po 30-tce

Świerszcz

Kultura osobista jest dobrem/zasobem każdego z nas. Wielkość tego zasobu zależy od naszej świadomości. A to bierze swoje początki w dużej mierze z dzieciństwa. Cenię sobie moją kulturę osobistą . Cenię ludzi o wysokim poziomie tego dobra.
Wstkiego można się nauczyć. Ale jeżeli nie będziemy czuli potrzeby okazywania szacunku ( poprzez tę kulturę) , to nasza nauka może zawodzić.
No i zapomnimy ustąpić miejsca staruszce lub zwyzywamy od ...podwładnego lub sąsiada. C'est lavie.

Kobieta z klasą

Wszystko zależy w jakim wieku są te dzieci. Małym trzeba pokazywać i tłumaczyć. Pokazywać, moim zdaniem oznacza, samemu mówić głośno i wyraźnie. Dla mnie" dzień dobry" to właśnie wyraz szacunku względem tej osoby. Bo jeśli to nie jest, to co ma być? Odwrócenie się na pięcie?
Jest też czas krnąbrności i buntu. Nawet u tych najmłodszych, że nie powiedzą, " bo nie" I dlatego uważam, że tu nie ma przyzwolenia. Ma mówić i już. Język kołkiem mu nie stanie. Lepsza kindersztuba od rozwydrzonych dzieciaków, którym wszystko wolno. Jakoś mnie strasznie drażni gdy dzieci mówią swoim rodzicom, a nie daj Boże i dziadkom po imieniu.
I nie zgadzam się, że każdy niech wychowuje po swojemu. Żyjemy w stadzie. Dobrze jest gdy umiemy się dostosować, przestrzegając zasad i reguł.

Kewa

flykiller · Gość

Seeni

Kobieta z klasą

Kewko, jesteś czepliwa.
Nigdzie nie pisałam, że każdy ma wychowywać po mojemu. Chociaż zastanawiając się, stwierdzam, że po mojemu. Bo logicznie myśląc, że jeśli stosuję się do zasad i reguł ogólnie przyjętych to można powiedzieć, że to są również i moje zasady.

Kewa

Napisałaś, że nie powinien wychowywać po swojemu, a ja zapytałam dość logicznie, po czyjemu?

Jestem dość wyczulona na takich co wiedzą lepiej jak żyć.
Z dedykacja:
[link widoczny dla zalogowanych]

letnisztorm

Miałam już tu nie pisać Kwasny

ale w sumie będę chwalić moje dzieci Angel

W odniesieniu do wieku i metody " wpajania" zasad dobrego wychowania.

W wieku przedszkolnym tj. ok 4 lat, oczywiści pod wpływem rozmów na ten temat, bo telepatycznie to jednak trudno i edukacji w przedszkolu, moja córka rozpoczęła testowanie zasad dobrego wychowania. Zaczęła kłaniać się wszystkim i wszędzie, przy wszelkich okazjach " proszę bardzo", "przepraszam". " dziękuje bardzo". Bardzo jej się to podobało, bo ludzie się do niej uśmiechali, zagadywali, a z czasem stała się rozpoznawalna we wszystkich sklepach w promieniu pół kilometra. Tam gdzie wcześniej bywała z babcią, potem mnie przedstawiała. Sąsiadów też poznałam dzięki niej. A i do tej pory kłaniamy się obowiązkowo wszystkim policjantom, chociaż teraz to nawet oni wcześniej do nas machają.

Wiek szkolny, i tu odniesienie do wpajania tego szacunku, w piątej klasie mojego syna pani przesadziła do dziewczynki bardzo zaniedbanej, nazwijmy to z bardzo biednej rodziny. Po kilku miesiącach rozmawiałam z wychowawczynią na ten ten temat, stwierdziła że Radek był jedyną osobą w klasie, ( chociaż jak mniemam większość dzieci jest bardzo grzeczna i kłania się wszystkim w pas ) która w tamtym momencie potrafiła się zachować w odpowiedni sposób, nie dokuczał jej nie naśmiewał się, potrafił z nią nawiązać kontakt, z drugiej strony, żadne dziecko nie odważyło się wyśmiewać się z niego z tego powodu.

Pani stwierdziła też, że wiedziała że nie przybiegnę do niej z pretensjami z tego powodu, co na pewno uczyniłoby wiele mam.

Po co to opisuję ? Tak na przykładach chciałam pokazać, że w moim przypadku to nie wpajanie na silę " regułek" uczy dobrego wychowania, ale coś pojętego znacznie szerzej, co pozwala zachować się odpowiednio nawet w sytuacjach dla dziecka nowych, nieznanych, przekraczających katalog zasad wtłoczonych przez rodziców. Chyba ze rodzice są genialni i potrafią podać dziecku przepis na zachowanie w każdej sytuacji.

A co do szacunku do tych nieszczęsnych staruszek polecam lekturę szkolną "Piątka z zakątka".

flykiller · Gość

letnisztorm

Jeszcze odnośnie tego "wychowania po swojemu", zależy co mamy na myśli pod pojęciem wychowanie, czy proces kształtujący dziecko, czy efekt końcowy pod szyldem " dobre wychowanie ".

W pierwszym przypadku, hołdując idei " że najważniejszy jest skutek", może faktycznie każdy powinien wg. własnego widzimisię , jeżeli w efekcie końcowym prowadzi to do stosowania się do zasad i reguł ogólnie przyjętych.

Co do efektu ... wszystkim nam chyba chodzi o to samo, no cóż jednak z drobnymi różnicami które jednak kształtują się w procesie wychowawczym

Kewa

Seeni

Kobieta z klasą

Letnia, ja lepiej tego nie potrafiłam ująć. Ty zrobiłaś to doskonale. Napisałaś to o czym ja chciałam napisać. Samo sedno!
Fly, następna w kolejce do czepiania się. Normą przyjętą jest, że do rodziców nie zwracamy się po imieniu.
Jeśli znów będziemy do tego dodawać słowo szacunek, to oczywiście i gestem możemy nie szanować.
Ja napisałam jedynie, że nie podoba mi się jeśli dzieci mówią do mnie, czy do dziadków po imieniu. Czy to moje dzieci, czy kuzynostwa. I tyle. Bez ideologii i bez zmuszania kogoś do mojego zdania na ten temat.

flykiller · Gość

Kobieta z klasą

Fly i tu pełna zgoda!

Oczywiście, że można być kulturalnym chamem, jeśli wiesz o czym myślę. Przecież można komuś z odpowiednim naciskiem powiedzieć to przysłowiowe "dzień dobry".

Pasztet

Najbardziej w tym topiku rozśmieszają mnie 'ogólnie przyjęte normy'

Co to za dziwoląg?

flykiller · Gość

Ale chodzi Ci o pewną niezręczność językową, czy o to, że według Ciebie nie istnieją zasady, reguły powszechnie akceptowane?

Pasztet

Miałem na myśli poniższe

mailo

Kewa