po 30-tce

fi · Gość

Oj Ribko, aleś wynalazła

Cudne wspomnienia, dość bardzo dalekie. Bardzo - takie na granicy niepamięci imienia...

Jest taki jego jeden wiersz, którym sie wtedy okrutnie nawiedzałam, gdyż był mi podarowany...

.. Mów do mnie jeszcze... Za taką rozmową
tęskniłem lata... Każde twoje słowo
słodkie w mem sercu wywołuje dreszcze -
mów do mnie jeszcze...

Mów do mnie jeszcze... ludzie nas nie słyszą
Słowa twe dziwnie poją i kołyszą,
Jak kwiatem, każdem słowem twem się pieszczę -
Mów do mnie jeszcze...

każdem słowem twem...

ribka_pilka

ribka_pilka

illunga

Młodzieńcze fascynacje literackie

Zawsze lubiłam ten wiersz. Nadal go lubię. To Staff

Kochać i tracić, pragnąc i żałować,

Padać boleśnie i znów się podnosić,

Krzyczeć tęsknocie "precz!" i błagać "prowadź!"

Oto jest życie: nic, a jakże dosyć...

Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,

Iść w toń za perłą o cudu urodzie,

Ażeby po nas zostały jedynie

Ślady na piasku i kręgi na wodzie.

illunga

I jeszcze to, choć...znałam to w wersji śpiewanej.

Echo z dna serca, nieuchwytne,

Woła mi: "Schwyć mnie, nim przepadnę,

Nim zblednę, stanę się błękitne,

Srebrzyste, przezroczyste, żadne!"

Łowię je spiesznie jak motyla,

Nie, abym świat dziwnością zdumiał,

Lecz by się kształtem stała chwila

I abyś, bracie, mnie zrozumiał.

I niech wiersz, co ze strun się toczy,

Będzie, przybrawszy rytm i dźwięki,

Tak jasny jak spojrzenie w oczy

I prosty jak podanie ręki.

ribka_pilka

ribka_pilka

a to taki tyci skrawek:

Cokolwiek pomiędzy ludźmi kończy się-
znaczy, że nigdy się nie zaczęło, gdyby prawdziwie się zaczęło-
nie skończyłoby się, cokolwiek prawdziwie się zaczyna-
nie kończy się!
E.Stachura

fedrus

(...) Moją szczególną uwagę zwróciło to, iż zaczątkiem większości wierzeń jest jakieś wydarzenie, historycznie bardzo prawdopodobne, lub też osoba, której istnienie też jest wielce prawdopodobne. Dość szybko jednakże owe wierzenia ulegają przekształceniom jako ruchy społeczne, podporządkowując się okolicznościom politycznym, ekonomicznym i społecznym grupy wyznawców i do nich przystosowując (...) Spora część mitologii obudowujących każdą z tych doktryn, od rytuałów po normy i tabu, jest tworem ludzkich działań, którym podlega, a nie owocem nadprzyrodzonego wydarzenia, które je zapoczątkowało. Spora część zwykłych i bogobojnych przypowieści, mieszanka zdrowego rozsądku i folkloru, i wszystkie wywołane przez nie wojownicze ataki pojawiają się w wyniku późniejszych interpretacji owych zasad początkowych, o ile same nie prowadzą do własnego zwyrodnienia z rąk swych zarządców. Administracyjny i hierarchiczny aspekt zdaje się kluczowy w tych przekształceniach. Prawda objawiona jest na początku wszystkim, ale nagle pojawiają się osobnicy, którzy przypisują sobie władzę i obowiązek interpretowania, a jeśli trzeba, to i prawo fałszowania tej prawdy dla dobra ogółu, zakładając w tym celu potężną i potencjalnie represyjną organizację. Fenomen, ten - jak uczy biologia, właściwy jakiejkolwiek społecznej grupie zwierzęcej - prowadzi do przeistoczenia doktryny w element kontroli i walki politycznej. Podziały, wojny i rozłamy stają się nieuniknione. Wcześniej czy później słowo staje się ciałem, a ciało krwawi.

fedrus

No i gdzie jest mój skrawek? Not talking

fedrus

(...) Moją szczególną uwagę zwróciło to, iż zaczątkiem większości wierzeń jest jakieś wydarzenie, historycznie bardzo prawdopodobne, lub też osoba, której istnienie też jest wielce prawdopodobne. Dość szybko jednakże owe wierzenia ulegają przekształceniom jako ruchy społeczne, podporządkowując się okolicznościom politycznym, ekonomicznym i społecznym grupy wyznawców i do nich przystosowując (...) Spora część mitologii obudowujących każdą z tych doktryn, od rytuałów po normy i tabu, jest tworem ludzkich działań, którym podlega, a nie owocem nadprzyrodzonego wydarzenia, które je zapoczątkowało. Spora część zwykłych i bogobojnych przypowieści, mieszanka zdrowego rozsądku i folkloru, i wszystkie wywołane przez nie wojownicze ataki pojawiają się w wyniku późniejszych interpretacji owych zasad początkowych, o ile same nie prowadzą do własnego zwyrodnienia z rąk swych zarządców. Administracyjny i hierarchiczny aspekt zdaje się kluczowy w tych przekształceniach. Prawda objawiona jest na początku wszystkim, ale nagle pojawiają się osobnicy, którzy przypisują sobie władzę i obowiązek interpretowania, a jeśli trzeba, to i prawo fałszowania tej prawdy dla dobra ogółu, zakładając w tym celu potężną i potencjalnie represyjną organizację. Fenomen, ten - jak uczy biologia, właściwy jakiejkolwiek społecznej grupie zwierzęcej - prowadzi do przeistoczenia doktryny w element kontroli i walki politycznej. Podziały, wojny i rozłamy stają się nieuniknione. Wcześniej czy później słowo staje się ciałem, a ciało krwawi.

C.R. Zafon "Gra Anioła"

ribka_pilka

Ktoś kiedyś powiedział, że w chwili, kiedy zaczynasz zastanawiać się, czy kochasz kogoś, przestałeś go już kochać na zawsze.
Carlos Ruiz Zafón — Cień wiatru

evra · Gość

Przyszpilić świat za pomocą kodów kreskowych,
każdej rzeczy dać etykietę, niech będzie wiadomo,
co to za towar i ile kosztuje. Niech ten obcy język
będzie nieczytelny dla ludzi, niech go czytają maszyny
i automaty, niech nocami w wielkich podziemnych
sklepach robią sobie odczyty własnej kreskowej poezji.
Ruszaj się, ruszaj. Błogosławiony, który idzie.

O.Tokarczuk 'Bieguni'

fi · Gość

wróciłam do starych, już prawie zapomnianych...

Siedzę na pokładzie.
Nuda z widokiem na morze, rozkoszna nuda: nie być martwym i nie musieć żyć...
Próbuje czytać.
Czy można pracować na pokładzie?
Wlokę się leniwie do baru -
Jak wspomniałem, czuje się dobrze, nie bardzo dobrze, ale obojętnie dobrze; nie szukam rozmowy ani tak zwanego spotkania...
Max Frisch, Powiedzmy, Gantenbein...

animavilis · Gość

[prezent pod choinkę - udany bardzo]

Czasem zwierząt jest zawsze teraźniejszość (...) Lalka mieszka więc w teraźniejszości. Dlatego kiedy Misia ubiera się i wychodzi, Lalce się wydaje, że odchodzi ona na zawsze. Na zawsze co niedziela idzie do kościoła. Na zawsze schodzi do piwnicy po ziemniaki. Kiedy znika z pola widzenia Lalki, znika na zawsze. Smutek Lalki jest wtedy bezgraniczny, suka kładzie pysk na ziemi i cierpi.
Człowiek zaprzęga w swoje cierpienie czas. Cierpi z powodu przeszłości i rozciąga cierpienie w przyszłość. W ten sposób tworzy rozpacz. Lalka cierpi tylko tu i teraz.
Ludzkie myślenie jest nierozerwanie związane z połykaniem czasu. Jest to rodzaj dławienia się. Lalka odbiera świat jako statyczne obrazy, które namalował jakiś Bóg. (...) Głębia tego malunku mieści się w zapachach, dotknięciach, smakach, odgłosach, w których nie tkwi żaden sens. Zwierzętom nie jest potrzebny sens. Ludzie czasami odczuwają coś podobnego, kiedy śnią. Lecz na jawie ludzie potrzebują sensu, ponieważ są więźniami czasu. Zwierzęta śnią bezustannie i daremnie (...)
Zdolność przeżywania emocji niczym nie różni Lalki od Misi.
Emocja zwierzęcia jest nawet bardziej czysta, nie mąci jej żadna myśl.

[O. Tokarczuk - Prawiek i inne czasy]

fi · Gość

No to jeszcze coś o przeczuciach...

Przeczucie
Rainer Maria Rilke

Jestem jak ta flaga w przestworzach wetknięta.
Wyczuwam wiatry, co idą, i muszę je przetrwać –
chociaż ruch w dole jeszcze się nie zaczyna:
futryna drzwi chwyta lekko, a w kominach – cisza;
nie drżą szyby jeszcze i ciężki jest nadal kurz.

Wtedy wskazuję burzę, spięty jak fale mórz.
I rozprzestrzeniam się i w sobie się zapadam
i odrzucam się i jestem całkiem sam
w tej wielkiej burzy

animavilis · Gość

Znalazłam przypadkiem, w związku z dzisiejszym dniem:

Ballada o trzech królach

Tajemnicę przesypując w sobie
jak w zamkniętej kadzi ziarno,
jechali trzej królowie
przez ziemię rudą i skwarną.
Wielbłąd kołysał jak maszt,
a piasek podobny do wody;
i myślał król: "Jestem młody,
a nie minął mnie wielki czas.
I zobaczę w purpurze rubinów
ogień, siły magiczny blask;
może stanę się mocniejszy od czynów
przez ten jeden, jedyny raz".
Tygrys prężył siłę jak wąż,
mięśnie w puchu grały jak harfa.
Na tygrysie jechał drugi mąż,
siwą grzywę w zamyśleniu szarpał.
"Teraz - myślał - po latach tylu,
gdy zobaczę, jak płomienie cudu drżą,
moje czary skarbów mi uchylą,
moje wróżby nabiegną krwią.
Ziemia pełna jak złoty orzech,
pęknie na niej skorupy głaz,
usta jaskiń diamentowych otworzy
przez ten jeden, jedyny raz."
Trzeci król na rybie
wielkiej jak wyspa jechał
przez stepy podobne szybie
błękitnej pod wiatru miechem.
Nucił: "Po latach stu
kwiat początku i końca ogień
w jedno koło związanych nut
gdy zobaczę, sam się stanę Bogiem.
W suche liście moich ciemnych ksiąg
spłynie mądrość odwiecznych gwiazd
i osiądzie w misie moich rąk
przez ten jeden, jedyny raz".
A w pałacach na lądach zielonych,
co jak sukno wzburzonej fali,
mieli króle trzej błękitne dzwony,
w których serca swe na co dzień chowali.
A tak śpiesznie biegli, że w pośpiechu
wzięli tylko myśli pełne grzechu.
Więc uklękli trzej królowie zadziwieni,
jak trzy słupy złocistego pyłu,
nie widząc, że się serca trzy po ziemi
wlokły z nimi jak psy smutne z tyłu.
I spojrzeli nagle wszyscy trzej,
gdzie dzieciątko jak kropla światła,
i ujrzeli, jak w pękniętych zwierciadłach,
w sobie - czarny, huczący lej.
I poczuli nagle serca trzy,
co jak pięści stężały od żalu.
Więc już w wielkim pokoju wracali,
kołysani przez zwierzęta jak przez sny.
Wielbłąd z wolna huśtał jak maszt,
tygrys cicho jak morze mruczał,
ryba smugą powietrza szła.
I płynęło, i szumiało w nich jak ruczaj.
Powracali, pośpieszali z wysokości
trzej królowie nauczeni miłości.

[K.K. Baczyński]

Trochę trudny, można pogubić rymy, ale jaki ładny

Nie znałam wcześniej tego wiersza.

Na marginesie, nie wiem czemu, zadziwia mnie, jak to nazwać... religijne obycie(?) niektórych ludzi. Gdyby jakaś "moherowa babcia", to pewnie bym się nie zdumiała, ale młoda dziewczyna, coś tam podpisywała mrucząc: który dzisiaj? szósty? aaaa... szósty! to trzech króli dzisiaj...
Że też ludziom takie rzeczy wiadomo.. Zdziwiony

illunga

Zawodność szufladek pamięci. Znam ten wiersz. Kiedyś... gdzieś... Ale za nic nie wiem ani kiedy, ani gdzie. Przeczytałam i otworzyło się pudełko, a w nim były wszystkie myśli, skojarzenia, wizualizacje,emocje, które pojawiły się kiedy to...kiedyś...gdzieś...czytałam. Dziwne. To zapamiętałam. Ale nie pamiętam okoliczności Think

Indian Summer

piękny ten wiersz..baaardzo lubię Baczyńskiego... 050

illunga

Baczyński jakoś tak szkolnie, wojennie się kojarzy. A przecież on pisał masę takich właśnie zupełnie różnych wierszy. Choć zwykle były smutne. Albo jakieś takie...mroczne.

Indian Summer

pieknie pisał...i te erotyki dla Basi jakie ładne...a czasy były mroczne, więc trudno,żeby takie wiersze nie były...