po 30-tce

Kobieta z klasą

Formalny, może w dobie operacji plastycznych tych pomarszczonych już nie będzie

Muszę zacząć odkładać ( tylko z czego? )

Formalny

Kobieta z klasą

qurcze, jakie będą tego nie wie nikt. Dziś ponoć badania wskazują, że dom najmniej wychowuje

Ale coś w tym jest, że teraz przejeżdżając obok cmentarza tu w Warszawie moje dziecko zauważyło jakiś wieniec w kształcie serduszka i powiedziało, że musimy go kupić jak pojedziemy na cmentarz do jej pradziadków. Qurde, urosłam!

Formalny

flykiller · Gość

Ten "ktoś" nosi nick Kewa. Forowy arbiter od spraw wysokiej kultury powinien wiedzieć, że podobne dyskredytowanie rozmówcy jest co najmniej nieeleganckie.

Uczucia pozwalają łatwiej znieść przykrą rzeczywistość, ale nigdy nie zdołają jej całkowicie zamaskować, niezależnie od tego, jak usilne podejmie się próby wypierania jej ze swojej świadomości. Starość nie jest estetyczna (oczywiście, jest wiele rzeczy nieestetycznych, ale piszemy w tej chwili o starości). Choćbyśmy nie wiem jak kochali i szanowali swoją babcię, która ma problem z nietrzymaniem moczu, to od tej babci będzie czuć woń moczu i nie ma sensu wmawiać sobie, a tym bardziej dzieciom, że to aromat fiołków.
Fantastyczną zaletą dzieci jest szczerość. Jeśli ktoś jest gruby, to dla nich jest gruby, jeśli śmierdzi, to śmierdzi. Umiejętnością rodzica powinno być wytłumaczenie dziecku, dlaczego tak się dzieje i dlaczego, mimo że z babcią czy dziadkiem dzieją się różne przykre rzeczy, nadal są tymi samymi, kochanymi i godnymi szacunku dziadkami, a nie - negować rzeczywistość.

mailo

Kewa

Kobieta z klasą

widocznie z mało porządnej skoro potrafił zabić. Chyba jednak nie za dobrze wychowany skoro potrafi zabić?
Coraz więcej mamy przypadków gdzie dzieciaki dokonują różnego rodzaju przestępstw z tak zwanych dobrych domów. Dobre to one nie są. Po prostu nie są patologiczne.
Ale te dzieci po prostu nie są wychowywane. Tu nie ma rodziny a przechowalnia bagażu albo hotel, jak kto woli.
Bo z dziećmi trzeba rozmawiać, mieć dla nich czas. Samo "dzień dobry" nie wystarczy. Dlatego czy " dzień dobry" , czy przysłowiowe całowanie w rękę też nic nie będzie znaczyło, jeśli dziecko nie wie co ten gest oznacza.
Dziś dzieci mają wszystko na wyciągnięcie ręki, ale bardzo mało mają czasu z rodzicami. Niestety często dochodzi do agresji, wyzwisk, budowania różnego rodzaju gangów, potem sekt a na końcu dochodzi do takich zbrodni.
Dziś rodzice często się tłumaczą- przecież ktoś na ten dom musi zarabiać. Tylko na kija komuś dom 300 mkw ? Na kija super wypasiona bryka? Nasze pokolenie nie potrafi spasować. Gonią, prześcigają się w różnych wyścigach szczurów... a gdzieś tam po drodze są dzieci ....

Formalny

lulka

Nie wiem jakie u mnie w rodzinie panują zasady.
Wiem jedno - moje dzieciaki lubią wyściskać serdecznie swoje babki, a ja czym moja mama starsza tym bardziej mam ochotę ją przytulać.
Bo widzę jak się starzeje i to budzi we mnie olbrzymią tkliwość.
Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że kiedyś nie będę chciała tego robić.

Poleciałam spytać syna co myśli w tym temacie i jak to zniesie gdy będę już stara, pomarszczona i upierdliwa.
Odpowiedział, że kupi mi dobry komputer i kilka gier - strzelanek, a co drugi dzień potrzyma na kolankach przez 15 minut.
Blue_Light_Colorz_PDT_02

Zadzwoniłam też do córki - absolutnie nie potraktowała tego z przymróżeniem oka i prawie ze łzami w oczach powiedziała, że ja zawsze będę śliczna i nigdy sie nie zestarzeję.

Ot, masz babo placek z rodzinnymi tradycjami.

Kewa

Seeni

Strasznie mi się podoba to całowanie dziadków po rękach Angel

Niestety u mnie takiego zwyczaju nie było. Z Dziadkami byłam bardzo mocno związana. Całowałam ich nieustannie ( ale nigdy po rękach)a nawet zakradałam sie do ich łózka nocą ( póki z nami mieszkali) To były zwyczajnie inne relacje. Babcia była moim guru w dzieciństwie, lekiem na całe malcowate zło, pocieszycielką i nauczycielką. Do Babci wchodziło sie na kolana, czepiało jej spódnicy i mówiło o wszystkim. Całowanie po rekach nie wchodziło w grę. Hmmm... Babcia była mi zwyczajnie zbyt bliska na całus tylko w rekę.
Ale prababkę całowałam. Wydawało mi sie to bardzo słuszne, gdyż była strasznie stara i ewentualne wchodzenie jej na kolana oraz całowanienie gdzie indziej napawało mnie lekiem.
Moja rodzina generalnie należy do tych całusnych, tulących się i raczej bez wiekszego dystansu.

Seeni

Osobiście muszę z bólem przyznać, że moje córki nie są niestety najlepiej wychowane. U starszej proces wychowawczy zasadniczo się skończył i generalnie udał, jeżeli chodzi o takie historie jak szacunek dla drugiego człowieka, zdolność współodczuwania, zwykła przyzwoitość itp. Co do form grzecznościowych- jest różnie i przynajmniej według mnie jedynie zadowalająco, chociaż zasadniczo od innych słyszę raczej superlatywy.
Proces wychowawczy młodszej jest bliski ukończenia (16 lat) i muszę powiedzieć, że mimo poświęcania znacznie większej ilości uwagi tejżej latorośli (oraz nieustannie zadawanego sobie pytania- co robimy nie tak) wychowaczo odnieśliśmy raczej fiasko. Może moje młodsze dziecko nie zachowuje się tak jak syn znajomych Formalnego ( ten co pieprzy) ale-podejrzewam, że myśli bardzo podobnie. Mogę sobie zwalać to na ogólny brak autorytetów, media, dziki świat, okres negacji itp- ale w głębi duszy wiem, że ogromna w tym moja wina. Zasadniczo od urodzenia Małej prowadzę z nia nieustanna walkę i w tejze katordze udało się jedynie wypracować posłuszeństwo w sprawach podstawowych.
Jestem pełna obaw- jaka będzie jako dorosły człowiek.

Kobieta z klasą

A ja myślę Seeni, że ona po prostu wyprasza więcej uwagi i miłości-bo to syndrom drugiego. Często tak właśnie jest, że drugie dziecko jakoś tak wymusza na rodzicach. Taka jakaś niesprecyzowana zazdrość, rywalizacja.
Z drugiej strony uważam też, że jeśli z jednym nie ma się żadnych problemów, a wręcz przeciwnie słyszy się o nim same pochwały i matka rośnie na każdej wywiadówce... to w domu mimo chodem porównujemy tę młodszą z tą starszą.
To robi prawie każdy. Zawsze temu gorszemu powtarza się" zobacz a jaś to potrafi, a ty?"
Jesteś mądra babka i wiem, że tego świadomie nie robisz, ale może gdzieś kiedyś, a mała po prostu coś tam zapamiętała i tkwi to w niej.

Seeni

Pewnie tak, ale jakoś też Małej zawsze stawiało się trochę mniejsze wymagania (bo Mała). Zresztą nie bardzo mam już ochotę diagnazować. Zwyczajnie jest nieznośna a ja niewydolna wychowawczo. Nie mogę też całego życia skupić tylko i wyłącznie na niej, bo mam także innych domowników, którzy notorycznie pozbawiani są mojej uwagi.( że o pracy i obowiązkach domowych nie wspomnę) Stosowaliśmy już wszystkie możliwe metody- od pruskiego ordunku, wychowywania przez pracę, systemu kar i nagród, terapii końskiej, kredytu zaufania itd. Wszystko działa, ale na krótko. Potem trzeba od nowa, niemalże od zera. Czasami ręce i piersi opadają.
Kocham to swoje małe dziecko strasznie bardzo, ale czasami zwyczajnie nie lubię. Podziwiam i szanuję tę nieustępliwość, tę wiedzę od zawsze czego chce i jednocześnie nie znoszę tego uporu muła, tego nie dla samego nie, tej negacji wszystkiego i wszystkich, tego wykręcania kota ogonem.
Nie mogę się doczekać, kiedy będzie na tyle dorosła, żeby móc jej powiedzieć: Twoja decyzja Twój problem.
No.......... koniec o moim żle wychowanym dziecku, bo robię się monotematyczna.

Ps. Najlepiej wychowanym członkiem mojej rodziny jest Pies. Wykonuje wszystkie polecenia, zawsze się grzecznie wita, przeprasza jak coś zbroi a wieczorem znosi do klateczki wszystkie swoje zabawki. Not talking

flykiller · Gość

mailo