po 30-tce

sir Francis Drake

suvorov "kontrola"

[link widoczny dla zalogowanych]

o systemie

8.0

letnisztorm

wrócił Most nad Sundem. Postacie są tak niesamowite ze fabuła nie gra jakieś większej roli.
Spodobały mi się "Wielkie kłamstewka" amerykański a jednak jekiś zupełnie inny. Dobrze pokazany problem cichej przemocy, manipulacji uczuciami, zdrady, miłości do dzieci.

lulka

To chyba będzie post do Aproxymata.
Zdarzyło mi się kilka razy czytając książkę sf zajrzeć do internetu by zapoznać się z jakimś terminem fizycznym czy matematycznym bo w tych dziedzinach jestem po prostu słaba.
Przy "Kwarantannie" Egana zrobiłam sobie powtórkę z astronomii (i nie tylko) i to było coś wspaniałego.
I w końcu znowu natknęłam się na książkę, która skłoniła mnie do wchłonięcia jakiejś tam wiedzy z przyjemnością.
"Radio Darwina" - dzieje się tutaj i teraz, i autor przedstawia jakieś inne drogi rozwoju teorii Darwina, tak zaskakujące, że czacha dymi mózg staje.
No jestem pod ogromnym wrażeniem! Z biologii to ja zawsze byłam głąbem kompletnym i kiedyś nawet jakąś roślinkę do góry cebulkami posadziłam. Dostałam piątkę i te bidne roślinki wyrosły co do dziś mnie zadziwia.
Nie chcę powiedzieć za wiele ,ale tylko początek - facet znajduje w Alpach jaskinię, a w niej dwoje Neandertalczyków i ludzkie niemowlę....
Teraz czytam drugi tom - "Dzieci Darwina".

animavilis · Gość

Tak się złożyło, że w czasie, kiedy dostałam w prezencie nową książkę Tokarczuk "Opowiadania bizarne", odkryłam na swoich półkach nieprzeczytany zbiór opowiadań Murakamiego "Zniknięcie słonia", a zupełnie przypadkowo zajrzawszy do jakiejś "taniej książki" - nabyłam bezwstydnie wręcz tanie opowiadania Etgara Kereta, który od dawna był w planach, ale jako "mistrz krótkiej formy" zawsze schodził na plan dalszy, bowiem "krótka forma" niespecjalnie mi leży.
Zatem, nie przepadając za opowiadaniami, czytam jednocześnie trzech autorów. Opowiadania Tokarczuk i Murakamiego są takie, jak ich powieści: jej - wysublimowane słownie, refleksyjne, jego - wciągające i dziwaczne. Jedne i drugie zostawiają niedosyt. Keret zaś rzeczywiście zasługuje na miano mistrza: opowiadania są zwarte, barwne, soczyste językowo i dobrze spuentowane.
Niemniej jednak, po tak zmasowanej dawce "krótkiej formy", z radością powrócę do powieści.

melpomena

Mistrz i Małgorzata Bułkahowa

Czytam po raz pierwszy. Nie da się ukryć, że książka mnie wciągnęła.

W kolejce czekają min Baśniobór Brandona Mulla, saga Joanny Jax o dwóch przyrodnich braciach, Otoczeni przez idiotów Thomasa Eriksona, Przesilenie Katarzyny Miszczuk (ostatnia część z czterech cyklu o Szeptusze (nie wiem czy dobrze odmienilam...)) , Dziewczyna z Dzielnicy Cudów Anety Jadowskiej, Ostatni policjant Bena Wintersa i kilka.... naście innych.

Co do biografii Tonyego Halika, to Animo mogłaś już przeczytać. Faktycznie, jest bardzo barwna. Dla mnie to człowiek orkiestra. Ukrywał wiele rzeczy i myślę, że pewne tajemnice i tak zabrał ze sobą.
Podoba mi się również to, jak książka została napisana. Nie - urodził się wtedy i wtedy, tam i tam, potem to, następnie tamto. Dziennikarz w pewnym sensie go tropi, odkrywa różne historie i sprawy, cofa się w czasie. Mimo różnych spraw, które zostały odkryte w trakcie pisania tej biografii, uważam, że ostatnią rzeczą, którą podróżnik się interesował to polityka. Natomiast co do ściemniania.... MISTRZ Blue_Light_Colorz_PDT_02

animavilis · Gość

lulka

Ja teraz czytam "Oko Jelenia" Pilipiuka. Generalnie uwielbiam go pasjami, ale zawsze mam wrażenie, że on pisze pół żartem pół serio. Z jakimś takim przymrużeniem oka. Więc jestem w szoku bo nagle główną bohaterkę zgwałciło dwóch oprychów ze Średniowiecza, a potem przecięli jej ścięgno pod kolanem by uciec nie mogła. Polski Tarantino.
Tak mnie to zszokowało, że poczytuję w między czasie "Bonobo i ateista". Książka to pytanie czy ludzie potrzebują religii by zachowywać się moralnie?
Pytanie jest przepisane z ostatniej strony książki i jest chyba bardziej przewrotne niż to ścięgno u Pilipiuka. Ale książka traktuje o małpach i naszym domniemanym wspólnym przodku. Jedna i druga książka świetna.

lulka

Potworny wstrząs psychiczny przeżyłam i to nie są żadne żarty.
To Oko Jelenia mnie dogłębnie zdominowało w ciągu ostatnich tygodni.
Facet jest zajebisty! Czyli Pilipiuk. Fantastycznie zapoznał się z historią Skandynawii...I w cudowny sposób przekazuje to w swoich książkach. Bardzo bym chciała to wszystko opisać, te moje przeżycia... Tę tęsknotę za Pilipiukiem i jego bohaterami...

No czasami naprawdę jestem szczęśliwa

lulka

Czytałam mnóstwo lepszych książek. Tysiąc, dwa tysiące, dziesięć tysięcy...Ale nikt mnie tak nie zahipnotyzował. Ja wciąż o Pilipiuku. Zbuntowany idiota. Bo chce mu się. Buntować.
Nie wiem co napisać. Dzieciak chciał wyjechać na Zachód. Najbliżej była Skandynawia. Zaczął pisać jak miał 11 lat..I jakoś to ciągnie w tym parszywym świecie. Fantazja to jedno, ale u niego najciekawsza jest naprawdę wnikliwa historia.

Jak byłam dziewczyną to czytałam "Trzech Muszkieterów" i "Królów Przeklętych" i "Ostatniego Mohikanina". I teraz ta niepoznana Norwegia...Jeszcze dwa tomy. JUż dawno bym przeczytała, ale polecana przez córkę...Pięć tomów...Jakieś durne zakończenie, a w zasadzie brak. Skończyłam ten piąty tom o 3:50. Byłam tak rozżalona bo końca nie było, że postawiłam na nogi syna i córkę. Bo bez zasięgu byłam internetowego. Dosłam jeszcze dwa tomy przed piątą.
Jestem potworem.

melpomena

letnisztorm

Utknęłam gdzieś na piątym tomie ale w sumie było warto. Teraz jestem po Dniu wskrzeszenia, gdzie zamiast mechanicznej wiewiórki pojawił się mechaniczny kot. d'oh!

lulka

letnisztorm

Pan lodowego ogrodu jest super. Od początku do ostatnich kartek. Podoba mi się cała koncepcja i poczucie humoru autora.

A teraz siedzę i wyobrażam sobie Supermena jako Białego Wilka i jednak nie Not talking

Aproxymat

"Pan Lodowego Ogrodu" podobał mi się bardzo. I to nawet ku mojemu zaskoczeniu, bo wcześniejsza twórczość Grzędowicza była raczej toporna literacko i zupełnie mnie nie przekonywała. A tu z tomu na tom coraz lepiej i trochę w tym fantasy i trochę jakby coś ze Strugackich ("Trudno być bogiem" się kłania).
A jak, Lulko, lubisz takie bardziej "Science" niż "Fiction", to super jest "Ślepowidzenie" Wattsa, kawał solidnej fantastyki "kontaktowej".

lulka

lulka

Jesuuuu….Zapomniałam o Chyżwarze. Najlepsza epopeja.

lulka

A skoro już się tak rozgadałam to dodam jeszcze, że zabrałam z Polski kilka swoich ukochanych książek (reszta czeka aż wrócę). Szczególne miejsce w moim sercu ma Żelazny, Clark i Aldis. Pierwszą rzeczą sf po Lemie, którą udało mi się przeczytać to "Aleja potępienia" Żelaznego w Fantastyce. Następne było "Miasto i gwiazdy" Clarka. A Aldis to była pierwsza moja książka sf na własność - "Cieplarnia".

Boszszsz...Może urodzenie dziecka czy ślub z ukochanym są nieco ważniejsze, ale nigdy....Przenigdy nie zapomnę przygody z nimi.
Zabrałam Cieplarnię, Romb Wardena i 10 tomów Amberu. "Alei potępienia" Nie posiadam.

Normalnie czytam w czytniku, ale te moje kilka książek mam na stoliku koło łóżka i je dosłownie wącham. Codziennie. I uśmiecham się do nich zawsze gdy rzucą mi się na oczy.
Nigdy żadnej z tych książek nie przeczytałam drugi raz...Boję się, że będąc już inną osobą odebrałabym je inaczej i zburzyła swoje przecudne marzenia i wyobrażenia.

Jakoś tak.

Sławomir

lulka

Suuuper! To teraz czekamy na świetne recenzje książek z popielnika. Normalnie.

Sławomir