po 30-tce

paj

Gdy moje dzieci były małe i chorowały na ospy, grypy, gdy nie spałam nocami, to czekałam na ten czas, gdy będą starsze, samodzielne. Mądrzejsze? Czekałam na spełnienie moich oczekiwań, moich marzeń, uspokojenia moich strachów o ich przyszłośc. Dzisiaj zderzam się ze sobą, z moimi niesłusznymi oczekiwaniami, że dzieci będą takie, jak ja je sobie wyobraziłam. Miotam się ze sobą, gdy tak nie jest. Przeżywam rozczarowanie, strach, że poprzez ich błędy- będą cierpiały. A przecież nie mogę ich uchronic. Nie mogę? Nie mogę im zabronic upadku, nie mogę im tego odebrac, bo nie dorosną. To ja mam problem. Jak Wy radzicie sobie z dorastaniem dzieci, z ich dorosłością. Jak odciąc pępowinę bezboleśnie, aby nie miec poczucia winy, że wybieramy egoizm, że skazujemy je na ból?

hachiko · Gość

Mam "nadopiekuńczą" mamę, która zawsze w obliczu zmartwień, konfrontacji naszej ze złem, przeprasza,że nas urodziła. Jej troska paraliżowała moje marzenia, plany, wycieczki, znajomości. Każde moje spóźnienie (minuty) były odkupione kroplami nasercowymi co powodowało we mnie wyrzuty sumienia i jednocześnie burzyło pogodny nastrój. Słuchałam opowiadań o potwornych zakończeniach, których mogłam stac się udziałem.
Mam synka, którego kocham i wychowuję go sama jak wiecie. Zaciskam zęby, gdy jedzie z klasą na wycieczkę, wychodzi na boisko, którego nie widac z okna lub wraca ze szkoły. Proszę tylko o telefoniczny kontakt bez wygłaszania powodów. Mówiąc to żartuję, żeby nie czuł się zestresowany.
Ciężko o rozsądek i dystans w takich sytuacjach,ale jeszcze ciężej żyje się dziecku ze świadomością wszędzie czyhającego zła. Mam wrażenie, że dzisiaj jest cienka granica między światem dorosłym a dziecięcym. Za wcześnie stają się dorosłe, przy czym tę dojrzałośc charakteryzuje cwaniactwo i bezwzględnośc. Kiedy przychodzi ze zmartwieniami (figle rówieśników) tłumaczę, co ma sobie odpuścic,a co należy w sobie wypracowac, by żyło mu się lepiej.
Zdaję sobie sprawę, że to, co dla mnie jest zawiłe, dla niego może byc proste i na odwrót. Wszystkie potknięcia nas uczą i nabieramy doświadczenia, inaczej stalibyśmy w miejscu, jałowym bez doznań i emocji.
Celowo użyłam cudzysłowu w wyrazie nadopiekuńczośc. Myślę, że to nie troska,lecz paniczny strach i przekonanie,że dzieci są naszą własnością.
To wszystko jest bardzo trudne

Tina

z moim starszym synem (20 lat) mam problemy wieku dorastnia, tak jakby teraz dopiero zaczal przechodzic bunt u nastolatkow. ale ten jego bunt MNIE WYLECZYL z nadopiekunczonosci.
na poczatku sie ciagle martwilam, jak on sobie poradzi w doroslym zyciu, a teraz daje mu wolny wybor. po prostu mysle, ja w jego wieku bylam tez juz postawiona z doroslymi dcyzjami, wiec niech on sam sobie juz radzi, skoro "taki dorosly".

bo cale jego dziecinstwo i mlodosc staralam sie go nauczyc radzic sobie z przeciwnosciami losu i problemami jakie stana na jego drodze zycia.
teraz musi ta moja nauka wydac owoce. wlasnie przez jego samodzielne decyzje.

wiem, ze zawsze bede musila wszystko nadzorowac, jednak zaczynam sama go popychac w strone samodzielnego zycia. to ja ucinam pepowine.
teraz jest w internacie, ale po skonczeniu szkoly musi podjac prace i zaczac samodzielnie zyc.

i to wlasnie jego bunt mnie wyleczyl z nadmiernej milosci i nadopiekunczonosci do niego.

zrozumialam, ze to odrebna osobowosc, to INNY czlowiek, czyli o odmiennych pogladach!

i juz zaakceptowalam to.

troche bolalo, ale im szybciej to zaakceptujesz, tym lepiej dla Ciebie

paj

Juli*

Na wszystko jest czas i wszystko należy wyśrodkować. Nigdy nie byłam nadopiekuńcza, ani też nie zdarzyło mi się nie zareagować w porę ( pomóc). Nie czekam na słowa "proszę o pomoc". Może to matczyna intuicja, a może przypadek, że raczej zdarza mi się utrafić w moment, kiedy pomoc z mojej strony jest potrzebna, a kiedy nie.
Z synem mam dobre relacje i może dlatego nie ma między nami braku komunikacji. Potrafi powiedzieć co go dręczy; postawić pytanie : a ty co bys zrobiła ? Wysłucha, ale nie naciskam, że ma być tak, jak ja to widzę. Jego wybór. Kiedy był małolatem bardziej potrzebował mojego spojrzenia i pomocy. W chwili obecnej mniej. I dobrze. Cieszy mnie jego samodzielność, racjonalność, spokój. Pewnie, że bywają momenty zdenerwowania - kto ich nie ma. Pomarudzi coś pod nosem, wypije piwko, policzy do trzech i bierze się do pracy. W końcu nikt za niego tego nie zrobi. Zawsze wie, że może na mamę i na całą rodzinę liczyć i to chyba najważniejsze.

Co czas przyniesie, jakie zmiany, na dobre czy na złe ? - nie wiem. Nigdy nie martwię się na zapas. Jak do tej pory przez wszystko przechodzimy dzielnie, chociaż nie raz wiatr w oczy wiał i pewnie nie raz jeszcze zawieje.

W chwili obecnej, jak co niedzielę "nadopiekuńczość" gastronomiczna bierze górę i to nie tylko w stosunku do syna. Trzeba wałówę studentom uszykować. Chłopaki mają spust. Wspólnie z innymi mamami robimy, co możemy

A mąż będzie musiał chłopaków zawieźć, bo Młodemu autko nawaliło. Ktoś może powiedzieć - wpakować w pociąg, niech sobie radzą. Oczywiście, ze tak. Ale mama też jedzie, bo ma małe, wypadowe plany na niedzielę. Zatem to żadne wygodnictwo studentów. Złapali okazję - szczęściarze

Fajne były i są wszystkie etapy wraz z dorosłością. A potem to pewnie wnuki - mam nadzieję

paj

Juli.
Dziękuję za Twoje peany na własny temat. Znów tak pięknie opisujesz, jak jesteś genialna i doskonała. Gratuluję. Faktycznie; dzisiaj rozdanie oskarów. Będę Ciebie wypatrywała.

animavilis · Gość

paj

Masz rację Animo..
I takim dziwnym zbiegiem okoliczności opowiem.
Mój przyjaciel pojechał w odwiedziny do swoich córek do Niemiec. Obie pełnoletnie. Młodsza ma 23 urodziny, starsza 26.
Zawsze, gdy opowiada o młodszej, to uśmiecha się, jest bardzo czuły w tej opowieści. Gdy mówi o starszej, poważnieje, już brakuje tej lekkości. I nie ma tu winy tej starszej; nie sprawia i nie sprawiała większych kłopotów wychowawczych, od tej młodszej. Właśnie dostałam od niego wiadomośc ze spotkania i brzmi ona właśnie tak; młodsza córka- słodka,starsza- wszystko w porządku. No i coś tam w tej mojej głowie zaczęło się tłuc..
Czy czasem te starsze dzieci, jako rodzeństwo nie zostały obarczone większą dorosłością (zupełnie naturalnie i oczywiście, dla nas rodziców) i zostały pozbawione tej głupawki dziecka, tylko dlatego, że kiedyś stały się starszym rodzeństwem. A w naturze wszystko musi miec swoje miesce. I okres buntu, głupawki też. A nasza rodziców reakcja jest wciąż...jak do starszego dziecka.
Tak mi teraz to w głowie...
Hmmm...
ALe wracając bezpośrednio do tematu.
Faktycznie nasze społeczeństwo oczekuje więcej od rodziców. Jest oczywiste, że utrzymujemy dorosłe dzieci, pierzemy, sprzątamy, gotujemy itp. Dalej niańczymy. Europa chyba bardziej obcesowo obchodzi się z dziecmi. Tam rodzice otwarcie rozmawiają z dziecmi o pieniądzach, samodzielności.

FRIDA · Gość

Juli*

paj

Seeni

Czasami mam wrażenie, że moje córki urodziły się już samodzielne.
Ciumanie pupeńki zasadniczo nigdy nie wchodziło w gre. Uwielbiałam swoje dziewczynki kiedy były małe. Zbierałam je ze sobą wszędzie: na imprezy, pod namiot, na zakupy, na wczasy, nocą na spadające gwiazdy, do kina a nawet do opery- gdzie przysypiałyśmy wszystkie trzy. Z nimi przechodziłam świnkę i ospę oraz rumień dnia piątego. Urządzałyśmy karnawałowe bale i bawiłyśmy się całymi dniami w sklep warzywny albo Kobietę Bluszcz, razem gotowałyśmy, czytałyśmy wiersze i Anielkę Prusa na głosy, miałyśmy wspólne sekrety. Z córkami nigdy się nie nudziłam a okres kiedy były dziećmi wspominam najmilej.
Jako nastolatki dziewczyny mnie przede wszystkim ohydnie wkurzają. Są niekomunikatywne, emocjonalnie labilne i stawiają mi zbyt wysokie oczekiwania. Po prawdzie nie mogę się doczekać, kiedy w końcu będą na tyle dorosłe, żeby się wyprowadzić. I nie odczuwam z tego powodu najmniejszych wyrzutów sumienia. Chcę być już babcią. Siedzieć godzinami w piaskownicy i między jedną babką a drugą tłumaczyć z dramatycznym zacięciem, że zboczeniec, jak sama nazwa wskazuje, atakuje zawsze z boku.

paj

Juli*

paj

agniecha

FRIDA · Gość

Juli*

Kewa

paj