po 30-tce

Aproxymat

"Zbrodnie roślin". Przewodnik po różnych roślinach, po którym można nabawić się lęku przed spacerem po parku.

flykiller · Gość

Brzmi intrygująco

Zapisane.

"Pirat stepowy", St. Łubieński. Charyzmatyczna postać Nestora Machno i malowniczy obraz efemerycznej historii machnowszczyzny - chłopsko-anarchistycznej armii, rzuconej w zawieruchę carsko-bolszewickich oraz rosyjsko-ukraińsko-polskich potyczek - w różnych konfiguracjach.

Aproxymat

"Książeczka o człowieku" Romana Ingardena - nie czytuję zbyt często filozofów ale to jest rzecz bardzo przystępna i bardzo ciekawa zarazem.

Kewa

Malena

Etgar Keret "Rury"
zbiór krótkich, postmodernistycznych opowiadań. Piszę "posmodernistycznych" bo mówiąc szczerze nie mam pojęcia, jak je inaczej określić. Niektóre teksty dotykają duszy, niektóre nawet nie rzucają cienia.

Pochodzenie O-Ren Ishii

Na fali miłości do genialnej gry, sięgnąłem ponownie po "Wiedźmina" i.... i jakoś nie porwał mnie jak to kiedyś było Brick wall

letnisztorm

Też czytam, wszystko jest dobrze póki do głowy nie przyjdzie mi obraz Żebrowskiego i Wolszczak, wtedy odkładam i czytam coś innego.

Zastanawiam sie czy mogę dać 12-latkowi do czytania , w prawdzie mordowanie potworów to dla niego chleb powszedni, ale fragmenty z podtekstem erotycznym to już nie wiem Anxious

( no tak 20 lat temu Wiedźmin był niezłym twardzielem a teraz momentami jest zwykłą pierdołą dzień dobry )

Pochodzenie O-Ren Ishii

Książki się jednak starzeją - te dialogi pamiętam jako błyskotliwe, wywalające z kapci, cięte riposty i oh ah... a są przeciętne jak w "Na Wspólnej" a momentami tak drewniane że zęby bolą

Nie mogę też zauważyć tego komizmu sytuacyjnego jak to krasnoludy swoich kobiet bronią bo każdy chce je "wychędożyć"... i inne takie.

Może nie ma sensu wracać do legend literackich ? (z resztą podobnie jest z filmami)

Kewa

letnisztorm

To ambitnie chociaż. Ja zczytuje po moim synu , teraz Zwiadowców, jako że są to książki dla młodzieży sprawy erotyczne są bardzo zakamuflowane. Wczoraj się uśmiałam bo jeden ze starszych bohaterów ( pewnie ma ze 40 lat ) postanowił się ożenić ponieważ on i ona " darzyli się wielką sympatią od lat i w miarę upływającego czasu stwierdzili że ich życie staje się samotne i puste"

Kewa

mailo

Mam zamiar sie zabrać za 2 część "Millenium". Jedynka mi się podobała, ale raczej bardziej wątek kryminalno-sensacyjny. Te wszystkie "romanse" był wyrzucił stamtąd

flykiller · Gość

Dorota Terakowska "Ono". Książka uniwersalna, prawdopodobnie tak samo dobrze czyta się ją w wieku osiemnastu lat, co czterdziestu.

rosegreta · Gość

flykiller · Gość

Czułam, że to idealna książka dla mnie i właśnie taka się okazała:

[link widoczny dla zalogowanych]

Można jej przytaknąć, można się w niej przejrzeć i można mocno rozbawić. Główny bohater to ktoś na kształt Adasia Miauczyńskiego, tylko wielokrotnie bardziej jadowitego i znacznie lepiej zorganizowanego. Optymiści ryzykują zmęczenie skomasowaną frustracją, ale maruderzy będą zachwyceni

Szczerze polecam. Dawno nie czytałam książki z takim zaciekawieniem i przyjemnością, chociaż, w gruncie rzeczy, to bardzo gorzka lektura.

Próbki:

"(...) dopytuje, co u mnie słychać, i wtedy matka załamuje ręce i wzdycha, głęboko, studziennie, piwnicznie, wzdycha tak, jak tylko ona potrafi, a potrafi wypuścić z siebie bardzo dużo powietrza, co oznacza, że umie też bardzo dużo powietrza przechować w płucach, nie wiem, dlaczego nie zajmowała się nurkowaniem, najlepiej nurkowaniem głębinowym bez butli tlenowej, być może kiedy jeszcze bardziej się zestarzeje i skretynieje, zajmie się nurkowaniem w śmietnikach (...)"

"Otóż, o ile kolarze byli zawodowcami i ścigali się za pieniądze w ramach zawodowych grup kolarskich, o tyle maraton blokujący pół miasta i całą okolicę, w której mieszkali moi rodzice, składał się wyłącznie z amatorów, co było widać i czego oglądanie przynosiło mi, muszę przyznać, sporą radość. Zdaje się, że koło Łazienek przebiegali owi nieszczęśnicy już nie na początku, ale co najmniej w połowie swojej udręki, praktycznie nie było widać nikogo, kto naprawdę by biegł, część dreptała tylko, ledwo odrywając stopy od asfaltu, część już nawet szła, owszem, krokiem pewnym i zdecydowanym, ale szła, nie biegła, niektórych zginała kolka i spazmatycznie łapali powietrze jak karpie przed Bożym Narodzeniem wyjęte z przepełnionego akwarium w hipermarkecie - ich widok sprawiał mi największą satysfakcję, no ale oczywiście wszyscy podkreślali, że w amatorskim maratonie nie liczy się miejsce, tylko samo dotarcie do mety (...). Starali się więc za wszelką cenę ukończyć ten wycieńczający bieg donikąd, być może miała to być jedyna rzecz, jaką w życiu ukończą (...) Stąd ich desperacja, żeby doczłapać, a niechby i doczołgać się do mety, choć prawdziwa meta ich maratonu znajdowała się na którymś z dużych cmentarzy komunalnych leżących na obrzeżach miasta. Oto biegnie właśnie grupa przyszłych lokatorów Cmentarza Komunalnego Północnego, czyli Węglowej Wólki, za nimi drepczą resztką sił przyszli lokatorzy Cmentarza Komunalnego Południowego w Antoninie (...)"

Pasztet

Przeglądając półki przed wakacjami natknąłem się na jedyną książkę Llosy, która się uchowała nieprzeczytana. 'Święto Kozła' okazuje się nad wyraz aktualna, mimo, że dotyczy zdarzeń sprzed pół dekady. I do tego jak prawie zawsze, Llosa napisał to tak, że nie można się oderwać.

No i hit, jak dla mnie. Deklasujący wszystkie przynudnawe i na jedno kopyto napisane skandynawskie trendy-thrillery. Powiew świeżości i świetne pióro. Aż żal, że autor nie napisze niczego więcej, bo po prostu opisał swoje losy.
Gragory David Roberts - Shantaram

Ponoć w realizacji już jest wersja filmowa, a główną rolę będzie grał Johny Depp, do tego w projekcie przewija się Tim Burton. Szykuje się hicior wszechczasów.

agniecha

flykiller · Gość

"Nadchodzi" Łukasza Orbitowskiego to zbiór opowiadań z pogranicza horroru i fantastyki. Podobnie jak w jego poprzedniej, przeczytanej przeze mnie powieści "Tracę ciepło", klimat jest ciężki, mroczny i lepki, przesiąknięty przemocą i wizyjnością w stylu kiedy rozum śpi, budzą się upiory. Językowo książki są satysfakcjonujące, czyta się je dobrze, wciągają, aż do nieuchronnego (tak w powieści, jak w każdym z opowiadań) rozczarowania, kiedy okazuje się, że bardzo efektowny sposób obrazowania, znamionujący dużą wyobraźnię, że dobry warsztat pisarski (to, oczywiście, moje laickie odczucia) ku niczemu nie prowadzą, a raczej prowadzą ku zamysłom pisarza czytelnym chyba głównie dla niego. Zwykle nie mam problemów z odczytaniem symboliki danego utworu literackiego i jakoś udaje mi się pojąć intencje autora (tak, przynajmniej, podejrzewam), a czytając Orbitowskiego, wyjątkowo, za każdym razem, pozostaję z pytaniem "ale o co, właściwie, chodzi??" I nie jest tak, jak np. w prozie Murakamiego, która też niczego nie tłumaczy i zostawia czytelnika z setką pytań i niedopowiedzeń, ale otwiera furtkę do własnych interpretacji. Tutaj, wszystko jest dopracowane i zamknięte, ale przesycone gęstą symboliką dla przeciętnego czytelnika zupełnie niedostępną. Kropka zostaje postawiona, tylko nad czym to jest kropka(?)
Czytanie Orbitowskiego to sztuka dla sztuki. Można ulec przyjemności obcowania z fajnie napisanym tekstem, ale nie należy się spodziewać zrozumienia i pointy. Mimo to, polecam.

flykiller · Gość

Jeszcze próbka prozy wspomnianego wcześniej. Natchnął mnie topik "Życie po życiu" Angel

Fragment jest niereprezentatywny, bo nie ma w nim żadnej grozy, żadnej niesamowitości, natomiast pokazuje, że można w tej literaturze znaleźć dla siebie słowa uniwersalne i bliskie.

Kiedy umiera ojciec, zaczyna się rozumieć, że przed nami w kolejce nie ma już nikogo i trzeba podejść do kasy. Zastanawiam się, jak sam będę umierał. Nie mam syna, z którym mógłbym porozmawiać, brak mi przyjaciół, którzy podtrzymaliby moje słabnące ciało. Śmierć, teraz to rozumiem, jest podwójnym odklejaniem się. Najpierw od świata. Przestajemy rozumieć telewizję, bo żadna z reklam i żaden z programów nie są już przeznaczone dla nas. Nowinki techniczne stają się obce, muzyka zmienia się w hałas, a kino w sen dzikusa.
A potem odklejamy się od siebie, ciało i umysł odmawiają posłuszeństwa, ręce, nogi, wątroba, serce podnoszą cichy bunt, z wolna pustosząc ciało. Głowa się odwraca ku przeszłości, tęskni do dzieciństwa, pamięta kąpiele w strumieniu i leśne wyprawy. Lecz człowiek, zapytany, co robił wczoraj, jedynie się rumieni.

mailo