po 30-tce

Formalny · Wysłany: Wto 23:00, 01 Mar 2011 Temat postu:

Było bardzo wiele utworów literackich o powstaniu świata. Przecież SF to także literatura i to czasem wysokich lotów.
W samej antologii utworów SF "Kroki w nieznane" (tomów 6 + 1) jest kilka niezłych nowelek o powstaniu świata. Jedna z nich kończy się słynnym: "niech się stanie światłość" przy czym tworem, który to wypowiada, jest rasa ludzka na niesłuchanie odległym - najwyższym etapie rozwoju, występująca już nie jako pojedynczy ludzie, lecz jako jednolita myśl połączona z wszechświatem umierającym w ostatniej fazie entropii...

Aproxymat · Wysłany: Wto 23:09, 01 Mar 2011 Temat postu:

Czy to nie było opowiadanie Asimova? Hmmm... Nie mam, niestety, tych starych "Kroków w nieznane", choć co roku kupuję nowe wydania i poziom tej literatury jest tam całkiem wysoki, choć akurat o powstawaniu świata ostatnio nic nie było.

Formalny · Wysłany: Wto 23:14, 01 Mar 2011 Temat postu:

W2 · Wysłany: Wto 23:19, 01 Mar 2011 Temat postu:

W moim poście odniosłem się do poematu, jako gatunku literackiego. Jest wiele odmian poematu, lecz głównie kojarzy się z wierszowaniem i podniosłym stylem. Literatura sf. ma wiele opisów początku wszechświata, a największym jest chyba w Biblii.

Formalny · Wysłany: Wto 23:22, 01 Mar 2011 Temat postu:

Formalny · Wysłany: Wto 23:26, 01 Mar 2011 Temat postu:

W2 · Wysłany: Wto 23:26, 01 Mar 2011 Temat postu:

To jesteśmy jednomyślni.

Aproxymat · Wysłany: Wto 23:42, 01 Mar 2011 Temat postu:

Formalny · Wysłany: Wto 23:52, 01 Mar 2011 Temat postu:

Aproxymat · Wysłany: Śro 20:23, 02 Mar 2011 Temat postu:

Uwielbiam tak "Astronautów" jak i "Na srebrnym globie" (obie mam w starych wydaniach, niemiłosiernie zaczytane)... a faktycznie wątki fantastyczne lepiej kontynuować na topiku, np. tym:
http://www.trzydziestki.fora.pl/palac-kultury-i-nauki,5/fantastyka,4064.html

lulka · Wysłany: Pią 14:57, 04 Mar 2011 Temat postu:

Mit Stworzenia według Vangelo delle Streghe.

(Jakaś neopogańska religia przyjęła go za własny - strach się bać.
Wywodzi się podobno z tradycji aleksandryjskiej, ale jej elementy można znaleźć w mitologii greckiej i innych starych kulturach)

„Diana stworzona była jako pierwsza pośród wszystkiego co zostało stworzone. Były w niej wszystkie rzeczy.”

Innymi słowy Diana – lub Bogini – jest najbardziej pradawnym bóstwem. Istniała przed początkiem wszystkiego, jako Chaos – Bógini bez formy zawieszona w pustce, zawierająca w sobie ziarna wszystkiego co kiedykolwiek powstanie – zarówno duchowych jak i fizycznych – wszystko wymieszane w bezcielesnej formie, bez porządku… niezdefiniowane. Pradawne ( w sensie pierwotne ) Bóstwo jest więc androgeniczne – posiada zarówno cechy kobiece ( Duch lub yin ) i męskie .Jednak Pradawne Bóstwo jest prezentowane jako kobieta. Boginią Starucha egzystującą od początku czasu fizycznego. Ten aspekt Bogini utożsamiany jest z ogromnymi pokładami wiedzy i nazywany często Hekate.
Przez nieskończone eony Pierwotne Bóstwo istniało w bezkształtnym, niezdefiniowanym stanie, w ciemnościach poprzedzających pierwszy akt tworzenia. Na początku Bogini spała, świadoma, czasem nieświadoma, odpoczywając, ładując się i nabierając energii będąc kompletnie samą, zamkniętą wyłącznie w sobie samej pośród nicości.

Z biegiem czasu Pierwotne Bóstwo zaczęło drgać, stawać się coraz bardziej świadome. Na początku Bogini stała się świadoma swojej własnej egzystencji. Z czasem zaczęła myśleć, śnić, zastanawiać się… w końcu pragnąć. Zastanawiała się jak by to było czuć, jak by to było poruszać się, wykonać czynność przynoszącą efekt. Jak by to było doznawać uczuć, emocji. Jak by to było widzieć, smakować, słyszeć…

I tak przez eony Pierwotne Bóstwo myślało, rozważało, zastanawiało się. Aż w końcu:

„Poza siebie, pierwszą ciemność, podzieliła się. Podzieliła się na Ciemność i Światłość. Bóg, Jej brat i syn, Ona i Jej drugie Ja. Nastało światło.”

Pierwotne Bóstwo podzieliło się – Jedno stało się Dwojgiem. Wszystko co w Bóstwie Pierwotnym było fizyczne, namacalne, zmienne przeszło na Boga, który był Światłem. Jak głosi przekaz wyłonieniu się Boga towarzyszyła eksplozja, deszcz fajerwerków i płomieni. Bóg rozprzestrzeniał się we wszystkich kierunkach poprzez pierwotną pustkę lśniąc blaskiem, formując materię, nadając sens i ruch nicości. W tym czasie Jego Światło formowało gwiazdy wokół których formowały się planety.
Symbolicznie Bóg opisany jest jako Ten, który zstąpił do Siedmiu Sfer egzystencji. Podział na Siedem Sfer jest podziałem starożytnym, zgodnym z ideą Planet Ptolemejskich W skład Planet w takim rozumieniu wchodzą ciała niebieskie takie jak Słońce, Księżyc oraz te planety, które są widoczne gołym okiem z Ziemi. Planety poruszając się wyznaczają sfery, które z kolei odpowiedzialne są za – lub, jeśli ktoś woli wpływają na – następujące płaszczyzny licząc od środka: Fizyczną, Emocjonalną, Mentalną, Astralną, Duchową, Logiczną i Boską. W „Vangelo” czytamy dalej:

„I gdy Diana zobaczyła jak piękne było światło, światło które wyłoniło się z Niej, które stanowiło wcześniej połowę Niej, Jej brata Boga, zatęskniła i zapałała ogromnym pożądaniem. Pragnęła ściągnąć Światło z powrotem do Swojej Ciemności, wchłonąć je z zachwytem i rozkoszą… Marzyła o widzeniu, smakowaniu, formowaniu, ale będąc oddzieloną od Boga nie mogła niczego z tych rzeczy. Mogła tylko obserwować z zewnątrz to, co stworzyła. Bogini sięgnęła do najstarszej części siebie samej, do Bóstwa Pierwotnego, które częściowo wciąż w niej było. Innymi słowy skonsultowała się ze swoim wyższym Ja. Diana zapytała Bóstwa Pierwotnego w jaki sposób może ponownie połączyć się z Bogiem, jak Duch może przyjąć materię z powrotem do siebie. Starożytne Bóstwo Pierwotne, Wyższe Ja Bogini odpowiedziało:

„By się wznieść musisz najpierw upaść. By zostać największą pośród wszystkich Bogiń musisz najpierw stać się śmiertelna.”

Stało się jasne, że nie jest możliwe aby Duch mógł z powrotem wchłonąć w siebie Materię. Jeśli Bogini chciała ponownie zjednoczyć się z Bogiem jedyną drogą było więc Jej wejście do świata fizycznego. Tak oto Diana zstąpiła – przechodząc przez Siedem Sfer – do świata Fizycznego. Zrobiła to dzieląc się na wiele części siebie samej – na wiele dusz – które zesłała do Sfery Fizycznej i umieściła w fizycznych formach. Każda dusza przeżywa po wielokroć ludzkie życia przybierając różne formy fizyczne. Czytając to jesteś w jednej z form, jakie przybrała jedna z tych dusz, które są częścią Wielkiej Bogini. Jesteśmy Jej dziećmi a także dziećmi Boga, celem naszego istnienia jest dokończenie procesu ich zjednoczenia.
Bogini jest esencją Wszechświata, wprowadza Boską Iskrę, która ożywia wszystko, co istnieje. Bóg podtrzymuje tę iskrę. Bóg jest władcą przestrzeni i czasu, mistrzem czasoprzestrzeni.
Zstępowanie poprzez Sfery Egzystencji jest jak przechodzenie przez zasłony. Zasłona ma właściwość przesłaniania rzeczywistości sprawiając, że mamy problem z dostrzeżeniem rzeczy ukrytych poza nią. Z powodu tych zasłon zapomnieliśmy, że jesteśmy częścią Bogini, bytem duchowym doświadczającym świata fizycznego.
Generalnie możemy pokusić się na stwierdzenie, że jesteśmy obecnie w sferze mentalnej, zdolni postrzegać mentalne, emocjonalne i fizyczne energie i w drodze do postrzegania Sfery Intuicyjnej, w drodze do której zwiększymy percepcję tracąc część fizycznej materii.

Tiaaa...

Aproxymat · Wysłany: Sob 23:19, 05 Mar 2011 Temat postu:

Bardzo to skomplikowane.

Ale nie jestem znawcą mitologii, żeby ocenić czy dużo tu zapożyczeń z innych wierzeń, czy to coś całkiem oryginalnego.