po 30-tce

annaliza

Minimaliści twierdzą, że przez przywiązanie do własnych gratów (ciuchów, książek, mebli, bibelotów, sprzętu) stajesz się własnością rzeczy, które kiedyś były twoją własnością.

Uważają, że nadmiar przedmiotów zmusza nas do ciągłego podejmowania decyzji, co dzisiaj założę (od majtek po czapkę), co zjem na śniadanie, czy wypiję kawę w kubku czy w filiżance, czy wezmę torbę czy torebkę. A to kosztuje czas, energię, powoduje, że stajemy się niewolnikami.

Latem, w fińskich domkach na Jazdowie byli ludzie, którzy starali się mnie przekonać do wyrzucenia portfela. Bo to mnie wyzwoli.

Opowiadali, że sami potrzebne rzeczy pożyczają lub wymieniają. Chleb można dostać za punkty w jakiejś tam piekarni na starym mieście, punkty można zdobyć pracując albo oddając swoje rzeczy.

Jak dla mnie, stali się oni niewolnikami punktów i zamienili jeden pieniądz na drugi, ale może ja po prostu nie rozumiem tej filozofii.

Pochodzenie O-Ren Ishii

Bardzo przyjemne to moje zniewolenie. I na pewno nie chciałbym być "wolny" w rozumieniu tych dziwnych ludzików.

ps
ciekawe czy już istnieje prostytucja za punkty w tym wolnym miasteczku Blue_Light_Colorz_PDT_02

Pasztet

Kewa

flykiller · Gość

Nigdy nie cierpiałam na nadmiar pieniędzy i raczej nie będzie mi to groziło w przyszłości, a mimo to coraz częściej łapię się na tym, że otaczających mnie rzeczy jest za dużo. Mam za dużo ubrań, butów i torebek, nienoszonych przez lata i zalegających w szafach. Za dużo kosmetyków i biżuterii, które nie widują światła dziennego. Kurzą się i zajmują miejsce efekty poronionego "chciejstwa" w postaci masażera do stóp czy parowaru. Za dużo dokumentów, gazet, rozrastającej się fury śmiecia, w którym powoli tonę. Gubi mnie kołtuńska zapobiegliwość (bo się przyda), pożądliwość gromadzenia i posiadania oraz nazbyt impulsywne folgowanie zachciankom. Żeby jeszcze przynosiło mi to radość, ale nie, raczej męczy i poddusza. Radość z upolowanej zdobyczy jest krótka, zbyt krótka.
Z drugiej strony, śmieszy mnie zafikisowanie na punkcie jakieś pseudononkonformistycznej idei, która jest pustawą formą, modą lub przejawem obsesyjno-kompulsywnych zachowań, tylko z przegięciem w inną stronę (np. freeganizm).
Natomiast szczerze podziwiam ludzi, którzy potrafią oddalić się od rzeczy, bo istotnie nie mają potrzeby ich posiadania (w przeciwieństwie do osób demonstrujących brak takiej potrzeby).

Aaa... od czasu dopada mnie boski szał wypieprzania. Z amokiem w oczach i wizją gruntownego oczyszczania przedpola (do nowego, lepszego świata

) dopadam do szafek i zakamarków. I... kończy się jak zawsze. Po pięciu minutach utykam na, na przykład, bardzo, bardzo sentymentalnej pocztówce sprzed pięciu lat lub sugerującej praktyczne zastosowanie w przyszłości drewnianej desce.

nudziarz

l

Seeni

annaliza

annaliza

LampionyZeStarychSloikow

annaliza

To ja zapraszalam

slepa i brzydka

widzialam minimalistycznie urzadzone domy za takie pieniadze, ze daloby sie za taka kase 3 sklepy 1001 drobiazgow okupic... tak troche z boku na to patrzac, to tak jakby ktos znalazl zloty srodek, pomiedzy szastaniem kupa kasy i nieobkupywaniem sie gratami.

nie stac mnie na taki minimalizm...
w ogole nie stac mnie na wiele rzeczy...
najczesciej na szczerosc...

mam w ogole niewielka ilosc potrzeb... nalezy sie ze mna minimalnie obchodzic, rzeklabym wrecz "symbolicznie". jednej rzeczy tylko pragne nieustannie w nadmiarze - swietego spokoju. minimalne chcenie, nieprawdaz?

i pieniadze, ktorych teraz praktycznie zupelnie nie mam, sa mi, odkrywam to z pewnym zaskoczeniem, w zasadzie niewiele potrzebne Anxious

Mati · Gość

Jestem minimalną materialistką

posiadam dokładnie to, czego potrzebuję.. a czego potrzebuję to już zależy od nastroju

Z jakiegoś powodu w końcu trzymam te wszystkie bibeloty. Gdybym nagle je straciła, odczułabym korzyści, bo między innymi ogromnym plusem byłoby mieć mniej – mówiąc w szerokim pojęciu - do odkurzania, ale też poczułabym pustkę, bo otaczam sie przedmiotami, które do mnie 'mówią', roztaczają aurę wspomnień i sentymentów.. Takie np. puste, sterylne domy, o których napisała Ślepa napawają mnie lękiem i jest mi obojętne, czy ta pustka kosztowała bańkę, czy tysiaka.

flykiller · Gość

Mnie się takie domy, pomieszczenia bardzo podobają. Jest w nich przestrzeń, oddech, cisza (zakładając, że po tych przestrzeniach nie pałętają się tabuny ludzi). Kilometry podłóg, wielkie okna, za nimi las, albo jakiś martwy, industrialny krajobraz, gdzieniegdzie rzucony meble, bibeloty zredukowane do minimum. Taki minimalizm można, do pewnego stopnia, niewielkim kosztem, zafundować we własnym zakresie. Wystarczy pozbyć się sentymentów i bezlitośnie przeprowadzić akcję odgracania i pustoszenia lokalu. Natomiast na metraż, sąsiedztwo i usytuowanie ma się już znacznie mniejszy wpływ.

annaliza

Ja tez lubie minimalistyczne wnetrza, a to tylko polowa problemu. Bo w zamknietych szafach, szafkach, garderobach ukrywaja sie tabuny rzeczy. Niektore nawet coraz smielej wylażą. Tak, jakby szykowały sie do najazdu.

nudziarz

Nie lubię minimalistycznych wnetrz.
Czuję się w nich "hotelowo".
Odczuwam, że indywidualności wnetrzu , jakiemus jego charakterowi dodają własnie dodatki, może i niepotrzebne, może i niekoniecznie co do centymetra ustawion.. ale swiadczace o osobowości właściciela.
Bedąc w takim minimalistycznym, wypieszczonym co do milimetra i przedmiotu wnetrzu cholernie mam ochotę ubrac muzealne kapcie.

annaliza

Nie wiem, czy jest jeszcze jakies muzeum, w którym sie zakłada kapcie.

nudziarz

Chyba wszystkie w tym kraju, gdzie pod nogami masz w miarę cenną podlogę ( na pewno Wawel )
W przeciwieństwie np. do Francji

Seeni

Jestem materialistką z krwi i kości. Uwielbiam przedmioty, lubię się nimi otaczać: puchate kocyki, mnogość poduszek każdego kształtu, kaszmirowe sweterki, jedwabne sukienki, wielość wolumenów, niezliczone pary butów- to wszystko sprawia, że żyje mi się lepiej. Kocham dobre jedzenie i dobre wino, kwiaty w wazonie, orzeszki pistacjowe, drogie kremy w prześlicznych opakowaniach. Możliwość zamiany szeleszczących papierków z podobiznami różnych królów na te wszystkie cudowne rzeczy zdumiewa mnie nieodmiennie. Zawsze wydaję więcej niż zarabiam a w każdym razie więcej niż mogę sobie na to pozwolić i nigdy nie miewam z tego powodu najmniejszych wyrzutów sumienia. Generalnie w związku z powyższym nie posiadam żadnych prawdziwie cennych przedmiotów: olbrzymiego domu z ogrodem, wypasionej fury i tych...no...brylantów. Nie mam, bo wszystko wydaję na pniu, absolutnie beztrosko, bez poczucia winy i na to, co akurat wpadnie mi w oko. Mam lekką rękę do środków finansowych i straszliwe pożądanie posiadania coraz to nowych rzeczy. Bawi mnie chyba sam fakt ulegania owej chuci, chwilowa radość z nabycia czegoś , co w danym momencie mi się podoba, sama możliwość. To takie antidotum na to moje do bólu poukładane życie, na ten ohydny zdrowy rozsądek, na to stąpanie twardo po ziemi.
Albo jakoś tak Angel