po 30-tce

majka

abstrahując od poprzedniego tematu
czyli
sobota wieczór, chciałoby się go spędzić w gronie bliskich, fajnych osób
a tu..
zakładając że przyjaciel jest jeden, rozbijmy to na dwa
zaraz opowiem dlaczego
każdy z nas "dorastając" ma jakąś paczkę, ile z tych osób przetrwa to osobna historia
więc, rozbijmy na dwa
z tych dwóch jedna w ameryce, druga w libanie
a mamy do cholery 21 wiek
ani kaczmarski niby nie ta historia ani ciechowski
a tak się lubi powtarzać
suma - nie ma z kim posiedzieć przy kominku, pobyć, powspominać, pośmiać się

Juli*

majka

za ile piszesz osób? bo na tą chwilę wyświetleń było 12ście

tak, zamykam czas, ale duszy czegoś braknie

Juli*

wołek

majka

nie wiem, może napisłam coś niezrozumiale
mam kontakt, telefoniczy
raz, dwa razy do roku realny
to z czym mam problem to nie zorganizowanie sobie czasu
nie chcę, nie potrafię, nie wiem, nie wyobrażam sobie zawierania tzw. nowych przyjaźni, rozumiesz?
i nawet nie potrzebuję
zachciało mi się posmęcić Juli*

bo jak nie posmęcę to pewnikiem odchoruję
a nie lubię

majka

SELENE

A ja jestem trochę....rozlefleksjonowana, bo gościłam kuzynkę, której nie widziałam 38 lat. Obie przeżyłyśmy w międzyczasie wiele . Emocje dopiero teraz opadają.

Juli*

wołek

Juli*

Juli*

A teraz odnośnie tytułu - "a kiedy robię to, co lubię...to robię to z przyjemnością i nie marudzę, że coś muszę. A duma rozpiera mą duszę....kiedy wszystko już zostanie wykonane zgodnie z planem..

Seeni

A ja raczej odwrotnie. Wspominki tylko czasami,chociaż jacyś starzy przyjaciele(znajomi?) zostali.
Jestem kontaktowa, szybko nawiązję nowe znajomości. Jedne trwałe, inne nie.
Ludzie są mi potrzebni do życia jak powietrze.
Z kimś nie do końca znanym tez miło posiedzieć przy kominku.
W końcu liczy się konkretna chwila.

Juli*

Hower

Tak sobie myślę: dobrze jest być odludkiem. Rzadko cierpię z powodu samotności.
Mam wspaniałych przyjaciół

Każdy ma kogoś tylko czasem o tym nie wie.

animavilis · Gość

Kiedy robię to co lubię, oddaję się temu. Delektuję się tym, nie spieszę. To znamienne, bo spieszę się prawie zawsze i prawie wszystko robię szybko, aby mieć to już za sobą, prędzej.

Nigdy nie miałam "paczki" znajomych, moje znajomości czy przyjaźnie były jednostkowe i tak zostało. Właściwie niemal wszystkie są obecnie w zaniku z powodu niepodtrzymywania kontaktów ale, jednocześnie, towarzyszy mi przekonanie, że są też na tyle trwałe, by móc je w każdej chwili odnowić.

Nie wiem jednak, czy tego chcę, czy mam taką potrzebę, czy w ogóle mi na tym zależy. Utrzymywanie relacji sprawia mi pewną trudność. Z drugiej strony, człowiek potrzebuje jakiegoś życia społecznego, nawet dla psychicznej higieny. Nie mówię już nawet o przyjaźniach, ale o zwykłych znajomościach, dzięki którym chciałoby się, rzadko bo rzadko, odpocząć od siebie. Niestety, wymaga to obopólnego zaangażowania - nie można na kogoś skinąć palcem, by był do naszej dyspozycji, kiedy akurat raz na pół roku odczuje się potrzebę kontaktów społecznych

Juli*

Mati.

'Przede mną przestrzeń, morza dziwny czar,
tajemnicza dal, co woła mnie.
We mnie powietrze, a w powietrzu ja,
wolna, niby ptak unoszę się
wyżej wciąż,
by sięgnąć chmur,
by tylko krok mieć do słońca.
Chcę się wzbić nad szczyty gór,
gdzie mnie nie znajdzie nikt.

Błękit, zieleń i ja,
jak biała muszla, która wiatrem gra.
Gdzie niebo w morzu przegląda się,
tam idę, aby nikt nie znalazł mnie.

Nade mną niebo, nocy dziwny czar,
rozgwieżdżona dal, co wzywa mnie.
We mnie samotność, w samotności ja,
w ciszy czterech ścian zamykam się.
Spokój ten
to tylko sen,
co śni się, gdy sama chcę być.
Jestem w nim ukryta tak,
by mnie nie znalazł nikt.'

Juli*

W żółtych płomieniach liści

W żółtych płomieniach liści brzoza dopala się ślicznie
Grudzień ucieka za grudniem, styczeń mi stuka za styczniem
Wśród ptaków wielkie poruszenie, ci odlatują, ci zostają
Na łące stoją jak na scenie, czy też przeżyją, czy dotrwają

I ja żegnałam nieraz kogo i powracałam już nie taka
Choć na mej ręce lśniła srogo obrączka srebrna jak u ptaka
I ja żegnałam nieraz kogo, za chmurą, za górą, za drogą
I ja żegnałam nieraz kogo, i ja żegnałam nieraz

Gęsi już wszystkie po wyroku, nie doczekają się kolędy
Ucięte głowy ze łzą w oku zwiędną jak kwiaty, które zwiędły
Dziś jeszcze gęsi kroczą dumnie w ostatnim sennym kontredansie
Jak tłuste księżne, które dumnie witały przewrót, kiedy stał się

I ja witałam nieraz kogo, chociaż paliły wstydem skronie
I powierzałam Panu Bogu to, co w pamięci jeszcze płonie
I ja witałam nieraz kogo, za chmurą, za górą, za drogą
I ja witałam nieraz kogo i ja witałam nieraz

Ognisko palą na polanie, w nim liszka przez pomyłkę gore
A razem z liszką, drogi Panie, me serce biedne, ciężko chore
Lecz nie rozczulaj się nad sercem, na cóż mi kwiaty, pomarańcze
Ja jeszcze z wiosną się rozkręcę, ja jeszcze z wiosną się roztańczę

I ja żegnałam nieraz kogo i powracałam już nie taka
Choć na mej ręce lśniła srogo obrączka srebrna jak u ptaka
I ja żegnałam nieraz kogo, za chmurą, za górą, za drogą
I ja żegnałam nieraz kogo, i ja żegnałam nieraz

Juli*

"Jak dobrze wstać, skoro świt. Jutrzenki blask....."

i iść do pracy, by robic to, co sie wrecz kocha