po 30-tce

Baron von DupenDrapen

zacząć od nowa?

Tzn. to jest pytanie raczej chyba do tych kolegow i kolezanek, ktore sa "po przejsciach"

, albo tych, ktore jeszcze nie zaczely(li), ale dlugo odkladaly(li) i moze juz nie maja takiego entuzjazmu jak kiedys (a moze wlasnie maja??) ?

No bo Ci co sobie siedza zapatrzeni w druga polowe jak w swiety obrazek to pewnie nad tym sie nie zastanawiaja.

Formalny

Mati · Gość

..bardzo. Ale zaczynam regularnie od nowa, co jakiś czas...

Gdyby moja Alternatywa nie siedziała właśnie w areszcie, nie wisiało nad nią widmo więzienia, które spełni się prędzej czy później i nie miała tak potarganego życia, że strach to sobie nawet wyobrażać, to już dawno zaczęłabym wszystko od nowa.
Ostatnio uznałam, że jestem chora psychicznie, albo zwyczajnie głupia i, że nie rozumiem siebie... Mam wszystko, co jest potrzebne do szczęścia i spokoju.. a mimo to, kiedy ten spokój osiągam, kiedy kąpię się w 'kozim mleku' a nirvanę mam w zasięgu ręki, podświadomie zaczynam podążać w stronę niepokoju, rozpinam żagle na sztorm i celowo łamię stery.. jak potargana..nastolatka

. Rozpieprzam wszystko w drobny mak.. Całkiem jakby ten spokój mnie nudził, marazm sprowadzał w otchłań zniechęcenia, przewidywalna i oczywista przyszłość powodowała, że życie przelewa mi się przez palce, całkiem jakbym nie potrafiła w tym spokoju się odnaleźć, w pewności poczuć ukojenie, w bezpieczeństwie złapać sens.. Potrzebuję w życiu adrenaliny, ryzyka, zmian, zwrotów akcji, potrzebuję czuć, że stąpam na krawędzi, że emocje mnie wypełniają po koniuszek włosa.. zdecydowanie tego potrzebuję i dlatego prowokuję kretyńskie sytuacje i zdarzenia, atakuję to życie w dość niepojęty nawet dla mnie sposób.. skoki ze spadochronem mi nie wystarczają, jazda z gazem do dechy też nie, żeglowanie jest dobre na chwilę, a kiedy wydaje się, że wszystko w tej burzy idzie w dobrym kierunku wiatru odnowy, jakiś piorun wali mnie prosto w glacę.. i choć chciałabym żyć na krawędzi i ryzykować jak kot skaczący z wieżowca, nie wolno mi.. bo mam dziecko o którym muszę pamiętać i póki jeszcze jest małe, zapewnić mu ten niezbędny dla zdrowia spokój i męża mam, który mnie kocha i ma dla mnie tyle cierpliwości, że nikt inny nie wykrzesałby z siebie nawet jej ułamka. Ja zresztą chyba też jakoś jednak Go kocham, bo wracam... zapinam się pod szyję, na chwilę wkładam koloratkę i zaczynam od nowa pielić swój znany już, stary ogródek.. i mam tylko nadzieję, że to się zmieni i że kiedy ten spokój nie będzie potrzebny już mojemu dziecku, mi nie będzie już potrzebny niepokój..
..kiedyś wypadałoby w końcu dojrzeć, dorosnąć, spoważnieć i zacząć traktować najbliższych z należnym im szacunkiem.

szb

Pokolenie Ikea: Rozdział II. "Spowiedź nimfomanki".

Azalisz można wejść?
A wejdź! A zalisz!

Otóż. Trzeba mieć w życiu jakąś pasję. Nie mówię o cudzych mężach i żonach. Chociaż to niebywale interesująca pasja. Ale coś co powoduje, że nie zajmujemy się głupotami. Ja od nowa zaczynam codziennie. Bardzo szybko resetuję zło, ale to zło i głupotki czepiają się nie tylko mnie tak często, prawda?

Więc róbmy tak, żeby nie doprowadzić do tego: http://www.youtube.com/watch?v=ca1nQa2Feb0

klementyna

karpieniec złocisty

Mam na taką okoliczność sporządzoną specjalną listę. Listę rezerwowych. W razie gdyby z żoną mi nie wyszło jestem więc przygotowany. Oczywiście nie znaczy to wcale, że hajtnąłbym się po raz drugi - o nie. Zamienić siekierkę na kijek nie jest w moim stylu. Poza tym widmo kolejnego kagańca i coraz krótszej smyczy niespecjalnie mi leży. Hulaszcze życie - oto co w takim przypadku dla siebie przewidziałem. Imprezy i i imprezki, nowe znajomości, eksperymenty, odgrzewanie starych przyjaźni, realizowanie ukrytych marzeń. W sumie to im więcej o tym myślę tym bardziej się nakręcam Angel

szb

1:12:30

http://www.youtube.com/watch?v=cngI62m4qsA

tak.

lulka

Mnie to może by i się chciało, ale mam jeden defekt.
Musiałoby być naj naj, na śmierć i życie, na zawsze, na zabój.
Nie zadowalam się niczym połowicznie, a wiary w to "naj naj" itd. już mi jakoś brak. Ten "brak" wynika z tego, że chyba już tak nie potrafię albo mi się nie chce. Natomiast jeszcze nie dojrzałam do tego by myśleć bardziej statecznie.

Ale kto wie, kto wie - życie jest takie nieprzewidywalne...

nudziarz

A po co ?
Lepszy stary, rozpracowany w najdrobniejszych szczegółach wróg , niż nieprzewidywalny nowy.

Kewa

Tak myślę, że już mi się nie chce. To znaczy jeśli ma się to łączyć z nowym partnerem, czy wejściem w nową miłość. Jeszcze czasem chciałabym zrobić coś dla świata - wyjechać do Afryki i pielęgnować, szczepić, opatrywać, karmić dzieci.

Im więcej przyglądam się moim niezależnym, "dorosłym" dzieciom, tym bardziej mnie korci misja typu "lekarze bez granic". Moje dzieci już sobie beze mnie poradzą, tamte dzieci (i kobiety) nie mają często nikogo. Czasem sobie myślę, że gdyby mój mąż mnie zostawił, albo (tfuj!) umarł, to od razu się pakuję do Afryki. Wstyd

Seeni

Ja nigdy w życiu nie miałam ciągotek do zaczynania czegokolwiek od nowa.
Generalnie jak sie za coś zabieram to robię to od poczatku do końca najlepiej jak potrafię, wkładajac w to całe serce, olbrzymi zapał i kawałek rzetelnej pracy. Bez znaczenia przy tym pozostaje, czy jest to sadzenie kwiatów na balkonie, urzadzanie mieszkania czy budowanie związku.
Zasadniczo w ogóle nie lubię nowego, żadnych zmian, niepokojów, bałaganu w zyciu i w głowie, nagłych porywów serca i jakiegokolwiek ryzyka..

Gość

Na takie pytanie odpowiem, że chciało!

Lecz boję, bo jak żona się o tym dowie, to mi tak .... poprostu wpierdol dostane placz

Tina

nie.

za leniwa sie zrobilam

nudziarz

Gość

Ron

Taaak.

Z pochwałami to nie jest tu dobrze. Not talking

Gość

Bo inni wolą warczeć na siebie niż pochwalać innych.

Pasztet

Pasztet

klementyna