po 30-tce

Seeni

Eeee.. Moi rodzice to po prostu małżeństwo szalenie dziwaczne. Generalnie chyba wyjątkowo się lubią, zdarza im się chadzać trzymając się za ręce, czy publicznie okazywać ohydne przywiązanie. Co nie przeszkadza im nieustannie ze sobą walczyć, rozplanowywać dzień z wkomponowaniem w niego drobnych złośliwości, z przyzwyczajenia kąsać się słowem, od niechcenia poddawać w wątpliwość własne możliwości intelektualne, mimochodem dogryzać.
Od zawsze.

Sławomir

pozazdraszczam takiej ładnej laurki

myślisz, że Twoje dzieci wystawią podobną wam obojgu?

flykiller · Gość

pogłoska

flykiller · Gość

Może chodzi o to, aby ocalić coś dla siebie, nie dla innych. Siebie w swoich oczach, jakiś swój wizerunek, który się w sobie nosi. Tym bardziej, w takiej chwili, bo jeśli przez całe życie ten wizerunek nie był dość dobry, dość godny i szlachetny, to jest to ostatni moment, aby choć raz pogodzić się ze sobą, aby odejść w dobrym o sobie mniemaniu, z godnością. Jeśli jest się szczęściarzem.

pogłoska

Widzę to zupełnie inaczej.

Weźmy przykład, gdy ktoś tonie. Ma nie wołać rozpaczliwie krztusząc się od wody, nie machać bezładnie rękami, bo to takie niegodne?
Skoro znalazł się w takiej sytuacji, niech dojrzale godzi się z losem?
Wiem, że nie o tym piszecie, dla mnie to jednak sytuacja analogiczna.

Czasem niespodziewanie taka ogromna wola życia wzbudza w człowieku potężne moce i zdarza się cud.

Seeni

flykiller · Gość

Sławomir

śmierć jest dość granicznym przeżyciem i oglądanie się w takiej chwili na innych (ładnie wyglądam? sukienka w trumience się nie pomarszczyła?) jest trochę śmieszne a trochę straszne.

i chyba nie o to chodzi. zachowanie godności w sytuacji śmierci to chyba zapanowanie nad swoim lękiem (który jest dość naturalny). jedni potrafią przez to przejść, inni umierają w mękach (psychicznych) - nie mówię tu oczywiście o fizjologii, która sama w sobie potrafi zdołować najtrwadszego.

Pasztet

W obliczu realnego i nieuchronnego końca (choć jak się okazuje nieuchronność bywa tylko przeświadczeniem), godność jest ostatnią rzeczą, która przychodzi do głowy.

nudziarz

Może się mylę.. ale to chyba kwestia wychowania.
Sa ludzie, dla których godność jest absolutnym priorytetem.
Niezależnie od aktualnej sytuacji.
Przy czym smierć nie jest jeszce sytuacją absolutnie ekstremalną .

Sławomir

tego nie da się "wychować", godność to cecha charakteru.

można starać się z godnością żyć i z godnością umrzeć. tyle teoria, bo jak ktoś z bólu robi pod siebie, to rzeczywiście ciężko o godności jest myśleć. to chyba o takich sytuacjach mówi się, że odziera człowieka z godności. niektórzy są na tyle silni, że potrafią zmusić siebie samego do odejścia wcześniej, właśnie dlatego, żeby to odejście odbyło się na ich warunkach, żeby natura nie zdołała odebrać im godności, na jakiej im zależy. to jest dla mnie bardzo ludzkie zachowanie.

pogłoska

Jakoś wewnętrznie nie mogę się z tym zgodzić.
Nie może cierpienie i fizjologia odzierać z godności, bo jakże płytką cechą byłaby ta godność przynależna jedynie osobom zdrowym i silnym.

Czy cierpienie dziecka ujmuje mu godności? Jest dokładnie odwrotnie. Dziecko znoszące codzienne cierpienia jest najbardziej godną osobą ludzką niezależnie o stopnia panowania nad fizjologią.

Ze swoimi odchodami mamy do czynienia całe życie. Co się zmienia? Że widzą je inni? Znów chodzi o widownię?

Wyzwolenie od lęku przed śmiercią, stawienie jej czoła i krok w jej stronę jako zachowanie godne...Czy to nie jest zaprzeczeniem idei, że to właśnie życie jest najwyższą wartością?

Kewa

flykiller · Gość

Sławomir

może trzeba by wrócić do definicji godności - chociaż to nie jest takie proste, bo rozmaite filozofie (włącznie z chrześcijańską), próbowały godność zawłaszczyć, przysposobić oraz nauczyć aportowania...

ale z czymś takim większość powinna się zgodzić: "godność - to poczucie własnej wartości, szacunek dla samego siebie"

osobiście to uważam jednak, że rozszalała fizjologia potrafi odebrać godność - ciężko tę godność utrzymać, kiedy zmieniają człowiekowi śmierdzącego pampersa, albo rzucają nim po łóżku jak workiem kartofli.

Pasztet

godnosc jest jak dupa, kazdy ma swoja

Innymi słowy: niech każdy posługuje się sam dla siebie swoją własną definicją godności i niech nie próbuje jej wtłaczać innym. Tyle w temacie. Z przyjemnością go zabijam, bo jest tak samo bzdurny jak gadanina o karze śmierci, czy aborcji.

Sławomir

Pasztet, wytłumacz mi proszę, czym Ty różnisz się od takiego, za przeproszeniem Kaczyńskiego? czy na tym topiku Zomo stało w złym miejscu?

Sławomir

wracając zaś do śmierci - zasadniczo nikt nie przejmuje się tym, czy usypiając obudzi się rano (no może z wyjątkiem ciężkich paranoików, albo kiedy przekroczy się 90-tkę). i nikt zasadniczo nie sprawdza, czy budząc się rano jest tym samym człowiekiem, który zasnął poprzedniego wieczoru.

no więc zasadniczo nikt nie jest tym samym człowiekiem następnego ranka - w czasie snu mózg wykonuje ogromną pracę, wydalane są tony fizjologicznych śmieci ("spalony olej"), ale też kasowane są setki informacji, inne zostają skompresowane bo podpadają pod wzorzec przyszłej użyteczności. ten osobnik, który budzi się rano jest już trochę kimś innym, ale ponieważ zachowuje ciągłość pamięci i zmiany nie są drastyczne, wydaje mu się, że jest tym, który położył się spać wieczorem.

nie istniejecie przez 8 godzin, w czasie kiedy mózg wykonuje garbage collection - i jakoś przed tym nie drżycie, skąd więc ten lęk przed ostatecznym wyłączeniem?

letnisztorm

Najważniejsze, że ludzie są różni, inaczej żyją, każdy ma swoje doświadczenia i swój sposób przezywania zarówno życia jak i śmierci. Godność też ma różne oblicza. ( jako i te dupy Pasztetowe )