po 30-tce

lena

Teraz to nawet nie można krzyknąć na dziecko

Ba! Z uwagi w dzienniczku musi się tłumaczyć nauczyciel a nie dziecko

Jayin

Rose - a ja mam nieodparte wrażenie, że w czasach, kiedy te klapsy i linijki i "ścierką po łapkach" miały społeczne przyzwolenie (nie przemoc domowa!), dzieci, a potem młodzież zupełnie inaczej traktowały dorosłych.
Czasem wystarczała sama groźba "bo będzie lanie" - i od razu dziecko inaczej myślało o konsekwencjach swoich potencjalnych akcji w szkole, na podwórku czy w domu.

Nie wiem, czy ma to taki związek, jaki mi się wydaje - ale dzisiaj, w społeczeństwie "bezstresowego wychowania", gdzie dzieci "się nie karzea klapsem" - to te nie karane częściej (tak mi się wydaje...) wyrastają na krnąbrną młodzież, zero szacunku dla nauczycieli itd. Pewnie są inne przyczyny tego - ale jednak mi się to wiąże ze sobą...

Pewnie, że idealną sytuacją jest taka, kiedy nie trzeba dziecka karać w ogóle, ale czy są takie idealne dzieci i... rodzice-wychowawcy? Są różne rodzaje kar. Klapsów nie demonizuję, nie pochwalam - ale nie wykluczam.
I nie uważam klapsa danego dziecku za porażkę wychowawczą rodzica.

Podstawowym argumentem przeciwnkiów klapsów jest to, że zaniżają własną samoocenę i poczucie wartości dziecka oraz dają mu poczucie własnej bezradności, a także to, że dziecko, które choćby kilka tylko razy było ukarane klapsem - staje się agresywne (?).

Ilu z was, dostających w dzieciństwie conajmniej kilka razy tego klapsa, wyrosło na człowieka agresywnego i z zaniżonym poczuciem wartości?

Oczywiście każdy ma swoje metody wychowawcze i to jego dzieci i jego wybór.

Jayin

mailo

lena

Jayin

No, właśnie to zależy, mailo, za co by dostało tą linijką w szkole... Anxious

mailo

Jayin

No, niestety. A potem się czyta o "nauczyciel powiesił się, szykanowany przez uczniów na lekcji" albo "siedmiolatek postrachem szkoły"... d'oh!

mailo

letnisztorm

Mailo to jest obłędne koło.

Moja córka miała w pierwszej klasie takiego bezstresowego kolegę, dokuczał wszystkim, dzieciom, nauczycielce a rodzice kompletnie nie reagowali. Wychowawczyni stwierdziła, że potrzebna mu dyscyplina ( chociażby właśnie ten strach przed możliwością kary ) ale ona nawet nie może głośniej krzyknąć, bo to już straszna przemoc.

Moja córka jak miała już serdecznie dosyć małego terrorysty poprosiła kolegów brata o "małą pomoc". Potrzymali go trochę w powietrzu i wytłumaczyli jak należy sie zachowywać. Do końca dnia siedział pod ławką i więcej problemów nie było, nauczycielka udawała ze nie wie co sie stało ale była cholernie zadowolona.

agniecha

flykiller · Gość

W szkole podstawowej kary cielesne stosowała wobec nas wychowawczyni. Było to wezwanie na środek klasy i przyłożenie parę klapsów (w pupę) linijką lub drewnianym wskaźnikiem. Razy nie były bolesne, natomiast publiczne upokorzenie dotkliwe. Jako dziecko dość samosiowate i krnąbrne, byłam wywoływana często, a raz nawet złamano na mnie wskaźniczek. Po każdym takim zdarzeniu rosła we mnie nienawiść i chęć mordu na wychowawczyni, która, jednakowoż, była dosyć fajną kobitką i nie udało mi się jej znielubić. Emocje szybko opadały i właściwie ani wtedy, ani nigdy później nie odbierałam tej sytuacji jako czegoś nagannego i niewłaściwego, jako formy nadużycia ze strony nauczyciela. To lanie miało charakter symboliczny - zaakcentowania pewnych zasad i ustalenia hierarchii. Nie do pomyślenia było skarżenie się rodzicom i robienie afery z kilku razów linijką.

Teraz wszystko postawione jest na głowie i mam wrażenie, że w ogóle nie rozróżnia się pewnych kwestii. Stawia się znak równości między fizycznym katowaniem i znęcaniem się nad dziećmi, a symbolicznymi klapsami w pupę czy razem linijką po łapach. Wielu z nas przyznało na tym topiku, że zdarzyło mu się doświadczyć "przemocy" domowej, ale prawie nikt nie powie przecież, że stało się to źródłem jakiejś straszliwej traumy, która zaważyła na całym jego życiu. Tymczasem teraz matka dająca klapa w tyłek rozwrzeszczanemu dzieciakowi na ulicy od razu postrzegana jest przez nadwrażliwą część społeczeństwa jako wyrodna rodzicielka katująca własne dziecko.

Kewa

lena

Jasne że nie bije się dzieci, zwłaszcza w szkole, ale to było pytanie do mailo w kontekście jego wcześniejszej wypowiedzi.

Kewa

Kurcze, źle zacytowałam, a nie mogę edytować Think

hachiko · Gość

Źle się czuję, gdy widzę matkę okładającą dziecko,ale jednocześnie nie potrafię wyjśc z klamry i zareagowac za każdym razem. Jest różnica między rozpuszczonym i agresywnym, małym tyranem a zagubionym i niczego nie rozumiejącym dzieckiem szarpanym przez rodzica, który ma problemy z sobą.

hachiko · Gość

Tina

tak sobie czytam i nawet doszlam do wniosku, ze kazdy ma swoja racje.
wiec stwierdzam, ze wszystkie dzieci moga byc bite, ale MOJE DziECKO - NIE!

mailo