po 30-tce

Mati

W sumie temat mistrzowski

z pewnością 'im mniej' daje pole do popisu dla ludzkiej potrzeby 'więcej'..
'im mniej' jest również 'więcej' niż wcześniej się miało lub czuło.. Bo 'im mniej' nie znaczy 'nic' tylko 'im mniej' dąży do '-nieskończoności'

a dążenie to budzi więcej ludzkiej kreacji, motywacji i.. frustracji.. Jednak jest coś w tym, że im mniej ludzie mają , tym chętniej się dziela i więcej oddają.. Im więcej o tym temacie myślę, tym liczba jego aspektów rośnie, ale w końcu zacznie spadać.. Jednak im ich mniej będzie, tym więcej treści z nich wydobede - być może

Sztormi jesteś kapitana!

Formalny

Kurcze... Taki fajny (chyba) temat, a ja ciągle nie mogę zabrać głosu, bo nie wiem co to, czy kto to, są ci - noooo... hedoniści!
Ostatecznie mógłbym coś na temat wygooglować i wkleić coś tam?... Think

slepa i brzydka

W jednym radio powiedzieli, że "im więcej Ciebie, tym mniej" to picie do flaszki wódki.
Mondrze baaaaardzo, polać im!

aaaaaaaaaaaaaaaaa propos:

Sławomir

Sławomir

czytam teraz książkę pewnego psychologa, który stwierdził we wstępie, że nie należy bać się anegdotek (zasadniczo sekowanych przez ponure naukowe towarzycho), gdyż często pozwalają w lekki sposób naswietlić dość skomplikowane problemy. spróbujmy więc z anegdotką (ukradzioną z jeszcze innej książki):

pewien buddyjski mnich mieszkał wysoko w górach, w małym kamiennym domku. daleko, daleko w oddali znajdował się ocean, który w niezwykle malowniczy sposób wypełniał widok aż po horyzont. ale tego olśniewającego widoku nie sposób było zobaczyć z drogi dojazdowej ani z podwórza przed domem, gdyż został on otoczony grubym kamiennym murem, kóry wszystko zasłaniał. gdy ktoś przekraczał bramę i przechodził podwórzem, przez krótką chwilę przechodził koło ukośnej szczeliny w murze, o tak dobranej szerokości i wyciętej w taki sposób, że przez krótką chwilę mógł widzieć piękno oceanu, a po przekroczeniu progu domu widok znikał.
co tak naprawdę działo sie na tym podwórzu? widok przepięknego oceanu był ograniczony do kilku chwil i dzięki temu pozostawał utrwalony na wieki. nikt, kto przechodził przez podwórze nigdy nie znudził się przepięknym widokiem, za każdym razem wypalał się umyśle z nową siłą. nawet dla kogoś mieszkającego w tym miejscu przez 50 lat, każde przejście koło szczeliny wywoływało emocje.

to jest właśnie istota problemu - jeśli czegoś pragniemy, chcemy mieć tego więcej. ale im bardziej jest to dla nas dostępne, tym szybciej przestaje być atrakcyjne, staje się rutyną i przestaje być widoczne. wtedy naturalnym odruchem jest zwiększenie dawki.

"mniej znaczy więcej" jest odwrotnym podejściem. zamiast rosnącego "więcej" proponuje raczej oscylacje pomiędzy "nic" i "coś". jeśli podeprzeć się analogią muzyczną - zamiast grać kilka nut coraz głośniej i szybciej, nauczyć się wprowadzić ciszę pomiędzy nuty - cisza oraz dźwięki mogą pomóc w zagraniu harmonijnej melodii

pogłoska

To zależy od rodzaju deficytu: jedni mają pragnienia, których nie mogą zaspokoić a inni mają wszystko i nie mają czego pragnąć.
Ci drudzy muszą więc wzbudzać w sobie pragnienia i oszczędnie gospodarować ich zaspokajaniem.

lulka

Za to marzyć można sobie do woli!
Spełni się - fajnie.
Nie to też dobrze, ale to drugie życie się w końcu ma!
Mam takie okresy niemarzenia i czuję wówczas olbrzymi deficyt i pustkę.

pogłoska

Jak to faktycznie jest z pragnieniami?
Nie zawsze pragnąc chcemy więcej i więcej, bo przecież możemy je zaspokoić i wtedy pragnienie znika.

Istotniejsze pytanie dlaczego tak boimy się stanu bez pragnień?

Sławomir

przepraszam bardzo, ale to nie jest topik o niedoruchaniu

to jest topik o tym, że kiedy smakują nam żelki Haribo, to mamy z grubsza dwie drogi: albo zacząć jeść je na kilogramy, tony, wagony, albo narzucić sobie okres postu przechodzący w okres rozpusty, znowu postu itepe

zwiększanie ilości, wielkości, intensywności, częstości jakoś leży w naszej naturze bardziej niż post, z nie wiadomo jakiej przyczyny

annaliza

Teraz to obnażyłes mentalnosc siedmiolatka. Porzygam sie, ale zjem cala paczke żelkow...

Gdybym miala dom z widokiem na ocean, ktory to widok zasłania kamienny mur, wyburzylabym mur i cieszyla sie widokiem oceanu przez caly czas zamiast wypisywac banaly w stylu Coelho.

Pasztet

Dokładnie. Istota hedonizmu nie leży w ilości, a w odczuwaniu przyjemności, ergo poszukiwaniu bodźców, które tę przyjemność sprawiają. Może przyda się cytat filmowy 'nie mogę cały czas wpierdalać sushi'. Kumasz Hans?

PS. Przy okazji tych pierdów, które napisałeś na tym topiku mógłbym wrzucić jeszcze jeden cyctat 'to, co dla ciebie jest sufitem, dla mnie jest podłogą', ale przecież nie muszę być taki cholernie szczery Hyhy

Sławomir

co za zgrany duet

to może zamiast pieprzyć nie na temat (siedmiolatki, Coelho, hedonizm, suszi oraz sufit) odnieślibyście sie do tego jak rozumiecie "mniej to więcej"? to znaczy już pokazaliście, że nie rozumiecie, ale może w takim razie spróbujecie rozwinąć właśnie tę część, dlaczego nie rozumiecie? czy chodzi o to, że zawsze ma być więcej, szybciej, intensywniej, mocniej? "więcej"?

letnisztorm

Mniej gratów, więcej przestrzeni.
Mniej złości, więcej radości.

Mniej zrozumienia więcej utrapienia.
Mniej miłości, więcej samotności.

I tak dalej......, znaczy mniej więcej jakaś nie równowaga.

Seeni

Nigdy nie wyburzyłabym muru . Jestem na 200% pewna, że widok oceanu najdalej po miesiącu zamiast cieszyć zacząłby mnie irytować.
Co do Haribo to nie odpowiada mi żadna z opcji.
Gdybym kochała Harbo nie żarłabym ich do zerzygania, bo byłoby identycznie jak z widokiem na ocean. Nie stosowałabym też przemiennie okresów posuchy i rozpusty.
Codziennie jadłabym jedno Haribo, zawsze siadałabym do stołu o mniej więcej tej samej godzinie, przy świątecznej zastawie, przy świecach, przy ulubionej muzyce, proces zjedzenia odkładając w czasie. Wyłączałabym telefon, najpierw dogłebnie wąchała owo haribo, napawała się widokiem żelki, patrzyła w słońce przez pryzmat haribo itd.
Zasadniczo zrobiłabym wszystko, żeby przedłużyć przyjemność obcowania z Haribo.

annaliza

annaliza

Seeni

Co do zasady widok za oknem mnie nie irytuje. Po prawdzie niespecjalnie wypatruję czegokolwiek w oknie, za moim oknem niewiele się dzieje, nie mam zwyczaju patrzeć rozumnie na to co za oknem, w tym sensie, że raczej, o ile patrzę, to przez a nie na.
Czy jakoś tak Think

Ta możliwość oglądania oceanu generalnie też nie mieści mi się w kategoriach jakiejkolwiek przyjemności, ale sama idea sięgania po to co przyjemne (dla kogoś może to być ten nieszczęsny widok) nieustannie i bez ograniczeń jest dla mnie antytezą przyjemności. Spowszedniałoby mi zwyczajnie i przestało cieszyć.
Co do miłości do żelka - gdybym odkryła, że żelkowy ceremoniał przestaje być przyjemny porzuciłabym żelki, przerzuciła się na ruskie, albo co.
Chodziło mi o coś zupełnie innego- o kontemplowanie chwil przyjemności. O niełykanie dobrego tylko rozsmakowywanie się w dobrym.
Żelki są mi zasadniczo obce, ale wiem jak to wygląda np. z książkami. Sam powrót do domu z księgarni czy biblioteki jest ekscytujący, bo rozważam której lekturze poddam się najpierw.( to mnie ohydnie nakręca) Książkom z księgarni towarzyszy dodatkowo zapach, który pobudza mi endorfiny. Oczywiście zdarza mi się, że rzucam się do czytania niezwłocznie po przyjściu do domu, ale o ile przyjemniej jest najpierw owinąć się kocykiem na ulubionym fotelu, zabezpieczyć w małe co nieco, jakąś lampkę wina i dla pewności na stoliczku położyć od razu trzy pozycje....
Teraz mi przyszło do głowy, że jak ktoś lubi ocean to ostatecznie w widoku też może się rozsmakować.... Think

pogłoska

Sławomir