po 30-tce

lena

a ja się jeszcze nigdy nie rozczarowałam 050

kasia_imig

[...]

kasia_imig

[...]

Marian69

W domu żona, dzieci, wkurzająca teściowa.
Dopiero w necie jestem naprawdę sobą.

saper

ja się kiedyś rozczarowałem jak na spotkanie przyszło smoczysko Blue_Light_Colorz_PDT_29

saper

ale dla równowagi raz się nie rozczarowałem i było miło

jeszcze przed ślubem jakby się ktoś chciał czepnąć Tongue out (1)

lulka

Może to kwestia czasu.
Pewnie parę lat temu inaczej patrzyłam na net.
Łatwiej mnie było dotknąć, łatwiej mi było rzucić się na kogoś z pazurami.
Nie, że myślę teraz inaczej. Dla mnie wciąż za szklanym ekranem siedzi człowiek. Jak zacznę myśleć inaczej ( dostrzegać żywą istotę) to przestanę rozmawiać w necie.
Z drugiej strony nie roztrząsam już czy ktoś chciał mi zrobi na złość, czy to tylko żart, którego nie zrozumiałam itd.
Podobnie jak w realu nie sposób dogadać się ze wszystkimi.

Myślę (wydaje mi się), że w realu jestem taka sama jak tutaj.
Choć przecież tutaj nie widać, że jestem tak straszliwie roztrzepana, ani tego jak często się śmieję.
Poza tym czy dla wszystkich byłabym taka sama? Gdyby mnie zobaczyli w realu?
Nawet przy sporej dozie intuicji nasza kreacja kogoś nie zawsze jest prawidłowa.
Skoro już wzięliście na tapetę Seeni to się podłączę.
Tutaj i tam jest dokładnie taka sama. Z tym, że w realu ma przepiękne, duże, migdałowe oczy i żadne zdjęcie nie oddaje ich urody.
Natomiast z Beatą mam ochotę wypić jeszcze niejednego drinka i tak było zawsze. Jak jeszcze jej nie poznałam w realu także.
Tylko się terminowo rozjeżdżamy, ale powiem jej, e biorę prozac to może się ulituje w końcu.
Blue_Light_Colorz_PDT_02

Zdarzało się jednak i tak, że moje rozczarowanie było ogromne.
Czasami na plus - Poldek (którego w necie nie znosiłam, a to miły dzieciak jest), a czasami na minus. I nie sądzę by te Minusy jakoś się szczególnie kreowały w necie. Raczej moja kreacja nicka była błędna.

Poldek

saper

dokładnie jak pisze Lula. każdy z nas ma inne wyobrażenie każdego nicka i każde na swój sposób będzie realne.

lena

ja nie wiem w sumie....
Nigdy się nad tym nie zastanawiałam jaka jestem w necie, a jaka w realnym świecie.
Wydaje mi się że skoro o tym nie myślę pisząc tu czy gdzie indziej to chyba jestem taka sama wszędzie. Aczkolwiek mogę się mylić a moje przypuszczenia mogłyby potwierdzić lub nie, jedynie osoby z którymi się spotkałam

letnisztorm

Pochodzenie O-Ren Ishii

nie wierzę w szczerość osób zapewniających o swojej bezgranicznej szczerości Blue_Light_Colorz_PDT_02

ale ja to zły człowiek jestem Blue_Light_Colorz_PDT_02

1. hipokryta
na studiach koleś wykładał w sposób uciążliwy i dość nudny, grupa postanowiła napisać petycję o wywalenie profesora, sprzeciwiłem się ja określając całą petycję jako paszkwil i argumentując że jego nie wywalą za to on będzie układał pytania egzaminacyjne - w pojedynkę uwaliłem projekt kilkudziesięciu osób, w rezultacie nic się nie stało, wszyscy zdali choć trochę się nudzili na wykładach (na rozrywkę mogli pójść do kina)

2. kłamca
mam kumpla-grubasa, byliśmy razem w delegacji i siedzieliśmy w jakimś klubie, po n-tym piwie mu się zebrało na żale że jest takim grubasem, że nie może nic z tym zrobić itd. itp. - bez mrugnięcia okiem wstawiłem mu takie kosmiczne bzdury (a mam DAR !!! mam do tego DAR !

) że do piątej rano na parkiecie wywijał z jakimiś panienkami jak Travolta

3. manipulant
szef mi mówi że tego XY to wywali na zbity pysk tylko wróci z urlopu bo ma już dość tych ciągłych błedów a ja mu na to "i bardzo dobrze ! wywal barana ! przerzucimy to na Anię, co prawda zaraz pójdzie na macierzyński ale do tego czasu kogoś się zrekrutuje, przeszkoli, zapozna z firmą, luzik !" a szef na to "właśnie !" i po chwili milczenia "albo lepiej niech ten XY jeszcze popracuje do czasu powrotu Ani z macierzyńskiego, tak chyba będzie lepiej, chyba da radę" a ja na to "dobrze kombinujesz !" Blue_Light_Colorz_PDT_02

gościu pracuje do dzisiaj...

nie, na pewno przejście przez życie jak czołg nie jest ani tak fajne, ani tak korzystne, ani tak śmieszne jak zdolność do asymilacji z otoczeniem i nie ma w tym ani nic złego, ani nienaturalnego !

paj

Paj napisał:

kasia_imig napisał:

Paj napisał:

Szybciej w necie przyznam się, że jestem słaba.

Ciekawe... Zwykle takie rzeczy mówi się jedynie rodzinie i przyjaciołom. Co sprawia, że tak bardzo osobiste kwestie mówimy ludziom zupełnie nieznanym? Chcemy się zwierzyć obojętnie komu? Wiadomo, że nie o to chodzi. Więc o co?

Przyznanie się w necie nie pociąga za sobą konsekwencji.

Trochę dziwnie brzmi słowo "konsekwencja" w kontekście wyznawania czegokolwiek rodzinie czy przyjaciołom. Brak zaufania?
Mówi się bliskim, wszystko?
Czasem ich brak.
Czasem nie można.
Albo ma się świadomośc, że powiedzenie im może tylko ich zmartwic, a ja tego nie chce.
A wcale nie jest łatwo byc z tym, dusic się swoją bezsilnością.
Osobiste jest powiedziec; dzień jest do d.........
Bo .
Nie nazywam tego zwierzaniem, tylko wyrzuceniem pewnych emocji, np złości, bezsilności, radości też.
Nie powiem moim dzieciom, że jestem bezsilna wobec spraw codziennnych, zobowiązań.
Bo wiem, że tylko zmartwią się.
Był czas, gdy net mnie uratował od zwariowania, tak to najogólniej nazwę. Gdy nie mogłam wręcz ujawnic moich emocji, a równocześnie trudno mi było z nimi byc.
I wtedy nawet powiedzenie w necie; jest mi źle- pomagało.
Dzisiaj już jest inaczej, lepiej.
Dzisiaj jestem w innym czasie, w innej świadomości.
No właśnie; w świadomości, że nie oczekuję od nikogo, od netu też, jakiegokolwiek wsparcia,a jedynie traktuje to jako uwolnienie pewnych emocji.
I wiem już też, że dopuszczenie do siebie pewnych emocji nie zabije mnie.

Aproxymat

Myślę, że i tutaj i w realu jestem raczej taki sam. Aczkolwiek zdaję sobie sprawę z tego, że w necie chyba trochę łatwiej poudawać kogoś innego niż się jest. Bo komu by się chciało sprawdzać?

nudziarz

A ja mam wrażenie, że w necie jestem troszkę bardziej poukładany.
Bo w zyciu to wariatuńcio jestem

bobro

Mati.

paj

nudziarz

Mati.

wyjąłeś mi to z ust
żeby mniej realnie było

Blue_Light_Colorz_PDT_02