po 30-tce

Formalny

Zupełnie nie chcę być złośliwy, ale korci mnie "polemika nie wprost" ze zjawiskiem udzielania wywiadów tego typu.
Kanadyjczycy robili kiedyś badania prowadzone wśród ludzi z różnych środowisk, nad doszukiwaniem się głębokich znaczeń w przypadkowych treściach stwarzających pozory efektu głębokich przemyśleń podczas gdy te treści były po prostu przypadkową składanką wyrazów pochodzących z wpisów z facebooka. Wynik badań został wydany pod nazwą:
"On the reception and detection of pseudo-scientific bullshit"
Największą furorę w doszukiwaniu się wyjątkowo intelektualnej głębi zrobiła sentencja złożona z wyrazów składanych według zasady: pierwszy wyraz z przypadkowego wpisu na Facebooku, drugi wyraz z następnego w kolejności, trzeci wyraz z następnego i tak dalej. W tłumaczeniu na polski ta zupełnie przypadkowo powstała sentencja brzmiała:
"Ukryte znaczenia potrafią zmienić podobne abstrakty piękna"
Im kto bardziej uważał się za osobę o wyjątkowym intelekcie, tym głębszą myśl znajdował w tym zdaniu.
Badacze doszli do wniosku, że wystarczy choćby najbardziej banalne stwierdzenie ubrać w efektowną i przede wszystkim niejasną formę, a zostanie mu przypisana intelektualna głębia.
Zawsze w swoisty sposób fascynowali mnie ludzie, którzy w czasie wywiadów lub na wieczorach autorskich potrafią prawić straszliwe banały w taki sposób, że przyjmowane są jako arcydzieła przemyśleń pomimo, że te same prawdy bez pretensjonalnego zadęcia na co dzień potrafi wyartykułować każdy choćby przeciętnie inteligentny człowiek.
To jest swoista odmiana zjawiska powstawania sylwetek współczesnych celebrytów znanych wyłącznie z tego, że są znani...

animavilis · Gość

Moim zdaniem, wywiad jest ciekawy i barwny, Keret umie mówić i robi to z wdziękiem. Z zamieszczonymi cytatami nie trzeba się zgadzać, ani też doszukiwać w nich nadmiernej głębi, stanowią jednakże zgrabne konkluzje, nad którymi, być może, warto się pochylić. Cóż z tego, że część ludzi, być może, potrafiłaby je wyartykułować, skoro tego nie robi. Trudno robić komuś zarzut z faktu, że swoje refleksje potrafi ubrać w słowa. Link do wywiadu zaś został podany właśnie dlatego, aby te słowa osadzić w określonym kontekście, nie zaś polegać na powierzchownej ocenie. Jeśli do grona celebrytów zalicza się teraz pisarzy o międzynarodowej sławie, to, rzeczywiście, można Kereta uznać za celebrytę. Wyznam bez specjalnego zażenowania, że nie znam jego opowiadań, bo nie przepadam za krótką formą, ale ten wywiad zaciekawił mnie na tyle, że "wciągnę" go na listę oczekujących.
Co do zadęcia, to, cóż... z oczywistych powodów tego nie skomentuję

Formalny

animavilis · Gość

Psujesz kolejny topik swoimi pretensjonalnymi i przydlugimi wynurzeniami. Jesli nie interesuje Cie wywiad z Keretem, to go nie czytaj. Jesli czujesz, ze nie dosc Ci sie schlebia na tym forum, to na nim nie pisuj. Proste.

Formalny

Stefan

Nie cytuj mistrzuniu wiki, bo:
Primo, sam pisałeś, że wiki to kopalnia bzdur. Odrobina konsekwencji by się przydała.
Secundo. Nie rozumiesz słowa "dyskusja" co kilkuset krotnie udowodniłeś zamieniając wymianę poglądów w monolog poświęcony chwaleniu samego siebie lub obrażaniu innych.
Wyjaśniłeś też w poprzednim poście czym dla ciebie jest "forum". Bynajmniej nie tym z wikipedii.

Z życzeniami pocałowania mnie w dupę.
Pozdrawiam.
Stefan Angel

Formalny

Stefan

Jakaż rzeczowa riposta.

Przeczytaj jeszcze raz co napisałem, bo za pierwszym razem nic, a nic nie zrozumiałeś.

Czekam na ucałowania.
Pozdrawiam
Stefan

letnisztorm

Formalny

letnisztorm

Dziękuje za oklaski, chociaż nie chodziło mi o jakiś wyraz akceptacji a bardziej o refleksje.

Ja sobie po tym moim własnym wpisie zrobiłam rachunek sumienia i doszłam do wniosku, że zawsze z tył głowy gdzieś mam to co kiedyś mnie zabolał albo ubodło. Czasami ktoś mógł zrobić to nawet nieświadomie, a ja to odebrałam zbyt emocjonalnie ( bo gorszy dzień był albo właśnie dobry a ktoś cień na nim położył bezczelnie) ale się przykleiło i jest, nie da się tego ukryć.
Ale jeżeli już wiem o tym, że jest, powinnam być ostrożniejsza, dwa razy przemyśleć, zanim dam się ponieść .... własnej ambicji, tak na prawdę.
Bo oddać komuś rację to jakby sprzedać kawałek siebie, a komuś kto wcześniej nas zranił, to już chyba zdrada.......

edit: Proponuje takie ćwiczenie. Może każdy napisze jak sam to odbiera ale nie w odniesieniu do innych tylko właśnie o sobie Angel

Formalny

letnisztorm

To może, jeszcze raz ja o sobie ( zgodnie z tym co sama zaproponowałam ).
Żeby unikać tych moich uprzedzeń z tył głowy staram się unikać osobistych wycieczek. ( z naciskiem na staram się bo zdarza mi się fatalnie żartować ). Chyba to pomogą, jeżeli nie tym których mogłabym ewentualnie przy okazji zbluzgać lub nawet nieznacznie obrazić ale mnie w zachowaniu równowagi.
Dlaczego tak myślę? Nie mam wpływu na innych ludzi, co najwyżej mogę komuś poprawić albo zepsuć humor ale nikogo nie zmienię. Dlatego nie widzę sensu w tłumaczeniu innym ich zachować, charakteru czy statusu społecznego.

Mogę zmienić siebie, wg uznania, odbiór innych w obie strony, moje reakcje, wiedze, umiejętności. W tym widzę sens.

Ktoś jeszcze chętny?

animavilis · Gość

O sobie jest przyjemnie, ale, jak widać, jeszcze przyjemniej nieustannie o sobie uwypuklając zalety, poprzez nieustanne ujmowanie innym - można upiec dwie pieczenie na jednym ogniu Angel

Zgodnie jednak z Twoją propozycją, tudzież po dokonaniu rachunku sumienia, widzę siebie, z jednej strony, jako osobę dość drażliwą na własnym punkcie i pamiętliwą, z drugiej, wyczuloną na różne fałszywe tony oraz, okresowo, owładniętą misją otwierania wszystkim oczu.

Dwie pierwsze cechy powodują, że na forum i - co znacznie gorsze - poza nim, bardzo źle znoszę ataki kierowane w moją stronę. Poziom rozsądku i strachu obniża się wówczas, a rosną tendencje samobójcze. Na forum szczególnie denerwuje mnie marudne (bolejąc nad moim karygodnym stylem, stwierdzam, że żadne inne słowo nie odda dość dobrze istoty rzeczy) przypierdalanie się. Prowokuje mnie to do akcji odwetowych, przy świadomości, o której pisałaś - że to nikogo nie zmieni. Natomiast ta wiedza nie zawsze mi przeszkadza, bo nie jest moim celem próba zmiany kogoś. Czasem jest to czysta złośliwość i zadowolenie, że strzała sięgnęła celu. Bo czasem sięga.
Misja otwierania oczu innym okresowo mnie pochłania i w szale zapamiętania pragnę odsłaniać zasłyszane fałszywe tony, ignorując fakt, że otoczenie jest moimi prawdami głęboko niezainteresowane, a może nawet i zmęczone.
Mając świadomość swoich niedociągnięć, staram się je ograniczać, bo satysfakcja jest krótka lub żadna, a wizerunkowo (jeśli dbać o wizerunek w Sieci) też się na tym traci, ale często, po prostu, nie mam ochoty się powstrzymywać.

rosegreta

Ogólnie nie lubię gdy ktoś nachalnie mnie o czymś przekonuje. Jestem z tych "wolno myślących" a więc muszę pewne rzeczy przetrawić. Nie cierpię też gdy ktoś otwiera mi oczy... Owszem czasem chcę posłuchać co myślą inni, przydaje się gdy trudno mi z czymś sie pogodzić.
Wszystko ponadto zależy od mojej dyspozycji dnia, moja wrażliwość na różnego rodzaju bodźce.
Czasem nawet najgorsza krytyka wobec mojej osoby mnie nie rusza. Jestem spokojna i opanowana, a nawet obojętna.
A bywa, że głupi żart może być źle przeze mnie odebrany i budzi się we mnie agresja albo coś typu wyalienowania ze społeczeństwa, obrażam się na wszystko i na wszystkich, chcę być sama i samotna itp.
Kiedyś uwierzyłam komuś, że to niezrównoważenie teraz wiem, że wręcz przeciwnie.
Gdybyśmy tak jednakowo reagowali byłoby przewidywalnie i społeczeństwo szybko by się nami znudziło.
W każdym bądź razie lepiej u mnie nie budzić demona.

Bardzo dużo nad sobą pracuję. Jeśli ma się tyle fobii i lęków nie ma się wyjścia raczej.
No i ma znaczenie jednak kto wypowiada dane słowo. Np mnie krytykuje czy sobie ze mnie żartuje. Boli mnie bardziej jeśli jest to osoba po której bym się tego nie spodziewała, którą darzę sympatią. Nie wiem dlaczego... Może dlatego, że na pewne rzeczy człowiek lubi być przygotowany...
Co do dyskusji... Mogę tylko wyrazić swoją opinię, nie zawsze chce mi się kogoś przekonywać...choć czasem może mnie ponieść...

letnisztorm

letnisztorm

Formalny

Tak sobie teraz czytam "między dniem a snem" i czytając wypowiedzi o reakcjach kojarzy mi się to z ciągiem dalszym opowieści pt. "nieważne co (kto mówi), liczy się kto"...

Teraz pora na przykłady (oczywiście nie z forum jak słusznie zastrzegła Letnia):
1. Budowa. Pracownik bez zabezpieczenia wspina się po nadłamanej drabinie opartej o kołyszący się fragment szalunku. Przechodzący obok elegancko ubrany facet z centrali firmy zatrzymuje się na chwilę i przerażony mówi: "
- Człowieku! Przecież pan zaraz spadnie i sobie coś zrobi.
Pada odpowiedź:
- Tylko nie człowieku, tylko nie człowieku! Inteligencik się k... znalazł...
Około dwadzieścia minut później facet - ten "nie człowiek" jechał w karetce do szpitala.
2. Duży sklep z ubiorami dla dzieci, zabawkami i artykułami papierniczymi. Bardzo elegancko ubrana pani z akcentem wskazującym na kogoś długo mieszkającego za granicą zwraca się do ekspedientki:
- Czy pani byłaby tak uprzejma i poświęciłaby mi trochę czasu żeby pomóc mi wybrać atrakcyjną zabawkę dla mojej wnuczki?
Ekspedientka:
- nie mam czasu - inni klienci czekają.
Po czym odwróciła się i nie bardzo ściszając głos, wyraźnie oburzona mówi do drugiej ekspedientki:
- myśli taka, że jak zacznie gadać w stylu "bułkę przez bibułkę" to od razu przed nią uklęknę.

Oczywiście anegdotki nie mają nic wspólnego z forum - ABSOLUTNIE! Tak mi się tylko dziwnie skojarzyło...

Brunner

letnisztorm

Nie zastrzegałam nic o forum, ćwiczenia polegało na opowiadaniu o sobie, jak sobie radzimy z uprzedzeniem wobec osób, które nas wkurzają, ranią bądź są nieprzejednani w dyskusji. Żeby się zastanowić czy ja sama postępuje tak jakbym sobie życzyła żeby inni postępowali.