po 30-tce

Ajulutsikael

każdy coś przegapia, całkiem nieświadomie najczęściej (np. możliwość złamania Artha

) - bez względu na to czy żyje w świecie wspomnień czy też jak najbardziej tkwi mocno w teraźniejszości.
wspominać, może nawet wzdychać i chcieć powtórzyć, ale iść do przodu

paj

Nic dwa razy się nie zdarza..
http://www.youtube.com/watch?v=pnJcbzFJ4q4
To nie tylko piosenka.
Są sprawy, zdarzenia, uczucia, emocje, które nigdy nie powrócą.
Których nigdy się nie powtórzy.
Nieuchronnie kończą się.
Zacierają się granice prawdy- tamtych emocji, tamtych chwil.
Wolę zachowywac wspomnienia dobrych.
O tych złych staram się zapomniec, nie pielęgnowac w sobie.
Może zachowuje złudzenie, że było tak dobrze?
Nie wiem..granice się zacierają.
Niestety te złe wspomnienia są..trwalsze, mocniejsze.
Bardzo jest mi trudno wybaczyc, zapomniec.
Niektóre obrazy wspomnień złych zostają na całe życie? I wciąż są nadto wyraźne.

tymat

jedendwa

Po co wspominać a raczej rozpaczać że już to czy tamto nie wróci.
To nie ma sensu.
Tego co ma się zdarzyć i to co było nie wybieramy.
Dlatego życie jest takie ciekawe zaskakujące inaczej było by nudne.

animavilis · Gość

Mati.

Jest wiele rzeczy, które z przyjemnością przeżyłabym jeszcze raz, w niezmienionej formie.. Bez względu na wszystkie pigułki dane mi tu na chorobę zwaną ‘wspomnienia - przeszłość’ to właśnie one sprawiają, że jestem tym kim jestem teraz i żyję tak jak żyję, bo są moim ogrodem. Co chcę przytnę, co chcę posadzę..
Nie obawiam się, że cokolwiek umknie mi z teraźniejszości, a nawet jeśli to i tak nie będę wiedziała co to takiego i że w ogóle było, więc tym bardziej żal jest na wyrost.

Wspomnienie

Dzień skrył się cały
za łuną zachodu,
noc lampy zapala
na ściemniałym niebie,
zaczajone w kącie
cicho się skrada
wspomnienie
- dalekie wspomnienie.

Jak kartki zerwane
ze starych kalendarzy
pożółkłe odbitki
w albumie sprzed lat,
czas śpiewa balladę
życia - które przemija
wspomnienie
- przeszłości ślad.

Obrazy się snują
przeplatają wstęgą
jak rzeka wezbrana
rwąca, niespokojna,
myślom natłoczonym
kto da ukojenie ?
wspomnienie
- serdeczne wspomnienie.

slepa i brzydka

kiedys na Pogodnej obudzilo mnie slonce wpadajace przez uchylone chyba okno balkonowe. bylo juz cieplo. obok mnie lezal mezczyzna moich marzen i spal jeszcze gleboko. bylo mi cieplo i bajecznie. czulam sie bezpiecznie, bo blisko szczescia i daleko jakies 350 km od owczesnych zagrozen. do konca zycia chyba bede pamietec to cieplo rozlewajace sie po calym ciele, spelnienie. chwilowe bylo to szczescie i zludne, a zagrozenia czajace sie w rodzinnym miescie bardziej rozdmuchane niz faktycznie straszne. dzisiaj nie grzeje mnie juz tamto slonce, ale i zagrozen tamtych juz nie ma. jestem innym czlowiekiem, nie tesknie za tym, choc dobrze pamietam.
albo ta beztroska licealna, kiedy za petla autobusowa na Ratajach w okolicach Tropsa pilam z kolezanka jabola. utrajtana w trzy dupy kladlam sie na chodniku i podziwialam gwiazdy na bezgwiezdnym niebie. i ten starszy pan, ktory przechodzac spogladal na nas obie, lezace jak na lace i pokazuje sobie cos na niebie... pelen bewstyd upojonej alkoholem w tajemnicy przez rodzicami nastolatki, zupelna bezmysl o przyszlosci, zarobieniu na chleb i prad. oczywiscie, ze jestem juz innym czlowiekiem, nie tesknie za tym, choc dobrze pamietam.

troche tego by sie uzbieralo; kilka dobrze zakonserwowanych wspomnien, zdarzen, ktorych nie chce przyzyc ponownie, bo nadal dobrze pamietam wrazenia i skutki. kilka razy uczyc sie tych samych lekcji, to jak repetowac... to tylko strata czasu... niczego w zyciu nie chcialabym powtorzyc. wychodze po prostu z zalozenia, ze dokonuje tylko wlasciwych wyborow, a koszt alternatywny nie wali mnie zbytnio po kieszeni. trzeba isc tylko na przod, nie powracac. trzeba isc tylko na przod, nie powracac. trzeba isc tylko na przod, nie powracac...

rosegreta · Gość

przeżyć coś jeszcze raz...
chyba nie,
mieć możliwość zmian... może tak... niewielkie by to były zmiany - kierunek studiów, i skorzystanie z szans, z których wcześniej skorzystać nie chciałam,
czy to zmieniło by moje zycie, może nie...
czy jest więc czego żałować...
wspomnienia...to część naszego życia...

Tina

FRIDA · Gość

Ale pewne wydarzenia, okoliczności ( przynajmniej w zbliżonym wydaniu ) czasami wracają, wystarczy się postarać. Wielokrotnie będąc w różnych zakątkach świata, pod wpływem zachwytu krajobrazami, pejzażami, czarem upalnego lata, bądz urokiem surowych gór mrożną, śnieżną zimą - szeptałam po cichu - ja tu jeszcze powrócę, powtórzę tę wyprawę. I wracałam, wróciłam do wielu cudownych miejsc, które mnie powaliły na kolana, zwiedzałam ponownie te same "cuda", rozkoszowałam się nastrojem i klimatem - powtórnie...To prawda, że każdy powrót w takie miejsce niósł ze sobą nowe przygody, wydarzenia, poznawałam innych turystów, odwiedzałam też zupełnie inne miejsca, ale to jednak były moje powtórki. Angel

Poldek

Wydaje mi sie, ze co innego powrocic do miejsc - ktore z natury sa mniej zmienne niz ludzie, chyba ze akurat w poblizu powstaje najwieksza na swiecie tama, buduja wezel autostradowy lub przeszedl huragan - a co innego do ludzi.
Miejsce pozostaje te samo, dla naszego oka nie ma znaczenia czy drzewo ma 5 lat wiecej, czy krzewy sa 10 cm wyzsze, czy wczesniej roslo 150.000 czerwonych kwiatow a teraz rosnie 183.200. A budynki to juz sie w ogole nie zmieniaja.
Natomiast ludzie..nawet niewielka zmiana jest wychwytywalna, w zachowaniu, w wygladzie, w sposobie prowadzenia rozmowy - dlatego ze ludzi odbieramy jednostkowo, natomiast miejsca wylacznie calosciowo.