po 30-tce

Pasztet

Millerowi udał się kolejny bon mot. Moim zdaniem dość trafnie zdefiniował dwa główne nurty współczesnego patriotyzmu.
Z wielu względów Gombrowiczowski jest mi stokroć bliższy, a jednym z nich jest to, że książki Gombrowicza połykałem nie mogąc się oderwać, a Sienkiewicza nie mogłem strawić, tak przynudzał i oprócz Quo Vadis żadnej nie doczytałem do końca.

Aproxymat

Nie wiem czy opowiedziałbym się po którejś stronie, zważywszy że cenię jednego i drugiego. Choć Sienkiewicza nie za "Quo vadis", bo wydawało mi się zawsze nudne i drętwe.

Właściwie w branży "pierwsi chrześcijanie" wygrywa i tak Waltari.
Natomiast wydaje mi się, że najbardziej charakterystyczną cechą polskiego patriotyzmu jest własnie to takie rozdwojenie.

Że jesteśmy wszyscy trochę sienkiewiczowscy (oczywiście mówię tu o przyklejonej Sienkiewiczowi łatce pisarza piszącego dla pokrzepienia serc a nie autora dosyć pesymistycznych nowel) i trochę gombrowiczowscy. Trochę w nas wiecznego zanurzenia w burzliwej historii i odnoszenia się do niej przy każdej okazji, nawet gdy nie potrzeba - ale i trochę pragmatyzmu i ironii (choć ta czasem przeradza się w wieczne niezadowolenie z siebie samych).
I tak się nasz patriotyzm miota a jak ktoś przyjmie jedną postawę, to utrwala ją w oparciu o krytykę drugiej, nie zauważając że tę drugą też sobie przyswoił.

Kewa

Musiałam przejrzeć linki, bo nie słyszałam tej wypowiedzi Millera

Wydaje mi się, że jak typowy Polak (rzadziej - Polka) przeszłam metamorfozę: od Sienkiewicza do Gombrowicza. Jako dziecko marzyłam, żeby być takim Stasiem z "W pustyni i w puszczy", w "Quo vadis?" zachwycałam się... Petroniuszem, nigdy nie uznałam przemiany Kmicica w Babinicza, za to zakochana byłam w Baśce Wołodyjowskiego.
Gombrowicza zawdzięczam Giertychowi i mam duży żal do swoich nauczycieli, że tak późno nastąpiło moje z nim "spotkanie". "Ferdydurke", "Transatlantyk", "Pornografia", ale szczególnie ujęły mnie jego "Dzienniki", bo odnalazłam się w nich ze swoimi odczuciami na temat świata i ludzi. "Dzienniki" nauczyły mnie nie spieszyć się, czekać i chłonąć rzeczywistość.
Jaki był stosunek Gombrowicza do Sienkiewicza? Podziwiał go za łatwość z jaką dawał ludziom to, co chcieli otrzymać, Sienkiewicz nie zmusza do myślenia, on jedynie gra na emocjach i podaje nam wszystko na tacy: rach, ciach!

Aproxymat

Gombrowicz też gra na emocjach, tylko nieco innych. W końcu na tym polega literatura, chyba że chcemy poczytać encyklopedie.

Myślę, że odbiór Sienkiewicza jako pisarza nieskomplikowanego jest dość powierzchowny - ale jego styl w znacznej mierze zależał od swoich czasów, klimatu literackiego i społecznego, a nawet to, że niektóre dzieła pisał w odcinkach dla prasy (choćby "Trylogia" tak powstawała). Gombrowicz jest inny ale to też część tej samej literatury, która nas kształtuje, nawet jeśli jej wprost nie czytamy - poprzez odniesienia kulturowe, językowe itd.

Kewa

Kilo OK

Tjaaaaaaaaaaa
[ziew]
I oczywiści tylko przypadkiem obaj pisali w rożnych Polskach.

Formalny

Kilo OK

Znów nienawiść dokonała lobotomii?

Bo niby:
a kto broni
b w których postach broni
c kogo broni
??

Można postawić legionistę rzymskiego przeciw żołnierzowi GROM.
Można?
Można!
I można opowiadać jak to gromowiec skopał tyłek legioniście... Można! Tyko to takie... Blue_Light_Colorz_PDT_02

Formalny

Znowu Zbyszku nie zrozumiałeś o czym piszę...Dobrej nocy Ci zyczę, bo czego moge więcej...

Pasztet

l

l

czy mozna byc lepszym patriota, nie angazujac sie z gory definiowalne gierki i traktujac patriotyzm jako trzeciorzedna ceche?

oto jest pytanie...

Pasztet

Załóż zatem topik z takim pytaniem, dzięki czemu nie będziesz musiał tracić energii wypowiadając się na topiku niniejszym.

Aproxymat

Dlaczego nie? Corsaire prezentuje jeszcze inną postawę, co tylko pokazuje, jak skomplikowana jest polska "dusza".

A tak jak przyznajemy się do obu pisarzy, to pokrótce o moich nimi fascynacjach.
Sienkiewicza poznałem znacznie wcześniej niż Gombrowicza, bo jak miałem 5 lat to na urodziny dostałem "W pustyni i w puszczy". Ponieważ jako typowy wunderkind wcześnie nauczyłem się czytać, wciągnąłem się w lekturę błyskawicznie i ku zdumieniu otoczenia pochłonąłem tę książkę w tak młodym wieku. "Trylogia" pojawiła się niewiele później (mam to stare wydanie do dziś) - i również wciągnęła mnie niesamowicie. Czytuję ją do dziś, w przeciwieństwie do wszystkich pozostałych dzieł Sienkiewicza, które jednak okazywały się dużo słabsze.
Gombrowicz przyszedł do mnie w towarzystwie Kafki, Burgessa i Orwella, w początkach ogólniaka. I wywarł na mnie ogromne wrażenie, myślę że idealnie wpasował się w mój ówczesny pogląd na świat.

Do dzisiaj posługuję się cytatami z Gombrowicza, nawet tu na forum, bo ujmuje w słowa to co wydaje mi się istotne, w sposób taki, jakiego ja nie potrafię już oddać.
I tak jeden i drugi ukształtowali mnie w jakiś sposób - nie potrafiłbym się wyrzec żadnego z nich. Zdaję sobie jednak sprawę z tego, o co mogło chodzić Millerowi - o podział jaki gdzieś tkwi w Polsce, na różne sposoby postrzegania tejże. Tylko nie do końca słuszne wydaje mi się mieszanie w to literatury. Równie dobrze można byłoby powiedzieć, że jest Polska Masłowskiej i Polska Redlińskiego (późnego).

Kewa

Aproxymat

Nie zgodzę się z tym opisem Sienkiewicza. Pogarda i nienawiść dla obcych? Za daleko posunięte, zważywszy że czarne charaktery są przeważnie najbarwniejszymi u niego postaciami i bardzo tragicznymi w sumie. Nie budzą nienawiści. Jeśli ktoś taką pogardę i nienawiść deklaruje w rzeczywistości, to nie może powoływać się na Sienkiewicza.
Ja w ogóle myślę, że można podejść do tego podziału na gruncie socjobiologicznym.

Ale to temat na dłuższy post.

Kewa

Aproxymat

Tegoż pana Podbipiętę też nie z miłości strzałami przeszyto jak świętego Sebastiana.

Przecież to są opisy czasów wojny, trudno żeby wszyscy tam byli dla siebie mili i wyrozumiali.

Jemands

Biorąc pod uwagę niski poziom czytelnictwa w Polsce, porównanie jest bardzo chybione.

l