po 30-tce

Mati · Gość

a mi w związku z tym wszystkim wpadł w ręce dziadek Brzechwa..

Proszę pana, pewna kwoka
Traktowała świat z wysoka
I mówiła z przekonaniem:
"Grunt to dobre wychowanie!"
Zaprosiła raz więc gości,
By nauczyć ich grzeczności.
Pierwszy osioł wszedł, lecz przy tym
W progu garnek stłukł kopytem.
Kwoka wielki krzyk podniosła:
"Widział kto takiego osła?!"
Przyszła krowa. Tuż za progiem
Zbiła szybę lewym rogiem.
Kwoka gniewna i surowa
Zawołała: "A to krowa!"
Przyszła świnia prosto z błota.
Kwoka złości się i miota:
"Co też pani tu wyczynia?
Tak nabłocić! A to świnia!"
Przyszedł baran. Chciał na grzędzie
Siąść cichutko w drugim rzędzie,
Grzęda pękła. Kwoka wściekła
Coś o łbie baranim rzekła
I dodała: "Próżne słowa,
Takich nikt już nie wychowa,
Trudno... Wszyscy się wynoście!"
No i poszli sobie goście.
Czy ta kwoka, proszę pana,
Była dobrze wychowana?

lf

flykiller · Gość

Kewa

Kewa

Kobieta z klasą

Dziadzie drogi, kwoka czy kura?

Co do rozwoju dziecka są i tacy naukowcy, którzy twierdzą, że ważny, jak nie najważniejszy jest okres płodowy. Normą się staje słuchanie muzyki poważnej, nauka języków obcych, i takie tam.

Są mamy co niemowlakom śpiewają, zabierają na lekcje angielskiego.

Patrząc z mojego punktu widzenia, ja zaczęłam proces wychowania swoich córek, jak już kumały o co mi chodzi. Rozumieć rozumiały i owszem, ale w życie wszedł gdzieś o roku później.
Tak samo podchodzę do dwujęzyczności. Nie uczyłam, ani w wieku prenatalnym, ani w wieku niemowlęcym. Młodsza dopiero teraz zaczyna coś tam kumać, gdy proszę by mi ten sam wyraz powiedziała po angielsku, a starsza w wieku 6 lat uczy się już ( świadomie) drugiego języka.

lf

letnisztorm

Czarna wełniana pacynka, wychowywanie pod stołem, aż się boję sięgać do mojej wczesnodziecięcej pamięci Przestraszony

Kobieta z klasą

A i tak ponoć pamięta się dłużej to co przykre, więc może dobrze, że za wiele tych wspomnień nie mam

lena

Ja doskonale pamiętam czas spędzony w szpitalu, w wieku około 5 lat.
Wcześniejsze wspomnienia to tylko migawki, ale ogólnie moja pamięć sięga właśnie okresu około 5 roku życia.

flykiller · Gość

Kobieta z klasą

"ale jako dziecko bez wypracowanych mechanizmów obronnych, które nie zetknęło się wcześniej z aroganckim zachowaniem, byłam zdruzgotana".

I właśnie dlatego, jak ja warknę na dzieciaki, które tylko po części są winne ( ale nie warknięcia) to potem przez wiele nocy spać nie mogę( z powodu wyrzutów sumienia).

Świerszcz

Tak czytam i czytam...
Dochodzę do wniosku, że chyba też nie powinnam za bardzo grzebać w pamięci, bo jestem już pogodzona z tym co nie było najpiękniejsze w moim dzieciństwie. Choć regułą jest , że z perspektywy czasu dzieciństwo i czasy młodzieńcze , jakie by nie były, wspominamy najmilej. Ogólnie ujmując temat , to chodzi o sentyment dojrzałego umysłu do białej , zapisującej się i nie świadomej wielu spraw karty umysłu dziecka . Inna perspektywa - inne spojrzenie i emocje.
Czas zneutralizował toksyny , więc ...dzieciństwo jest piękne. Anxious

Świerszcz

Kobieta z klasą

Moje dzieciństwo i potem lata liceum były cudowne. Chciałabym, zeby takie samo było moich córek. Staram się bardzo, ale jestem bardziej nerwowa od swoich rodziców. Ja mojej mamy nie pamiętam, żeby na mnie podniosła kiedykolwiek głos. Ojciec podobnie. Nie wiem czy tak to właśnie sobie wyidealizowałam, czy rzeczywiście tak było. Jedno jest pewne, chciałabym aby w moim domu rozmawiało się, a nie krzyczało. I do tego zmierzam...

Kewa

Indian Summer

Taka smutnawa mocno refleksja mnie nachodzi ostatnio, a ściślej mówiąc to dojrzewa od pewnego czasu.... Pasuje chyba tu, na ten topik o wychowaniu, choć dotyczy raczej już dorosłych dzieci... Pisałam już,że pracuję w przycmentarnej kwiaciarni, to niezłe miejsce do obserwowania ludzi. Niestety coraz częściej zauważam sytuacje kiedy ludzie w wieku ok 40-50 lat przychodzą z mocno już starszą Matką czy Ojcem na cmentarz i zachowują się w stosunku do tych swoich Rodziców jak -nie przymierzając- rozwydrzone bachory: poganiają, fuczą, dogadują zamiast pomóc,złoszczą się na tę ich starczą nieporadność, kiedy staruszka trzęsącymi rękami otwiera torebkę, powoli, szuka portfelika...Starość jest ohydna,swoją drogą..ale to przecież Ojciec czy Matka, jak można nie mieć tej odrobiny cierpliwości, szacunku?! Jak można nie zrozumieć,że Matka chce zapalić znicz swemu zmarłemu mężowi, a Ojcu tego buraka durnego? uhhh...no nerwy mam.. nie ogarniam tego.... no i w tym wszystkim się zastanawiam: jeśli dziś tak jest, jak nas będą traktować nasze dzieci? Nie wiem czy tak do końca udało mi się oddać to co mi po głowie chodzi...ale może jakoś mnie zrozumiecie

Kewa