po 30-tce

Poldek

Dobra, to kto ma mojego Asimova, cala serie "Roboty" Mad

Mati.

Aproxymat

Fazę bibliotekomanii przechodziłem gdzieś w 6-7 klasie podstawówki. Zapisałem się do wszystkich możliwych bibliotek (mieszkałem wtedy w Stargardzie), co zamykało się chyba liczbą 5 (licząc szkolną). Przynosiłem do domu stosy książek, w końcu doszło do tego, że mógłbym pewnie zastąpić bibliotekarki bo wiedziałem, gdzie która książka leży. Z czasem trochę mi ta mania przeszła ale wspominam to z sentymentem, także do tych półek z rzędami książek, czasem nawet brałem coś na chybił-trafił

.
Ach i jeszcze czytelnia była piekielnie przyjemnym miejscem. Jakiś taki miałem rozkład lekcji wtedy, że przez pół roku godzina niemal każdego dnia pomiędzy lekcjami była wolna. Akurat tyle czasu, żeby przejść się do czytelni (o ile nie grałem w piłkę, nie byłem typem klasycznego mola nie widzącego świata poza książkami) i ...ach ten najnowszy numer "Skrzydlatej Polski"

zadziora · Gość

animavilis · Gość

Mati.

..tak mi się z biblioteką skojarzyła pewna książka i opis w niej ujęty..

nadałoby się to na zagadkę.. ale odpowiedź padła, więc tajemnicy z tego nie zrobię..

gdyby były takie biblioteki jak to miejsce opisane w cytacie, chętniej bym przesiadywała tam niż w domu..

– To miejsce, Danielu, jest tajemnicą i miejscem świętym. Każda znajdująca się tu książka, każdy tom, posiadają własną duszę. I to zarówno duszę tego, kto daną książkę napisał, jak i dusze tych, którzy tę książkę przeczytali i tak mocno ją przeżyli, że zawładnęła ich wyobraźnią. Za każdym razem, gdy książka trafia w kolejne ręce, za każdym razem, gdy ktoś wodzi po jej stronach wzrokiem, z każdym nowym czytelnikiem jej duch odradza się i staje się coraz silniejszy. Już dawno temu, wtedy kiedy mój ojciec mnie tu przyprowadził, miejsce to miało swoje lata i było stare. Może nawet tak stare jak samo miasto. Nikt na dobrą sprawę nie wie, od kiedy to miejsce istnieje ani kto je stworzył. Teraz powiem ci to, co powiedział mi mój ojciec. Kiedy jakaś biblioteka przestaje istnieć, kiedy jakaś księgarnia na zawsze zamyka podwoje, kiedy jakaś książka ginie w otchłani zapomnienia, ci, którzy znają to miejsce, my, strażnicy ich dusz, robimy, co w naszej mocy, aby te bezdomne książki trafiły tutaj. Bo tutaj książki, o których nikt już nie pamięta, książki, które zagubiły się w czasie, żyją nieustającą nadzieją, iż pewnego dnia trafią do rąk nowego czytelnika, że zawładnie nimi nowy duch. W księgarni sprzedajemy i kupujemy książki, ale w rzeczywistości one nie mają właściciela. Każda, którą tu widzisz, była czyimś najlepszym przyjacielem. A teraz te książki mają tylko nas, Danielu. Potrafisz zachować ten sekret?

Wzrok mój zagubił się w ogromie przestrzeni, w jej czarodziejskim świetle. Przytaknąłem ruchem głowy, a ojciec uśmiechnął się.
– No, dobrze, a wiesz, jaką mam dla ciebie niespodziankę? – zapytał.
Milcząco pokręciłem głową.
– Przyjęte jest, że osoba, która po raz pierwszy odwiedza to miejsce, musi wybrać sobie dowolną książkę i przyjąć ją pod swoją opiekę, zaadoptować ją, tak by nigdy nie dotknęło jej zapomnienie. To bardzo ważne przyrzeczenie. Na całe życie – dodał mój ojciec. – A dziś ty musisz dokonać wyboru.

Przez niespełna pół godziny błądziłem po zakamarkach tego labiryntu, nad którym unosiła się woń starego papieru, kurzu i magii. Pozwalałem swoim dłoniom wędrować po niekończących się rzędach wystających grzbietów, kusząc los, żeby pokierował moim wyborem. Zerkałem na spłowiałe tytuły, słowa w rozpoznawanych przeze mnie językach i w wielu innych językach, których nie byłem zdolny czemukolwiek przyporządkować. Kręciłem się po korytarzach i spiralach tuneli zapełnionych setkami, tysiącami tomów sprawiających wrażenie, że wiedzą o mnie więcej niż ja o nich. Dość szybko zawładnęła mną myśl, iż pod okładką każdej z tych książek czeka na odkrycie bezkresny wszechświat, podczas gdy za tymi murami życie upływa ludziom na futbolowych wieczorach, na radiowych serialach, na własnym pępku i tyle. I może ta myśl albo przypadek czy też los, powinowaty przypadku, sprawiły, że w tej samej chwili już byłem przekonany i właśnie wybrałem książkę do adopcji. A raczej książkę, która mnie usynowi. Wystawała niepozornie ze skraju jednego z regałów, oprawiona w skórę barwy czerwonego wina, i wyszeptywała swój tytuł złotymi literami płonącymi w spływającym spod kopuły świetle. Podszedłem do niej i dotknąłem opuszkami palców słów, czytając w milczeniu:

Cień wiatru

JULIÁN CARAX

slepa i brzydka

pamietam biblioteke w podstawowce, na poddaszu, z mila pania, ktora cala biblioteke spowijala jakims perfumem, ktory uwielbialam. niestety w mlodosci bylam ksiazkowym leniem. wypozyczylam swoja pierwsza ksiazke, bo wszyscy wypozyczali, ale jej nie przeczytalam i o niej zapomnialam. jak do klasy przyszla list z zaleglosciami, to obiecalam sobie, ze ksiazke przeczytam i oddam nastepnego dnia. przestraszylam sie glupio, ze byc moze pani bedzie mnie pytac o czym byla ksiazka i bedzie wstyd, jesli nie bede wiedziala. poprosilam o przeczytanie ksiazki przez moja cicie i opowiedzenie mi o czym jest. to bylo cos w wietrze z z serii "Poczytaj mi mamo". pani oczywiscie o nic nie zapytala.

pozniej w czytelnii licealnej biblioteki przesiadywalam przy roznych okazjach, jednak glownie badawczych. siedzialam sobie np z Biologia Villeego.
wiele godzin przesiedzialam w bibliotece AM, AE i czytelni Urz. Stat. podczas studiow zarowno przy okazji licencjatu, jak i magisterki.
pracowalam nawet kiedys w bibliotece, zajmowalam sie... yyyy... no baza, czasopismami i segregatorami

to byla biblioteka ogromnej firmy farmaceutycznej, nalezaca do dzialu badan i rozwoju.

niestety, obawiam sie, ze moje doswiadczenia z bibliotekami i czytelniami sa albo bardzo wstydliwe, albo czysto naukowe.

Aproxymat

Znajomy twierdził, że kandydatki na żonę należy zawsze znajdować i podrywać w bibliotekach, nie na dyskotekach. I przytaczał przynajmniej kilka przykładów takich związków odbibliotecznych.

Poldek

Czytelnie sa fuj. Wynaturzaja kontakt czlowieka z ksiazka.
Moze zmienie zdanie jak zaczna wstawiac do czytelni wygodne sofy na ktorych bedzie mozna sie polozyc...

edit:
wtedy moze zmienie rowniez zdanie odnosnie poznawania kandydatek na zony w bibliotekach Angel

fedrus

Seeni

Z czytelni co do zasady nie lubiłam korzystać z przyczyn opisanych przez Animę. Do czasu kiedy zmuszona życiem ( konkretnie cholernie cięzki egzamin, który miał zadecydować o całym moim przyszłym życiu zawodowym) nie trafiłam do biblioteki PAN-u. Po pierwsze odpowiednio grzebiąc znajdowałam odpowiedź na wszystkie nurtujace mnie zagadnienia. Po drugie świadomośc zdobywania, co prawda z mozołem, tejże wiedzy napawała mnie straszliwą satysfakcja. Ponadto w owej czytelni spotykałam codziennie rzesze staruszków, którzy przychodzili tu w tym samym celu ale niejako bez przymusu. Wtedy pierwszy raz zaświtało mi w głowie, że być może życie istotnie nie kończy się tuż po 30-stce.

Co do wyboru lektury to obecnie prawie nie czytam książek hmmm...ambitnych z tych samych przyczyn dla których Anima nie czyta aktualnie thilerów. Wyrosłam to dobre słowo. U mnie było odwrotnie jak w samolocie z uwagi na szalonych czytelniczo rodziców. Pierwszą samodzielnie przeczytaną książką było Qvo Vadis a nie Karolcia. Dodatkowo Matka zaczęła studiowac zaocznie filologie polską mniej wiecej w tym czasie, kiedy ja dorosłam do książek. Jako kobieta pracująca czasu nie miała za wiele, za to lektur od groma i trochę. Ona gotowała zupę ja czytałam jej na głos Szewców Witkacego, Ona prasowała, ja z wypiekami na twarzy zagłębiałam się w Sklepy Cynamonowe. W efekcie "mocne" książki przeczytałam w wieku zupełnie nieopdpowiednim, zapewne rozumiejąc z nich jedynie 3/4. Potem taką odnotowywalna zwyżkę czytania pozycji ogólnie uznanych za dobre miałam w studium policealnym ( tam gdzie kształciłam się na bibliotekarkę Angel

) I znowu to nie ja decydowałam o doborze lektur tylko decydowano za mnie. W klasie były same dziwolągi, straszliwie oczytane i nieprzeciętnie inteligentne. Żeby się kompletnie nie kompromitować i dogadac w jakimkolwiek temacie musiałam podjąć trudna próbę nadrobienia braków czytelniczych.
Teraz jestem już bardzo stara i mogę sobie pozwolić na czytanie tego co aktualnie mnie bawi.
Nadal jednak lekko się wstydzę, kiedy musze wyznać komukolwiek, ze ostatnio przeczytana lekturą było przykładowo "Angus, przytulanki i stringi" i że książka ta doprowadziła mnie do stanu bezbrzeżnej szczęśliwości. oops

Aproxymat

MONA · Gość

animavilis · Gość

MONA · Gość

nudziarz · Gość

Boszz.... kontakt z czytelnia uczelniana wywolał u mnie traume trwajacą do dziś.
Przypominam, że były to czasy glebokiej komuny, czasy w ktorych władza ludowa bojac sie panicznie choćby potencjalnej mozliwosci drukowania materiałów jej zagrazajacych, zablokowała calkowicie i skutecznie mozliwość powielania czegokolwiek... o jakimkolwiek ksero w czytelni mozna bylo wiec zapomniec. Pozostawala kartka i olówek...

Temat, który miałem opracować ( do dziś go pamietam wrrr... "mechanika i postawy fizyczne dzialania silnika MHD" ) opracowany był super.. tyle ze w jednej pozycji i bardzo szcególowo. Wiec przepisalem....
Ksiązke.
Prawie 200 stron tekstu.

Do dzis czytelnie omijam szerokił lukiem

bosska · Gość

kiedyś do biblotek namiętnie uczęszczałam - prawie tak samo namiętnie, jak dziś korzystam z ebooków

książkę lubię mieć na własność, a poza tym, brak czasu robi swoje

animavilis · Gość

O jezu, a ebooki to już kompletna masakra. Szczerze podziwiam każdego, kto potrafi przeczytać [dla przyjemności] większą ilość tekstu z monitora.