po 30-tce

jedendwa

Panem delikatniej trzeba wstrząsnąć .
Tam zaraz szampan i te sprawy.

Kobieta z klasą

Paj jak ja Ciebie rozumiem !!! Na sobotę zadałam mojemu facetowi uprać ręcznie dywan w pokoju dziewczynek. Dziś, już nie wytrzymałam i zrobiłam to sama

. Teraz sama na siebie jestem zła

.

paj

Kobieta z klasą

obstawiam 2

Jutro potwierdzę, albo zaprzeczę

Kobieta z klasą

Zuważył... i tyle

Ech gdzie te namiętności podziały się?

lulka

Mii

hachiko · Gość

[quote="lulka"]

Kobieta z klasą

Ja w takim wypadku oddałabym dywan do pralni za wyczyszczenie którego małżonek musiałby zapłacić ze swojego przydziału gotówki.
Jesli mogę Ci doradzić, to postaraj się powstrzymywać przed wykonywaniem zadań które ma wykonać mąż, a potem dzieci, inaczej po 15 latach będziesz musiała wszystko robić sama, bo przecież dobrze sobie radzisz Anxious

Ale to dopiero jestem taka "mądra" dzisiaj, i dzisiaj się buntuję, tylko teraz jest trudniej.[/quote]

Mii - dokładnie chodzi mi to po głowie. To, że dobrze sobie radzę, już słyszę. Gorzej, że od teściowej

Mojego męża, w tym przypadku wydanie gotówki chyba by nie bolało. Więcej bolał by kręgosłup

paj

Może troszkę się narażę, ale.
To jest moja wiedza, wynikająca też z moich doświadczeń, błedów.
Dlaczego my kobiety robimy z siebie męczennice?
Skoro teoretycznie; gromimy tych facetów, narzekamy, mówimy jakie jesteśmy biedne, no i co my zrobimy, jak ich ukarzemy, za ich grzechy.
Np; niech za karę (jaka cholera kara???!!! dywan tak jego jak i mój) wypierze dywan. DO soboty.
Ale, ale....zanim nadejdzie sobota, to cichaczem pierzemy same ten dywan, zbieramy za niego rozrzucone skarpetki , wynosimy talerz po kanapkach, składamy rozrzuconą gazetę w wc.
Dlaczego?
Bo to my chcemy byc męczennicami!!!!!
Bo my obawiamy się, że on cholera ten dywan naprawdę wypierze do soboty i co wtedy???!! A może on się tak naprawi, że nie będzie powodu do zrzędzenia, gniewania??!! A więc zbieramy, skarpetki, pierzemy dywany itp....spiesząc czym prędzej, aby oni Broń Boże, nie wypełnili naszej "KARY".
Bo my lubimy byc niby lepsze od nich.
Potrzebujemy tego do marudzenia na nich.
............
Ps.
Troszkę kpię, żartuję, przerysowuję.
Bo dzisiaj po wielu niepowodzeniach..trochę większy mam dystans.
DO siebie i do ludzi.
Proszę o wyrozumiałośc.

Kobieta z klasą

Paj jesteś kochana!

Przypomiałaś mi coś:
- kochanie okna są już z lekka zakurzone ( szef mąż).
-TAk wiem. Umyję je w poniedziałek.
- Nie, nie- ja je umyję.
- Nie myj bo i tak będę musiała po tobie poprawiać

ech...

letnisztorm

Ja nie lubię być męczennicą Shame on you

, ja ;gdy dzieci były małe miałam wprowadzony jakiś imperatyw, że wszytko musi być zrobione, już zaraz, natychmiast, może to jakiś hormon ale inne paskudztwo. Teraz gdy odpusciłam okazało się że wiele rzeczy mąż robi znacznie lepiej, no może nie zawsze od razu ale jak cudnie :hamster_evil:

.

Kurko a teściowe fakt, potrafią motywować. Miałam kiedyś taki przypadek, w sobotę oczywiście od rana ( bo w tygodniu praca zawodowa ) pranie, sprzątanie, gotowanie, zakupy, małe dzieci, jak przyszedł z pracy mój dobry mąż zaproponował, że posprząta na korytarzu a ja żebym sobie odpoczęła, wtem nadeszła teściowa, po paru tygodniach dowiedziałam się od obcych ludzi że ja w sobotę leże brzuchem do góry a biedny mężuś musi latać z miotłą i nawet nie ma mu kto obiadku podać Brick wall

paj

Kilka miesięcy temu pracowałam, kończyłam projekt na Wilanowie.
Piekny apartament.
Pracowałam kilkanaście godzin dziennie.
Wraz z moim partnerem.
On cały dzien, dośc grzecznie, acz konsekwentnie mówił; Basia, jeszcze to, tamto. ALe muszę powiedziec uczciwie, że też ciężko pracował. Ale moja złośc na cały świat, na zmęczenie...dała ujście i doszło między nami do spięcia. Bo nawet nie nazwę tego konfliktem.
No bo....no bo NIC NIE MOGŁAM JEMU ZARZUCIC!!!! NIC!!! CHOLERA JASNA NIC!!!
Ale coś tam wykombinowałam, jakiś drobiazg, gest mi nie odpowiadał, albo sformułowanie przez niego wypowiedziane, a więc...hulaj dusza!
Mam!! Mam powód do obrażenia!
Na znak mego gniewu, obrazy byłam gotowa...o północy pieszo wracac z Wilanowa na Mokotów!!
Nic innego, równie teatralnego nie przyszło mi do głowy !! A kasy był brak, a więc taxi nie wchodziła w grę.
Ale on był tak okropnie cierpliwy!!
Tak cholernie mądry!!
Do obrzydzenia gentelmen!
Zacisnął zęby i mimo, że byłam wściekła na niego!! to on powiedział; nie pozwolę, abys w nocy wracała sama do domu!! Odwiozę Ciebie.
Cholera jasna! Zero błędu! Nic nie mogłam mu zarzucic, nic a nic. Był ponad moje fochy i cały teb cyrk, który ja urządziłam.
...........
Takie jesteśmy.
Nie tylko ja, wiele z nas kobiet. My potrzebujemy męczęństwa...najbardziej dla siebie. DLa swojej martyrologii. DLa swego egoizmu. A więcnie chcemy wcale szczerze, aby oni byli tacy zresocjalizowani. Chcemy ich popsutych i złych.
................
Mój partner nie wie o forum. ufffffff
Gdyby on to przeczytał...

animavilis · Gość

Okropna historia, Paj

Pewnie musiało być Ci głupio - on taki anioł, a Ty...
[nie znoszę, gdy ktoś wpędza mnie w poczucie winy, obojętnie jakiej jest płci i jakie mnie z nim łączą stosunki].

paj

Wcale nie anioł.
Na szczęscie.
Ale wcale nie diabeł, jakbyśmy chciały, aby oni byli.
I nam daleko do anielskości.
A tego oczekujemy.
Od świata.
Mamy byc święte za fakt obcowania z facetami.
.

Formalny

Trzykrotnie przeczytałem odstatnie posty... Szczęka opadła na klawiaturę: Paj! Jesteś wielka!
(Kurcze, ajk się tutaj robi ikonkę wielkiego bukietu kwiatów?)

hachiko · Gość

W sensie biadolenia i umiłowania cierpiętnictwa przez kobiety...

Nie jest cechą wyłącznie kobiecą...To zjawisko kulturowe, które oczekuje od nas poświęcenia, zaangażowania całym jestestwem. Ten aspekt psychiki jest zależny od oczekiwań środowiska i my się temu poddajemy dla dobra sprawy, która, jak się potem okazuje, wcale nie jest dobra, ponieważ jedno jest najzwyczajniej na świecie wykorzystywane, świadomie lub nie. Nierzadko wpędzone w kompleksy i poczucie winy.
Fajnie by było, gdyby robiło się użytek z aparatu mowy i spokojnie, bez dąsów wyjaśnić sobie to i owo.
Wieczne granie przed sobą jest męczące i nijak się ma do rozumienia oraz tego, co się zwie szczęśliwym związkiem.

Znam kobiety, które nie żalą się na swoich partnerów i wcale nie znajdują się na starcie małżeństwa. To chyba zależy od osobowości i oczekiwań.
Jeden będzie krzyczał "mało", drugi "wystarczająco", a trzeci "super" na tę samą sytuację.

Ale mogę się mylić

P.S odnośnie dywanu...Paj

Sprzątamy,bo zanim nastąpi jego oczyszczenie przez partnera istnieje ryzyko zarośnięcia brudem,a znajomi ante portas na przykład

paj

Dokończę tą opowieśc o tym męczeństwie moim; wędrówce z WIlanowa na Mokotów nocą. Jestem to winna. A więc wcale mi nie było w smak z buta, w nocy w szpilkach z Wilanowa do mnie na Mokotów jakieś 10km . Trochę głupio, ale byłam gotowa. Gdybym miała kasę, to pewnie za rogiem gdzieś zadzwoniłabym po taxi. ALe kasy nie było. I tak nie powstrzymywało mnie to. Z zaciekłości, upartości i chęci...no właśnie; musiałam miec jakiś powód do umartwiania się na siebie.
A żeby nie było tak słodko. Abym była biedna?
Mój partner odwiózł mnie do domu. Taką obrażoną. Odwióz łbez słowa, pocałował. Na drugi dzień...dalej byłam głupio obrażona. Napięcie między nami sięgało zenitu. On miał ważne spotkanie, a ja wściekła, bez kija nie podchodź. I jak znów mnie odwoził do domu, a była już 16.00 po południu. Ja dalej wsciekła,on mnie uspokaja i mówi; Baśka, przeginasz. Tłumaczy, że jestem przemęczona, że klient nie wart takich nerwów, emocji, abym dbała o siebie, o nas. Że ten gniew tylko niszczy, nic dobrego nie daje.
Aż w końcu nie wytrzymał i mówi; wysiadaj. WYSADZIŁ MNIE Z AUTA!!! Fakt, przy przystanku.
Siedziałam i ryczałam, on odjechał. Jaka ja byłam nieszczęśliwa!!! Jak strasznie!!! Porzucona!!!
Całą godzinę. Wróciłam autobusem do domu.
Jak zrozumiałam, że przeginam, że robię cyrk o nic; bardzo przepraszałam. Już za godzinę go przepraszałam. I strasznie się bałam, że.....naprawdę przegięłam. 050

A on?
On jest, cholera.....cierpliwy.
Jak ja mu zazdroszczę tego.
ALe i tak mam lepiej,bo mogę przynajmniej zrzucic na ZNP.

Formalny

Czytam to wszystko i zaczynam dochodzić do wniosku, że należałoby przygotować się do budowy Pomnika Męczeństwa Kobiety (przez wyłącznie wielkie "K")
Tylko jak on powinien wyglądać?! Czy to powinna być umęczona kobieta z przetłuszczonym włosem, na kolanach piorąca dywan, a nad nią sylwetka mężczyzny unosząca się niby surowy Bóg nad przestworem... Nie - to chyba nie jest trafna koncepcja. Może w takim razie kobieta - anioł? Nie pozwala mi jednak na tę wizję żelazna logika - aniołów nie ma, bo w naszym gatunku skrzydła musiałyby być przekształconą górną parą kończyn, a w tej sytuacji musiałaby to być kobieta bez wyeksponowanych spracowanych rąk "urobionych po pachy" (ale jednocześnie zadbanych przez manicurzystkę)? Też nie! To może podejdę do tematu tak: kobieta dominująca, o sylwetce wyraźnie górującej nad słuchającym ją uważnie - wychowywanym(!!!) przez nią mężczyzną, nie mogącym na przykład zrozumieć, że gdyby nie to żelastwo wożone z przodu samochodu, to w dwóch bagażnikach można byłoby zmieścić prawie(!) wszystkie ciuchy, które ona chce zabrać na wakacje ? Stop - kiepsko tu wyglądałaby martyrologia kobiety... Hmmm
Obawiam się, że wyobraźni nie staje…

To ja przepraszam - nie wymyślę dzisiaj pomnika męczeństwa kobiety - może dopiero, gdy przeczytam tutaj jeszcze trochę opisów ciężkiego życia kobiet i głupoty oraz perfidii męskiej. Będę się musiał tylko odseparować od znajomych kobiet, uśmiechniętych, traktujących z wzajemnością swojego mężczyznę jak partnera, przeżywających wspólnie z nim chwile smutne i radosne i robiące te rzeczy, które mężczyźnie wychodzą trochę gorzej, same nie musząc robić tego, czego nie potrafią. Raz po raz sprzeczające się jednak mając dobrą wolę przekazania swoich racji, ale jednocześnie rozważających racje partnera.

Przygladając się niektórym kobietom w czasie "uzgadniania" poglądów z partnerem przypominam sobie stary dowcip: nietoperz (raczej nietoperzyca?) po zderzeniu się któryś z rzędu raz z murem budynku, dochodząc do siebie narzeka: przez te słuchawki od walkmana kiedyś się zabiję o ten cholerny, podstępny mur.

Zdarza się, że w jakimś miejscu skrzykną się te kobiety "sponiewierane przez los", których mężowie nagle po ślubie stali się leniami i nieudaczniakami, będąc przedtem supermenami i ideałami z marzeń nastolatki - tfuuu - chciałem napisać, kobiety dojrzałej do wyjścia za mąż. No chyba, że wszystkie te pokrzywdzone panie wychodziły za mąż tylko na podstawie recepty lekarza: "wskazane zamążpójście" - z dopiskiem: CITO. Bo jakież mogłyby być inne przyczyny za mąż pójścia za TAKICH NIEUDACZNIKÓW?
Drugie pytanie: skąd się biorą takie nieudane egzemplarze rodu ludzkiego o cechach męskich? Przecież to nie jest możliwe, żeby to był efekt - wręcz piętno, wychowania! No bo dlaczego w przypadku wychowania kobiecej części rodzaju ludzkiego, powstają ideały?! Geny, czy czary?

Z ukłonami - jeden ze zdefektowanych przedstawicieli rodzaju ludzkiego

nieformalnie Formalny...