po 30-tce

Yasha · Gość

Dlaczego wsółczesny świat wstydzi się religijności?
Dlaczego ludzie odżegnują się od Boga i wiary, uważając, że to godne zadanie dla księzy względnie (modnych ostatnio) babć - moherowych beretów?
Czy chrześcijaństwo i pobożność jest wyłacznie domeną tych powyższych, i należy te sprawy zostawić w rękach dewotów?
Czy nie żal nam, że daliśmy sobi odebrać żywego Boga, którego kler wstawił w złocone ramki, i ktorego raz w tygodniu (bądź rzadziej) odwiedzamy, z dystansu pozdrawiając skinieniem głowy?
"Zycie chrzescijańskie" to twór egzotyczny i tajemniczy niemal jak Godzilla, Yetti lub Smok Wawelski - nikt go nie widział, a jeśli spotkał, to najprawdopodobniej nie przeżył tej konfrontacji.

Jaki jest sens dzielić życie na sferę świętości i codzienności?
Czy taki Bóg "od wielkiego dzwonu" może coś zmienić w życiu i nadać mu jakąś wartość?
Czy religia okazała się bezsilna ze swoimi propozycjami rozwiązania problemów egzystencjalnych i dylematów moralnych, czy może my zgubiliśmy klucz do mistycznych drzwi świata duchowego?

demeter

czy świat duchowy musi istnieć tylko w Bogu...?
nikt z nas nie jest duchem świętym...
religia, tak jak wiele innych składników naszego życia nie nadąża za nami... kto teraz ma czas się zatrzymać... i zastanowić dłuzej niż 5 minut (żeby tylko) nad tym gdzie idzie... Decyzje podejmujemy w kilka minut, oczywiście te, które chcemy podjąć, inne w kilka miesięcy, cały czas pracując, żeby ich nie podjąć...
kiedyś, kiedy czas płynął wolniej mieliśmy czas zauważyć, że mamy depresję, że ogarnia nas rozpacz... że jest nam źle... teraz możemy przegapić ten moment... i trwać w depresji przez lata... dylematy moralne są mgnieniem... problemy egzystencjonalne... na to nie ma czasu... przecież to komplikuje życie... a na więcej komplikacji nie ma już miejsca...
jakiego żywego Boga...? daliśmy sobie odebrać nas samych... żywych i czujących... to na co nam żywy Bóg...

zochaa

"Świat bez Boga jest człowiekowi nieprzy-jazny, jest ciężki, zimny i pusty" - mówi Ojciec Święty Jan Paweł II.
Wreszcie nadejdzie taki moment, że ten gnający do przodu człowiek zobaczy w jak wielką pustkę zabrnął...
Współczesny człowiek zapewne często mówi sobie: teraz jestem wolny, decyduję sam, a cała ta religia nie była w sumie aż tak dobra, bo przecież - ciemnota, inkwizycja, wyprawy krzyżowe, martwe rytualizmy, wpajanie lęku i poczucia winy... Nawet jeśli wciąż stoją nowe lub odrestaurowane kościoły z ich romańskim, gotyckim lub barokowym wystrojem, to jednak są to w gruncie rzeczy żywe grobowce, muzea przeszłości z niezrozumiałymi ceremoniami, które nie są już potrzebne nikomu (z wyjątkiem kilku "zagubionych" w przestrzeni i w czasie oraz tych, którzy czerpią z tego martwego teatru jakieś iluzoryczne pocieszenie czy zyski).
Smutno jest oglądać świat bez Boga, wahający się między życiem i śmiercią niezdolny wybrać życie raz na zawsze, ani raz na zawsze wymknąć się śmierci.
Ludzie chcą kochać świat bez Boga, bez Niego chcą udoskonalać życie. Ale i to przed Nim się liczy. Każdy dzień przeżyty godnie, zbliża do poznania wiecznej szczęśliwości. I nie ważne czy to jest osoba wierząca czy też nie. Przed Bogiem liczy się dobro i miłość a nie wyznanie.

a żywy Bóg... cóż on jest poprostu w nas samych, w naszych bliźnich trzeba tylko umieć to dostrzec...

Yasha · Gość

demeter

Yasha · Gość

makukek