po 30-tce

animavilis · Gość

Kłamczucha Tongue out (1)

Ludzie nie mają pięciocentymetrowych zębów i nie mogą, z powodu zęba, dostać szczękościsku. Chyba Anxious

rosegreta · Gość

rosegreta · Gość

duin · Gość

Róża, a może to był mleczny
i wyrośnie Ci jeszcze coś nowego

animavilis · Gość

I serio pani dentystka mówiła coś o szczękościsku spowodowanym ósemką? Think

(żywo mnie to interesuje, bo mam niesforny ząb mądrości, z którym nie idę do stomatologa głównie dlatego, że spodziewam się usłyszeć diagnozę - "wyrwać!", a ja bardzo kocham moje zęby, wszystkie Angel

)

rosegreta · Gość

rosegreta · Gość

duin · Gość

przykro mi, ale naprawdę nie mogę - to co teraz łykam jest dla mnie
totalnie wyjątkowe
ale za to : za wszystkie Twoje (pozostałe) zęby

rosegreta · Gość

Moi koledzy z pracy byli bardzo rozczarowani pozbyciem się zęba. Powiedzieli mi, że nie mam zacięcia do interesów. Widzieli mnie juz na Swidnickiej we Wrocku z słoiczkiem na pieniążki. Wredoty. A niby się tak o mnie martwią, a myslą tylko o kasie. Not talking

rosegreta · Gość

duin · Gość

racja,
a najlepsze to jest Muzeum Osobliwości

lulka

agniecha

dołączam się do toastu Blue_Light_Colorz_PDT_07

anmario · Gość

Ludwik Jerzy miał przyjaciela, który był malarzem. Obiecał on Ludwikowi namalować jego portret. Ludwik, chociaż był ślepy, bardzo się ucieszył z obietnicy portretu, i wybrał miejsce, gdzie powiesi ten swój portret, na ścianie, w domu swoim.

Mijały lata i Ludwik Jerzy wyobrażał sobie, jakie portret będzie wywoływać komentarze, i jak on sam będzie na te komentarze przyjaciół odpowiadał, ON - który nigdy nie widział siebie ani portretu.

Przyzwyczaił się do tej myśli, przemyślał wszystkie, jak mu się zdawało, możliwości. Potem postanowił powiesić portret w sypialni. W myślach rozważał, komu pozwoli wejść do swojej sypialni, by zobaczył portret, a komu - nie.

Niepodziewanie dowiedział się, że jego Przyjaciel - Malarz - umarł. Nie pozostawił testamentu, nie przekazał w ostatnim słowie nikomu żadnego portretu.

Ludwik Jerzy wrócił do domu i swoimi ślepymi oczami wpatrzył się w ścianę w sypialni, gdzie ostatnio wisiał jego obiecany, wyczekiwany "PORTRET".

I powiedział do siebie: Dziękuję Ci, Przyjacielu. Choć ciebie już nie ma, to twój portret, mój portret twojego pędzla, który mi obiecałeś, wciąż tu wisi, wisi tu od 10 już lat.

Tekst znalazłem już dość dawno temu na jednym z wielu blogów, które regularnie czytam i nie daje mi on spokoju, porusza mnie i nie pozwala się zapomnieć. No, ale żeby być w zgodzie z ideą Rose, ograniczmy się do odpowiedzi na pytanie: prawda czy nieprawda?

rosegreta · Gość

Skończyliśmy zajęcia wcześnie. Ostanie wykłady się nie odbyły, bo wykładowca nie dojechał. Trudno. Jakoś to nas nie zmartwiło. Było jeszcze wcześnie, więc postanowiliśmy przejść się po mieście. Miasto miało bardzo ładny zabytkowy rynek. Bardzo lubiłam chodzić pod arkadami i oglądać wystawy. Lubiłam też wchodzić do antykwariatów i des. Zapach starych rzeczy wywoływał zawsze u mnie dreszcz. Różne są perwersje. Niektórzy dostają dreszcze na myśl o seksie a ja od zapachu staroci.
Był dość ciepły dzień jak na grudzień. Słonko miło muskało twarz. Na mieście sporo turystów. W około słyszało się na przemian słowa w czeskim i niemieckim języku. Stanęłam przed jedną z wystaw. Stałam sama, bo znajomi co rusz znikali i się pojawiali. Nie miałam ochoty na zwiedzanie wnętrz sklepów. Trwały jakieś prace remontowe, bo na budynku było rusztowanie. Stałam tak i patrzyłam tępo w wystawową dekorację. Nie pamiętam co wtedy myślałam. Jedyne co pamiętam to starszą kobietę, która podeszła do mnie i powiedziała, abym odsunęła się, bo zaraz spadnie na mnie kawałek rusztowania. Odsunęłam się i w tej chwili rozsypało się rusztowanie. A w miejscu gdzie stałam leżała metalowa drabina. W murowało mnie. Drżały mi kolana. Gdy doszłam do siebie rozejrzałam się za kobietą, aby jej podziękować. Nikogo nie było. Wybiegło tylko kilu ludzi ze sklepu i jakiś przechodzień spytał się czy dobrze się czuję. Spytałam go czy nie widział kobiety, która kolo mnie stała. W jego twarzy dostrzegłam zdziwienie. Odpowiedział, ze koło mnie nikt nie stał. Do dziś nie mogę zapomnieć o tej historii.

Seeni

Poldek

rosegreta · Gość

Ron

No mróz, wichura, śnieg, druga w nocy. I tak nic nie widzę, ani nie słyszę - uspokoiłem sumienie gramoląc się do szoferki Ziła. Całe szczęście, że te szweje nie zamykają drzwi - pomyślałem, odstawiłem AKMSa i przypaliłem Popularnego. Nagle coś polizało mnie w ucho. Od razu wydało mi się to podejrzane, bo pod hełmem miałem szalokominiarkę. Spojrzałem w bok nerwowo, a na siedzeniu obok siedziała, psotnie się uśmiechając przepiękna naga dziewczyna. Nie zimno pani - zagaiłem ostrożnie. Przy tobie żołnierzyku??? - uśmiechnęła się lubieżnie. Czy mogę siąść ci na kolanach - zapytała. Zasadniczo nie ma sprawy, tylko niech pani uważa na bagnet - odparłem z galanterią. Takiś ostry? - mruknęła chrapliwie i usadowiła mi się na kożuchu. Objęła mnie ramionami i właśnie składała rudą głowę na moim ramieniu, gdy kątem oka zauważyłem, że spomiędzy jej pięknie wykrojonych, karminowych ust wysuwają się ociekające jadem kły. Łuaaaa - powiedziałem, by przerwać krępującą ciszę. Żadne łuaaa tylko oficer operacyjny, major Gołąbek - dobiegło mnie gdzieś z dołu otwartych drzwi szoferki. Kurewsko zimno, nie macie fajek podchorąży - zapytał. Tylko przydziałowe obywatelu majorze - zameldowałem zgodnie z prawdą. No aż tak palić mi się nie chce. Wyłaźcie podchorąży z tej szoferki, bo zamarzniecie - powiedział troskliwie i zniknął w nieprzeniknionych ciemnościach. Noc horrorów kurna - pomyślałem wyczołgując się tyłem z kabiny. Potem musiałem wleźć tam jeszcze raz, bo z tych emocji zapomniałem wziąć AKMS.

rosegreta · Gość

Całkiem całkiem Ronie.
Mogłoby być prawdą, bo sama mam odloty jak zasypiam, i nie wiem czy to fikcja czy prawda jak przychodzą po mnie np. czarne anioły