po 30-tce

Juli*

Świat się zmieniał, zmienia i będzie zmieniał. Ale czy zawsze na dobre ? Jeszcze niedawno była aż telewizja, a dziś tylko. Mamy wszak dostęp do internetu, który dostarcza nam wiadomości, muzykę, filmy itp. Wysyłaliśmy śliczne, pachnące listy i kolorowe kartki. W chwili obecnej dzwonimy, wysyłamy sms-y czy maile. Kiedyś spotykaliśmy się, by porozmawiać. Dziś rozmawiamy ze sobą bez spotkań. Tu kamerka, tam gg czy portale społecznościowe. Dużo plusów, ale czy dostrzegamy też minusy ?

Było słowo, teraz obrazowo :

Obecnie już 2013.....

flykiller · Gość

Nie czuję się człowiekiem XXI w., nie nadążam. Lubię gadżety, nie mam oporów przed testowaniem, ale jestem przywiązana do wielu starych, "analogowych" sprzętów, form i zwyczajów. Mój kineskopowy telewizor po dziadkach ma ok. ćwierć wieku i nie chodzi o to, że nie stać mnie na kupno nowego. Lubię właśnie ten telewizor, właśnie w nim ogląda mi się najfajniej i z bólem myślę o zbliżającej się wielkimi krokami chwili, w której będę musiała się z nim pożegnać.
W święta, w jakimś lekko podgorączkowym amoku, wysmażyłam hurtem trzy tradycyjne, odręcznie napisane listy. Nie pamiętam nawet dokładnie ich treści, ale ciągle jeszcze zdarzają mi się takie zrywy. Wysyłam kartki świąteczne pocztą, a mam opory przed przesyłaniem elektronicznych (na marginesie - gdyby miał to być ktoś z forum - bardzo dziękuję za sms-owe życzenia świąteczne od niezidentyfikowanego nadawcy).
Nie celebruję natomiast świąt, ale to akurat nie ma związku z upływem czasu.

Juli*

Również mam w domu tzw. starocie. Wysyłam listy do osób prywatnych rzadko, a kiedyś kolekcjonowałam papeterie i sama je wykonywałam. Czasami tak zachłyśniemy się cudami techniki i nie tylko, że zapominamy o cennych drobiazgach.

Lubię natomiast spotykać się twarzą w twarz. To mi nie przeszło. Jestem w stanie wyjść, kiedy wieje i leje do kawiarni. Również pójść na przysłowiową kawę, albo zaprosić do siebie, by móc spędzić ten czas nie przy komputerze i komunikatorze. Ważny jest dla mnie kontakt całkowicie realny z człowiekiem.

karpieniec złocisty

Nigdy nie ślę życzeń smsem. Żadnych i do nikogo. Albo dzwonię do danej osoby albo wcale ich nie składam.
Nie nadążam za możliwościami komputerów - umiem na nich tylko wykonać podstawowe czynności.
Ale to i tak lepiej od moich niektórych starszych kolegów, którzy chcąc wyłączyć telewizor wyciągają wtyczkę z kontaktu hehe

Seeni

Juli*

karpieniec złocisty

O jak małym drobiazgu mówimy?

Juli*

, bo się wyda...

Juli*

Ilustracja nawiązująca do wcześniejszej mojej wypowiedzi :

oraz kilka innych, by zobrazować kolejne "nasze" wcielenia

Nie zawsze jest się czym szczycić i dość często jest za czym tęsknić...

Formalny

Z sentymentalnym uśmiechem przeczytałem ten założycielski post. Pomyślałem sobie, że od zarania dziejów następne pokolenia postępują w sposób prowokujące tych "starszych" do stwierdzenia - jak się ten świat zmienia...
Jako forumowy Matuzalem patrząc na pierwszą tabelkę uzmysłowiłem sobie, że to co w niej stanowi jako punkt odniesienia jako staroć, dla mnie w pewnym momencie było symbolem nowoczesności. Kalkulator pokazany na rysunku to był szok i powiew nowoczesności w chwili, gdy ja do tego momentu używałem suwaka logarytmicznego. Powstawały na nim moje pierwsze konstrukcje. Pierwszy - drewniany pokryty tworzywem w kolorze kości słoniowej, był bardzo drogi, a dostałem go w prezencie od Anglika - szefa biura konstrukcyjnego w Liverpool, którego oprowadzałem po Poznaniu w 1965 roku. Ktoś mi go ukradł gdy zacząłem pracować więc kupiłem nowoczesny - z białej mlecznej plexi. Leży w pudełku ze starociami, owinięty w miękką flanelkę, a moje wnuczki nie chciały wierzyć, że rakiety lecące na Księżyc były projektowane z użyciem obliczeń wykonywanych na takich suwakach logarytmicznych. Pierwszy mój kalkulator był wielkości sporej maszyny do pisania, wykonywał sześć operacji, miał wyświetlacz wykonany na lampach z żarzącymi się w nich włóknami w kształcie cyfr i robił błędy gdy stał zbyt blisko kaloryfera. Do dużej firmy, w której pracowałem jako początkujący konstruktor przyszły dwie takie "maszyny" i ja jedną dostałem, bo "starsi" konstruktorzy jej nie chcieli jako nowoczesne "badziewie". Moja pierwsza kamera, której mi znajomi zazdrościli, robiła filmy na taśmie filmowej o szerokości 8 mm i była napędzana sprężyną. Potem kupiłem taką z filmem super 8 - już na baterie… Pierwszy aparat, to była Smiena 8 - z kliszą na której można było zrobić 32 zdjęcia, a potem trzeba było w ciemności wymienić rolkę na nową.
Obecnie używam smartfona, wymieniam komputery na coraz to nowocześniejsze, używam laptopa i tablet, do projektowania używam specjalistycznego oprogramowania i wcale nie uważam, że muszę się odżegnać od sentymentalizmu wobec starych przedmiotów. Listy piszę na komputerze lub gdy trzeba w smartfonie, ale wcale nie uważam, żeby sztuka epistolografii zanikła. To tylko środek przekazu ułatwił porozumiewanie, ale stosuję nadal wszystkie zasady jakie obowiązywały dawniej przy pisaniu listów. Odręczne pisanie zajęłoby mi więcej czasu, a tak mogę korespondować pisząc więcej i częściej. Świąteczne kartki wysyłam nadal przykładając się do tekstów i nie powielając ich treści niezależnie od adresata. W specjalne dni celebruję picie herbaty z porcelany odziedziczonej po dziadku.
W używaniu nowoczesnych urządzeń wcale nie widzę utraty ważnych elementów minionego czasu. To co ważne, tkwi wewnątrz człowieka, w mentalności, w jego kulturze bycia, zainteresowaniu światem. Reszta, to zewnętrzna powłoka codzienności i zmiana narzędzi oraz tempa życia… Czy to źle albo dobrze? Nie - po prostu normalnie - znak upływu czasu. Bandytyzm, brak kultury osobistej, zbrodnia - wszystko to istniało. Zmieniły się teraz tylko możliwości obserwowania tego wszystkiego oraz niestety, proporcje tych złych zachowań w stosunku do normalnych. Tragedia zaczyna się dopiero w momencie, gdy ludzie zaczynają się chlubić tym, co dawniej było powodem do wstydu i wykluczenia towarzyskiego.
Nowoczesność która jest postępem, kupuję bez zmrużenia oka...

Juli*

U mnie sentyment wzbudza ostatnia rycina w założycielskim poście

Do spraw technicznych podchodzę prężnie, choćby z racji wykonywanego zawodu i wykształcenia, co nie zmienia faktu, iż czasami łza się w oku kręci. Niektóre przykłady z kolei prowadzą do zadumy i prężnego hasła : "Koniec świata"

Pochodzenie O-Ren Ishii

Ja raczej do gadżeciarzy należę ale nie tak zupełnie "na maksa, bezkrytycznie, byleby najnowsze, obrandowane i trendy"

Świetnie się odnajduję w XXI wieku i na pewno jakby była maszyna czasu to nie cofnąłbym się dalej niż do 2000 roku... Ale biorę pod uwagę logikę i praktykę zanim się rzucę na jakąś nowość czyli FB u mnie wysycha, nie aktualizuję statusu, rzadko lajkuję. Życzenia, podobnie jak Karpieniec, składam telefonicznie (kartek nie wysyłam żadnych, smsów też, w szczególności gotowców, fuj). Nie kupiłem ipada bo po co ? Mam cegłę nosić na plecach żeby na lotnisku sobie coś kliknąć i widzieć to na dużym ekranie ?
Z drugiej strony... nienawidzę jak mi sieć padnie, tego nienawidzę ! Jak nie ma wody - trudno, lodówka padła - pech, ale dostęp do sieci ma być jak ta lala !

Imprezy w moim domu to pełna symbioza technologii i ludzi, na stole jedzonko, wódeczka i zakąski a w rogu laptop rzucający obraz na TV PDP 50" i youtube zapodaje ! (w późniejszych godzinach mogą być szarpaniny przy lapku

). Lubię takie fajne programy jak dropbox (na lapku i telefonie jednocześnie - miodzik), gimp, glimpse i inne. Hiszpańskiego się uczę sam (bo nie ma szkoły z zajęciami od 22-ej) - wszystko internet. Auteczka, noooo... to moja lubić !!! Liczy się tylko mercedes, audi i bmw... ale mnie nie stać Brick wall

więc zostaje na lubieniu Blue_Light_Colorz_PDT_02

Nie... ja do XX wieku czy średniowiecza to dziękuję bardzo ale zostaję tu gdzie jestem Shame on you

edit: dodane jedno "nie" które troszkę zmienia znaczenie całego zdania

Formalny

Jeśli kupuje się nowoczesne urządzenia dlatego, że w nich widać potencjał uzytkowości, nie jest to gadżeciarstwo. Jeśli kupuje się coś, żeby to mieć, bo jest na topie, bo modne, to własnie gadżeciarstwo. Pisałem już to w poprzednim moim wpisie. Używanie nowoczesnych narzędzi nie jest niczym nadzwyczajnym, Wulgaryzmy, zalanie się w trupa, chamstwo, używanie prymitywnego języka zamykajacego się w zestawie 50 - 100 wyrazów w dodatku slangowo zniekształconych itp. wcale nie znamionują nowoczesności , bo to nie zmienia się od wieków. Fatalnie jest, gdy mentalność człowieka nie nadąża za narzędziami i pozytywnymi możliwościami jakie daje zmieniający się czas.

lulka

Juli*

letnisztorm

Świat się zmienia, zawsze się zmieniał. Odwieczny dylemat czy na lepsze czy na gorsze. Może zwyczajnie na inaczej.

Wczoraj czytałam w grudniowym numerze Focusa o minimalistach. Alternatywa dla galopującego konsumpcjonizmu. Ponoć pogoń za nowymi rzeczami, lepszymi, nowoczesnymi strasznie nas ogranicza, zamyka na sprawy duchowe, zmniejsza kontakty międzyludzkie, niszczy rozwój.

A to znak naszych czasów. Coraz mniejsza liczba luba ludzi produkuje coraz więcej i ktoś to musi kupować żeby gospodarka się nie załamał.

Nowe technologie, trendy, potrzeby. Wartość przedmiotów użytkowych w galopującym tempie się dewaluuje, reklamy zapewniają, że nowe jest lepsze, że musisz to mieć.

Zatem posiadanie wymarzonego przedmiotu nigdy nas nie zaspokoi, w kolejce ustawiają się już lepsze.

A minimaliści ?

Spróbujcie ogranicz swój stan posiadania do 100 rzeczy.
Ponoć rozwój duchowy gwarantowany 050

Tak myślę, że zmiany nigdy nie idą w jednym kierunku, każda akcja rodzi reakcję, w tym wypadku jakąś tęsknotę za prostotą i naturą.

Mati · Gość

Pochodzenie O-Ren Ishii

Czasami przychodzi chwila zastanowienia... cykl życia produktu się skurczył niesamowicie.

Z Dziadkiem kojarzy mi się nożyk który zawsze przy sobie nosił. W latach '70-'80 na wsiach noże nie służyły do bójek knajpianych tylko po prostu były użytecznym narzędziem. Szło się "do pola" to zawsze trzeba coś dociąć, coś przykręcić, coś wyostrzyć - Dziadek miał go zawsze przy sobie i ten nożyk w mojej głowie stał się po prostu atrybutem tego człowieka. Ja nie wiem czy go sam nie zrobił bo był poowijany drutem, jakąś taśmą, ostrze pociągnięte osełką tyle razy że już się wygięło do środka... albo może tyle razy był naprawiany że wyglądał jak "ręczna robota"... bo odkąd sięgam pamięcią zawsze był w tym domu. Babka przeżyła Dziadka o 12 lat. Już wtedy jako dorosłemu chłopu, zdawało mi się to zabawne kiedy tam jeździliśmy... że ten nożyk nadal leży na honorowym miejscu obok chlebaka. Już nie służy "w polu" ale ukroić pajdę chleba, obrać jabłko, coś przyciąć, coś dokręcić... Ciekawe co się z nim potem stało, pewnie trafił w końcu na śmietnik, w sumie może szkoda - ciekawe czy u mnie by przetrwał następne kilkadziesiąt lat ? Pewnie nie Blue_Light_Colorz_PDT_02

A teraz samochody się zmienia "po gwarancji"...

Czy to dobrze czy źle to nie wiem - na pewno w tym względzie inaczej było kiedyś i inaczej jest teraz
cbdu Angel

letnisztorm

W odniesieniu do nożyka i do posta, który bardzo szybko zniknął Shhh

, to wychodzi na to że jeden marny przedmiot potrafi nas lepiej identyfikować niż tysiące gadżetów.

ws