po 30-tce

Juli*

A teraz siedzę w słuchawach na uszach i delektuję się muzą. Rozmarzyłam się......, a później wyskoczę pomarzyć na zewnątrz

majka

dziękuję animavilis
głównie za odpowiedź wołkowi
takie pytania zazwyczaj mnie skutecznie, skutecznie zamykają
moja odpowiedź byłaby zapewne odebrana, delikatnie mówiąc jako niemiła

to był wieczór w którym dość mocno dopadła mnie tęsknota za, cholera, "siostrami" nie z krwi
to ktoś kogo wybierasz, nie " masz", chciałabym być dobrze zrozumiana
i one tę tęsknotę podzielają i o niej wiedzą i pewnie też mają wieczory gdzie czują to stokroć mocniej
tak się życie potoczyło, i dobrze
nie wszystko ma się zawsze wtedy gdy się chce
uczyli nas od dziecka przecież
tyle

temat oczywiście żyje własnym życiem, szczególnie że założyciel czasem tylko zerknie

pozdrawiam juli

majka

ach zapomniałam się
później to chyba pomarznąć Juli

Juli*

Juli*

Juli*

A to tak na jutro

Poranek - Juli*

Szczebiotaniem budzi mnie poranek.
Otwieram oczy i zaraz wstanę.
Zanim nastąpi jednak ta chwila,
coś moje wyjście z łóżka umila.

Przeciągam się więc krótko, leniwie
i sama sobie się trochę dziwię.
Zamiast wyskoczyć bardzo szybciutko,
robię to spokojnie, pomalutku.

Leciutki wietrzyk twarz mi owiewa.
Delikatnie szumią wokół drzewa.
Uśmiech na twarzy i spokój duszy.
Świadomość też, że nic mnie nie ruszy.

Nie ma pośpiechu, twarz wypoczęta.
Ponownie radosna, uśmiechnięta.
Ci, co kochają i chcą ze mną być
oraz ta myśl - naprawdę chce się żyć.

Juli*

Zanim nadejdzie poranek, to tak mnie naszło przed snem :

Chłód i obojętność - Juli*

Chociaż przechodzą obok mnie
i niby ich znam
to na to, co robią nie zważam.

Są czy też nie,
uśmiechają się, bądź dąsają
u mnie obojętność wzbudzają.

Może stać nawet blisko
ja i tak patrzę w dal
dookoła pełno takich lal.

Nie obchodzi mnie, co robią.
Jestem chłodna i obojętna,
lecz dla innych uśmiechnięta.

Od dawna na takich nie reaguję.
Tylko czasem przemknie myśl:
„żyj i pozwól żyć innym" dziś….i nie tylko dziś.

Na mnie wrażenia nie robią
wręcz odwrotnie.
Nawet nie wiedzą, że wyglądają z tym okropnie.

Tak sobie tkwię w obojętności, chłodzie
względem typu pewnego.
Myśląc : nie tędy droga - koleżanko, kolego…

Juli*

Kolejny dzień -Juli*

Rano w okno spojrzałam
do ptaków się uśmiechałam.
Takie radosne i pełne wigoru
Czy miewają dni bez humoru ?

Bo uśmiechu nie zauważysz
nawet o tym nie marzysz
Ale pewne jest to właśnie
że nawet miłe są ich waśnie.

To nie słowa raniące
tylko dziobki szczebiocące.
Co hałasują ile sił mają
i czasami spać nie dają.

Może jednak tak nie jest
ich język nie wpisany w rejestr.
Może też bardzo ranią
„pana” czy pewna „panią”

Jeśli nawet tak robią, to inaczej,
gdyż nikt później nie płacze.
Nie chodzi smutny i przygaszony
i nie czuje się jak gość nieproszony.

Juli*

A kiedy robię to, co lubię bardzo się relaksuję. Nawet, gdy jest to cięzka praca. Czasami zmeczenie daje o sobie znać, ale gdy mija pojawia sie usmiech. To takie spełnienie. Człowiek, wie, że warto i sprawia mu to przyjemność.

me_myself_i

Moi przyjaciele sprzed lat są nadal w Polsce, także fizycznie nie dzieli nas tak dużo. Gorzej z osobistymi przeżyciami. To one tworzą mur. Tylko z jedną osobą z tamtych szkolnych lat utrzymałam kontakt, ale ze wszystkimi było tak, że na jakiś czas się on urywał, potem go odnawialiśmy. Jest to jednak bardzo trudne w obliczu życia. Kiedy się długo nie widzisz nawet z ludźmi, których bardzo dobrze znałaś zaczynają was dzielić osobiste doświadczenia, np. Ty jesteś nadal panną, a ona ma już dwójkę dzieci, albo Ty jesteś pracoholikiem, ona opiekuje się dziećmi i domem. To bardzo ludzi poróżnia, czasami nie widzą w tych osobach tamtych bliskich ludzi sprzed lat, niewiedzą o czym ze sobą rozmawiać i w jaki sposób.

Aproxymat

Cóż, to czasem zadziwiająca sprawa, jak te przeżycia oddzielają naprawdę dobrze sobie znanych, zaprzyjaźnionych albo przynajmniej lubianych ludzi. Pewnie oni nas też postrzegają podobnie - stajemy się dla nich tak samo dziwni, inni, obcy - już nie jesteśmy tacy sami jak dawniej.

Seeni

Ale.
Czasami jest tak, że z niektórymi ludżmi czujemy się dokładnie tak jak kiedyś. Jakby czas zatrzymał się w miejscu.
Mam taką koleżankę Kaśkę. Bardzo barwna postać. Wyszła za mąż za Włocha, którego poznała w Grecji i który na stałe mieszkał w Anglii. Wyszła dla papierów, następnie rozwiodła się, następnie zakochała i znowu za niego wyszła. Ale nie o tym chciałam. Z Kaśką nigdy nie przyjaźniłyśmy się w tym dziewczyńskim psiapsiółkowym znaczeniu. Nawet chodząc do tej samej klasy w ogólniaku, poza szkołą spotykałyśmy się raz na jakiś czas. Spędzałyśmy za to razem wakacje, głównie milcząc, gdyż własne potrzeby i oczekiwania co do owych wakacji rozumiałyśmy bez słów. Nie było zwierzeń, poważnych rozmów o facetach tylko konsumpcja szprotek o czwartej nad ranem, czasami kilka słów które wystarczały. Kasia przyjezdża do Polski raz, dwa razy do roku. Zawsze się spotykamy, nadal milcząc nad szklaneczką bakardziaka i nadal doskonale wiemy co jednej i drugiej chodzi po głowie. Czasami kupujemy szprotki. Czuję się przy niej tak jak zawsze. Nie boli mnie kiedy jej nie ma, wchodzę w klimat kiedy przyjeżdza.
To jedna z niewielu osób, dla której skłonna byłabym zrobić niemalże wszystko.

Tina

mam tez taka kolezanke/psiapsiolke, z ktora rozumiemy sie bez slow...

znam ja juz 20 lat... zostala w Polsce, jednak zawsze jak z nia rozmawiam, to momentalnie znika bariera czasu i przestrzeni...

nie widzialam jej od 8 lat... rozmawiam z nia przez telefon... od czasu do czasu...

z kolei mam inna kolezanke i ta z kolei zrobila bardzo duzo wrazenie na mnie, bo sie zmienila i to na lepsze, no ze tak powiem rozwinela sie w pozytywnym tego slowa znaczeniu.... zrobila krok do przodu.
ale to bylo tylko wrazenie...
w rzeczywistosci NIC sie nie zmienila i pozostala taka jaka byla...

tja...
Think

tak sobie mysle, ze duzo ludzi jednak sie nie zmienia... NIC A NIC...

famka_

a nie jest tak , że to my sami się zmieniamy ? i oczekujemy tego też od otaczającego nas świata i ludzi ?

to co kiedyś nam się podobało teraz nie koniecznie musi się podobać
inaczej patrzy się na ludzi mając lat 15 a inaczej 35

to co nas doświadcza w "drodze dorastania" zmienia nas i tylko nas
ale oczekujemy tego też od innych

pytanie dlaczego ?

Tina

ja nie oczekuje...

ja sie chyba nie zmieniam...
jestem, jaka jestem...

naturalnie mam wiecej doswiaczenia zyciowego, patrze dojrzalej na problemy swiata, ale moja natura sie raczej nie zmienila...
bo chyba normalne jest to, ze rozwijamy sie, ale nasza nature zmienic nie mozemy.

tzn. jesli ktos jest cholerykiem, to nim pozostanie...

moze tylko nauczyc sie maskowac, ale zmienic sie nie zmieni...

tak sobie mysle...

Think

Seeni

Hmm..Zmieniamy się, pewnie,że tak- jedni bardziej inni mniej. Bardziej podobno Ci, których zycie mocniej dtknęło.
Są jednak takie osoby, w towarzystwie, których masz wrażenie, ze czas stanął w miejscu. No owszem- posypał się siwy włos, przybyło 15 kilogramów, zmarszczek w niektórych miejscach- ale clou pozostało niezmienne. Nie chodzi mi o to, że nie dorośli, chodzi mi o to, że tworzą podobny albo taki sam klimat.

rosegreta · Gość

Jasne, ze się zmieniamy, wszystko się zmienia dlaczego my mielibyśmy nie ulegac zmianą. Czas rysuje nam kolejne zmarszczki, kolejne niepowodzenia powodują, że gorzkniejemy, a sukcesy dodają skrzydeł.
Zmieniają nam się gusty, upodobania, czasem poglądy. Czas, przeżycia, doświadczenia zmieniają nas. To nie znaczy, ze zmieniamy się calkowicie, ze to jest całkiem inna osoba, nie... Te zmiany dla niektórych moga być nawet niezauważalne. Ale są. Nie jestem tą samą osoba co w tamtym roku... nie jestem. A jednak nie sa to drastyczne zmiany.
Kiedyś strumyk wydawał nam się wielką rzeką, a teraz widzimy, ze to maleńki strumyczek tylko.

KOSTAS

Libie.... jak nie mam nic do roboty po prostu leżeć sobie nie myśląc o niczym a ponieważ mam bardzo mało takich chwil to ..coraz bardziej je lubie

Juli*

Po cięzkim dniu i na dodatek przed to ja tez tak lubię. Ale chyba najbardziej, kiedy wiosną można sobie poleżec na łące i przepływające obłoki oglądać