po 30-tce

nudziarz

Umarł juz przynajmniej ??

Eeee.. po siedmiu zaledwie stronach to na pewno jeszce nie

Ron

To by wyjaśniało zatrucie kaszanką. Think

Organizm burzy uczuć nie zdzierżył.

Seeni

Wypiłam butelkę proseco i zatrucie przeszło jak ręką odjął. Po namyśle stwierdzam, że to nie była kaszanka tylko raczej pomieszanie wiśniówki z malinówką i nalewką z głogu. Stąd pomogło proseco.
Arystokrata umarł owszem, chociaż ją kochał straszliwie. Cóż, dziki ogier to nie przelewki. A teraz ona została sama jedna z dwoma córkami wyklęta z powodu mezaliansu przez swoją ortodoksyjną żydowską rodzinę.
I właśnie zaraz wybuchnie druga wojna światowa.
Mój mąż twierdzi, że czytanie takich książek uwłacza mojej inteligencji, ale On ma nieuzasadnione niczym, przekonanie, że jestem inteligentna. Nie wykluczam, że to przez to, że jest we mnie zakochany jak ten francuski arystokrata w niemieckiej żydówce.

nudziarz

Zawsze twierdzilem iż mądry mężczyzna kocha kobietę za Jej wady Not talking

Ron

A dużo ta książka ma stron do końca, bo jak dużo to ona jeszcze spotka księcia z bajki. Think

Ohydna suka. Not talking

nudziarz

Spokojnie Ron.. oddychaj...
Autorom płacą od wierszowki..

taka ohydna kaptalistyczna rzeczywsość...

Ale na pewno On (ten umarły z konia ) ma brata bliźniaka z czasach okołoporodowch odseparowanego.....

Ron

Kewa

Ron

Kewa

No, pięknie, ale kolejna książka i tak od nowa?!

Wymiękam.

Ron

Kewa

Ronie, nie wierzę w ani jedno Twoje słowo.

Ty to musisz robić dla jakiejś idei: może chcesz opracować i opatentować model kobiecości, albo prowadzisz jakieś skomplikowane badania w stylu "życie seksualne dzikich", no nie wiem...
Czytam teraz powieść "Wymazywanie"Thomasa Bernharda, w oparciu o którą Lupa zrobił spektakl. Książka (początek) bardzo mi się podoba, ale Lupa znudził mnie śmiertelnie swoim ostatnim spektaklem, zatem podchodzę do książki nieufnie. Think

Aproxymat

A czytaliście nowych Pratchettów?

Ron

Nie czytaliśmy, a nawet nie wiedzieliśmy, że są. Brick wall

Seeni

Ron

Jakie chociaż???

Pikuś, że romans. Ważne, żeby Autor nawet zwykłym tekstem wzbudzał radość, euforię czytelnika. Oto dość przypadkowy fragment z aktualnie czytanej książki. Trochę długi.

Dla Jeda Cyrusa, posterunkowego z Auk, dzień zaczął się zupełnie normalnie. Wstał punktualnie o szóstej rano, wziął prysznic, ogolił się, żonę, która jeszcze spała, ucałował w prawy policzek i jak zwykle o szóstej dwadzieścia wyszedł z domu. Szedł Cherville Drive, jedną z czterech bocznych dróg miasteczka, aż znalazł się na Main Street, gdzie skręcił w lewo, w stronę centrum. Była wtedy szósta dwadzieścia pięć. Jeśli wszystko przebiegałoby jak zwykle, o szóstej trzydzieści powinien był zatrzymać się w Canterbury Cafe i przez piętnaście minut pić niespiesznie filiżankę czarnej kawy - zwykle wypijał tylko połowę, a resztę wylewał - aby potem udać się na komisariat i o szóstej pięćdziesiąt pięć rozpocząć papierkową robotę.
Pierwszym znakiem, że rzeczy nie toczą się swoim zwykłym biegiem, był kamień, który wpadł na Main Street do buta posterunkowego Cyrusa.
Miał na nogach dopasowane obuwie, obcisłe i wygodne i to, jak kamyk dostał się do środka, było doprawdy tajemnicą, ale ponieważ ulokował się tuż pod piętą, nie sposób było zignorować go. Gdy usunął go i z powrotem nałożył but, był już dwie minuty spóźniony na swoją poranną kawę.
Drobnostka, można by pomyśleć, i oczywiście byłaby to prawda. Ale później, gdy już uprzątali zniszczenia, myśli posterunkowego Cyrusa powróciły do tego kamyka i zaczął się zastanawiać, czy to nie był jakiś omen, ostrzeżenie, aby wrócił do domu, do łóżka.
Jankin Badewanne i jego żona Alison, najstarsza i najdłużej będąca ze sobą para, grali w warcaby na werandzie Canterbury Cafe, gdy pojawił się tam posterunkowy Cyrus.
- Dzień dobry, Jed - zawołali chórem, nie podnosząc głów.
Posterunkowy, jak zwykle, uchylił kapelusza i przystanął na chwilę na schodach werandy. Obrzucił szybkim spojrzeniem Main Street, jakby chciał się upewnić, że w nocy nie zniknął żaden dom. I rzeczywiście, wszystkie były na miejscu, nawet Bar i Grill Farrella, który wyglądał tak, jakby mógł go zdmuchnąć silniejszy powiew wiatru. Zadowolony, jeszcze raz uchylił kapelusza w stronę Jankina i Alison i wszedł do kawiarni.
Gdy się tam pojawił, na wielkim zegarze wiszącym nad ladą była szósta trzydzieści dwie. Perry Bailey, właściciel, spojrzał na posterunkowego i bez słowa cofnął zegar o dwie minuty.
- Dzień dobry, Jed - powitał gościa i wręczył mu filiżankę czarnej kawy.
Cyrus dał mu trzydzieści centów i znowu uchylił kapelusza. Następnie zajął miejsce przy frontowym oknie. Zadowolony popijał kawę, utwierdzając się w przekonaniu, że jest to najprzyjemniejsza część dnia.
Pięć minut później pojawili się myśliwi, a Dekadenci też już byli blisko.

Kewa

Ronie, opuścił autor ważne szczegóły, że wytarł nos chusteczką i oddał mocz, jak zwykle na stojąco, po czym, jak zwykle umył ręce chłodną wodą i wytarł w szorstki ręcznik, nie pierwszej świeżości. przewala oczami

Co byś powiedział na taki fragment?
"Podobnie jak dziewięćdziesiąt procent ludzkości, także on sądził, iż dobre świadectwo ostatniej szkoły, do której uczęszczał, to szczytowy punkt jego życia. Tak uważa większość ludzi, można zwariować. Wychodzą ze szkoły, zatrzymują się w miejscu i przestają się wysilać. I, można by tak powiedzieć, zapadają się w sobie. A niewysilający się człowiek jest bez wątpienia wstrętny, patrząc na kogoś takiego nie możemy obserwować go bez największej niechęci. Przygnębia nas, z czasem zaś nie tylko unieszczęśliwia, lecz doprowadza do wściekłości. Występujemy przeciwko niemu, chociaż to nic nie pomaga. Ludzkość, jak się zdaje, wysila się dopóty, póki oczekuje swoich idiotycznych świadectw, którymi potem może się szczycić publicznie, a gdy ma już wystarczająco dużo takich świadectw w ręce, zaniedbuje się. Przytłaczająca większość ludzi żyje tylko po to, by zdobywać świadectwa i tytuły, z żadnego innego powodu, a zdobywszy wystarczającą ich zdaniem liczbę świadectw i tytułów, spoczywa na laurach. Ludzkość, jak się zdaje, nie ma innego celu w życiu. Jak się zdaje, nie przejawia w ogóle zainteresowania własnym, niezależnym życiem, własnym, niezależnym istnieniem, interesują ją tylko owe świadectwa i tytuły, pod których ciężarem, jak się zdaje , dusi się już od wieków. (...) Możemy więc spokojnie stwierdzić, że w rodzie ludzkim obcują ze sobą nie ludzie, ale wyłącznie świadectwa i tytuły, ludzie są w rodzie ludzkim, brutalnie mówiąc, nieistotni, ważne są tylko tytuły i świadectwa. "
Czyż nie piękne? Musiałam się na siłę zatrzymać przy przepisywaniu. Angel

Ron

No, przysięgam, wysilałem się, żeby to przeczytać ale mózg odmowił współpracy. Brick wall

nudziarz

Zdarza się .

[szatańsko złośliwy chichot]