po 30-tce

Diabelsky · Gość

Rezygnacja z etatu w korporacji, powrót na uczelnię, praca zdalna zamiast wielogodzinnych dojazdów do pracy.
Więcej czasu dla dzieci, proste, ale bardziej pełne życie.
Downshifting, czyli zmiana stylu życia na bardziej prosty podbija nie tylko świat, ale i polskie rodziny.

Think

no ... członek zarządu w K. 120 tys na rękę przez 3 lata, odprawa 350 tys moze zwalniać tempo. Zostaje prezesem właśnie prywatyzowanego oddziału własnego przedsiębiorstwa któremu prezesował.

Prezes w E. 80 tys na rękę miesięcznie przez 4 lata odprawa 270 tys zwalnia sobie i wraca do pracy we własnej firmie.

Weterynarz, koleś prezesa zasiadał w zarządzie przez lat 4. 80 tys na rękę.
Wraca do pracy naukowej.

Żona G. członek zarządu... jedzie a wieś ,,uprawiać,, agroturystykę. Mąż dołączy jak się kontrakt skończy bo szkoda 120 tys /m-c na rękę. A i jeszcze odprawa cos tam podłechta ...

Józef pierdziel miał bardzo mało . Kumple go nie szanowali. Jako członek zarzdu miał tylko 80 tys, ale brutto. Ale odprawa godziwa .Wraca do pisania badziewia którego nikt czytać nie będzie, poza studentami których do tego zmuszą koledzy z uczelni...

Z gołą dupą to mżna zwalniać przed zakazami by nie zapłacić mandatu...

Angel

Malena

Historia z ostatnich miesięcy:
on i ona pracujący w korporacji - zdarza się, ze po 10 godzin na dobę w pracy; on marzący o własnym biznesie dostaje propozycję bycia współwłaścicielem restauracji. Obydwoje się angażują w to przedsięwzięcie.
Restauracja jest śliczna, jedzenie rewelacyjne. Szkopuł w tym, że teraz poza domem on jest po 20 godzin, a ona marzy o powrocie za biurko

To moi znajomi, trzymam za nich mocno kciuki!!

EMES

Również z życia wzięte (dziś usłyszane, sąsiadka mojego kumpla). Pani lekko po czterdziestce, ciągły wyścig szczurów, kontakt z klientami międzynarodowymi w korporacji której coś pewnie każdy w domu przynajmniej jedną rzecz ma (ja aktualnie telewizor

) prawie co pół roku nowy samochód służbowy, dwa miesiące temu z niej zrezygnowali. Nawet nie ma do kogo gęby otworzyć bo ani męża a tymbardziej dzieci, znajomi podejrzewam że tylko w byłej pracy.

lulka

Mojej córce się udało.
W korporacji wytrzymała trzy miesiące po czym stwierdziła, że to nie jest życie dla niej. Byłam przerażona gdy z zięciem wyjechali w mazurskie, leśne ostępy.
To długa historia i nie będę jej opowiadać.
Dali radę. Nawet nie wiem czy to można nazwać determinacją, czy po prostu niesamowitą odwagą, realizacją (bez strachu) tego czego się naprawdę w życiu pragnie i jakimś desperackim dążeniem do celu.
I nie twierdzę, że to jest życie dla każdego.
Dla nich na pewno tak.
Jak do nich jadę na trzy dni i wracam to wydaje mi się, że byłam tam dwa tygodnie. Tam czas zamiera. Świat pachnie piękniej niż w mieście i ludzie zupełnie inni na pobliskiej wsi.
I tam faktycznie nikt się nie spieszy.
Nie widać tej codziennosci gdy pojedzie się tam na wczasy.
Za sasiadów - jakiś kilometr - ma pisarza, redaktora - wolnego strzelca ze znanej gazety i jeszcze parę osób, które mają takie zawody, że mogą na tych Mazurach siedzieć. Do Warszawy wpadają raz na pół roku, do Olsztyna raz w tygodniu po większe zakupy, do kina, knajpy.
Poszłyśmy kiedyś nad jezioro takie nieco oddalone z psem na spacer.
Upał był, nie zabrałyśmy picia. Wracamy, a córka ciągnie mnie na czyjeś podwórko.
Zapukałyśmy. Nikogo nie ma. Wyciagnęła klucz spod jakiejś donicy - weszłyśmy, napiłyśmy się mineralnej z lodówki i poszłyśmy dalej.
Potem mi opowiadała, że jak ich z zięciem ostatnio nie było to ktoś im wychlał piwa z lodówki.
Pewnie też był spragniony?

Pasztet

ws

no właśnie wszyscy mają rację, generalnie chodzi dokładnie o to o czym Lula pisze, żeby wiedzieć czego się chce, a to niekoniecznie ostępy, i nie wszystko jest dla wszystkich, niektórzy potrzebują otwierać interes za 300 tys, inni zaczynają od dymu z komina, kwestia wizji
inna sprawa, że chyba wiele ludzi nie ma wizji, szczególnie pokolenie tzw teraz średnie, które pamięta jeszcze kartki i tv co miała 2 programy, czy już się ekonomicznie zasyciliśmy aby ?
czy już nam wystarczy ? ...
to jest ta kwestia na początek
a potem, czego ja właściwie chcę i o co mi w zyciu chodzi, kim jestem a kim nie,
tylko że to są pytania dla wielu z nas na życie całe, zazdroszczę tym co już znaja swoje kierunki, a nie mają na dodatek za wiele lat, może kiedyś w przyszłym zyciu trafi mi się wcześniej wiedzieć

kasia_imig

Być czy mieć?
Być czy nie być? Oto jest pytanie...

rosegreta · Gość

a może żyć ze świadomością smiertelności, że zyje się tylko raz... Niby ma się to całe swoje zycie przed sobą, ale ile ono będzie trwać? Dziś jesteś a jutro ?
Każdy wybiera to co mu wygodne. Można i zdobywać, ale ze świadomością, ze to przekaże się innym. Trumna kieszeni nie ma - tak mawia moja koleżanka. Czarny humor... Ale warto się zastanowić tak jak napisała ws- kim sie chce być... I czy warto ...
A WB będąc zauważyłam, ze oni tam zyja znaczniej wolniej. Takie odniosłam wrażenie. U mnie na prowincji

goni sie ale nie az tak. Za to będąc w Warszawie byłam przerażona tempem jakie mi narzucono. Na szczęście ja byłam tylko z tych przyglądających się.

Kilo OK

Nie ma to jak zbierać puszki.
Dziś przewaliłem ze 400kg odpadów folii i odechciało mi się szukania problemów.

Pasztet

klementyna

kiedyś wystarczyło być żeby mieć, dzisiaj żeby być trzeba mieć...

Pasztet

Ten topik trochę mnie rozśmiesza, więc wróce do pierwszego postu (posta?) i uroczej historyjki o tym jak jeden pan porzucił korporacyjne bagno i podjął romantyczną i relaksującą pracę na uczelni.
Autor tego artykułu prawdopodobnie nie pracował ani na uczelni, ani w korporacji, więc tak to właśnie przedstawił.
Ponieważ pracowałem i w jednym i w drugim, to mogę powiedzieć tylko tyle: jeśli chodzi o atmosferę, intrygi, wojny podjazdowe, podkładanie świń, ploty, donosy, totalny brak zaufania do kolegów, awanse poprzez dupę, kutasa lub układy, a także feudalne układy na linii przełożóny-podwładny, to korporacja jest w tych klimatach daleko, daleko za uczelnią i jest czysta jak kryształ. Nie znam bardziej toksycznych relacji w miejscu pracy niż tych w środowisku akademickim.
Więc nie wiem co tak naprawdę wygrał ów człowiek. Chyba, że nie lubi pracować, a dla leni faktycznie uczelnia jest miejscem gdzie można się jakoś prześlizgać.

klementyna

olak

lulka

Tina

chm...
dobrze oplacane niewolnictwo?

Diabelsky · Gość

może na swoim przykładzie. Może i ku przestrodze... Angel

Zabijałem się po świecie... w sumie za kasą. Co było intratne było moim zajęciem. Popty na ludzkie potrzeby kierował moje zainteresowania w tą stronę.

Do zawału... Sick

nagle, niespodziwanie, z partyzanta...

Tearaz coś nieco rozumiejąc siedzę sobie w potężnej korporacji i patrzę jak młode szczury podkładaja sobie świnie. Żrą się całkiem bez powodu i sensu. Dla zasady i z głupoty czasami z prymitywnej zawiści.
Czasami uważam za stosowne powiedzieć jednemu czy drugiemu ,,palancikowi,, któremu gajer uszyty na miarę podniusł o 999% tępe ego, a nie przysporzył za grosz rozumu, kilka słów w stylu kryminalnej grypsery lub innego rynsztokowca...

I tak sobie zwalniam przypatrując się tym co przyśpieszają czasami zbyt gwałtownie i bywa z hukiem spadają.

bea777

Ciekawe zjawisko ten downshifting . Przeczytałam Wasze wypowiedzi. I tak naprawdę w każdej z nich trochę siebie odnajduję (w sensie poglądów i myślenia). W moim przypadku było nieco inaczej... Wiele lat temu (ok.9) funkcjonując w takim właśnie pędzie pomiędzy trzema pracami i domem, godząc obowiązki matki, żony i pracownika...nadszedł dzień, gdy mój organizm się zbuntował. Zachorowałam... i to stało się zaczątkiem do zmiany zarówno stylu mojego życia, jak i... a właściwie przede wszystkim sposobu myślenia. Niejako to stało się poza mną, nie do końca był to mój świadomy i samodzielny wybór. Choroba otworzyła mi oczy. Dotarło do mnie to kim się stałam, a nie pokrywał się ten obraz z tym kim chciałam być. Pieniądze? Owszem są potrzebne do życia, lecz nie mogą stać się priorytetem w moim życiu. Pomiędzy mieć czy być już dawno dokonałam wyboru, a teraz jedynie konsekwentnie pilnuję obranego kursu. Mam jak każdy marzenia, zainteresowania i staram się je realizować... w miarę możliwości, a nie za wszelką cenę. I dziś na świecie jest mi dobrze, co absolutnie nie oznacza, że wolna jestem od trosk i zmartwień.

l

l