po 30-tce

mojra

moje małe wędrowanie
granicą snu i jawy
delikatną ścieżką marzeń sennych
ulotną tak
że powiek drgnienie ją niweczy

...bałam się otworzyć oczy...

mojra

niebo jest najpiękniejsze
gdy słońce do horyzontu się tuli

na początku dnia
i na jego końcu

tyle pięknych barw
delikatnych

i tyle wywołują
wzruszeń...

1963

przemiana
utkała mnie z nicości
przemiana...

mojra

kropla niewiary
szczypta zwątpienia
odrobina nieufności

lęk
obawa
zniechęcenie

kolejna przemiana...?

mojra

...i słów brakło...

zmierzch je zabrał
schował
pod nieba ciężkim granatem
świt mgłą otumanił
rozpuścił
w lepkich poranka wilgociach

...i słów brakło...

1963

nie potrafię być obojętny
w powszednim zgiełku
w lirycznych zakrętach
nie potrafię być obojętny
w przestrzeni między słowami
czas
kolega kurzu, staroci i zapomnienia
mistrz kamuflażu i obojętności
wciąż nie potrafi mi darować
tego że...
nie potrafię być obojętny...

1963

rosa...krewna szronu
cienką opończą mrocznej nocy
rankiem króluje słonecznie perlista
łapiąc mnie za rękę
klamką zimnej furtki...

mojra

ja i tęsknota
to jedno
siostry nierozłączne
nie ma mnie
bez tęsknoty woalu
który snuje się delikatnie
z każdym moim krokiem

a tęsknota czasem szara
przygnębiająca
przytłaczająca beznadzieją
bezdenna

a czasem
delikatna jak mgiełka
błękitna
obezwładniająca nadzieją

słów promienie
podsycają nadzieję
nadają jej barw
aromatów
smaku

wtulam się ufnie
w te słowa
nadzieją się karmię
wyobraźnię delikatnie
tylko powstrzymuję

ale
...jeśli niebo się rozpadnie
ale
...jeśli ziemia się rozpadnie

w szarym kokonie tęsknoty
też potrafię żyć

...uwierz...

/z szuflady/

1963

deszcz
kroplami
wydzwania rytm
bez słów
bez ich zwodniczych między treści
z bezterminową gwarancją
prostoty i uczciwości...

1963

rozmazane
oczy
aut
słotnym spojrzeniem
lustrują pociemniał świat

domy grzeją już sobie kaloryfery
zapotrzebowanie na grzanie serc się przeterminowało...

mojra

chłodnym oddechem jesieni
modrzew zaokienny
rozhuśtany w deszczu

w melancholii spojrzenia
utopiłam świat cały
deszczem opłakany...

mojra

jak mgły woal
wiatrem rozwiany
jak rosa
słońcem osuszona
jak łza...

wszystko przemija

1963

słyszałem pisk opon
na twoich zakrętach
to
przewrażliwienie
tęskni do wiosny
która tylko raz się zdarzyła...

franek kimono

mojra, Ty właściwie nie piszesz poezji, Ty nią jesteś

mojra

...oj Franku, miłe Twoje słowa... ale... to nie tak...
...ni ja poezją... ni tego co piszę nazwać nią nie można...
...to takie westchnienie... chwila zastanowienia... myśl jakaś... w słów kilka zamnknieta... nic więcej...

1963

Pozwolę sobie na nieśmiałe się przyłączenie do słów uznania koleżanki Franicowej

mojra

spokojnie
ciemno
pusto
cicho
.
.
.
wrześniowo jeszcze
a prawie listopadowo
.
.
.
czas jakby zwolnił nieco
i myśli snują się niespiesznie
.
.
.
bezpiecznej nocy namiot
rozepnij nade mną
utul mnie
marzeń ciepłym pledem
snem pięknym mnie ukołysz

1963

patrzę w pusty monitor

jak na wietrze
mrużę oczy

w biurowych korytarzach przeznaczenia
koleiną słów wena się toczy

tylko
trochę
tęskno
za pierwszym czystym słowem...

mojra

mysli
snują się sennie
wśród popołudniowych wilgoci

wpadają
w labirynt kręty
narzuconych skrupulatnie ograniczeń

szukają
początku
niepokalanego...

mojra

dzień w uśmiechy zaplątany
słonecznie radosny
kasztanowo ciepły
szeleszczący liśćmi

kończy się nieba rozgwieżdżonym granatem
bezpiecznym
sennie tajemniczym
nadzieją wypełnionym...