po 30-tce

flykiller · Gość

Przyjaciele najlepiej spełniają swoją rolę w chwilach porażki. Albo sprawiają wówczas całkowity zawód, albo przechodzą samych siebie. (...) Jak inny człowiek może zrozumieć, co naprawdę dzieje się w twojej duszy? Gdybym złamał nogę, Ulrik rzuciłby wszystko, by mi pomóc. Ale gdy serce przepełnia ci radość - cóż, to odrobinę nudne, dobrze o tym wiesz. Łzy łatwiej znieść od radości. Radość jest destrukcyjna: sprawia, że inni czują się nieswojo. "Łzy przełyka się zawsze w samotności" - to wierutne kłamstwo! Załkaj tylko, a milion krokodyli będzie płakać wraz z tobą. Świat bez przerwy zalewa się łzami, wprost w nich tonie. Ze śmiechem sprawa wygląda inaczej. Śmiech trwa zaledwie chwilę, potem mija. Tymczasem radość jest czymś w rodzaju ekstatycznego krwawienia, nikczemnym superzadowoleniem płynącym z każdego poru twojego jestestwa. Nie obudzisz radości w innych tylko dlatego, że sam jesteś radosny. Każdy musi sam wzbudzić ją w sobie: radość jest albo jej nie ma. Opiera się na czymś zbyt głębokim, by można to zrozumieć i przekazać innym. Radosny człowiek jest jak szaleniec w świecie ponurych zjaw.

Nie, żebym to wchłonęła w całości i bezkrytycznie, ale jest w tych fragmentach coś ciekawego. Nie odnosicie wrażenie, że rzeczywiście łatwiej jest dzielić smutki i porażki, ponieważ odnoszą się do puli doświadczeń tożsamych i dość powszednich, że współczucie jest, w gruncie rzeczy, dość proste, ale radość, zwłaszcza z doznań abstrakcyjnych, przeżywa się jednak głównie na własny użytek? Jest radość, do której można się odwołać, więc łatwiej ją przekazać. Na przykład, kobiety, które wspominają swój ślub, czy narodziny dziecka jako piękne i ważne wydarzenie, mogą przywołać ślad tamtej intensywności i być blisko radości swoich przyjaciółek, świeżych mężatek lub matek. Ale jest też radość, zachwyt momentem, impresją, muzyką, która przyprawia cię o dreszcz, wierszem od którego dławi cię w piersiach, ciszą pod nocnym niebem, która pochłania i unosi, siłą, która wybucha czasem w tobie, choćbyś był słabeuszem, i w takich chwilach zawsze jesteś i musisz być sam, nikt tego z tobą nie poczuje, co może nie jest takie złe, ale, bywa, smutne.

Kloss

flykiller · Gość

pogłoska

Czemu jesteśmy sami z naszą radością, wzruszeniem dławiącym gardło i ściskającym pierś? Bo najczęściej wstydzimy się takich uczuć i kryjemy się z nimi: "och, to tylko kaszel!", "nic, nic, coś mi wpadło do oka".

Emocjami możemy się zarazić w bezpośrednim kontakcie i wcale niekoniecznie z kimś bliskim. Przebywanie z ludźmi szczęśliwymi i radosnymi zwiększa nasz dobrostan (podobno udowodnione naukowo!).
Zatem strasznie samolubne jest nieokazywanie radości i zadowolenia.

flykiller · Gość

Chyba jesteśmy narodem dość powściągliwym i stosunkowo mało spontanicznym, więc eksponowanie silnych emocji częściej jednak sprawia, że jest nam nieswojo (czy też czujemy się zażenowani, skonfundowani, zniesmaczeni).
Niekiedy zazdroszczę ludziom spontaniczności, ale np. radosne wrzaski zwycięzców teleturniejów pozostawiają mnie obojętną. Rozumiem ich radość (sądzę, że większość cudzych emocji zupełnie nieźle przyswajamy w sferze intelektu (umysłu), ale nie, właśnie, uczuć), ale jej nie czuję i to nie dlatego, że nie ja jestem wygranym, ale dlatego, że jest to zachowanie z gruntu mi obce - przypuszczam, że nawet gdybym wygrała kilkanaście milionów w totolotka, zamiast krzyczeć i motać się w ekstazie, sprawdzałabym po trzydzieści razy kupon, czy aby na pewno i zamartwiała się, co zrobię z taką górą pieniędzy.

pogłoska

anmario

Czy my, w sensie zamieszkującej terytorium Polski ludności, w ogóle jesteśmy jakimś narodem?

pogłoska

anmario

To propaganda. A bitwa pod Grunwaldem?

anmario

Bardzo stara propaganda, dodam po namyśle. Z pamięci:

Bo ja jestem z kraju smutnego helotów
W którym zawsze po dniach nieszczęśliwych
Zostaje smutne pół rycerzy żywych.

pogłoska

anmario

Ja pochodzę i pewnie też gdzieś trafię.

pogłoska

anmario

Jeżeli o to się rozchodzi to nie wchodzę w to

pogłoska

anmario

To może mieć coś wspólnego z teorią przetrwania

pogłoska

anmario

No wiem. I łzy. Vanilka coś wspominała

pogłoska

anmario

Pogłosko, proszę Cię. Ja, oczywiście zgadzam się, że to świetna teoria. Problem w tym, że kiepsko funkcjonuje.

Serdeczność, życzliwość, pomoc i bezinteresowność muszą być uzbrojone w rezerwę, przebiegłość, wyzysk i dbanie o swoją dupę. Tylko wtedy można mieć nadzieję, że mając zalety, które wyszczególniłaś nie zostanie skopana