej o zachwyt.
Zaczyna się myśleć, analizować i osadzać w kontekście zgromadzonej wiedzy, przestaje się - czuć.

Seeni

Ohydnie nie lubię starzenia się. Nie przemawia do mnie banał pod tytułem jesteś młoda duchem Jak, na litość boską, można być młodym jedynie częściowo?????
Jestem stosunkowo stara. Dla 70-latków pewnie młoda dla 30-parolatków stara.
Obiektywnie też jestem stara. Nie czarujmy się - w 46 wiośnie życia ma się za sobą zdecydowaną większość życia. Nie jestem nawet w wieku średnim( w tym byłam 10 lat temu) tylko w wieku mocnego przeterminowania.
To mnie boli. Obserwacja zmian własnej fizjonomii jest bezdyskusyjnie traumatycznym przeżyciem- tu się marszczy, tam zwisa. Żaden budowlaniec nie gwiżdże za mną w jasny dzień, w butach na obcasie jest mi niewygodnie i nie chce mi się już balować do rana. Do tego wszystkiego nie bardzo zmieniła mi się emocjonalność i nadal jestem z lekka niedorozwinięta.
Doprawdy- nie ma nic gorszego niż 30-laka uwięziona w ciele 50-latki...

Nie rozumiem tych postów, w których podkreśla się aktywność osób starszych, ich intelekt, fizyczne możliwości czy sportowe osiągnięcia- tak jakby cokolwiek zmieniało to w ich metryce. Z tymi osiągnięciami nie są mniej starzy tylko trochę bardziej żywotni.
Nie jestem przygotowana na starość, nie chcę jej, duszę sprzedałabym diabłu, żeby cofnął mi czas o jakieś 12 lat i tak zatrzymał.
Ale pewna drobna kwestia pozwala mi widzieć leciutkie okienko w tunelu
Mój Ojciec - wiekowy już starzec ( lat 74) twierdzi, że nigdy wcześniej nie bawił się tak dobrze jak u schyłku życia. Po pierwsze- jak twierdzi- człowiek jest już oswojony z możliwością zgonu w każdej chwili i absolutnie nie boi się śmierci, po wtóre zaś nareszcie wszystko mu wolno a każde uchybienia w zachowaniu są bezwzględnie wybaczane- można, zatem, bezkarnie puszczać gazy, gadać od rzeczy, doprowadzać do szału młodsze jednostki, czytać literaturę przykładowo o trzeciej w nocy, oglądać w telewizji najgłupsze programy, słuchać na pełen regulator hawajskich piosenek i w końcu jeść na co ma się ochotę ( bo szkodzi Ci już wszystko).
Ojciec twierdzi, że starość jest całkowicie wolna od stresu i wyjątkowo ludyczna.

Kewa

A ja Seeni nieodmiennie uwielbiam Twego ojca

Też raczej nie mam na zawołanie takiego okresu w życiu, do którego wróciłabym bez wahania. Mam sentymentalnego kolegę-rówieśnika i czasem zdarza nam się wracać do czasów, gdy dzieci były małe, a my robiliśmy w jednym mieszkaniu zabawę pidżamkową, a w drugim dla dorosłych. niby fajne lata, ale... natknęłam się przy ostatnich porządkach na pamiętnik z tego okresu. Albo dzieci chore, albo marudne, albo... chore. No do cholery co te dzieci tak chorowały?! Niedawno zmarł mój kolega serdeczny od przedszkola, a jeszcze przecież szampańsko witaliśmy Nowy Rok

Starość - srarość! Cieszę się z miejsca, w którym jestem. 1 grudnia kończę 50 lat. Dokładnie tego samego dnia Woody Allen kończy 80. Przypadek?

Z przeczytanego wywiadu zapamiętałam, że w życiu ważne jest rozpraszanie.
Na początku września mam mieć rozmowę rekrutacyjną. Nic wielkiego - 1 dzień w tygodniu. Od znajomej wiem, że zawsze pada pytanie: jak wyobraża pani sobie siebie za 5 lat? Wiem co odpowiem. Cieszę się z tego miejsca, w którym jestem. Mam nadzieję, że za 5 lat będę robić to co robię z równą pasją.