po 30-tce

Mati. · Wysłany: Czw 9:23, 25 Mar 2010 Temat postu:

A ja znam siebie na tyle, że wiem iż w niektórych sytuacjach zachowałabym się inaczej niż przewiduję.

letnisztorm · Wysłany: Czw 9:25, 25 Mar 2010 Temat postu:

Całkiem zgrabne definicje nam wyszły . Dancing

Poldek · Wysłany: Czw 9:25, 25 Mar 2010 Temat postu:

animavilis · Gość

Mati. · Wysłany: Czw 10:00, 25 Mar 2010 Temat postu:

letnisztorm · Wysłany: Czw 10:08, 25 Mar 2010 Temat postu:

No to faktycznie niezła układanka może wyjść jeżeli poskładać te wszystkie skrawki od różnych ludzi.

animavilis · Gość

Mati. · Wysłany: Czw 12:32, 25 Mar 2010 Temat postu:

i koło się zamyka
bo z kim my w końcu obcujemy? i z kim obcują ci, którzy obcują z nami?

nudziarz · Wysłany: Czw 19:47, 25 Mar 2010 Temat postu:

nudziarz · Wysłany: Czw 19:49, 25 Mar 2010 Temat postu:

animavilis · Gość

Nadal nie jestem przekonana.
Na pewno nie przekonuje mnie przykład z anoreksją, bo to jest patologia, choroba, więc trudno oczekiwać od osoby z zaburzeniami psychicznymi, aby jej ocena siebie mogła być miarodajna.
Wychodzę z założenia, że zdrowy psychicznie, w miarę inteligenty, w miarę zrównoważony i dojrzały emocjonalnie dorosły osobnik, potrafi się w miarę obiektywnie oszacować (powiedzmy, poza okresami jakichś emocjonalnych schizów, które od czasu do czasu każdego dotykają).
Nie przekonuje mnie też twierdzenie "jeśli kilka osób...", itd., ponieważ ono wcale nie musi wzbogacać o jakąś konkretną wiedzę na temat własnej osoby czy zaprzeczać miarodajności własnej oceny. Podam przykład - co najmniej kilka pań z mojej pracy, jak przypuszczam z dużą dozą prawdopodobieństwa, musi uważać mnie za mruka, gburka i udzielną księżniczkę. Wcale z tym osądem nie polemizuję, a nawet jestem skłonna przyznać mu rację - bywam dla tych pań mrukiem, gburkiem i udzielną księżniczką, bo... (bo coś tam, ale by nie pojawił się zarzut "wybielania" zakończę: bywam i już. Kropka). Te panie mają rację. Ich osąd - co prawda bardzo fragmentaryczny - jest w danym zakresie słuszny. I co z tego? Potrafię to przyznać.

Co do Seeni uważam, że jest tak logicznie i trzeźwo myślącą osobą, że na pewno zdaje sobie doskonale sprawę zarówno z wad i zalet swoich ud, a udramatyzowane wady serwuje nam z odrobiną kobiecej kokieterii Angel

lulka · Wysłany: Pią 9:28, 26 Mar 2010 Temat postu:

Mati. · Wysłany: Pią 9:31, 26 Mar 2010 Temat postu:

Lulu
Mnie też doskonale zna ten, kto układa horoskopy osobowościowe

Seeni · Wysłany: Pią 17:03, 26 Mar 2010 Temat postu:

Bardzo się cieszę, że to jest trochę topik o mnie, gdyż urodziłam się, żeby być gwiazdą.
Zasadniczo postrzegam siebie dobrze. Czasami nawet zbyt dobrze. Think

Niewątpliwie mam lekki przerost formy nad treścią, który od czasu do czasu łagodzą lekkie ataki paniki, że jednakowoż posiadam pewne braki.(

)
Tak naprawdę występuje u mnie jedynie silny, pernamentny kompleks ud. Niestety nikogo nie udało mi się przekonać do końca, że jest prawdziwy. Not talking

Pozostałe wady swojej osoby wcześniej czy później kwalifikuję jako zaletę ( tylko perspektywy trzeba nabrać). Wydaje mi się, że owo niezwykle pozytywne postrzeganie siebie bierze się z prostego faktu, że kocham siebie bezwarunkowo i od zawsze. Co więcej owa miłość wydaje mi się zupełnie naturalna, nieegoistyczna i jak najbardziej pożądana. Nie dostrzegam absolutnie niczego złego w tym, że jestem dla siebie najbliższa i najważniejsza.
Jestem bardzo łasa na wszelakie pochwały i opinie innych o mnie są dla mnie ważne. Z tym, że tylko te dobre. Na te złe pozostaję głucha, gdyż kolidują one z moją miłością własną.
Większość ludzi postrzega mnie jako istotę notorycznie zadowoloną z siebie i świata.
Staram się ich nie wyprowadzać z błędu.
Dlatego, co do zasady zbytnio nie analizuję siebie, swoich pragnień, oczekiwań, swoich relacji z innymi i w żadnym wypadku nie pragnę poznać siebie dogłębnie.
Po prawdzie podobnie nie analizuję innych ludzi. Zwyczajnie albo ich lubię albo nie lubię, albo się do nich nie odzywam.

Acha- i dlaczego Anima powykreślała, zanim przeczytałam.?????????? Skandal

nudziarz · Wysłany: Pią 19:14, 26 Mar 2010 Temat postu:

lulka · Wysłany: Pią 19:47, 26 Mar 2010 Temat postu:

nudziarz · Wysłany: Pią 20:23, 26 Mar 2010 Temat postu:

No żesz.....
przecież właśnie dla zastanawiających to "chyba" w ostatniej chwili dopisałem
[-X
Blue_Light_Colorz_PDT_02

tak naprawdę, to nie wiedziałem jak siebie z tłumu wyróżnić

Szymon Krusz · Wysłany: Pią 21:44, 26 Mar 2010 Temat postu:

Ale się porobiło
a przecież tak po prawdzie to nie wiadomo co w człowieku siedzi i do jakich rzeczy jest zdolny trochę to zależy od rodziców od miejsca w którym się wychował od wpływu środowiska itp.może na przykład się trafić skinhead o wrażliwym sercu a także kanalia i cham z tz."dobrego domu".

rosegreta · Gość

Wydaje mi się, że wszyscy macie częściowo racje, i piszecie o różnych strona postrzegania.
Nie prawda, ze nie możemy poznawać siebie. Jak najbardziej trzeba. Z tym, że polega to na zadawaniu pytań - dlaczego. Kiedyś jak zaczynałam pisać w necie (nie było to aż tak dawno), ktoś napisał o zadawaniu pytań, szukaniu prawdy. Wtedy jeszcze nie znałam odpowiedzi na wiele nurtujących mnie pytań, i nie wiedziałam, czy jest możliwe, żebym sama sobie odpowiedziała na nie. Czekałam aż inni to za mnie zrobią. Marzyłam, ze znajdzie się ktoś, spojrzy mi w oczy i powie mi jesteś taka a taka. Niestety teraz wiem, że nikt za nas tego nie zrobi.
Pisałam już, że jeśli nam cos przeszkadza, gniecie nas, musimy sobie zadać pytanie dlaczego, wnikać w siebie, szukać skąd się to wzięło. Tak sam z reakcjami - musimy poznać, nazwać emocje oraz zastanowić się dlaczego reaguję tak a nie inaczej. Męcząca sprawa

. Oczywiście są jakieś tam sytuacje "ekstremalne", kiedy nie zastanawiamy się, bo po prostu nie ma czasu.
A to jak nas spostrzegają inni. Większości tak nas widzą, jak sami im na to pozwalamy. Chociaż czasem jest tak, ze dostosowujemy się do danego wizerunku naszej osoby, do oczu osoby postrzegającej. Skoro w pracy wszyscy i tak mają mnie za miłą osobą to będę już do końca miła. A jesli mam zły dzień i nie mam ochoty na rolę - dobrego pracownika, koleżeńskiej współpracownicy itp. to inni myślą - o coś jest nie tak. I słyszymy - dziś to nie jesteś sobą, co cię ugryzło. To nie jest nieuczciwe, to nie jest gra, tylko po prostu inni jesteśmy (juz o tym pisałam) w barze z kumplami, inni jesteśmy w pracy, a jeszcze inni dla dzieci. To są nasze role. I zawsze to jesteśmy my. Bo takie są wymagania. Jesli dziecko potrzebuje czułego, kochanego rodzica - staramy się być tacy.
Oczywiście sa sytuacje kiedy jesteśmy zmęczeni i wypadamy z tych ról. Ale to są sytuacje sporadyczne.
Co do wybielania się. Jeśli robimy coś co nie mieści się w naszym systemie moralnym, coś co powoduje u nas wyrzuty sumienia, aby ich nie słyszeć - usprawiedliwiamy się. Byłam dla niej nie miła - ale to ona mnie sprowokowała. Zdradzam żonę, ale to jej wina.
A Lulka pisała o tym, ze ktoś ją określił, tak jak ona siebie widzi. Ale czy nie jest tak Lulu, że wcześniej sugerowałaś cos tej osobie. Pisałaś o swoich zainteresowaniach, albo o tym co Cię cieszy itp. Gdzieś między słowami przekazywałaś, przemycałaś pewnie rzeczy i ta osoba, ułożyła to sobie. Nie wiem, byc może nie, ja tak sobie abstrahuje, tworzę.
Podam przykład - pewniej osobie napisałam, że czasem lubię koloryzować tzn kłamię, fantazjuję, ubarwiam, że bywam peplą, dużo mówię, itp. Później słyszę np od tej osoby, że jestem kłamczuchą, itp. Czyli to co sama napisałam o sobie.
Poza tym Malena miała racje, z tym, że jeśli kogoś widzimy lepszym, niż jest wrzeczywistości, on staje się lepszym. Czyli tak jak pisałam dostosowuje się do tego jak go postrzegają. To jest trochę zobowiązujące.
Jeśli ktos będzie dostrzegał we mnie tylko zołzę, myslę, ze dla niego stanę się zołzą, bo poco być kimś innym, jak on widzi zołzę.
Chociaż ludzie potrafią zaskoczyć.

lulka · Wysłany: Sob 17:22, 27 Mar 2010 Temat postu: