po 30-tce

Seeni · Wysłany: Sob 22:20, 17 Mar 2012 Temat postu:

30 lat temu Dymna miała Cycki.
Cycki Olszowskiej do pięt jej nie dorastały.
Osobiście największe wrażenie zrobiły na mnie cycki niejakiej Piętek- Góreckiej w filmie Śmierć Johna L. Moze dlatego, że w tych cyckach strasznie zakochany był mój przyjaciel. Nikt z nim już nie chciał na to chodzić, a ja się zgadzałam- bo przyjaźń ma swoje niepisane prawa. 17 razy widziałam film i doprawdy kino zamierała przy tych cyckach

illunga · Wysłany: Sob 22:25, 17 Mar 2012 Temat postu:

Ha! Był taki film Yesterday i w nim scena słuchania radia Luxemburg gdzieś w latach 60-tych. Pani miała w rękach antenę, ale zapomniała, że nic poza tym na sobie. Błysnęło cycem. A nawet kompletem Blue_Light_Colorz_PDT_02

Seeni · Wysłany: Sob 22:38, 17 Mar 2012 Temat postu:

To była Ania Każmierczak i cyc był warty grzechu. Ona je chyba jeszcze pokazała w Sezonie na Bażanty Think

Kewa · Wysłany: Nie 14:35, 18 Mar 2012 Temat postu:

Dobrze, że w teatrze współczesnym zwykle rozbierają się mężczyźni - mam dosyć nagich cycków!

Kewa

Byłam w Capitolu na "Jerry Springer. The Opera" - dziwie się, że jeszcze PiS nie protestuje Hyhy

Jezus latał w pieluszce i z maskotką, był infantylny i niezbyt rozgarnięty. Maria jako nastolatka zgwałcona przez Anioła. Ogólnie przedstawienie bardzo fajne i wesołe, podszyte jednak refleksją o wpływie mediów na naszą psychikę, o wstydliwych tajemnicach i ludzkiej skłonności do oceniania. Polecam.
[link widoczny dla zalogowanych]

Kewa

Córka właśnie pojechała na "Czy pan to będzie czytał na stałe?" do Polskiego. To jest dość zabawna sprawa, a jednocześnie całkiem poważna. Chodzi o propozycję przekształcenia Teatru Polskiego i Opery w coś na zasadzie spółki prawa handlowego, żeby byli rentowni obcina się artystom dotacje. Córa się bardzo na ten projekt zżyma i podobnie jak artyści wieszczy kres wielkiego teatru i zastąpienie go komercją. Ja się waham - nie potrafię zając stanowiska. Przedstawienie "Czy pan to będzie czytał na stałe?" jest polemiką artystów w temacie, a tytuł wziął się z pytania jednego z oficjeli do aktora, który po spektaklu czytał prośbę o poparcie w celu odrzucenia stanowiska rządowego.

Aproxymat

Jeśli artysta zarabia na tym co robi, to jest to komercja tak czy owak.

Kewa

Oni dla pieniędzy to pracują w TV, a w teatrze są prawdziwymi artystami. W końcu malarze też sprzedają swoje dzieła, poeci i pisarze również.

Kewa

A jutro jadę na tzw "niedzielę z Klatą" - dwa przedstawienia w reżyserii Jana Klaty właśnie. Będzie "Ziemia obiecana" i "Kazimierz i Karolina" Dancing

Kewa

Od dziś na Klatę chodzę w ciemno

To sztuka z nudnej "Ziemi obiecanej" zrobić spektakl zabawny, obnażający kapitalizm i bardzo współczesny. Całe frazy z Reymonta w nowym układzie brzmiały cudownie. Taka scena np.: Karol z Anką uprawiają seks na stole bilardowym a Mada wśród towarzystwa pyta, czy Karol i Anka to rodzeństwo, bo tacy do siebie podobni?

"Kazimierz i Karolina" rozgrywa się w galerii handlowej. Świat jest taką galerią z podstarzałymi lowelasami, galeriankami, wyrachowanymi kobietkami i nierozgarniętymi chłoptasiami.
Karnet na dwa spektakle kosztował 30 zł - to chyba najlepiej wydane pieniądze w życiu.

Kewa

Każdy z czasem zaczyna mówić do siebie.

Wczoraj byłam we Współczesnym na "Hopla żyjemy" Krystyny Meissner czegoś tak pięknego i optymistycznego dawno nie oglądałam. Scenariusz nawiązuje do "Miłości w czasach zarazy" Gabriela Garcíi Márqueza.
Ze strony teatru: "„Hopla, żyjemy!” niejako rehabilituje starość. Mówi, że ten okres ludzkiego życia jest równoprawny z innymi. Przywraca starości jej godność. Mówi o prawie każdego człowieka do przeżywania życia w pełni, aż do jego końca. Domaga się szacunku dla ludzi starych i uznania ich prawa do miłości duchowej i fizycznej. "
Była piękna scena miłosna starych ludzi. Była nagość, która nie odrzucała, nie raniła estetycznie. Moja córka powiedziała po spektaklu, że często młodzi ludzie nago wyglądają znacznie gorzej od tych wiekowych aktorów.
Mnie zachwyciło, że o starości można mówić z radością, z humorem - wybuchy śmiechu słychać było co chwilę. To pożegnalny spektakl odchodzącej z teatru pani dyrektor K. Meissner. Bardzo udane pożegnanie

Kewa

Wybieram się na przedstawienie Klaty "Titus Andronicus", dużo się mówi o tym spektaklu. Aktorzy niemieccy będą grać Rzymian, a polscy Gotów. Klata oprócz z Shakespeare, dodatkowo czerpie z Müllera. Niestety potem Klata przenosi się do Krakowa, gdzie będzie dyrektorem Teatru Starego w Krakowie.
[link widoczny dla zalogowanych]

Kewa

Nie przegapcie w TV1 "Trzy siostry" Czechowa.

flykiller · Gość

A, Kewo, jak ten "Titus Andronicus"? W niedługim odstępie czasu przed Tobą oglądałam film i ten film naprawdę robił wrażenie. A przedstawienie?

Kewa

Film był dość straszny, a przedstawienie świetne. Klata ma specyficzny humor, taki gorzkawy. To było jak zderzenie cywilizacji. Goci (Polacy) prymitywni, waleczni, dający się wykorzystywać. I Rzymianie (Niemcy) naród panów, głośni, dobrze zorganizowani, sztywni. Rewelacja! Moment gdy zaczynają się dogadywać (Polacy mówią po niemiecku, a Niemcy po polsku) jest fantastyczny. Brawa dla aktorów. Kolejny raz przekonałam się też, że aktorstwo to cięzka praca. Aż się o nich bałam gdy dźwigali ciężkie skrzynie (trumny) wskakiwali na nie, jeździli okrakiem na bryle lodu. Dosłownie widziałam u Skibińskiej siniaki na udach (w roli Tamory).

mailo

Czemu w tej ankiecie (pytanie jest w domyśle - "CZY oglądasz...") nie ma odpowiedzi: "nie, nie oglądam" ?? Think

Kewa

Kewa

Do mojego miasteczka przyjechał wrocławski teatr pantomimy ze spektaklem "Mikrokosmos". Bajeczny! Najpierw zwołali szkoły i mój syn był trochę zawiedziony, mówił, że nie wszystko zrozumiał, tak, że szłam trochę niechętnie. Bilety były po 10 zł.

Tymczasem spektakl istne cudo! To moje pierwsze (z wyjątkiem I. Krosnego) zderzenie pantomimą, stąd te obawy. Okazuje się, że bez jednego słowa można wyrazić miłość, starach, zadowolenie, odrzucenie, fascynację. Opowieść trochę jak baśń o Calineczce. Świat małych stworzeń, a w nim opowieść o problemie z tożsamością z bliskością, o zagubieniu, szczęściu i zdradzie. Eh...

mailo

Kewa

Introwertycy są podobno chorobliwie konsekwentni. Zatem konsekwentnie zachęcam do oglądania spektakli.
Dziś jadę do Capitolu na sztukę o zabójczym tytule:
"Ja, Piotr Rivière, skorom już zaszlachtował siekierom swoją matkę, swojego ojca, siostry swoje, brata swojego i wszystkich sąsiadów swoich..."

SPEKTAKL TYLKO DLA WIDZÓW DOROSŁYCH

"Ja, Piotr Rivière... to autorskie przedstawienie Agaty Dudy-Gracz, inspirowane wydarzeniami, jakie rozegrały się w 1835 roku w pewnej normandzkiej wsi. Młody człowiek, Piotr Rivière, zamordował matkę, siostrę i brata, a schwytany i skazany na śmierć, opisał w szczegółowej relacji wszystko, co doprowadziło do zbrodni. "

"Początek czerwca 1835 roku, Francja, okolice Aunay w Normandii. Młody wieśniak Pierre Rivière na progu domu brutalnie zabija swoją matkę, siostrę i ośmioletniego braciszka. Zbrodni dokonuje na oczach sąsiadów i babki, po czym spokojnie odchodzi i przez miesiąc błąka się po okolicznych lasach i gościńcach.
Kryje się, ale i gotów jest na zdemaskowanie, zachodzi do wsi i miasteczek, jakby sprawdzał, czy zostanie rozpoznany. Zawieszony między dojmującym poczuciem winy a przedziwną zgodą na swój los, między „ziemio pochłoń mnie”, a „nie martwiłem się już za bardzo czy mnie aresztują czy nie”, krąży jak zwierzę wypłoszone z kryjówki.
W końcu zostaje zatrzymany. W oczekiwaniu na proces ten ledwo piśmienny „głupek od Rivière’ów”, jak mówią o nim sąsiedzi, spisuje wstrząsający w swojej prostocie i jasności pamiętnik. Opowiada w nim o życiu całej rodziny, o utrapieniach ojca z matką–sekutnicą pierwszej klasy, o tym, jakie myśli powiodły go do zbrodni.
Tu uruchamia się „gadatliwa maszyneria sprawiedliwości i medycyny”: psychiatrzy i prokuratorzy wyrywają sobie z rąk los Rivière’a niczym anioł i diabeł ze średniowiecznych obrazów, walczące o duszę umarłego. To oczywiste, że jest nienormalny – to niemożliwe, żeby wariat myślał i pisał tak jasno – sąsiedzi mają go za idiotę – sam mówi, że tylko udawał szaleńca… Zostaje jednak skazany na śmierć, ale wkrótce potem przychodzi królewska decyzja o ułaskawieniu i zamianie kary na dożywotnie więzienie. Kilka lat po wyroku Rivière wiesza się w celi.
Dla zbrodni Rivière’a – tej przedstawionej w książce Foucaulta i tej w wersji Agaty Dudy-Gracz – ważne jest tło historyczne. Kilkadziesiąt lat minęło od rewolucji, która skąpała Francję we krwi, by na koniec zgładzić własne dzieci. Nie ma więc odtąd rzeczy ani postaci nietykalnych. Teraz już może zdarzyć się wszystko, skoro wcześniej zdarzyło się TO. Śmierć zadana z cudzej ręki, publicznie odarta z tajemnicy, staje się nie tylko absurdalnie demokratyczna, ale i przerażająco banalna.
W inscenizacji Dudy-Gracz groza zwielokrotnia się z liczbą ofiar Rivière’a: chłopak morduje całą wieś, bo przecież – skoro egzystencja jest sama w sobie tak nieznośna – jedynym wyzwoleniem stać się może obiecane w Piśmie Świętym wieczne szczęście w niebie. Miejsce, do którego trafią widzowie, prowadzeni przez umarłych, nie ma jednak nic wspólnego z wizją rajskiego ogrodu. Gdyby zostać przy metaforze Edenu: tutaj lew będzie pożerać owieczkę wciąż na nowo, zamiast trzymać ją czule w objęciach."
[link widoczny dla zalogowanych]